Κάθε φορά που σε ένα μεγάλο τουρνουά φτάνει η ώρα να παίξουν αντιμέτωπες η Γερμανία και η Γαλλία το μυαλό μου πηγαίνει στον ιστορικό παιγνίδι που έδωσαν το 1982 – ένα ματς που καθόρισε εν πολλοίς το γούστο των ποδοσφαιρόφιλων της γενιάς μου. Κυρίως μας έμαθε ότι στο ποδόσφαιρο μπορούμε ν αγαπάμε παράφορα, αυτόν που δεν κερδίζει, αλλά οφείλουμε και να σεβόμαστε το νικητή κι ας μην το ομολογούμε.
Τωρινά συμπεράσματα
Στις 8 Ιουλίου του 1982 στο γήπεδο Πιτς Χουάν της Σεβίλλης βρέθηκαν αντιμέτωπες στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου η Γαλλία με την τότε Δυτική Γερμανία. Η καταπληκτική αυτή μεταξύ τους αναμέτρηση ονομάστηκε «η νύχτα της Σεβίλλης» και συμπεριλαμβάνεται από τη FIFA στα δέκα μεγαλύτερα παιχνίδια, που έχουν γίνει στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Εκείνο το βράδυ οι Γερμανοί πήραν την πρόκριση για τον τελικό για πρώτη φορά στην ιστορία τους στην διαδικασία των πέναλτι και οι ηττημένοι Γάλλοι απέκτησαν ένα περίεργο κόμπλεξ απέναντι τους. Μετά το ματς αυτό, πάντοτε χάνουν από αυτούς στις μεγάλες διοργανώσεις, όταν στους βλέπουν μπροστά τους. Όμως αυτά είναι τωρινά συμπεράσματα. Τότε, το μακρινό 1982, εμείς άλλα λέγαμε.
Πραγματικός διάβολος
Ολόκληρη εκείνη η αναμέτρηση έχει έντονα μυθιστορηματικό χαρακτήρα. Οι Γερμανοί, οι οποίοι δεν είχαν στην αρχική ενδεκάδα τους, ούτε τον τραυματία Κάλε Ρουμενίγκε, ούτε τον βασικό τους σέντερ φορ Χορστ Χρούμπες, πίεσαν τη γαλλική άμυνα από την αρχή και προηγήθηκαν πολύ νωρίς με το γκολ του τότε εκκολαπτόμενου αστέρα Πιτερ Λιτμπάρσκι. Το κλισέ της εποχής (κι όχι μόνο εκείνης) λέει ότι είναι αδύνατο να ανατρέψεις το σκορ κόντρα στους Γερμανούς, όμως εκείνο το βράδυ στη Σεβίλλη υπήρχε ένας ασυγκράτητος Μισέλ Πλατινί, που έχτιζε τον προσωπικό του μύθο. Εχοντας μείνει σχεδόν δυο χρόνια εκτός γηπέδων εξαιτίας τραυματισμών, ο Πλατινί είδε την διοργάνωση ως ευκαιρία για να θυμίσει σε όλους τι αξίζει και τη μετέτρεψε σε προσωπικό του παλκοσένικο: εκείνο το βράδυ έκανε το ματς της ζωής του. Ισοφάρισε γρήγορα με ένα πέναλτι κι έβγαλε τη Γαλλία στην επίθεση, όπως ποτέ άλλοτε. Αξιοι συμπαραστάτες του Μισέλ αποδείχτηκαν τρεις ακόμα Γάλλοι: ο ακραίος μπακ Αμορός, αποκάλυψη της διοργάνωσης, ο μέσος Τιγκανά, ένας Ματουϊντί της εποχής και ο κοντούλης αλλά πραγματικός διάβολος Αλέν Ζιρέζ.
Η βραδιά του Πλατινί και του Σουμάχερ
Είναι αδύνατο να περιγράψει κανείς το παιχνίδι αυτό σε όποιον δεν το έχει δει. Καθοδηγούμενοι από τον Πλατινί οι τρομεροί τεχνίτες Γάλλοι έπαιξαν καταπληκτικό ποδόσφαιρο στριμώχνοντας την Γερμανία με ένα τρόπο που μέχρι τότε δεν είχαμε δει ποτέ! Όμως και η Γερμανία δεν παραδόθηκε: απέναντι στην τεχνική του Πλατινί, του Τιγκανά και του Ζιρέζ, οι Γερμανοί αντέταξαν αρχικά αρκετή σκληρότητα και στη συνέχεια πολύ πείσμα. Το σπάνιο στην ιστορία αυτή είναι ότι ο κύριος εκφραστής της γερμανικής σκληρότητας υπήρξε ο τερματοφύλακας της ομάδας Χάρολντ «Τόνι» Σουμάχερ. Με τα σημερινά διαιτητικά κριτήρια ο Τόνι θα είχε αποβληθεί σε τουλάχιστον τρείς περιπτώσεις καθώς προσπαθούσε να εξοργίσει τους Γάλλους μοιράζοντας κλωτσιές και σπρωξιές. Ο Ολλανδός διαιτητής Τσάρλς Κόβερ του συγχώρεσε τα πάντα – μεταξύ των οποίων και μια εγκληματική έξοδο που προκάλεσε τον τραυματισμό του μέσου Μπατιστόν, που ελάχιστα λεπτά μετά το πέρασμα του στο ματς είδε τον Σουμάχερ να τον βρίσκει με κλωτσιά στο πρόσωπο με τρόπο που θα ζήλευε και ο καράτε Κίντ. Οι Γάλλοι που είδαν τον Γερμανό να συνεχίζει ατιμώρητος, μέχρι και σήμερα μιλάνε για τεράστια αδικία, ενώ ο Σουμάχερ, που από τότε ονομάστηκε το «Τέρας της Σεβίλλης» έκανε τα πράγματα χειρότερα δηλώνοντας μετά το ματς ότι δεν ζητά συγνώμη για την εγκληματική έξοδο, αλλά είναι πρόθυμος να καλύψει τα χρήματα που ο Μπατιστόν θα πληρώσει στον οδοντογιατρό για να βάλει μασέλα.
