Ο ΠΑΟΚ και ο Ολυμπιακός επειδή αγωνίζονται και οι δυο στο Γιουρόπα λιγκ συμβαίνει να παίζουν πολλές φορές παιγνίδια το ίδιο βράδυ. Συχνά πυκνά υπάρχει ένα ενδιαφέρον πεδίο σύγκρισης των δυο – μια μάχη θα λεγα εντυπώσεων. Ο ΠΑΟΚ στο ελληνικό πρωτάθλημα κερδίζει πάντα κι έχει από το καλοκαίρι ως κρυφό (αλλά γνωστό) στόχο να πάρει το πρωτάθλημα αήττητος και μόνο με νίκες, ο Ολυμπιακός δυσκολεύεται πολύ, αλλά οι συγκρίσεις είναι καλές γιατί κάνουν απλή και κατανοητή τη διαφορά των δύο: ο ΠΑΟΚ έχει τον Πρίγιοβιτς και για αυτό σκοράρει, ο Ολυμπιακός δεν έχει ένα τέτοιο παίκτη και ως εκ τούτου κάθε παιγνίδι του είναι θρίλερ, είτε ευκαιρίες δημιουργεί είτε όχι. Φυσικά οι διαφορές των δυο είναι πολύ μεγαλύτερες: ο ΠΑΟΚ έχει μια δεμένη άμυνα, έχει πολλές λύσεις στην επίθεση, που έρχονται κι από τον πάγκο, ενώ ο Ολυμπιακός είναι πιο γεμάτος στη μεσαία γραμμή – αλλά όλα αυτά είναι λεπτομέρειες. Η μεγάλη διαφορά είναι η ευκολία στο γκολ και το γκολ, όσο οργανωμένη και να είναι μια ομάδα, είναι υπόθεση των κυνηγών – σχετίζεται με την ικανότητα τους και μόνο.   

Τι έβλεπαν το καλοκαίρι;

Το Σάββατο στην εφημερίδα προσπαθώντας να τεκμηριώσω το προγνωστικό μου ότι ο Ολυμπιακός θα δυσκολευτεί και με τον Απόλλωνα προσπάθησα να εξηγήσω γιατί δεν βάζει γκολ εύκολα η ομάδα του Μαρτίνς. Ο βασικότερος λόγος είναι ότι οι κυνηγοί του (όλοι, και οι φορ και οι εξτρέμ του) δεν έχουν πολλά γκολ στα πόδια τους: ο Γκερέρο, στην καριέρα του, έχει βάλει μέχρι τώρα λιγότερα από τον Τοροσίδη που είναι αμυντικός – όχι τυχαία στο Λουξεμβούργο το γκολ το βρήκε αυτός. Ενας άλλος λόγος είναι ότι όταν μια ομάδα παίζει από τα άκρα (κι ο Ολυμπιακός το κάνει πολύ) η δουλειά που γίνεται βοηθά να φτάνουν σε θέση βολής πιο πολύ οι παίκτες που παίζουν πίσω από το φορ, παρά ο φορ. Αυτός πρέπει με την κίνησή του απλά να μαζεύει πάνω του τους αμυντικούς: προσοχή όμως αυτό πρέπει να το κάνει – αν φορ δεν υπάρχει, τους αμυντικούς δεν τους μαζεύει κανείς και το παιγνίδι από τα άκρα δεν έχει νόημα.

Όταν ο Ολυμπιακός είναι πλήρης, δηλαδή παίζει ή ο Χασάν ή ο Γκερέρο, για να φτάνει στο γκολ χρειάζεται αυτοί που παίζουν πίσω από το φορ να πατάνε συχνά περιοχή: στον Ολυμπιακό το κάνει ο Φορτούνης, καμιά φορά ο Χριστοδουλόπουλος που συγκλίνει και σχεδόν κανείς άλλος. Αν κάποιος μαρκάρει το Φορτούνη με μαν του μαν στα τελευταία τριάντα μέτρα, όλη η δουλειά που γίνεται στο πλάι πάει στράφι και γιατί οι πλάγιοι παίκτες σπανίως συγκλίνουν και σπανίως εκτελούν: στο Λουξεμβούργο το έκανε δυο φορές ο Ποντένσε, μια ο Ναουέλ και δυο ο Κούτρης – ακούγονται πολλές, αλλά είναι λίγες αν σκεφτείς ότι ο Ολυμπιακός κάνει 70% κατοχή μπάλας. Η πρόβλεψη ότι και το ματς με τον Απόλλωνα θα ναι δύσκολο (γιατί το ταμπούρωμα της ομάδας του Ματζουράκη θα γίνει πολύ μεθοδικά και με σκοπό να μην έχουν χώρο ούτε οι ακραίοι) ήταν εύκολη. Όπως εύκολο ήταν να προβλέψεις την εικόνα κάθε παιγνιδιού του Ολυμπιακού από το καλοκαίρι κι απορώ αυτοί που έχουν την ευθύνη της κατασκευής της ομάδας τι διάβολο βλέπανε. Πιθανότατα να πίστευαν ότι θα γίνουν ξαφνικά σκόρερ παίκτες όπως ο Φετφατζίδης, ο Ποντένσε, ο Γκερέρο κτλ. Αλλά με ευχές και όνειρα δεν γίνεται προγραμματισμός: χρειάζονται οι κατάλληλοι παίκτες στις κατάλληλες θέσεις. Χθες το γκολ το βάζει ο Μάνος, ο μόνος φορ με γκολ στα πόδια του: ότι έπρεπε να ξεκινήσει δεν χωρά συζήτηση. Στο Βικελίδης ίσως όχι, στο Καραϊσκάκη πάντα.

