Για να είμαι ειλικρινής δεν κατάλαβα την χρησιμότητα των δυο τελευταίων φιλικών του Ολυμπιακού, αυτών με την Νάπολι και την Ιντερ στην Ιταλία. Συνήθως τα τελευταία φιλικά είναι κάτι σαν πρόβα τζενεράλε ενόψει της πρεμιέρας του πρωταθλήματος: οι προπονητές της Νάπολι και της Ιντερ δοκίμασαν τις ενδεκάδες των βασικών, με τις οποίες θα αρχίσουν το πρωτάθλημα την άλλη Κυριακή.

Ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ δεν έκανε τίποτα τέτοιο, αλλά μοίρασε τον χρόνο σε όλους τους παίκτες που έχει διαθέσιμους. Πιθανότατα ήθελε να δείξει πως τους υπολογίζει όλους και πως στη σεζόν θα υπάρχει αρκετό rotation. Ισως πιστεύει πως πριν την ολοκλήρωση των μεταγραφών δεν υπάρχει νόημα στον όρο «βασική ενδεκάδα», αφού ο Ολυμπιακός μπορεί ακόμα ν αλλάξει – δεν αποκλείω και να ήθελε να δει αν μπορούν να ανταποκριθούν σε δύσκολα ματς παίκτες που έχει στο μυαλό του να αποχαιρετήσει. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει. Νομίζω πως με τις ενδεκάδες που ο Ολυμπιακός αγωνίστηκε και πάλι καλά στάθηκε. Εστω κι αν στο δεύτερο ημίχρονο με την Ιντερ δεν είχε ευκαιρία, έστω κι αν στο ματς με την Νάπολι οι αμυντικές του αδυναμίες ήταν αρκετές και η μεσαία του γραμμή έμοιαζε πολύ light απέναντι στον Ντε Μπρόιν και κυρίως τον Αγκισα, που τους μέσους του Ολυμπιακού δεν τους έβλεπε.

Μιλάμε για φιλικά ματς

Ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για φιλικά ματς. Και τα φιλικά γίνονται για να υπάρξουν δοκιμές και να βγαίνουν συμπεράσματα. Κι όσο κι αν στην προκειμένη περίπτωση τα συμπεράσματα μπορούσαν να βγουν πριν τα ματς αρχίσουν (δεν μπορείς πχ να παίξεις κόντρα στον Τουράμ και στον Λαουτάρο με δίδυμο στην άμυνα τους Καλογερόπουλο - Μπιανκόν, ούτε να περιμένεις πως ο Ρέτσος θα σταματήσει τον Λουκάκου, ούτε πως ο Γιαζιτζί θα γίνει σέντερ φορ) είναι τουλάχιστον χρήσιμο να δεις πως η ομάδα σου χρειάζεται κάποιους παίκτες ακόμα, όχι για να κερδίσει την πρώτη και την δεύτερη του ιταλικού πρωταθλήματος, αλλά για να αποκτήσει μια απαραίτητη πληρότητα. Βέβαια κι αυτό γνωστό μου μοιάζει. Θα οδηγήσει η διαπίστωση της ανάγκης αυτής, δυο εβδομάδες πριν το τέλος των μεταγραφών, σε κάποιες επανεκτιμήσεις; Αποδεικνύεται πως όχι. Ο Ολυμπιακός δεν άλλαξε στόχους μετά τις δυο ήττες. Αν ο Βαγγέλης Μαρινάκης δεν αναλάβει κάποια πρωτοβουλία, είναι βέβαιο ότι και οι τελευταίοι που θα ρθουν θα είναι νεαροί με προοπτική βελτίωσης και χωρίς πείρα ευρωπαϊκών διοργανώσεων με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Θα είναι δηλαδή παίκτες που θα κουβαλάνε το ερωτηματικό αν μπορούν να βελτιώσουν συνολικά την εικόνα του Ολυμπιακού. Αλλά ποιος νεοφερμένος δεν κουβαλά αυτή την απορία;

