Στα σπορ υπάρχει «ο φόβος της ήττας», αλλά υπάρχει κι «φόβος της νίκης» - το θυμόμουνα χθες βλέποντας το ντέρμπι Παναθηναϊκός – ΑΕΚ (1-1). Ο φόβος της ήττας φαίνεται όταν μια ομάδα προσπαθεί να αποφύγει οποιοδήποτε ρίσκο που μπορεί να έχει κόστος. Ο φόβος της νίκης φαίνεται όταν, μολονότι τη νίκη τη θες, δεν τολμάς να την διεκδικήσεις, γιατί δεν ξέρεις το πως.  Ο φόβος της ήττας φέρνει συμβιβασμούς, ο φόβος της νίκης στασιμότητα. Σε κάθε περίπτωση καταστρέφεται το παιγνίδι. Όχι του αντιπάλου. Το δικό σου.

Στο ματς ΠΑΟ – ΑΕΚ (0-0) οι δυο προπονητές έδειξαν ο καθένας με τον τρόπο του προσοχή στην άμυνα. Ο Μπόλονι ξεκίνησε χωρίς κανένα δημιουργικό μέσο: χωρίς πάσες από τους μέσους ήταν αδύνατο να χτυπήσει τα πλάγια μπακ της ΑΕΚ όπως εμφανώς ήθελε. Ο Χιμένεθ έπαιξε πάλι με τον Σβάρνα (δηλαδή χωρίς δυνατότητα δημιουργίας στα δεξιά) και κράτησε πιο πίσω από ότι συνήθως και τον Κρίστισιτς και κυρίως τον Σιμάνσκι. Παρόλα αυτά οι δυο ομάδες είχαν χρόνο για να κερδίσουν. Μετά την ισοφάριση του Λιβάι Γκαρσία, υπήρχε ένα γεμάτο εικοσάλεπτο, όπου περίμενα ότι οι δυο προπονητές θα προσπαθούσαν να το κάνουν: το ήθελαν αλλά δεν το επιχείρησε σοβαρά κανείς. Ο Μπόλονι έριξε στο ματς τον Βιγιαφάνιες, τον Χατζηζιοβάνη και τον Καρλίτος, αλλά ο ΠΑΟ επειδή φοβόταν μην χάσει καμιά μπάλα στη μεσαία γραμμή και δεχτεί αντεπίθεση, όπως στη φάση της ισοφάρισης της ΑΕΚ, απλά γέμιζε. Εχασε μια ευκαιρία με τον Νιάζ στο 89΄, που τον ξέχασε η άμυνα της ΑΕΚ όπως και τον Βέλεθ όταν άνοιξε το σκορ με ένα καταπληκτικό σουτ στο 58΄, αλλά συνολικά έμοιαζε να είναι ευχαριστημένος με την ισοπαλία καθώς αρκούσαν δυο ωραίες ατομικές προσπάθειες του Μάνταλου μετά το 80΄για να τρομάξει.

Αλλά και η ΑΕΚ δεν τόλμησε το παραμικρό προσπαθώντας να κάνει κάτι οργανωμένα. Ο Χιμένεθ βάζοντας τον  νεαρό Χριστόπουλο έδειξε να ενδιαφέρεται απλά να παίξει με το χρονόμετρο ενώ είναι ανεξήγητο πως δεν χρησιμοποίησε τον Αλμπάνη, ενώ ο Μολό είχε κουραστεί και τον Σακόφ, ενώ φαινόταν ότι έχει ανάγκη ένα μέσο. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν μοιρασιά ήττας: ο ΠΑΟ απομακρύνθηκε πάλι απο τον Αρη και η ΑΕΚ έμεινε χωρίς νίκη σε ντέρμπι. 