Πρώτη φορά στα πέναλτι
Το ματς πήγε στην παράταση γιατί το σουτ του Αμορός στις καθυστερήσεις τράνταξε το δοκάρι. Η παράταση υπήρξε εξίσου σπουδαία :οι Γάλλοι προηγήθηκαν με 3-1 μετά από δέκα λεπτά, αλλά τότε σηκώθηκε από τον πάγκο ο Κάλε Ρουμενίγκε και σαν τον Ελ Σίντ, μολονότι καλά καλά δεν μπορούσε να τρέξει, βοήθησε τους Γερμανούς να πάνε το ματς στα ίσια. Το ματς είναι το πρώτο στην ιστορία του παγκοσμίου κυπέλλου που κρίθηκε στα πέναλτι. Αξίζει και σήμερα να δει κανείς τη διαδικασία για την ιδιαιτερότητα των καταστάσεων: ο Στίλικε που αστόχησε πρώτος πίστεψε πως καταδίκασε τη Γερμανία κι άρχισε να κλαίει απαρηγόρητος. Το κλάμα του ήταν τόσο γοερό, ώστε οι κάμερες της ισπανικής τηλεόρασης έμειναν πάνω του και ο κόσμος δεν είδε τον Σουμάχερ να αποκρούει το πέναλτι του Σιξ αμέσως μετά! Είδαμε, ωστόσο, όλοι τον γερμανό τερματοφύλακα να πιάνει το πέναλτι του Μποσίς πριν ευστοχήσει ο ψύχραιμος Χρούμπες και βάλει στο ψυχόδραμα ένα τέλος!
Η αγάπη για τη φινέτσα
Πρέπει να σας πω ότι διάφοροι θρύλοι, που συνοδεύουν τις δυο ομάδες γεννήθηκαν εκείνο το βράδυ. Οι Γάλλοι βαφτίστηκαν οι «Βραζιλιάνοι της Ευρώπης» για τον τρόπο που αγωνίζονταν με τη μπάλα πάντα κάτω και πολλές κοφτές πάσες. Ο Πλατινί έγινε ο σταρ του ποδοσφαιρικού πλανήτη μέχρι να ωριμάσει ο Μαραντόνα. Ο Ρουμενίγκε απέκτησε ιδιότητες σούπερ ήρωα. Κυρίως, όμως, στην Ελλάδα εκείνο το βράδυ γεννήθηκε ο αντιγερμανικός πόλος: η Γερμανία έγινε η εκπρόσωπος της τραχύτητας και της σκληράδας – μια ομάδα που για χρόνια δεν επιτρέπονταν να υποστηρίξεις! Η Ελλάδα της αλλαγής αποθέωνε το ποδόσφαιρο των παιδιών του φίλου Φρανσουά Μιτεράν, μολονότι η επιστροφή των Γερμανών στην παράταση και η τελική τους επικράτηση είχε σχεδόν σοκάρει τον ουδέτερο κόσμο.
Εκείνο το βράδυ γεννήθηκε η αγάπη για τη γαλλική φινέτσα – οι Γάλλοι έγιναν οι συνεχιστές των Ολλανδών, δυο χρόνια αργότερα όταν κέρδισαν στην έδρα τους το πανευρωπαϊκό ο κόσμος μίλησε για δικαίωση. Οι Γερμανοί έχασαν τον τελικό από τους Ιταλούς στη συνέχεια κι ένας λόγος ήταν και το ανάθεμα της ανθρωπότητας: η ανθεκτικότητα του Ρουμενίγκε είχε σοκάρει πολύ κόσμο. Τότε νομίζαμε ότι βλέπαμε τη γέννηση μιας μεγάλης Γαλλίας, ενώ στην πραγματικότητα είχαμε δει την ανατολή της Γερμανικής Ευρώπης. Να δούμε τι θα δούμε απόψε…