Η εφετινή απόφαση

Ο Ολυμπιακός αποφάσισε φέτος, όπως όλα δείχνουν, να προσθέσει στο ρόστερ του κυρίως μικρούς σε ηλικία παίκτες από όλο τον κόσμο ποντάροντας στα νιάτα τους. Γιατί; Για πολλούς λόγους. Πρώτον αυτό αποτελεί παγκόσμια τάση, σχετίζεται και με τους ισολογισμούς κι ένας άνθρωπος σαν τον Εντού το ξέρει – ο Βραζιλιάνος έχει το γενικό πρόσταγμα στον όμιλο Μαρινάκη. Δεύτερον γιατί ο Ολυμπιακός έχει πληρώσει τα τελευταία χρόνια ακριβά την συνήθεια να αγοράζει «ονόματα»: η ελάχιστη προσφορά (και το τεράστιο κόστος) του Μαρσέλο, του Χάμες Ρόντριγκες, του Βερσάλικο, του Ολιβέιρα, του Γουίλιαν, αλλά και του Ραφίνια, του Γιάγια Τουρέ, του Μιραλάς όταν επέστρεψε, δημιούργησαν την βεβαιότητα πως παίκτες βετεράνοι που πρόσφεραν πολλά, όπως ο Βαλμπουενά και ο Ιμπόρα, είναι εξαιρέσεις. Τρίτον μοιάζει δεδομένο πως ο ίδιος ο Μεντιλίμπαρ βολεύεται περισσότερο με μικρούς και φιλόδοξους: ας μην ξεχνάμε πως στην Εϊμπαρ, στην Οσασούνα, στην Βαγιαδολίδ, που δούλεψε ικανοποιητικά, τέτοιους παίκτες είχε – το γεμάτο ένταση ποδόσφαιρο που ζητά απαιτεί πρώτα από όλα τρέξιμο. Τέταρτον αντικειμενικά το ρίσκο είναι μικρό: αν δώσεις 7 εκατ για ένα έμπειρο τριαντάρη μπορεί να τα «κάψεις», αν τα δώσεις για ένα 21χρονο κάτι θα γυρίσει. Και πέμπτων αν υπάρχει μια σεζόν στην οποία μπορούν να μπουν τέτοιου είδους αγωνιστικά στοιχήματα αυτή είναι η εφετινή. Ο κόσμος έχει εξαντλήσει τα διαρκείας εισιτήρια. Ο προπονητής έχει πείσει τον κόσμο ότι μπορεί να κάνει θαύματα. Ο Ολυμπιακός έρχεται από μια χρονιά που κέρδισε ευρωπαϊκό τρόπαιο και από μια σεζόν που έκανε νταμπλ: όλοι στις τάξεις του εκτιμούν πως η πίεση θα είναι φέτος μικρότερη. Και το κυριότερο; Η ομάδα αγωνίζεται στο Τσάμπιονς  λιγκ. Που προφανώς για τον Εντού, τον Μεντιλίμπαρ, τον Κοβάσεβιτς, τον Καρεμπέ και ίσως τον ίδιο τον Μαρινάκη προσφέρεται για να κάνουν το βήμα μπροστά κάμποσα πιτσιρίκια που για να σταθούν στο κορυφαίο επίπεδο θα τα δώσουν όλα. Αν θέλουν να κάνουν αληθινά μεγάλη καριέρα.

Κάνει η ομάδα για το Τσάμπιονς λιγκ;

Ακούω συνεχώς την ερώτηση αν αυτός ο Ολυμπιακός που δημιουργείται κάνει για το Τσάμπιονς λιγκ. Αν όποιος το ρωτάει αναρωτιέται αν μπορεί να το κερδίσει, σίγουρα όχι. Μπορώ ωστόσο να καθησυχάσω όσους κάνουν τέτοιες σκέψεις πως και με τον Μανέ, τον Χιλ, τον Σαραγόσα, τον Βιθέντε, τον Σεν Μαξιμέν και δεν θυμάμαι ποιους άλλους ακούστηκαν φέτος ο Ολυμπιακός πάλι δεν θα διεκδικούσε ποτέ το Τσάμπιονς λιγκ. Κι αν ωστόσο χαμηλώσουμε τον πήχη και μιλήσουμε για «πορεία» ή «διάκριση» στη μεγάλη διοργάνωση ομολογώ πως δεν θυμάμαι κανένα Ολυμπιακό (και καμία ελληνική ομάδα…) που αυτό να το κατάφερε με «ονόματα». Τον ΠΑΟ τον είχαν κάνει κάποτε αξιοσέβαστο στην Ευρώπη ο Καραγκούνης, ο Μπασινάς, ο Φύσσας, ο Νικοπολίδης – αργότερα πρωταθλητές Ευρώπης: φυσικά και η καλή του άμυνα. Ο Ολυμπιακός έφτασε ένα βήμα από ένα ημιτελικό με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με τον Πουρσανίδη, τον Γιώργο Αμανατίδη, τον Καραπιάλη, τον Γιαννακόπουλο, τον Μαυρογεννίδη – με 9 Ελληνες τον Γκόγκιτς και τον Τζόλε, για να μην μακρηγορώ.  Η τελευταία πρόκριση στους 16 ήρθε με τους άγουρους τότε Μανωλά, Μήτρογλου, τους νεαρούς Κάμπελ και Ολαϊτάν – φυσικά και με τους έμπειρους Τσόρι, Μαρκάνο, Μανιάτη, Εντιγκά, Ρομπέρτο κτλ, αλλά έμπειροι υπάρχουν και τώρα. Θέλω να πω πως οι καλές εμφανίσεις στο Τσάμπιονς λιγκ δεν γίνονται με «ονόματα», αλλά γιατί μια ομάδα κάνει μια συνολική υπέρβαση: παίζει όσο καλύτερα μπορεί, γίνεται αποτελεσματικότερη και κυνική, αρπάζει την ευκαιρία. Αν δεν κάνει πολλά παραπάνω από όσα φαίνεται ότι μπορεί, δεν έχει τύχη να γλυτώσει ήττες σκληρότατες. Ακόμα κι αν ξοδέψει του κόσμου τα λεφτά όπως είχε κάνει ο Ολυμπιακός την χρονιά του Χάσι φέρνοντας παίκτες με τεράστια συμβόλαια και βιογραφικά που λέγονταν Εμενίκε, Καρσελά, Οφόε, Εγκελς, Ζιλέ κτλ.

