Η μοίρα, που από σκηνοθεσία γνωρίζει καλύτερα από όλους θέλησε να φύγουν μαζί. Στις 30 Ιουνίου του 2018, ο Λιονέλ Μέσι και ο Κριστιάνο Ρονάλντο αποχαιρέτησαν το παγκόσμιο κύπελλο, αφού προηγουμένως είδαν από κοντά το σόου του Κίλιαν Εμ Παπέ και του Εντισον Καβάνι. Δέκα χρυσές μπάλες γίνανε σκόνη σε ένα βράδυ – ίσως χρυσόσκονη, αλλά όπως και να χει σκόνη. Ο Μέσι δεν θα καταφέρει ποτέ να κερδίσει το μουντιάλ – έχει χάσει για πάντα την ιστορική αναμέτρηση με τον Μαραντόνα. Ο Ρονάλντο δεν θα καταφέρει ποτέ ούτε καν να το αναστατώσει. Ισως πάει στο επόμενο για να γίνει ο μόνος που θα χει σκοράρει σε πέντε μουντιάλ – αν και πολύ αμφιβάλω ότι κάτι τέτοιο ένας γεννημένος νικητής το θεωρεί ιστορικό κατόρθωμα.
Από διαφορετικούς δρόμους
Εχει ενδιαφέρον ότι ο Μέσι και ο Ρονάλντο έφτασαν σε μια προσωπική αποτυχία ακολουθώντας αυτή τη φορά διαφορετικούς δρόμους – η μοίρα, που λέγαμε, είχε κέφια. Ο Κριστιάνο έκανε μια εντυπωσιακή πρεμιέρα κόντρα στους Ισπανούς θυμίζοντας στον κόσμο ότι κακώς δεν τον υπολόγιζε μεταξύ των πρωταγωνιστών του μεγάλου ποδοσφαιρικού πάρτι. Έβαλε τρια γκολ στους Ισπανούς στα τρία σουτ στην εστία που επιχείρησε κι έκανε μια ηγετική εμφάνιση, που όμοιά της δεν είχαμε ξαναδεί από τον ίδιο. Μετά πέτυχε ένα γκολ στο Μαρόκο, έτσι για να μας δείξει ότι τα τρία της πρεμιέρας δεν ήταν τυχαία, μετά έχασε ένα πέναλτι με το Ιράκ γιατί τελικά άνθρωπος είναι κι αυτός και μετά, κόντρα στην Ουρουγουάη, ήσυχα κι απλά, χωρίς να υστερήσει, αλλά και χωρίς να κάνει τη διαφορά, αποκλείστηκε: δεν έκλαψε καν αυτή τη φορά. Η γενική του παρουσία ήταν αυτό που ονομάζουμε «επαγγελματική εμφάνιση», όταν δεν θέλουμε να μιλήσουμε για «αρπαχτή»: θύμισε ποιος είναι, αλλά για περιορισμένο αριθμό εμφανίσεων – όποιος θέλει κάτι περισσότερο, μπορεί να τον χαρεί το χειμώνα στο Μπερναμπέου ή όπου αλλού η επιχείρηση Ρονάλντο αποφασίσει. Ο Κριστιάνο είχε τον καλό Φερνάντο Σάντος με τον οποίο είχε μια εξαιρετική συνεργασία και κάποιους συμπαίκτες χαρούμενους για την τιμή που τους έκανε: όλοι ξέρανε ότι ο τίτλος του πρωταθλητή Ευρώπης ήταν το ταβάνι τους. Πιστεύω ότι θα τον ευχαριστήσουν και για την προσφορά του αυτή τη φορά: σε τελική ανάλυση έκανε τις καλύτερες εμφανίσεις του σε μουντιάλ από το μακρινό 2006, ενώ πριν αρχίσει το μοιραίο δεύτερο ημίχρονο με την Ουρουγουάη μάζεψε και τους συμπαίκτες του γύρω του και τους μίλησε – μεγάλη τους τιμή!
