Ο Παναθηναϊκός άντεξε μόλις 25 λεπτά απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης στο κατάμεστο ΟΑΚΑ. Μετά το πρώτο πεντάλεπτο του δευτέρου ημιχρόνου το ματς ήταν 51-53, το προσπέρασμα της Βασίλισσας είχε υπογράψει ο Μούσα με το πρώτο του τρίποντο στη βραδιά. Ο Ματέο, που κανείς δεν θα ψηφίσει ποτέ καλύτερο προπονητή στην Ευρώπη ενώ έχει μια ομάδα που δεν χάνει από κανένα, έβαλε τότε τον Κοζέρ στον Ναν, ο Κάμπατσο απελευθερώθηκε από την υποχρέωση να κυνηγά τον καλό Αμερικάνο, ΠΑΟ ήταν σαν παίζει με τέσσερις παίκτες και η Ρεάλ έτρεξε ένα 17-0, φτάνοντας στο 51-70. Ο Αταμάν είχε κάποιες ιδέες για να αιφνιδιάσει την Βασίλισσα και για ένα ημίχρονο το κατάφερε: κανείς πχ δεν περίμενε τόσο μεγάλη παρουσία του Βιλντόσα στο παρκέ σε αυτό το ματς. Αλλά ό,τι και να έκανε δεν θα μπορούσε ποτέ ο ΠΑΟ να είναι ανταγωνιστικό απέναντι στη Ρεάλ με τον Σλούκα να παίζει μόλις 12 λεπτά και να έχει ως μοναδική συμβολή δυο τρίποντα όταν μάλιστα το ματς είχε ουσιαστικά τελειώσει. Η αρχή του Σλούκα στον ΠΑΟ είναι μάλλον πιο δύσκολη από αυτό που περίμενε.
Δεν διακρίνω κανένα που να δηλώνει οπαδός του ΠΑΟ και να είναι προβληματισμένος ή πόσο μάλλον απογοητευμένος από το ξεκίνημα του Σλούκα στους Πράσινους. Οι οπαδοί του ΠΑΟ κατά κανόνα ξέρουν μπάσκετ, μεγάλους παίκτες έχουν δει πολλούς, και γνωρίζουν πως ακόμα κι ο Σλούκας που δεν ήρθε από την άλλη άκρη του κόσμου όπως ο Χουάντσο πχ μπορεί να έχει ανάγκη χρόνου προσαρμογής. Θα κάνουν υπομονή και θα τον εμψυχώσουν. Αλλά παρακολουθώντας τον χρόνια τον ξέρω λίγο τον Σλούκα. Και βλέπω πως δεν είναι πολύ ευχαριστημένος από τον εαυτό του – πρώτα από όλα. Κι αν ο Σλούκας βάζει πίεση στον εαυτό του δύσκολα μπορεί να είναι καλός. Και γιατί είναι πάντα ο πιο σκληρός κριτής του εαυτού του.
Πώς να βάλει τάξη;
Ο Σλούκας έχει τον πιο δύσκολο ρόλο στη νέα ομάδα του Παναθηναϊκού και το ήξερε. Πρέπει να βάλει τους συμπαίκτες του σε τάξη στο σετ παιγνίδι, να οργανώσει το παιγνίδι, να μοιράσει σωστά τη μπάλα και να τους κάνει όλους να παίξουν καλύτερα. Το έκανε πάντα σε όλες τις ομάδες που αγωνίστηκε, αλλά εδώ υπάρχει μια διαφορά: πρέπει παράλληλα να μάθει κι ο ίδιος τους συμπαίκτες του και οι ίδιοι, ακριβώς γιατί είναι μέλη μιας ομάδας πολύ καινούργιας δύσκολα θα κάνουν πολλά για να τον βοηθήσουν. Ο Σλούκας έφτασε στον ΠΑΟ αφήνοντας πίσω μια ομάδα που είχε παίκτες που έπαιζαν πολλά χρόνια μαζί του: ήξερε τις κινήσεις τους, αλλά και τις ιδιοτροπίες τους. Ηξερε πχ ότι ο Παπανικολάου θα βγει να σουτάρει από την δεξιά γωνία. Ότι ο Βεζένκοφ θα είναι πάντα στις 45 μοίρες και ή θα «κόψει» ή για να πάρει τη μπάλα και να σουτάρει αν χρειαστεί θα κάνει τρία βηματάκια πίσω. Δεν είναι όλα πικ εν ρολ: ο Σλούκας ήξερε ότι ο ΜακΚίσικ μπορεί να πάρει τους πάντες μαζί του, απλά για να του φτιάξει ένα σουτ. Και πως ο Φαλ θα του άδειαζε τον αριστερό διάδρομο για να μπει χωρίς απαραίτητα να περιμένει πως πάντα