Τραυματισμοί, όπως αυτός του Αϊτόρ, σε κάνουν να πιστεύεις στο κακό μάτι. Ο Ισπανός δεν ήταν απλά ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού: ήταν με τα μέχρι τώρα δεδομένα ο καλύτερος παίκτης του πρωταθλήματος. Ο τραυματισμός του ήρθε σε μια πραγματικά κακή στιγμή: δεν θυμάμαι πολλούς παίκτες να έχουν μπει σε ένα ματς στο 80΄και να αποχωρήσουν με ρήξη χιαστών δυο λεπτά αργότερα. Ούτε θυμάμαι ομάδα να χάνει δυο παίκτες με ρήξεις χιαστών σε δυο σερί αγωνιστικές. Κι ενώ, κατά τα άλλα, όλα της πάνε καλά.  

Αυτό που μου άρεσε πάντα με τον Αϊτόρ είναι ότι η καθιέρωσή του στον ΠΑΟ και το εξαιρετικά πρωτάθλημα που έκανε και πέρσι και φέτος προέκυψαν απροσδόκητα, αλλά δεν ήταν καθόλου ζήτημα τύχης. Η περίπτωση του Αϊτόρ δείχνει πόσο σημαντική δουλειά μπορεί να κάνει ένας προπονητής με ένα παίκτη σε κάθε επίπεδο. Αλλά και πόσο σενάριο υπάρχει συχνά σε όλες τις ποδοσφαιρικές ιστορίες. Το σενάριο, ως γνωστόν, δεν έχει να κάνει μόνο με περιπέτειες αλλά και με χαρακτήρες.

Δυο Ισπανοί κι ο Μπόλονι

Ας θυμηθούμε μερικά πράγματα. Ο Αϊτόρ ήρθε στην Ελλάδα το καλοκαίρι του 2020 γιατί τον έπεισε ο τότε τεχνικός διευθυντής του ΠΑΟ Τσάβι Ρόκα και γιατί προπονητής της ομάδας ήταν ο Ντάνι Πογιάτος: όχι τυχαία και οι δυο Ισπανοί. Πριν συμπληρωθεί μήνας από την έναρξη του πρωταθλήματος ο Πογιάτος έφυγε και λίγο αργότερα έφυγε κι ο Ρόκα. Κι ο Αϊτόρ έμπλεξε με το Λάζλο Μπόλονι και το ποδόσφαιρό του.  

Πολλές φορές γράφουμε για τις δύσκολες σχέσεις παικτών και προπονητών χωρίς να καταλαβαίνουμε ποια συνήθως είναι η δυσκολία της συνύπαρξής τους. Ο Μπόλονι ήταν πολλά – όχι όμως και τρελός. Γιατί δεν κατάλαβε τον Αϊτόρ και δεν μπόρεσε να πάρει σχεδόν τίποτα από αυτόν; Οσο και να ακουστεί περίεργο ο βασικός λόγος είναι ότι στο μυαλό του ο Ρουμάνος είχε ένα ποδόσφαιρο στο οποίο οι παίκτες έπρεπε να κάνουν απλά πράγματα και να ανταποκρίνονται σε απλές απαιτήσεις. Για τον Μπόλονι οι αμυντικοί είναι αμυντικοί, οι μέσοι μέσοι, οι εξτρέμ εξτρέμ και οι επιθετικοί επιθετικοί – κι όλοι αυτοί πρέπει να κάνουν όσα προβλέπονται. Για κάποιους παίκτες, ειδικά για κάποιους Ελληνες παίκτες, το να βρουν ένα τέτοιο προπονητή είναι συχνά όνειρο. Αλλά ο Αϊτόρ δεν είναι αυτή η περίπτωση: το ποδόσφαιρο που παίζει είναι πιο σύνθετο – ένα ποδόσφαιρο που ο Μπόλονι δεν γνώριζε.  