Απλά δεν υπήρχε
Ο Μέσι αντίθετα έμπλεξε σε χειρότερες περιπέτειες. Η Αργεντινή κουβαλούσε τον τίτλο του φαβορί (όχι του πρώτου, αλλά κι αυτό πρόβλημα ήταν…) σαν τον σταυρό του μαρτυρίου που θα την σταύρωναν μαζί με δαύτον. Η ομάδα του απλά δεν υπήρχε. Επαιξε τέσσερα ματς με τέσσερις διαφορετικές ενδεκάδες και τέσσερα διαφορετικά σχήματα: καλά καλά δεν καταλάβαινε κι ο ίδιος ποιοι ήταν και τι κάνανε οι συμπαίκτες του. Δεν υπήρχαν κόφτες, φορ περιοχής και ούτε τελικά και τερματοφύλακας. Ο Σαμπάολι, αν υποθέσουμε πως αυτός έφτιαξε την ενδεκάδα, στο ματς με τους Γάλλους άφησε έξω τον Αγκουέρο, τον Ιγκουαϊν και τον Ντιμπάλα – τηρουμένων των αναλογιών ήταν σαν η Γαλλία να παίξει χωρίς τον Ζιρού, τον Εμ Παπέ και τον Ντεμπελέ. Ο ιστορικός του μέλλοντος που θα ασχοληθεί με την αχαρακτήριστη αυτή εμφάνιση θα ανακαλύψει πόση και ποια ήταν και η ευθύνη του Μέσι για αυτές τις επιλογές, μια ωστόσο είναι φανερή: χθες δεν τόλμησε να πει στον Σαμπάολι (ή όποιον είχε την ιδέα) ότι ως ψευτοεννιάρι δεν μπορεί πλέον να παίξει. Όχι μόνο δεν το έκανε, αλλά προτίμησε και να παίξει στριφογυρίζοντας γύρω από την περιοχή, με αποτέλεσμα για 75 λεπτά στην Αργεντινή (που ένας Θεός ξέρει πως πέτυχε και δυο γκολ!) να μην υπάρχει επιθετικός ούτε για δείγμα! Πάντα ο Μέσι είχε πρόβλημα στην Εθνική γιατί του ζητούσαν να κάνει όσα στη Μπαρτσελόνα, χωρίς τους Ινιέστα, τους Ράκιτιτς, τους Μπουσκέτς και τους Σουάρες, αλλά σε αυτό το τουρνουά του ζήτησαν να κάνει και όσα στην Μπάρτσα ούτε έχει ποτέ του διανοηθεί! Τον παρακαλούσαν να ασχοληθεί με την ομάδα και να την εμψυχώσει, να βοηθήσει τον Σαμπάολι δίνοντας τους συμβουλές, να πάρει την ομάδα από το χέρι αγνοώντας τεχνικές οδηγίες κτλ. Ποτέ του δεν τα έκανε αυτά και καλύτερα που αποκλείστηκε: κάθε μέρα παραπάνω στη Ρωσία θα τον έκανε και περισσότερο νευρασθενικό.
Οι μονάδες δεν κάνουν τη διαφορά
Εστω και μπλέκοντας σε διαφορετικές περιπέτειες οι δυο κορυφαίοι ποδοσφαιριστές του καιρού μας δεν κατάφεραν να κάνουν τη διαφορά στο παγκόσμιο κύπελλο - κι αυτό θα γράψει η ιστορία. Όχι μόνο δεν κέρδισαν το τρόπαιο, αλλά δεν σκόραραν ποτέ τους σε νοκ αουτ ματς, έχοντας αγωνιστεί σε τρία μουντιάλ ο καθένας: ο αριθμός είναι μεγάλος για να είναι τυχαίο κάτι τέτοιο. Ισως αυτό οφείλεται και στο ότι παίζουν ποδόσφαιρο στο μεταίχμιο της αλλαγής του: πλέον την διαφορά στη διοργάνωση αυτή δεν την κάνουν οι μονάδες, αλλά η ομαδική δουλειά και η ομαδική προσπάθεια. Ο κόσμος ούτε καν θυμάται τους βασικούς κυνηγούς της Ιταλίας του 2006. Η Ισπανία του 2010 ήταν μια από τις καλύτερα οργανωμένες ομάδες που είδαμε να γίνονται πρωταθλήτριες – η Γερμανία του 2014 ήταν μια μηχανή. Το πρόβλημα του Ρονάλντο και του Μέσι όλα αυτά τα χρόνια ήταν ότι υπήρξαν πολύ μεγαλύτερα μεγέθη από τις ομάδες τους: μοιραία κατέληγαν να επισκιάσουν κάθε προσπάθεια που βασιζόταν στην οργάνωση του παιγνιδιού, στην ομαδικότητα, στην συνολική δουλειά – όποιος κι αν ήταν ο προπονητής τους έπρεπε να σκέφτεσαι πως θα είναι ευχαριστημένοι και πως θα βρει τρόπο να τους αξιοποιήσει. Τρόποι υπάρχουν αλλά στη Μαδρίτη και στη Βαρκελώνη όπου και οι δυο έχουν άλλους συμπαίκτες, άλλους ρόλους, άλλους συμπαίκτες κι άλλους παράγοντες ως προϊστάμενους.