Να είσαι καλύτερος από πέρυσι

Ας καταλάβουμε κάτι. Το πως θα σταθεί μια ομάδα στο Τσάμπιονς λιγκ, αλλά κι ακόμα το αν θα κατακτήσει το πρωτάθλημα, δεν έχει να κάνει με μεταγραφές: έχει να κάνει με την συνολική της ποιότητα, το παιγνίδι της, την βελτίωσή σε σχέση με μια σεζόν πριν και την πρόοδό της. Καταλαβαίνω πως ανάμεσα στο αποκτώ μόνο νέους και στο ψάχνω μανιωδώς βετεράνους με «ονόματα» υπάρχει μια ενδιάμεση πολιτική με βάση την οποία μπορείς να αποκτάς παίκτες μεσαίας ηλικίας που έρχονται στην Ελλάδα για να κάνουν ένα βήμα μπροστά – προφανώς στον Ολυμπιακό προτιμούν φέτος αυτούς που βήματα μπροστά πρέπει να κάνουν δυο. Σε κάθε περίπτωση υπέρβαση χρειάζεται: και η υπέρβαση δεν αγοράζεται. Προκύπτει με δουλειά.  

Ποιος πρέπει να είναι ο σκοπός

Το ρόστερ δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί: λίγη υπομονή και θα το δούμε – η γνώμη μου είναι πως με τρεις ποιοτικούς παίκτες στο φινάλε (ανεξαρτήτου ηλικίας και βιογραφικού) ο Ολυμπιακός μπορεί να είναι θεαματικά καλύτερος από πέρυσι, όχι για να κερδίσει το Τσάμπιονς λιγκ, αλλά για να παίξει καλύτερο ποδόσφαιρο.

Ο Ολυμπιακός έχει τον ίδιο προπονητή για τρίτο χρόνο, έχει ένα συγκεκριμένο παιγνίδι και έχει καλή νοοτροπία. Δεν μιλάμε για αστροφυσική, αλλά για ποδόσφαιρο. Για να παίξει καλύτερα ο πρωταθλητής πρέπει να αποκτηθεί ένας στόπερ της κλάσης του Κάρμο (το πρώτο αναγκαίο) κι ο Σιπιόνι, ο Νασιμέντο, ο Καμπελά, ο Στρεφέτσα και οι τρεις που θα ρθουν να δώσουν συνολικά πιο πολλά από τον Στάμενιτς, τον Βέλντε, τον Ορτα, τον Μασούρα, τον Πάλμα, τον Ολιβέιρα, τον Γουίλιαν, τον Μπάμπη Κωστούλα κι όποιον άλλο φύγει. Για τον Λιατσικούρα, τον Καλογερόπουλο, τον Μπότη και φυσικά τον Πνευμονίδη έχω την βεβαιότητα πως αν μείνουν και παίξουν θα τα δώσουν όλα.

Αυτό κατά την γνώμη μου πρέπει να είναι πάντα το τελικό ζητούμενο για μια ομάδα: να παίζει πιο καλά από την προηγούμενη σεζόν. Ούτε να κερδίζει τα φιλικά, ούτε να διοργανώνει υποδοχές παικταράδων σε αεροδρόμια. Αν ο Ολυμπιακός παίξει καλύτερα μπορεί να κερδίσει το πρωτάθλημα και να σταθεί καλά και στο Τσάμπιονς λιγκ. Αν δεν το κάνει θα είναι χειρότερος από πέρυσι. Όχι γιατί δεν πήρε τον Χιλ, τον Σαραγόσα και τον Σαν Μαξιμέν (που αμφιβάλω αν είχε δει κανείς πέρυσι), αλλά γιατί κάτι θα έχει γίνει κακή δουλειά και κακή εκτίμηση ικανοτήτων. Και δεν θα υπάρχουν αποτελέσματα που στην διάρκεια της σεζόν αποτελούν αντίδοτο στην γκρίνια…

 (Gazzetta.gr, Aυγουστος 2025)