Σε όλες τις χώρες της Ευρώπης για το μεταγραφικό παζάρι υπάρχουν δυο αγορές: η αγορά του εξωτερικού, με την οποία μετά τον νόμο Μπόσμαν οι ομάδες κυρίως ασχολούνται ψάχνοντας καλούς ξένους και η αγορά του εσωτερικού στην οποία οι ομάδες καταφεύγουν όταν θέλουν να βάλουν ωραία στοιχήματα ή να αποκτήσουν παίκτες που δεν θα έχουν προβλήματα προσαρμογής ψάχνοντας απλά μια νέα αρχή. Στην Ελλάδα αγορά του εσωτερικού δεν υπάρχει πια. Όχι μόνο γιατί ελάχιστοι παίκτες των μικρότερων ομάδων απασχολούν τις μεγάλες και πλουσιότερες, αλλά και γιατί οι περίφημες μεγάλες ελληνικές ομάδες αρνούνται, όχι να πάρουν παίκτες η μία από την άλλη, αλλά να αγοράσουν και να πουλήσουν παίκτες μεταξύ τους – πράγμα οξύμωρο.

Τι συμβαίνει στο εξωτερικό

Η Μάντσεστερ Σίτυ πούλησε πέρυσι τον καταπληκτικό παίκτη που λέγεται Πάλμερ στην Τσέλσι. Η Μπάγερ Λεβερκούζεν, πριν δεχτεί την τεράστια πρόταση της Λίβερπουλ για τον Βιρτζ, είχε συμφωνήσει να τον πουλήσει στην Μπάγερν Μονάχου. Στην Ιταλία οι παίκτες που έχουν παίξει στην Ιντερ, στην Μίλαν και στην Γιουβέντους μόνο λίγοι δεν είναι: οι αγοροπωλησίες μεταξύ των τριών είναι αρκετές και μάλιστα η Γιούβε και η Μίλαν την δεκαετία του 90 είχαν και συμφωνία μεταξύ τους πως όταν θέλουν να πουλήσουν ένα παίκτη πρέπει να ρωτάει η μια ομάδα την άλλη αν ενδιαφέρεται – η Ιντερ τότε είχε θυμώσει, όχι για την συμφωνία των δύο αλλά γιατί την είχαν αφήσει έξω. Η Παρί αγόρασε τον Μπαρκολά από την Λιόν για 45 εκατομμύρια και τον Ντουέ από την Ρεν για 60. Εντάξει υπάρχουν και στην Ευρώπη ομάδες που αγωνίζονται στο ίδιο πρωτάθλημα και μεταξύ τους δεν συνεργάζονται. Είναι δύσκολο η Ρεάλ Μαδρίτης να αγοράσει ένα παίκτη από την Μπαρτσελόνα ή ακόμα και από την Ατλέτικο. Είναι μάλλον απίθανο να δεις ένα ποδοσφαιριστή του Ερυθρού Αστέρα να συνεχίζει στην Παρτιζάν γιατί ο Αστέρας τον πούλησε. Η Ρόμα και η Λάτσιο μεταξύ τους δεν έχουν τέτοιου είδους εμπορικές σχέσεις – οι οπαδοί τους δεν θέλουν παίκτες που να έχουν φορέσει την φανέλα των απέναντι, αν και μερικούς τους καλοδέχτηκαν (πχ Πέδρο). Αλλά γιατί πρέπει οι ελληνικές ομάδες να μιμούνται τα χειρότερα των ξένων κι όχι τα καλά τους;

Μόνο καλό κάνει

Είναι καλό να λειτουργεί η εσωτερική αγορά στο μεταγραφικό παζάρι; Φυσικά και θα ήταν καλό για τις ελληνικές ομάδες – αναφέρομαι στις περίφημες ελληνικές ομάδες που κάνουν πρωταθλητισμό γιατί οι υπόλοιπες στην Ελλάδα τέτοια προβλήματα δεν έχουν. Το καλό όταν η αγορά λειτουργεί είναι ότι οι τιμές των παικτών παραμένουν ψηλά. Εχω την εντύπωση πως η ΑΕΚ σήμερα θα ήθελε να πουλήσει τον Ελίασον πχ. Ο παίκτης δεν έκανε απλά μια κακή σεζόν: ταλαιπώρησε (και πολύ…) τον σύλλογο με διάφορες απαιτήσεις η πιο γνωστή από τις οποίες ήταν να πάει στην Βραζιλία τον Ιανουάριο και ενώ είχε συμβόλαιο. Τα προβλήματα του Ελίασον με την ΑΕΚ όμως τα γνωρίζουν όλοι όσοι θα ήθελαν τον παίκτη και για αυτό δεν εμφανίζονται. Αν όμως φοβόντουσαν πως ο παίκτης μπορεί να καταλήξει στον ΠΑΟ ή στον ΠΑΟΚ ή στον Ολυμπιακό θα ήξεραν ότι υπάρχει ανταγωνισμός. Και σοβαρός. Οι καλές σχέσεις θα διαμόρφωναν και καλές τιμές: σε εποχές που τα cost control και το Financial Fair Play είναι στην καθημερινή επικαιρότητα και μόνο για αυτό η διαμόρφωση των τιμών είναι κάτι χρήσιμο. Αντίθετα με την καθημερινή μας ζωή, στο ποδόσφαιρο λίγο φούσκωμα δεν κάνει κακό.  