Στις Εθνικές το one man show είναι ευκολότερο, όμως δεν συνδέεται πιά με θριάμβους – ρωτήστε και τον Ρομπέρτο Μπάτζιο, που κατέληξε να κλαίει για ένα πέναλτι, τον Ζιντάν που τελείωσε την καριέρα του με μια κουτουλιά, τον Κακά και τον Ροναλντίνιο που το 2006 και το 2010 πήγαν στη Γερμανία και στη Νότιο Αφρική ως οι καλύτεροι του κόσμου και γύρισαν με τα φτερά σπασμένα. Οσο πιο μεγάλες είναι οι μονάδες, τόσο πιο δύσκολη είναι η χρησιμοποίησή τους. Κι ο Εμ Παπέ και ο Καβάνι, θα ρωτήσει κάποιος. Ο πρώτος δεν είναι ακόμα 20 χρονών: σήμερα έχει μόνο μέλλον και τρομακτικές δυνατότητες. Ο δεύτερος είναι ο πιο εργατικός σταρ του καιρού μας – ένας ποδοσφαιριστής που θα έπαιζε το ίδιο σοβαρό ποδόσφαιρο σε όλες τις εποχές, και το 70, και το 80 και το 90. Ο Μέσι κι ο Ρονάλντο αυτές τις δεκαετίες δεν θα υπήρχανε. Τότε η Μπαρτσελόνα δεν είχε χώρο στη Μασία για δεκατεσσάχρονους Αργεντίνους και κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ένα μιντιακό φαινόμενο σαν τον Πορτογάλο – οι ποδοσφαιριστές ήταν ακόμα άνθρωποι.
Γεννημένοι την 30η Ιουνίου
Φύγανε μαζί ο Κριστιάνο και ο Μέσι και από μια άποψη είναι κι ωραίο: σαν την τελευταία σκηνή στην Καζαμπλάνκα, που πιστοποιεί μια μεγάλη φιλία. Ποτέ δεν τους είδα ούτε σαν αντιπάλους, ούτε καν σαν ανταγωνιστές: περισσότερο μου έμοιαζαν πάντα σαν καλοί συνάδερφοι, σαν δυο γείτονες στην πολυκατοικία των σούπερ σταρ - αν όχι και σαν συνεταίροι. Όταν τα χρόνια περάσουν είμαι σίγουρος ότι θα βρίσκονται και θα θυμούνται τις μέρες που στα παγκόσμια κύπελλα ο κόσμος παραληρούσε μαζί τους περιμένοντας θαύματα, που δεν μπορούσαν να κάνουν. Θα συζητάνε μάλλον και για την 30η Ιουνίου του 2018. Η διαφορά είναι ότι ο Μέσι θα το κάνει με πίκρα, ενώ ο άλλος απλά θα γελάει και θα τον χτυπάει στην πλάτη. Μπορεί να του λέει κι ότι ήταν ο καλύτερος, χωρίς ποτέ να το πιστεύει φυσικά...
