Ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ ήθελαν να ξεκινήσουν με νίκες τις υποχρεώσεις τους στους ομίλους των ευρωπαϊκών διοργανώσεων στους οποίους βρίσκονται. Τα κατάφεραν. Δεν έθελξαν με την απόδοσή τους, μας ξαναέδειξαν προβλήματα, αλλά τα κατάφεραν. Δυο νίκες ελληνικών ομάδων την ίδια βραδιά είναι πλέον κάτι σπάνιο. Για αυτό και μόνο ας σεβαστούμε τον ιδρώτα τους. Είναι ομάδες, που όσο κι αν δεν το καταλαβαίνει ο κόσμος, προσπαθούν να κάνουν μια νέα αρχή.

Ας τα πάρουμε με τη σειρά κι ας δούμε όπως πάντα τη μικρή και τη μεγάλη εικόνα τους. Πρώτα τη μικρή. Δηλαδή τα ματς.

Χωρίς κατοχή μπάλας

Αν η ισοπαλία με τους Περιστεριώτες ήταν απλά θέμα γκίνιας ο Πέδρο Μαρτίνς θα πρεπε να ξεκινήσει με αυτούς που τελείωσαν το ματς με τον Ατρόμητο και που σύμφωνα με την εγχώρια κριτική έκαναν ένα τρομερό τέταρτο χάνοντας του κόσμου τις ευκαιρίες. Ο κόουτς όμως φάνηκε να μην συμμερίζεται αυτή την ανάγνωση κι άφησε κατά μέρους τον Ολυμπιακό της πρεμιέρας του πρωταθλήματος γνωρίζοντας πως η Αντβέρπ δεν θα αφήσει στον Ολυμπιακό τη μπάλα για να ταμπουρωθεί, όπως ο Ατρόμητος. Η πρόθεση του Μαρτίνς ήταν να παρουσιάσει τον τρόπο τινά «παλιό» δικό του Ολυμπιακό, του 4-3-3, με τον Εμβιλά, τον Μπουχαλάκη και τον Καμαρά στη μεσαία γραμμή. Μόνο που πια δεν υπάρχουν ο Τσιμίκας, ο Ελαμπντελαουί, ο Γκιγιέρμε και ο Ποντένσε, οπότε και η λειτουργικότητα του σχήματος δεν μπορεί να είναι δεδομένη. Πόσο μάλλον όταν ο Εμβιλά εδώ και καιρό κάνει ένεση για να ξεκινήσει κάθε ματς κι ο Μπουχαλάκης είναι κουρασμένος μετά από πέντε ματς σε δυο εβδομάδες (τρία σερί σε μια με την Εθνική).  

Χωρίς φρεσκάδα στη μεσαία γραμμή ο Ολυμπιακός είχε ξανά προβληματάκια, που όσο περνούσε η ώρα έγιναν και μεγαλύτερα. Αυτή τη φορά το πρόβλημα του δεν ήταν οι χαμένες ευκαιρίες, αλλά η κατοχή μπάλας: ευκαιρίες είχε λίγες γιατί δεν δημιουργούσε. Η Αντβέρπ  – για την ακρίβεια ο προπονητής της, ο Μπριαν Πρίσκε – διέγνωσε το πρόβλημα και για αυτό και παράταξε μια ενδεκάδα πιο επιθετική από ό,τι συνήθως. Με τον Σαματά πίσω από τον Φράι και τον Μιγιόσι σε ένα ελεύθερο ρόλο οι Βέλγοι πήραν τη μπάλα κι άρχισαν να κερδίζουν μέτρα. Φάνηκε από νωρίς πως η βραδιά θα ήταν πιο δύσκολη από αυτό που οι πιο πολλοί περίμεναν: οι Βέλγοι ολοκλήρωσαν το ημίχρονο με δυο μεγάλες ευκαιρίες τρέχοντας ανενόχλητοι σε αντεπιθέσεις κι αφού έλεγξαν εύκολα τη μπάλα μια που πρέσινγκ δεν υπήρχε κι ο Ολυμπιακός δεν ανέβαινε ψηλά.