Ο Αϊτόρ είναι Καταλανός, ξεκίνησε στις Ακαδημίες της Μπαρτσελόνα, αγωνίστηκε στη Βιγιαρεάλ και στη Σεβίλλη, αλλά ολοκληρώθηκε ποδοσφαιρικά στα χρόνια που έπαιξε στην Τβέντε. Είναι ένας καθόλου συνηθισμένος ποδοσφαιριστής που αγαπά να αγωνίζεται σε ομάδες οργανωμένες, στις οποίες δεν υπάρχουν παίκτες που παίζουν πολύ ή λίγο, ούτε παίκτες που κάνουν ατομικές ενέργειες για να γίνουν οι ήρωες της βραδιάς, αλλά παίκτες που στο δημιουργικό κομμάτι συμμετέχουν και πολύ.     

Στην ψυχολόγο     

Η εντύπωση που υπάρχει είναι ότι με τον Ρουμάνο προπονητή ο Αϊτόρ δεν έπαιζε: δεν είναι αλήθεια: τη σεζόν 2020-21 ο Αϊτόρ αγωνίστηκε σε 22 ματς πρωταθλήματος και πέτυχε και τρια γκολ – για πρωτάρη στη Σουπερλίγκα δεν έκανε και λίγα. Αλλά άλλο είναι το «βρίσκω θέση στην ενδεκάδα» κι άλλο το «χαίρομαι το ποδόσφαιρο». Ο Αϊτόρ δεν χαιρόταν το ποδόσφαιρο και μάλιστα είχε τόσο μεγάλο πρόβλημα με το ποδόσφαιρο που η ομάδα του έπαιζε που έπαθε κατάθλιψη. Όπως ο ίδιος έχει αποκαλύψει χρειάστηκε να βρει μόνος του ψυχολόγο για να ξεπεράσει το πρόβλημα. «Η Λάια πραγματικά με βοήθησε. Δέχθηκα βοήθεια για να αντιμετωπίσω αρκετές καταστάσεις που δεν είχα συνηθίσει να τις αντιμετωπίζω. Απέκτησα αυτοπεποίθηση στις προπονήσεις και άρχισα να αποδίδω καλύτερα. Η ψυχολόγος ήταν το καλύτερο πράγμα που μου συνέβη. Ένα σημαντικό κεφάλαιο στην καθημερινότητα μου. Με βοήθησε να βγω από την τρύπα που είχα κλειστεί και δεν μπορούσα να δω τίποτα άλλο. Ακόμα και το επίπεδο στο οποίο βρίσκομαι σήμερα, έφτασα χάρη σε αυτή» θα πει σε μια συνέντευξή του πρόσφατα στην Ισπανία.

 Οι αθλητές συχνά παλεύουν με την κατάθλιψη: ο Αϊτόρ δεν είναι ο πρώτος. Πολύ συχνά αυτό συμβαίνει γιατί αισθάνονται πως τους αδικούν ή γιατί νιώθουν πως έκαναν λάθος επιλογή ομάδας ή γιατί απλά δεν μπορούν να προσαρμοστούν στο νέο περιβάλλον και αυτόμαστιγώνονται. Στην περίπτωση του Αϊτόρ όμως το πρόβλημα προκλήθηκε από την αδυναμία του να δεχτεί ότι το ποδόσφαιρο στο οποίο αυτός πιστεύει ήταν σχεδόν ακατανόητο από τον προπονητή του. Κάθε φορά που έμενε εκτός ενδεκάδας ή γινόταν αλλαγή από τον Ρουμάνο ο Αϊτόρ ένιωθε ότι διάλεξε λάθος δουλειά, ότι είναι πρόβλημα όχι η απόδοσή του, αλλά η ίδια η επαγγελματική του νοοτροπία.

Ο Αϊτόρ είναι αξιαγάπητος γιατί υπήρξε άρρωστος με το ποδόσφαιρο πραγματικά. Για την ακρίβεια αρρώστησε όταν ένιωσε ότι τίθεται υπό αμφισβήτηση το ποδόσφαιρο στο οποίο ο ίδιος πιστεύει. Σπανιότατο. Κι αξιαγάπητο.  