Ο ΠΑΟ άδειασε μετά το ντέρμπι

Παρακολουθούμε ένα πρωτάθλημα που είναι σαν όλοι να περιμένουν το ματς με τον Ολυμπιακό για να δώσουν μια χαρά στον κόσμο τους. Ο ΠΑΟ το κάνει πλέον σχεδόν κάθε χρόνο: και φέτος με τον Ολυμπιακό έσφιξαν τα δόντια και έπαιξαν όλοι με όλη τους την ένταση και μετά κλάταραν. Ο Σένκεφελντ κι ο Σανκαρέ «πλήρωσαν» αυτό το ματς ακριβά, αλλά όλη η ομάδα του Μπόλονι μετά το ντέρμπι είναι σαν να άδειασε. Εχασε από τα Γιάννινα και τον Παναιτωλικό στο Αγρίνιο και χθες δεν κέρδισε την ΑΕΚ μολονότι προηγήθηκε. Η δε ΑΕΚ καιρό τώρα μου μοιάζει πως παίζει για να κρατήσει σε ένα ματς το μηδέν (και να κάνει για αυτό της το κατόρθωμα το γύρο του θριάμβου), παρά για να κερδίσει. Και χθες, όπως και με τον Αστέρα, για να αρχίσει να πιέζει έπρεπε να δεχτεί γκολ. Όταν έδιωξε το άγχος της, γιατί γκολ δέχτηκε, τουλάχιστον ισοφάρισε.  Είναι αλήθεια πως έχει απουσίες, αλλά αυτό δεν δικαιολογεί πως για τρίτη σερί χρονιά στην κανονική περίοδο στα ματς με Ολυμπιακό, ΠΑΟ και ΠΑΟΚ η νίκη έχει γίνει σχεδόν άγνωστη λέξη. Σε τρία χρόνια με αυτές τις ομάδες η ΑΕΚ έχει μια νίκη: αυτή που έκανε πέρυσι με τον Καρέρα απέναντι στον ΠΑΟ. Στα play off και φέτος κάποιον θα κερδίσει: σε ένα μίνι τουρνουά όπου τα ντέρμπι είναι πολλά και συνεχόμενα δεν γίνεται να τα χάσεις όλα – είναι απίθανο. Η ευκολία ή η δυσκολία (και σε τελική ανάλυση η νοοτροπία) φαίνεται στην κανονική περίοδο. Για τρία ολόκληρα χρόνια, με έξι αλλαγές προπονητών, η ΑΕΚ ζορίζεται. Προφανώς αυτοί φταίνε λιγότερο.  

ΠΑΟΚ αλλού κι αλλού

Την ισοπαλία στο ντέρμπι μάλλον την ζήλεψε ο ΠΑΟΚ. Ο ΠΑΟΚ στην Τρίπολη παρά την μεγάλη κατοχή μπάλας μετά το σε βάρος του 2-0, (από δυο καταπληκτικά γκολ του Σίτο και του Αλβαρες), δεν κατάφερε ούτε αυτό γνωρίζοντας την τέταρτη ήττα του στο πρωτάθλημα. Από όλα τα στραβοπατήματα που είχε φέτος στο  πρωτάθλημα ο ΠΑΟΚ αυτό ήταν ένα από τα χειρότερα.

Και αύριο να ξαναπαίζανε οι δυο ομάδες θα ήμουν ήταν αδύνατο να φανταστώ την ήττα του ΠΑΟΚ. Ο Αστέρας Τρίπολης είναι μια αρκετά καλή ομάδα, αλλά την περασμένη μόλις Κυριακή δεν κατάφερε απέναντι στην ΑΕΚ να κρατήσει τη νίκη, μολονότι προηγήθηκε με 0-2. Ο ΠΑΟΚ είχε με αυτόν αντίπαλο μόνο νίκες από το 2018 κι έπειτα στο πρωτάθλημα: πέντε στη σειρά συν μια άνετη πρόκριση πέρυσι στο κύπελλο. Στα τέσσερα τελευταία του ματς στο πρωτάθλημα ο ΠΑΟΚ είχε τρεις νίκες (με Παναιτωλικό (5-0), Λαμία (4-0) και ΠΑΣ Γιάννινα (0-2) και είχε φέρει μια ισοπαλία με τον Απόλλωνα δείχνοντας ωστόσο ότι μπορεί να σώσει οποιοδήποτε ματς χάρη στην λειτουργική του επίθεση: με την ομάδα του Πασάσχου ισοφάρισε στο 88΄ και είχε δυο ευκαιρίες για νίκη στις καθυστερήσεις. Σε αυτά τα ματς προσθέτω και τρια στο κύπελλο στα οποία ισοπέδωσε την Λαμία και την AEΛ. Επιπλέον στην Τρίπολη πήγε με ηθικό στα ύψη: είχε ροκανίσει πέντε ολόκληρους βαθμούς από τον Ολυμπιακό σε δυο μόλις αγωνιστικές.

