Ο Μίλος Τεόντοσιτς πήρε την απόφαση να σταματήσει το μπάσκετ. Μιλάμε πραγματικά για έναν από τους τελευταίους αρτίστες που κυκλοφορούσαν στο ευρωπαϊκό ματς στερέωσε. Η είδηση θα έπρεπε να είναι ότι το μπάσκετ του Τεόντοσιτς δεν θα παίζεται πια. Γιατί το μπάσκετ του Σέρβου ήταν αποκλειστικά δικό του. Μια φινετσάτη ιδιοκατασκευή.

Αδύνατον να τον εξηγήσεις

Το βιογραφικό του Τεόντοσιτς  είναι γεμάτο από θριάμβους που δεν θα έπρεπε να επιτρέπουν σε κανέναν να αμφισβητεί την αυθεντία του - κι όμως μόνο έτσι δεν είναι. Ο Τεόντοσιτς δεν είχε απλώς haters σε μια εποχή που όλοι - χαρισματικοί και λιγότερο χαρισματικοί - έχουν. Υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που τον θεωρούν υπερτιμημένο, αλλά και άλλοι τόσοι που πιστεύουν πως ήταν ένα είδος βάρους στις ομάδες που αγωνίστηκε καθώς προσπαθώντας να κάνει την διαφορά προκαλούσε καταστροφές. Ξέρετε ποιο είναι το καταπληκτικό; Ο,τι σε αυτή την ατελείωτη συζήτηση που συνόδεψε τα κατορθώματα του Σέρβου μπορεί να έχουν δίκιο όλοι! Ο μοναδικός Μιλος ήταν χαρισματικός και αυτοκαταστροφικός, δημιουργός και αδύναμος κρίκος, απόλαυση να τον βλέπεις αλλά και δύσκολος για τις ομάδες που αγωνιζόταν καθώς έπρεπε η επίθεση να γυρνά γύρω του και στην άμυνα τέσσερις να τον κρύβουν. Κι όσο κι αν ακούγεται παράξενο όλες οι συζητήσεις για τα κατορθώματα του θα συνεχίζονται και μετά το αντίο του. Ο Τέο θα είναι μια ατελείωτη μοναδική συζήτηση.

Σε λίγα χρόνια θα μοιάζει αδύνατον να εξηγήσεις σε όποιον δεν τον έχει δει να αγωνίζεται γιατί υπήρξε μεγάλος παίκτης. Τα βιντεάκια του Youtube θα είναι γεμάτα αλήθειες και ψέματα. Κάποτε είχα γράψει πως είναι ένα είδος παίκτη της δεκαετίας του ‘80 (ούτε καν του ΄90) που χάρη σε μια χρονοκάψουλα ταξίδεψε τρεις δεκαετίες μπροστά, αρνούμενος ωστόσο να προσαρμοστεί στους παράξενους καιρούς στους οποίους βρέθηκε. Έλεγα πάντα πως αν έπαιζε μπάσκετ στην εποχή που ανήκει, δηλαδή στη δεκαετία του ’80, θα ήταν ένας θρύλος του αθλήματος. Και ότι όλα τα δεινά του έχουν να κάνουν με το ότι αυτός θέλει να παίζει όπως έπαιζαν οι γκάρντ της δεκαετίας του ’80 ενώ βρισκόμαστε στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα. Αλλά γιατί συνέβαινε αυτό; Ισως η εξήγηση σε αυτό να είναι το μυστικό όχι της κλάσης του αλλά της λατρείας και της αποστροφής που προκάλεσε.

Μια αυθαίρετη εξήγηση

Νομίζω ότι τώρα που σταμάτησε έχω μια αυθαίρετη εξήγηση για το γιατί έχει συμβεί αυτό. Ο Τεόντοσιτς έχει γεννηθεί το 1987 – στις 19 Μαρτίου. Μεγάλωσε μέσα σε μπασκετικές συζητήσεις που αφορούσαν σπουδαίους παίκτες της Πρώην Γιουγκοσλαβίας – μιας χώρας που στα παιδικά του χρόνια έπαψε να υπάρχει. Κουβαλούσε στο μυαλό του τον απόηχο του μπάσκετ του Ντράζεν Πέτροβιτς, του Γιουρι Ζντοβτς, του Τονι Κούκοτς. Είχε ένα πατέρα πολύ μπασκετόφιλο, πολύ παρεμβατικό, πολύ δίπλα του. Αυτά που μικρός ακούς όλοι να συζητάνε κατά κάποιο τρόπο σε καθορίζουν. Νομίζω το αγάπησε τόσο πολύ και τόσο παράφορα αυτό το μπάσκετ για το οποίο άκουγε μεγαλώνοντας που ήθελε αυτό ακριβώς στο μπάσκετ να παίξει. Κι ο μπαγάσας με κάποιο τρόπο το κατάφερε – και ίσως να βοήθησε και ότι βρέθηκε στην Ελλάδα μικρός: στη χώρα μας αυτό το γιουγκοσλάβικο μπάσκετ ακόμα καίει τις καρδιές όσων το γνώρισαν και ο Μίλος έμοιαζε να είναι συνεχιστής εκείνων των μεγάλων. Είχε την θρασύτητα του Ντράζεν, την οργανωτική διαύγεια του Ζντοβτς, και την υπέροχη ανεμελιά του Κούκοτς με τους οποίους δεν έπαιξε μαζί, αλλά έμοιαζε να έχει βγει από τα προγράμματα που αυτούς τους δημιούργησαν. Το ότι τα χρόνια πέρασαν και το μπάσκετ πλέον απαιτούσε άλλα πράγματα δεν νομίζω να τον ενδιέφερε και πολύ - ίσως καθόλου. Αυτός πορεύτηκε τον δρόμο του σαν αρτίστας μένοντας στο θερμοκήπιο της ματαιοδοξίας του ή της ιδιοφυίας του: αποφασίζεις για την ετικέτα του θερμοκηπίου ανάλογα με το αν και πόσο τον αγαπάς.

