Στην επανέναρξη του γερμανικού πρωταθλήματος μου έκανε εντύπωση πως οι χάθηκαν οι νίκες των γηπεδούχων. Οι Ιταλοί τίμησαν τη δική τους επανέναρξη με δυο ισοπαλίες στο κύπελλο – το 0-0 της Γιουβέντους με τη Μίλαν και το 1-1 της Νάπολι με την Ιντερ είχαν όσο κυνισμό μπορεί να αντέξει κανείς. Στην επανέναρξη του ισπανικού πρωταθλήματος βασικά μου έκανε εντύπωση ότι ξυρίστηκε ο Λίο Μέσι. Και δεν αστειεύομαι.
Οι αθώες μεταλλάξεις
Ένα από τα πράγματα που πρόσεξα στην καραντίνα είναι ότι πολλοί άρχισαν να παίζουν με την εξωτερική τους εμφάνιση – κι εγώ μαζί. Τις μέρες της καραντίνας για πρώτη φορά είχα αφήσει ένα μικρό τριγωνικό μούσι (αυτό που οι Ιταλοί αποκαλούν «πιτσέτο»): άντεξα αυτή τη γελοιότητα γύρω στις δυο εβδομάδες. Άλλοι φίλοι μου άφησαν μουστάκια τσιγκελωτά και καπετανέικα, άλλοι μαλλιά που σήμερα λυπούνται να κόψουν κι άλλοι απλώς γένια ιερατικά και ολόλευκα. Όλα αυτά είναι τελείως φυσιολογικά γιατί ο εγκλεισμός, με ένα περίεργο τρόπο, μας οδηγούσε στην αναζήτηση ενός καινούργιου εαυτού – θέλαμε να γίνουμε όλοι διαφορετικοί, δηλαδή καλύτεροι άνθρωποι. Σε πολλές περιπτώσεις όλες αυτές οι αθώες μεταλλάξεις είχαν και ως στόχο απλά να κάνουμε κάτι ώστε να θυμόμαστε την ίδια την καραντίνα – να λέμε δηλαδή ιστορίες για τα μουστάκια μας: είναι ανθρώπινο. Επειδή και οι σούπερ σταρ όπως ο Μέσι άνθρωποι είναι, η αλλαγή του look του διασημότερου ίσως ποδοσφαιριστή στον κόσμο δεν προκαλεί εντύπωση. Η μόνη διαφορά σε σχέση με τους περισσότερους είναι ότι ο Μέσι δεν άφησε γένια, αλλά τα έκοψε. Και μολονότι το νέο look δεν του πάει, ίσως γιατί έχουμε συνηθίσει πάρα πολύ το παλιό του, αυτό το γεγονός στα μάτια μου είναι ένα σημάδι παρήγορο. Μου μοιάζει ότι ο Μέσι αποφάσισε να σταματήσει να προσπαθεί να μοιάζει μεγαλύτερος. Αυτή του η απόφαση μπορεί να είναι για τον ίδιο μόνο ευεργετική.
Μια εικόνα για τον καθένα
Τους μεγάλους ποδοσφαιριστές τους θυμόμαστε ή μικρούς σε ηλικία ή μεγάλους. Με ένα περίεργο τρόπο διαλέγουμε μια εικόνα τους και αυτή κρατάμε για πάντα στο μυαλό τους όταν σταματούν. Οσο ο χρόνος από το αντίο τους περνάει τόσο αυτή η εικόνα που έχουμε για τον καθένα από δαύτους δυναμώνει. Ενώ μπορεί να μην είναι κοινή (ο Μπέκαμ π.χ είχε τόσα πολλά κουρέματα ώστε υπάρχει ένας Μπέκαμ για όλους), αλλά συνήθως είναι. Ο Μαλντίνι π,χ είναι πάντα νέος και όμορφος με κοντό μαλλί. Ο Γιόχαν Κρόιφ είναι μακρυμάλλης και παίζει με τη φανέλα της Ολλανδίας. Κανείς δεν θυμάται τον Μαραντόνα και τον Βραζιλιάνο Ρονάλντο χωρίς τα λίγα περιττά κιλά τους. Ο Ιμπραϊμοβιτς θα έχει πάντα κοτσίδα στις μνήμες μας, όπως ο Ρομπέρτο Μπάτσιο θα έχει αλογοουρά κι ο Λάρσον θα είναι ξυρισμένος γουλί μολονότι έχει υπάρξει και περίπου μακρυμάλλης. Φυσικά κι ο Ροναλντίνιο θα παίζει με στέκα, παρόλο που τα ματς που έδωσε χωρίς αυτή ήταν πολλά περισσότερα.