θα του επιστρέψει τη μπάλα. Το παιγνίδι του Σλούκα βασιζόταν σε μια μεγάλη γνώση των κινήσεων των συμπαικτών του – φυσικά και στην βασική εντολή του Γιώργου Μπαρτζώκα που είναι πρώτα πασάρω και μετά σκέφτομαι. Αν ο Μπαρτζώκας είχε πρόβλημα γιατί κρατούσε την μπάλα παραπάνω, ο Σλούκας δεν είχε κανένα: την κρατούσε για να βρει πάσα, σουτ ή διείσδυση την κατάλληλη στιγμή. Στον ΠΑΟ για την ώρα την κρατά απέναντι σε μια ομάδα συνήθως ακούνητη: δεν έχει στιγμές αλλά ψάχνει εμπνεύσεις: κάτι τελείως διαφορετικό.
Οι δυο ανάγκες που τον πιέζουν
Στον ΠΑΟ ο Σλούκας παλεύει ανάμεσα σε δυο ανάγκες: στην ανάγκη να βγει μπροστά και να δικαιολογήσει τον πρωταγωνιστικό του ρόλο και στην ανάγκη να μάθει όλους τους συμπαίκτες του γρήγορα. Το δεύτερο όσο κι αν ο ίδιος βιάζεται θα πάρει χρόνο: για την ώρα είναι φανερό πως συνεργάζεται καλύτερα με τον Μίτογλου, γιατί τον ξέρει από την Εθνική ομάδα και με τον ΛεΣόρ γιατί ο Γάλλος θέλει απλά τη μπάλα κοντά στο καλάθι ή από κεντρικό πικ εν ρόλ – πράγματα απλά, που όμως γίνονται εύκολα αντιληπτά από τον αντίπαλο και προβλέψιμα. Ο ΛεΣορ χθες έκανε ένα καλό παιγνίδι, αλλά στην Ρεάλ αρκούσε σε πέντε φάσεις να βγει κάποιος από τους ψηλούς μπροστά του στον κεντρικό διάδρομο για να του κλέψει τη μπάλα. Αν οι συνεργασίες με το Γάλλο είναι προβλέψιμες, ωστόσο αυτές του Σλούκα με όλους τους υπόλοιπους είναι για την ώρα ακόμα πιο δύσκολες. Δεν τον βοηθά τον Σλούκα και ότι ο ΠΑΟ δεν είναι σχηματική ομάδα.
Ο Αταμάν δεν είναι από αυτούς που σχεδιάζουν κάτι και ζητάνε την εκτέλεσή του κατά γράμμα – και θα λεγα ευτυχώς για τον ΠΑΟ. Αν έκανε αυτό ο ΠΑΟ θα ήταν ανταγωνιστικός το πιθανότερο του χρόνου και δεν νομίζω ότι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος πλήρωσε του κόσμου τα χρήματα πέρυσι το καλοκαίρι για να παρκολουθεί το αν στο γήπεδο βγαίνουν τα σχεδιάκια του προπονητή. Ο Αταμάν ενθαρρύνει την ατομική πρωτοβουλία, ζητά από όσους μπορούν να πάρουν ένα σουτ να το πάρουν, δίνει χρόνο σε όσους έχουν διάθεση να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους στην επίθεση σε κάθε λεπτό: για αυτό πχ έριξε στο γήπεδο αμέσως τον Ναν. Όλα αυτά όμως δεν είναι οικείες καταστάσεις για τον Σλούκα. Αν στον Ολυμπιακό ζητούσε τα περίφημα 30 λεπτά με τον Αταμάν πρέπει να ιδρώσει για κάθε λεπτό που του επιτρέπει να πατήσει στο παρκέ. Κι όπως είναι ο ΠΑΟ θα χει μπροστά του δυο Αμερικάνους με ολότελα διαφορετική ειδικότητα: τον Γκραντ που παίζει (και) άμυνα για όλους και τον Ναν που φτάνει στο καλάθι χωρίς καλά καλά δεύτερη πάσα. Όπως έκαναν και ο Μίσιτς και ο Λάρκιν που στον Αταμάν έδωσαν κούπες. Βλέποντας αυτά τα πρώτα ματς του ΠΑΟ καταλαβαίνει κανείς γιατί πχ ήθελε τον Πάντερ πέρυσι το καλοκαίρι. Κι αυτός κρατά τη μπάλα πολύ. Αλλά πάντα με σκοπό να σουτάρει. Αν τον είχε θα είχε ένα σολίστα ακόμα. Αυτούς μοιάζει να αγαπάει ο Τούρκος. Τον καταλαβαίνω. Αλλά ο Σλούκας δεν είναι τέτοια περίπτωση.