Οι οπαδοί θέλουν καλούς παίκτες

Στην Ελλάδα όταν μια ομάδα αποκτήσει ένα ιδιοκτήτη με σοβαρά χρήματα σταματά αμέσως να πουλάει παίκτες σε άλλες ελληνικές ομάδες. Συνέβη στον ΠΑΟΚ πχ από την μέρα που ήρθε ο Ιβάν Σαββίδης. Πέρυσι ο ΠΑΟΚ έχει τρία – τέσσερα φορ: ο Ρασβάν Λουτσέσκου μάλλον είχε μπλέξει με όλους αυτούς. Ποτέ δεν κατάλαβα τι κακό θα υπήρχε αν πουλούσε σε μια λογική τιμή κάποιον που του περίσσευε (τον Μπάντον Τόμας πχ) στην ΑΕΚ όταν αυτή πέρυσι τον Ιανουάριο είχε πουλήσει τον Λιβάι Γκαρσία κι έψαχνε ένα καλό αναπληρωματικό φορ πίσω από τον Πιερό. Η συνηθέστερη των απαντήσεων όταν κάνω μια τέτοια ερώτηση είναι ότι αν ο παίκτης σκόραρε σε κάποιο ντέρμπι εναντίον της ομάδας που τον πούλησε σε ανταγωνιστή, ο πρόεδρος δεν θα ήξερε που να κρυφτεί. Συγνώμη αλλά αυτά είναι αστεία: οι διοικήσεις στην Ελλάδα μπορεί να αντιμετωπίζουν όντως ανυπόφορη γκρίνια, αλλά μόνο όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά. Πέρυσι ο Μαντί Καμαρά σκόραρε εναντίον του Ολυμπιακού που τον είχε χάσει τζάμπα – ο ΠΑΟΚ τον απέκτησε χωρίς καν να πληρώσει. Δεν άκουσα κανένα να τα βάζει με τον Βαγγέλη Μαρινάκη. Για ποιο λόγο άλλωστε να το κάνει;

Σύμφωνα με μια άλλη θεωρία οι ίδιοι οι οπαδοί δεν θέλουν παίκτες από άλλες μεγάλες ελληνικές ομάδες. Πρώτα από όλα τα θέλω των οπαδών δεν πρέπει να απασχολούν τις ομάδες σε σημείο που να καθορίζουν την μεταγραφική πολιτική τους. Κι έπειτα οι οπαδοί, αυτό που θέλουν είναι να βλέπουν καλούς παίκτες. Στον Ολυμπιακό μια χαρά υποδέχτηκαν τον Μιχάλη Κωνσταντίνου, τον Κώστα Μανωλά, τον Παντελή Καφέ και τον Αλεξανδρόπουλο – φυσικά τον Αντώνη Νικοπολίδη. Στον ΠΑΟ κανένα πρόβλημα δεν υπήρχε όταν αποκτήθηκαν ο Γαλάκος, ο Κυράστας, ο Σαργκάνης, ο Αναστασιάδης – ίσα ίσα που καμάρωναν όλοι για τις ικανότητες του Γιώργου Βαρδινογιάννη. Στην ΑΕΚ υποδέχτηκαν με χαρά τον Δημήτρη Σαραβάκο, αλλά και τον Χουλτ και τον Ινσούα και φυσικά τον Γκατσίνοβιτς: δεν θα ήταν καλύτερα αυτούς τους παίκτες ο ΠΑΟ αντί να τους χάσει χωρίς χρήματα να τους πουλούσε;    

Καταλαβαίνεις και το λάθος

Αν υπήρχε εσωτερική  αγορά θα είχε και μεγαλύτερο ενδιαφέρον το μεταγραφικό παζάρι και θα έμπαιναν και ωραία ποδοσφαιρικά στοιχήματα. Θα έπαιρναν οι ομάδες το ρίσκο να ποντάρουν σε παίκτες που οι αντίπαλοί τους θα πουλούσαν και για να αποδείξουν πως μπορούν να τους αξιοποιήσουν – δηλαδή να κάνουν μια καλύτερη δουλειά μαζί τους. Ο Περέιρα πχ, που η ΑΕΚ νομίζω πως θέλει να διώξει, θα ήταν ένα εξαιρετικό στοίχημα για τον Λουτσέσκου που μέσους με τόσο καλή πάσα ξέρει να τους αξιοποιεί. Και τώρα που το λέω αν στην ΑΕΚ περισσεύει κι ο Μουκουντί στον ΠΑΟΚ ή και στον ΠΑΟ θα ήταν πολύ χρήσιμος. Εξυπακούεται ότι κανείς δεν θα πουλούσε τις φίρμες του στους ανταγωνιστές του: άλλωστε είναι παίκτες ακριβοί για τα ελληνικά πορτοφόλια – καμία ελληνική ομάδα δεν θα μπορούσε να αγοράσει τον Κωνσταντέλια ή τον Λιβάι Γκαρσία ή τον Μπάμπη Κωστούλα ή τον Βαγιαννίδη. Αλλά υπάρχουν εκτός από φίρμες κι άλλοι πολλοί. Τι κέρδισε ο ΠΑΟΚ χάνοντας τζάμπα τον Πασχαλάκη; Ό,τι και ο Ολυμπιακός χάνοντας τζάμπα τον Μαντί Καμαρά. Αν δεις πόσα ματς έχει παίξει στον Ολυμπιακό ο Πασχαλάκης, και πόσο χρήσιμος ήταν στον ΠΑΟΚ πέρυσι ο Μαντί καταλαβαίνεις και το λάθος των ομάδων που έχασαν τους παίκτες χωρίς να βάλουν στο ταμείο τους τίποτα…