 Υπάρχουν ο Καμαρά κι ο Ελ Αραμπί

Από τον περσινό Ολυμπιακό έχουν μείνει λίγα, μολονότι οι καινούργιοι χθες στην ενδεκάδα του ήταν μόνο ο Βάτσλικ, ο Αγκιμπού Καμαρά, ο Ονιεκούρου και ο Καρμπόβνικ. Από την ομάδα που πέρυσι τέτοιο καιρό κέρδισε την Μαρσέιγ έλειπαν χθες οκτώ παίκτες: ο Σα, ο Ραφίνια, ο Χολέμπας, που έφυγαν, ο Σεμέδο που χει τα προβλήματα του, ο Μπα κι ο Βαλμπουενά που δεν ξεκίνησαν, ο Μασούρας κι ο Φορτούνης που είναι τραυματίες κι ο σκόρερ σε εκείνο το ματς Χασάν.  Ο Ολυμπιακός είναι μάλλον τυχερός γιατί υπάρχουν ωστόσο ο Μαντί Καμαρά και ο Ελ Αραμπί. Δυο φορές ο πρώτος βρήκε τον δεύτερο και αυτός σκόραρε. Από τα δυο του γκολ όμως μέτρησε μόνο το δεύτερο, αυτό που πέτυχε αλα Λουκάκου στο 58΄: το πρώτο κι ωραιότερο, αυτό που σημείωσε με ένα βολ πλανέ από περιοδικό κόμικς στο 37΄ ακυρώθηκε γιατί το VAR τον συνέλαβε οφσάιντ.

Θα περίμενε κανείς το γκολ του Ελ Αραμπί να βοηθήσει τον Ολυμπιακό να παίξει καλύτερα αλλά τίποτα τέτοιο δεν συνέβη, γιατί όταν δεν υπάρχει ενέργεια και συνεργασίες και χώρους να έχεις για αντεπιθέσεις δύσκολα τους αξιοποιείς: από το 60΄ μέχρι το 80΄ ο Ολυμπιακός δεινοπάθησε. Οι Βέλγοι έμπαιναν στην περιοχή όποτε ήθελαν και ισοφάρισαν με τον Σαματά στο 74΄δικαότατα: ο παίκτης της Αντβέρπ νίκησε τον κουρασμένο Μαντί Καμαρά και ισοφάρισε με κεφαλιά. Ο Μαρτίνς έβαλε στο γήπεδο ό,τι καλύτερο είχε στον πάγκο (Κουντέ, Βαλμπουενά, Βρουσάι, Τικίνιο) καθυστερημένα ωστόσο και μετά την ισοφάριση των Βέλγων: πριν την ισοφάριση, μάλλον αναρωτιόταν ποιον μπορεί να μη βγάλει αφού εξαιρουμένου του Σισέ και των φιλότιμων ακραίων μπακ, όλοι οι υπόλοιποι ήταν ή σε μέτρια βραδιά (Μπουχαλάκης, Παπασταθόπουλος, Εμβιλά) ή είχαν σκάσει γιατί έτρεχαν μόνοι τους (Καμαρά, Αγκιμπού, Ονιεκούρου). Ακόμα κι ο Ελ Αραμπί, εκτός περιοχής, είχε κακές μεταβιβάσεις και έκανε λίγα.  

Με τρεις - τέσσερις διακριθέντες είναι δύσκολο να κερδίσεις ευρωπαϊκό ματς: το υπογραμμίζω γιατί στην Ελλάδα το ‘χουμε ξεχάσει. Στο ποδόσφαιρο, όμως, ό,τι δεν σου δίνει η τακτική ή η ποιότητα καμιά φορά στο δίνει η καρδιά. Ο Ρέαπτσουκ τέτοια έχει και μεγάλη: το πρώτο του σουτ το ματς, μια βολίδα μέσα από την περιοχή αλλά από διαγώνια θέση, έδωσε στο 87΄στον Ολυμπιακό το προβάδισμα και τη νίκη σχεδόν απροσδόκητα. Η νίκη του δίνει και προσωρινή πρωτιά στον όμιλο, αφού η Αϊντραχτ και η Φενέρ τελείωσαν το δικό τους ματς ισόπαλες. Τέλος καλό σε μια βραδιά που καλά υπήρχαν λίγα.                  

Το μυαλό στην Τρίπολη

Κέρδισε ιδρώνοντας και ο ΠΑΟΚ. Εχοντας στο μυαλό του και το κυριακάτικο ματς με τον Αστερα στην Τρίπολη ο Ραζβάν Λουτσέσκου προχώρησε σε επτά αλλαγές στην αρχική ενδεκάδα του ΠΑΟΚ σε σχέση με το πρόσφατο παιχνίδι κόντρα στον ΠΑΣ Γιάννινα. Απέναντι σε μια τόσο αδύναμη ομάδα όπως η Λίνκολν νόμιζες ότι ο Λουτσέσκου θα μπορούσε να κάνει ό,τι θέλει. Το πράγμα δεν ήταν έτσι ακριβώς.