Με τον πρωτοπόρο να πηγαίνει στο Βόλο (και να έχει δυσκολέψει το πρόγραμμα της σεζόν του μετά την πρόκριση επί της PSV) o ΠΑΟΚ όφειλε να κερδίσει για να κυνηγήσει τις ελπίδες του, αλλά και να απομακρυνθεί από τον Αρη, την ΑΕΚ και τον ΠΑΟ. Κυρίως έπρεπε να κερδίσει για να μην δίνει δικαιώματα σε πολλούς να ισχυρίζονται πως σκοράρει κατά ρυπάς σε πρόθυμους να δεχτούν γκολ. Βρήκε στην Τρίπολη τον πιο soft και καλόβολο Αστέρα της χρονιάς: οι Αρκάδες έκαναν όλα κι όλα 9 φάουλ! Ενδεικτικά θυμίζω ότι με την ΑΕΚ στην Τρίπολη έκαναν 20 και με τον Ολυμπιακό 19. Προσθέτω σε αυτά και τη διαιτησία του Ευαγγέλου, που δεν έβγαζε κάρτες στους παίκτες του ούτε για μαρκαρίσματα, που βλέπεις μόνο στο ράγκμπι.  

Κι όμως σε αυτό το βολικό περιβάλλον (ο Γκαρσία μάλλον θα το χαρακτήριζε φιλικό…) ο ΠΑΟΚ κατάφερε να χάσει. Μείωσε με τον Ζίφκοβιτς στο 83΄και σου δινε την εντύπωση ότι επειδή έβαλε ένα γκολ είναι όλοι ευχαριστημένοι γιατί βγήκε η υποχρέωση. Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι ο Γκαρσία δήλωσε σε γενικές γραμμές ευχαριστημένος, γιατί όπως είπε σκοπός του είναι να φτιάξει παίκτες που θα είναι χρήσιμοι κάποια στιγμή - μάλλον νομίζει πως ακόμα προπονεί την ομάδα Νέων. Με αυτά και με αυτά έβγαλε ανακοίνωση και η Θύρα 4 και μιλά για διοικητικές ευθύνες. Συνιστώ ψυχραιμία: όποιος τα λέει αυτά δεν θέλει το καλό του ΠΑΟΚ. Για να το υπηρετείς αυτό το καλό πρέπει να ασχολείσαι με το πόσο θα πωληθεί ο Τζόλης, γιατί ο Καγκάβα θα γίνει ηγέτης και πόσο έχει βελτιωθεί στο κοουτσάρισμα ο Πάμπλο. Που στην Τρίπολη έβαλε τον Τζόλη και τον Ζίφκοβιτς, που δεν μπορούσαν να σπριντάρουν, μάλλον για να τους ξεκάνει.

Τα έλεγα μήνες πριν

Οσο περνά ο καιρός πολλοί αρχίζουν να γράφουν και να λένε τώρα όσα έγραφα εδώ μήνες πριν. Το τελευταίο που παρατηρώ ότι όλοι ανακάλυψαν είναι η σοβαρότητα του Αρη: καλώς τα παιδιά, καλώς τα. Ο Αρης κέρδισε 3-0 τον Ατρόμητο και έχει μπροστά του δυο δύσκολα ματς, ένα με τον Ολυμπιακό στο κύπελλο κι ένα με τον ΠΑΟΚ. Αλλά ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα που σε αυτά θα κάνει, βοήθησε φέτος ώστε να γίνει κατανοητή η ανάγκη πως μια ομάδα πρέπει να είναι πρώτα από όλα σοβαρή. Αυτή η σοβαρότητα, κυρίως σε ό,τι έχει να κάνει με τον προγραμματισμό της σεζόν και την διαχείριση των δυσκολιών, έλειψε φέτος από όσους ήθελαν να πάρουν από τον Ολυμπιακό το πρωτάθλημα. Κι αυτή δεν την αγοράζεις: ή την έχεις ή δεν την έχεις. Νομίζω συμφωνεί και η Θύρα 4…