Δεν είναι όμως σενάριο

Και η επιστροφή του όμως σε πρωταγωνιστικό ρόλο είχε πάλι να κάνει πολύ με το ποδόσφαιρο: δεν ήταν απλά αποτέλεσμα μιας καλής σχέσης με τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Ο Αϊτόρ το καλοκαίρι του 2021 δεν ήθελε να ακούει για την Ελλάδα: πίστευε πως δεν έχει καμία απολύτως δουλειά εδώ, γιατί το ποδόσφαιρο που παίζει δεν είναι κατανοητό. Αν άλλαξε γνώμη δεν είναι γιατί ο Γιοβάνοβιτς του εγγυήθηκε ότι θα παίζει βασικός κτλ, αλλά γιατί ένιωσε ότι ξαφνικά κάποιος τον κατάλαβε. Ο Σέρβος κόουτς δεν τον αντιμετώπισε σαν να είναι γιός του, ούτε η δουλειά του με τον εύθραυστο ψυχολογικά Ισπανό είχε να κάνει με κάποιου τύπου παραινέσεις και λόγια: είχε να κάνει με πράξεις. Ο Γιοβάνοβιτς έφτιαξε την επίθεση του ΠΑΟ γύρω του παίρνοντας ένα τεράστιο ρίσκο, ελπίζοντας πως ο Αϊτόρ θα έβρισκε το κέφι του αν απλά έπαιζε όπως ήθελε. Ο ΠΑΟ παίζει επί Γιοβάνοβιτς στην επίθεση με ένα φορ κινητικό (όσο γίνεται), με ένα εξτρέμ που παίρνει όλο το πλάτος και με ένα δεύτερο που ξεκινά από το πλάι (συνήθως από αριστερά) όχι για να μπει στην περιοχή και να πλαισιώσει το φορ, όπως σωστά κάνει ο Βέρμπιτς πχ, αλλά για να γίνει κάτι σαν «δεκάρι» συγκλίνοντας προς τη μεσαία γραμμή. Σε αυτό το ρόλο ο Αϊτόρ υπήρξε καταπληκτικός: ειδικά φέτος ο ΠΑΟ ήταν σαν να παίζει συχνά με παίκτη παραπάνω. Και ήταν τόσο μεγάλη η διαφορά στη διάθεσή του Αϊτόρ, που ενώ το καλοκαίρι του 2021 δεν ήθελε να ακούει για την Ελλάδα, ένα χρόνο μετά ήθελε να γίνει Ελληνας! 

Αν είχαμε να κάνουμε με σενάριο, το φινάλε του θα ήταν θριαμβευτικό: μετά τις περιπέτειες με τον Μπόλονι, την κατάθλιψη, την γνωριμία με τον Γιοβάνοβιτς, τα μεγάλα του παιγνίδια,   θα έπρεπε όλα να ολοκληρωθούν με την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Αλλά αντί για αυτό προέκυψε για τον Αϊτόρ ένας σοβαρός τραυματισμός, δηλαδή μια νέα περιπέτεια. Ο Αϊτόρ θα χρειαστεί μια νέα ψυχολογική υποστήριξη – ίσως κι ένα νέο συμβόλαιο. Αν νιώσει σημαντικός, θα επιστρέψει καλύτερος.  

Πολλοί συγκρίνουν την δική του περίπτωση με αυτή του Λέτο το 2011: τότε ο ΠΑΟ έχασε τον καλύτερό του παίκτη κι έμπλεξε. Υπάρχει όμως μια διαφορά τώρα: ο Γιοβάνοβιτς. Ο προπονητής έχασε τον παίκτη που έκανε την πιο σημαντική δουλειά στην ομάδα του και τώρα πρέπει να ξαναφτιάξει το μηχανισμό. Δεν θα είναι απλό. «Άρρωστοι» με το ποδόσφαιρο σαν τον υπέροχο Αϊτόρ στην Ελλάδα είναι λίγοι. Ο ΠΑΟ είναι τυχερός γιατί ένας από αυτούς τους λίγους είναι ο προπονητής του.