Ο ΠΑΟΚ δυσκολεύτηκε πάρα πολύ απέναντι στους γηπεδούχους.Μετά από μια πρώτη χαμένη ευκαιρία του κεφάτου Ακπομ, οι γηπεδούχοι, χωρίς να έχουν κάποιο καταιγιστικό ρυθμό, έβρισκαν ευκαιρίες. Η άμυνα του ΠΑΟΚ, εξαιτίας και των αρκετών αλλαγών ήταν μάλλον προβληματική, αλλά η διαφορά ποιότητας ανάμεσα στις δυο ομάδες ήταν δεδομένη: ακόμα και περπατώντας ο ΠΑΟΚ μπορούσε να γίνει απειλητικός χάρη στην πείρα των παικτών του κι όποτε πλησίαζε έκανε ευκαιρίες. Ετσι ο Ακμπομ άνοιξε το σκορ στο πρώτο λεπτό των καθυστερήσεων του πρώτο ημιχρόνου μετά από μια ωραία κούρσα του Τέιλορ: οι γηπεδούχοι χαλάρωσαν περιμένοντας τη λήξη του ημιχρόνου και τιμωρήθηκαν. Το ματς τελείωσε στο 46΄καθώς η Λίνκολν ήταν δύσκολο να αντιδράσει. Το γκολ του Μίτριτσα στο 56΄ έβαλε τέλος στο όποιο άγχος παρόλο που οι γηπεδούχοι δεν παράτησαν το ματς, είχαν τρεις ακόμα ευκαιρίες και είχαν κι ένα δοκάρι στο φινάλε. Ανατροπή (και μάλιστα από 0-2) δεν μπορούσαν να κάνουν. Ο ΠΑΟΚ κέρδισε, όπως και η Κοπεγχάγη στη Μπρατισλάβα. Στον όμιλο υπάρχουν ουσιαστικά μόνο οι δυο τους.

Υπερβολικό άγχος και πίεση

Ας δούμε τώρα και τη γενική εικόνα. Στον Ολυμπιακό υπάρχει μια υπερβολική κατά τη γνώμη μου αγωνία για το αν θα βγουν οι εφετινές μεταγραφές: oι νεοφερμένοι παίκτες κρίνονται υπερβολικά και μετά από ένα ματς κυρίως γιατί παρουσιάστηκαν λάθος, δηλαδή ως έτοιμη να κάνουν τη διαφορά κτλ. Ολοι θέλουν το χρόνο τους.

Θα θελα να θυμίσω την περίπτωση του Μπρούμα πέρυσι. Ηρθε χωρίς ματς στα πόδια του, είχε ένα μικροτραυματισμό και δυσκολεύτηκε. Μετά όμως από τα Χριστούγεννα, η προσφορά του δεν ήταν μικρή: στις μεγάλες νίκες του Ολυμπιακού στο πρωτάθλημα με την ΑΕΚ, τον Παναθηναϊκό, τον ΠΑΟΚ ήταν από τους καλύτερους κι αν η ρήτρα του δεν ήταν τεράστια θα έμενε. Θέλω να πω πως ίσως όλοι οι νεοφερμένοι, ακριβώς επειδή δεν έχουν πίσω τους γεμάτες χρονιές, θέλουν ίσως το χρόνο τους και ίσως αυτός είναι πολύς. Το ματς το χθεσινό φωνάζει πως ο Μαρτίνς πρέπει αρχικά να στηριχθεί στους «παλιούς»: σε αυτό τον Ολυμπιακό ακόμα τη διαφορά μπορεί να την κάνουν ο Ελ Αραμπί, ο Καμαρά, ο Βαλμπουενά, ο Μασούρας που λείπει πάρα πολύ, ενώ εμένα παίκτες όπως ο Ανδρούτσος (όχι απαραίτητα ως δεξί μπακ), ο Σουρλής, ο Μπα μου μοιάζουν πιο χρήσιμοι από αυτούς που παίζουν. Η γκρίνια δεν κάνει τους νέους παίκτες καλύτερους. Ούτε φυσικά και η πίεση. Και δεν καταλαβαίνω γιατί δεν εξηγούν στον κόσμο ότι ο Ολυμπιακός έρχεται από μια προβληματική προετοιμασία όταν για δέκα μέρες σταμάτησε να δουλεύει εξαιτίας των κρουσμάτων Covid και της υποχρεωτικής καραντίνας.  

Το θέμα του ΠΑΟΚ είναι κομμάτι διαφορετικό. Στον ΠΑΟΚ το πρόβλημα είναι φανερά οι ηλικίες: ο Λουτσέσκου πρέπει να το λάβει σοβαρά υπόψιν του. Ο Κρέσπο κι ο Μπίσεσβαρ δεν χρειαζόταν να παίξουν και στο Γιβραλτάρ: ο Ρουμάνος πρέπει υποχρεωτικά να εμπιστευθεί και νεότερους. Κάποιοι από τους παίκτες της Λίνκολν έμοιαζαν πυραυλοκίνητοι. Ενώ απλά μιλάμε για καλά παιδιά που δουλεύουν στα τελωνεία…