Οι φανατικοί πιστοί του Μίλος ήταν κυρίως όσοι έχουν δει τους μεγάλους αρτίστες του κάποτε γιουγκοσλάβικου μπάσκετ: αναγνώριζαν πάντα στην τρέλα του την χαρισματική παραξενιά των κάποτε Πλάβι. Οι πιστοί του λένε ότι στη δική του περίπτωση έχουμε να κάνουμε με κάποιον για τον οποίο η στατιστική δεν λέει πάντα αλήθεια. Ισχυρίζονται ότι οι δημοσιογράφοι και οι σχολιαστές συχνά του φόρτωσαν λάθη που δεν ήταν ακριβώς δικά του, ότι δεν έφταιγε αυτός αν έχει συχνά συμπαίκτες που δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τις ιδιοφυείς επιλογές του. Είναι αλήθεια πως πολλές  φορές, μεγαλειώδεις στιγμές δημιουργίας, δεν καταγράφτηκαν στην στατιστική γιατί οι πάσες του δεν είχαν αξιοποιηθεί: ο τρόπος που στο μπάσκετ μετράνε τις ασίστ τον αδικούσε πάντα. Εν τελεί όποιος τον αγάπησε κάπως έτσι θα τον θυμάται: παράταιρο αλλά διασκεδαστικό, έτοιμο να πάρει πρωτοβουλίες αλλά και συχνά μοιραίο, ακατανόητο από τους νεότερους και όσους δεν αγαπάνε το μπάσκετ των προπονητών και λατρεμένο από όσους χαίρονται με τις εκτός λογικής και πλάνου πρωτοβουλίες.

Το μπράβο του Ντουράντ

 Η αλήθεια είναι πως υποχρεωμένος να ζει στο μίξερ μια παράξενης αμφισβήτησης είχε και προβλήματα με τα νεύρα του. Οποιος δεν τον αγαπάει τον Τεόντοσιτς έχει πολλές τρέλες να θυμάται: κανείς δεν ξεχνάει πχ τον ιστορικό καυγά του με τον Αντώνη Φώτση τον Αύγουστο του 2010 στο Ακρόπολις όταν το φυτίλι που άναψε προκάλεσε γενική σύρραξη. Οποιος τον αγαπάει θυμάται ωστόσο πολλά ωραία: το μεγάλο Πανευρωπαϊκό του 2009 πχ, το ασημένιο του μετάλλιο στο Παγκόσμιο του 2014 αλλά και στους Ολυμπιακούς του 2016. Κυρίως θυμάται απίστευτες ενέργειες –  πράγματα μεγάλης δυσκολίας που κάνει να φαίνονται εύκολα. Τέλος έχει να θυμάται την ίδια την ασυμβατότητα του με το μπάσκετ του καιρού μας: κάποιος που τον ξέρει μου έλεγε ότι το 2021 αποφάσισε να κάνει βάρη για πρώτη φορά στη ζωή του- άγνωστο γιατί. Πιθανότατα να νόμιζε πως με αυτό τον τρόπο θα επιμηκύνει την καριέρα του - για αυτό νομίζω επέστρεψε και στον Αστέρα. Το λέω γιατί στην Μπολόνια μου φαινόταν σαφώς πιο συμβατός. Ενα τρελό παιδί σε μια τρελή ομάδα σε μια πόλη τρελή με το μπάσκετ. Περιττό να πω πως το πιο ακατανόητο πέρασμα του είναι αυτό από το ΝΒΑ. Αν υπήρξε ποτέ ένας παίκτης που δεν έκανε για αυτό με βάση τα αγωνιστικά χαρίσματά του είναι ο Μιλος! Που όμως από αυτό πέρασε. Για να γοητεύσει με τον τρόπο του ακόμα και τον Κεβιν Ντουράντ, πράγμα που πέρα από τίτλους νομίζω πως είναι το πιο μεγάλο παράσημο στην καριέρα του. Στο διάστημα που αγωνίστηκε στους Κλίπερς είχε συνολικά 60 συμμετοχές με μέσους όρους 8 πόντων, 4 ασίστ και 2,4 ριμπάουντ σε 21,4 λεπτά ανά παιχνίδι – όχι άσχημα αν σκεφτεί κανείς πως εκεί είχε και τον πιο μεγάλο τραυματισμό του που τον κράτησε έξω για μήνες.  

Να μας τρελάνει όλους

Στην Ευρώπη κέρδισε παντού τίτλους όπου αγωνίστηκε: πρωταθλήματα και κύπελλα, μετάλια με την Εθνική Σερβίας, φυσικά την Ευρωλίγκα. Μπήκε στις πεντάδες των καλύτερων σε όλες τις διοργανώσεις, ψηφίστηκε και MVP - κάποιοι ως συνήθως χειροκροτούσαν και κάποιοι γελούσαν. Θα έχει πλάκα να αποφασίσει να γίνει προπονητής. Να απαιτεί πειθαρχία και άμυνα. Πάσες ατελείωτες και οργανωμένες επιθεσεις. Κοντρόλ μπάσκετ και μυαλο στο παρκέ. Για να μας τρελάνει όλους.