Όταν κάποτε ο Μέσι σταματήσει το ποδόσφαιρο νομίζω θα είναι για όλους ο πιτσιρίκος που έτρεχε σαν τον άνεμο και σκόραρε κατά ρυπάς με εκείνο το περίεργο μακρύ μαλλί (που μακρύ δεν είναι), το οποίο σπάνια συναντάς σε Αργεντινούς που είναι στα μάτια μου τουλάχιστον κομμάτι πιο σκούροι. Από αυτό το Μέσι τον εξωγήινο που έγραφα κάποτε, ο Μέσι προσπάθησε να γλυτώσει πολύ γρήγορα, όχι για να μην τυποποιηθεί, αλλά για να μας πείσει ότι μεγάλωσε.
Βιαζόταν πάντα να μεγαλώσει
Ο Μέσι ένοιωθε πάντα την υποχρέωση της ηγεσίας – και στην Μπαρτσελόνα (στην οποία μια χαρά τα κατάφερε) και στην Εθνική Αργεντινής (το βάρος της φανέλας της οποίας δυσκολεύτηκε να σηκώσει). Το τελευταίο που ήθελε ήταν να τυποποιηθεί στα μάτια των ποδοσφαιρόφιλων ως χαρισματικό παιδί – να γίνει κάτι σαν τον Ντελ Πιέρο π.χ που είχε υπογράψει ένα συμβόλαιο με την νεότητα και νομίζουν όλοι ότι σταμάτησε 22 χρονών, μολονότι αγωνίστηκε μέχρι τα 35. Ο Μέσι πάντοτε μου έμοιαζε ότι βιαζόταν να μεγαλώσει – πρώτα από όλα ότι βιαζόταν να πείσει τον εαυτό του ότι μεγάλωσε. Παντρεύτηκε μικρός, έγινε γρήγορα πατέρας, αδημονούσε για το ραντεβού με την ωριμότητα, ήθελε να αφήσει πίσω το χαρισματικό παιδί που μας έμαθε να το θαυμάζουμε. Ακολούθησε αυτή τη θέληση και το look του. Τα μαλλιά κόπηκαν σε χρόνο ρεκόρ, μετά τον είδαμε με κούρεμα σχεδόν στρατιωτικό – όχι του φαντάρου, αλλά του πεζοναύτη. Ακολούθησε το μούσι, που έπρεπε να τον αγριέψει. Ωστόσο επειδή το παιδί που έχει μέσα του κι αυτός το νοσταλγούσε έκανε για την πλάκα του καμιά ανταύγεια ξανθή, πριν ο αυστηρός εαυτός του τον οδηγήσει σε ένα ακόμα κούρεμα. Και μετά ήρθε η καραντίνα.
Πάντα ξεχώριζα τον Μέσι από το Ρονάλντο και για αυτό: ο Αργεντίνος μου έμοιαζε ότι βιαζόταν να μεγαλώσει την στιγμή που ο Κριστιάνο σαν τον Φάουστ ήθελε να συνάψει μια συμφωνία με τον διάβολο και να μείνει νέος να αναλλοίωτος. Κι ο Ρονάλντο παίζει με το look του (όλα τα παιδιά το κάνουν…), αλλά αντίθετα από το Μέσι, αυτός θέλει να μείνει μικρός: ακόμα και η τρέλα του με την αυστηρή γυμναστική μαρτυρά αυτή του την θέληση να σταματήσει το χρόνο – να μην μας επιτρέψει ποτέ να πούμε ότι μεγάλωσε. Μέχρι να σταματήσει (στα 40 ή στα 45, δεν έχει σημασία) θα συνεχίσει να κάνει γκριμάτσες, να κλαίει, να μικροδείχνει. Ο Μέσι από την άλλη έμοιαζε σαν να ήθελε να γίνει πέντε χρόνια μεγαλύτερος σε ένα βράδυ για να μπορεί να μιλάει σαν «παλιός», να τον σέβονται και να τον ακούν όλοι για τα χρόνια του, να μοιάζει στα μάτια μας μεγάλος. Μάλλον στην καραντίνα κατάλαβε πως όλη του αυτή η προσπάθεια πάει κόντρα στα θέλω όσων ως ποδοσφαιριστή τον λατρεύουν: κανείς δεν θέλει να τον δει να μεγαλώνει – ίσα ίσα θα ήταν υπέροχο να ξαναγινόταν είκοσι χρονών και να τον ξαναβλέπαμε με το μακρύ μαλλί να αλλάζει κατευθύνσεις με τη μπάλα στα πόδια στις θάλασσες των γηπέδων σαν ασταμάτητη πέστροφα.
Δεν του ταιριάζει, γράφανε χθες οι Ισπανοί, αυτό το look του «ξυρισμένου και κοντόμυαλη που είναι σαν έτοιμος για στρατιωτική επιθεώρηση». Αφήστε τον να ξαναγίνει μικρός, λέω εγώ. Γεμίσαμε σοβαροφανείς μεγάλους. Παιδιά χρειαζόμαστε, από τα οποία να μην μπορείς να κρυφτείς γιατί τα ξέρουν όλα…