Του λείπει η ομάδα
Τι απομένει; Κατά την γνώμη μου να καλμάρει την άλλη του ανάγκη – δηλαδή την ανάγκη να δείξει ότι ο θόρυβος για την μεταγραφή του είναι δικαιολογημένος: στο μυαλό του αυτό φαίνεται να σημαίνει το «βγαίνω μπροστά». Ολο αυτό του δημιουργεί εμφανώς ένα άγχος και γιατί είναι η πρώτη φορά στην καριέρα του που νιώθει πως έχει απέναντί του κόσμο έτοιμο σε κάθε περίπτωση να χαρεί με κάθε αποτυχία του. Κάθε του λάθος, ειδικά στο τέλος των ματς, γίνεται στις τάξεις των οπαδών του Ολυμπιακού λόγος για πάρτι. Το έχει περάσει αυτό κι ο Βασίλης Σπανούλης με τους οπαδούς του ΠΑΟ να πανηγυρίζουν τότε αποτυχίες του: όχι τυχαία η πρώτη χρονιά του Σπανούλη στον Ολυμπιακό, το 2011, ήταν μάλλον η λιγότερο θεαματική. Αλλά τότε δεν υπήρχαν Social Μedia: άντε να έγραφε κανείς κάτι σε ένα φόρουμ ή να μιλούσε νύχτα στο ραδιόφωνο. Πως το αντιμετώπισε ο Σπανούλης; Είναι γνωστό: απαίτησε από τους αδερφούς Αγγελόπουλους να φτιάξουν μια ομάδα στα μέτρα του. Ο Σλούκας δεν έχει τέτοια πιθανότητα. Για αυτό ας αρχίσει από κάτι πιο απλό. Ας κλείσει τα Social Media, ας κλειστεί λίγο στον κόσμο του. Κι ας σταματήσει να σκέφτεται τι έγινε πέρσι το καλοκαίρι. Το θέμα είναι τι θα γίνει στη συνέχεια.
Απομένει μια ερώτηση που δεν θέλω να την αφήσω στην άκρη. Μπορεί να συνυπάρξει με τον Αταμάν που όσο πάει του μειώνει και το χρόνο συμμετοχής; Ναι, αλλά πρέπει νομίζω να γίνει περισσότερο εκτελεστής και λιγότερο οργανωτής. Δεν θα σταματήσει ποτέ ο Σλούκας να αναζητά ένα ηγετικό ρόλο, το κάνει από πιτσιρικάς και για αυτό τον εκτιμούσα πάντα: σε ένα σπορ που στην Ελλάδα έχουν κάνει καριέρες διάφοροι παίζοντας κρυφτούλι από την ευθύνη, αυτός πάντα την έψαχνε. Αλλά πρέπει να κάνει στα 33 του κάτι διαφορετικό για να είναι χρήσιμος σε ένα προπονητή που πιθανότατα παίκτη σαν αυτόν μπορεί και να μην είχε ποτέ του. Για την ώρα του Σλούκα του λείπει ο Ολυμπιακός και το παιγνίδι του Μπαρτζώκα. Οσο ο Γουίλιαμς Γκος είναι εκτός, λείπει κι αυτός πολύ στον Ολυμπιακό που έχει χάσει τέσσερα ματς στο τελευταίο δίλεπτο. Αλλά αυτό είναι ένα κεφάλαιο που έκλεισε, δηλαδή μια ακόμα συζήτηση που δεν έχει νόημα.