Χρειάζεται ψυχολόγο

Το γκολ έγινε ακόμα πιο περίπλοκο, όταν η ίδια η ομάδα συνειδητοποίησε τη δυσκολία της στο γκολ: η περίπτωση του Φετφατζίδη είναι ενδεικτική. Ποτέ δεν είχε το εύκολο γκολ, αλλά σε λίγο θα φοβάται και να σουτάρει. Το παιδί έχει εμφανώς ανάγκη από ψυχολογική υποστήριξη: δεν είναι αγωνιστικό το πρόβλημά του. Η φάση στην οποία αστοχεί χθες μόνος απέναντι στον τερματοφύλακα είναι απολύτως όμοια με τη φάση που ο Λημνιός κάνει το 2-0 στο ματς του ΠΑΟΚ με τον ΠΑΟ στην Τούμπα. Και οι δυο έχουν μπει στο γήπεδο δευτερόλεπτα πριν. Ούτε ο Λημνιός είναι κάποιος μεγάλος σκόρερ, όμως ο Λημνιός αγωνίζεται σε μια ομάδα στην οποία όλα σχεδόν πάνε καλά κι ο Φετφατζίδης σε μια ομάδα που αγωνιά να σκοράρει. Με τα ψυχολογικά προβλήματα θα πρεπε να ασχολούνται ψυχολόγοι, (στο Φετφατζίδη ένας τέτοιος θα έκανε καλό), αλλά οι ελληνικές ομάδες ψυχολόγους δεν χρησιμοποιούν. Θυμάμαι χρόνια πριν, όταν είχε έρθει προπονητής ο Τροντ Σόλιντ στον Ολυμπιακό είχε ζητήσει μεταξύ των συνεργατών του και ένα ψυχολόγο. Μια μικρή αντιπροσωπία παικτών επισκέφτηκε τον τότε διευθύνοντα σύμβουλο της ΠΑΕ κ. Γιώργο Λούβαρη και του ζήτησε να εξηγήσει στον προπονητή πως αυτό δεν χρειάζεται. «Θα μας βγάλει όλους τρελούς, θα κυκλοφορήσει το πράγμα στις εφημερίδες και δεν θα μπορούμε να βγούμε από το σπίτι μας» του είχαν πει χαρακτηριστικά. Κι ο Νορβηγός ζήτησε από την κυρία, που στο μεταξύ είχε προσληφθεί, να πάει σπίτι.

 Εκθέτει τις αδυναμίες των άλλων

Τρέλα, διαφορετικού τύπου, υπάρχει και στην Τούμπα: τρέλα για την απονομή του τίτλου. Ο κόσμος του ΠΑΟΚ είναι φέτος στα εντός έδρας ματς υποδειγματικός έχοντας μεγάλη εμπιστοσύνη πλέον στην ομάδα του, που θα κερδίσει το πρωτάθλημα περίπατο δείχνοντας κάτι απλό: ότι αυτή είναι που ορίζει την εξέλιξη των παιγνιδιών.

Ο ΠΑΟΚ ανέβασε στροφές με τον ΠΑΟ και κέρδισε πανεύκολα, χωρίς καλά καλά να ιδρώσει. Ο ΠΑΟΚ από την αρχή της σεζόν, ακόμα και στα ματς που δεν είναι σπουδαίος (και αυτά δεν ήταν λίγα…), έχει μια αξιοπρόσεκτη ικανότητα να βγάζει στο φως τις αδυναμίες των αντιπάλων του. Θυμίζω ότι η ΑΕΚ, πριν πάει στην Τούμπα, είχε σύμφωνα με όλους τους ειδικούς «μια εξαιρετική άμυνα που ο Ουζουνίδης κληρονόμησε από τον Χιμένεθ»: ο Πρίγιοβιτς της έβαλε δυο γκολ εκμεταλλευόμενος ατομικά λάθη, γεγονός που σημαίνει πως τόσο εξαιρετική η άμυνα αυτή δεν είναι. Στη συνέχεια κέρδισε τον Ολυμπιακός, απλά περιμένοντας τον στο β΄ ημίχρονο ακριβώς γιατί γνώριζε τις δυσκολίες στο γκολ που έχει η ομάδα του Μαρτίνς: μέχρι εκείνο το ματς ελάχιστοι φωνάζαμε ότι αυτές είναι το πιο μεγάλο πρόβλημα – όλοι ασχολούνταν με το ροτέισον κι άλλες χαζομάρες. Μετά ο ΠΑΟΚ κέρδισε τον Αρη στο ημίχρονο που ο Αρης κράτησε τη μπάλα παραπάνω – τιμωρώντας και την επιθετική του φλυαρία. Και χθες δεν είχε κανένα πρόβλημα με τους μικρούς του Δώνη, που ήταν ακίνδυνοι γιατί δεν κατάφεραν να κάνουν το βασικό, δηλαδή να κυκλοφορήσουν τη μπάλα. Αυτό το έκανε απλά κι εύκολα ο ΠΑΟΚ γιατί το παιγνίδι του έχει στόχο: όλα γίνονται για να φτάσει η μπάλα στον φορ, που ξέρει τη δουλειά καλύτερα από οποιονδήποτε στην Ελλάδα.

Ένα απλό σπορ

Το ποδόσφαιρο είναι ένα απλό σπορ που μας αρέσει να το κάνουμε σύνθετο. Αν ο φορ σκοράρει, όλα είναι εύκολα. Αν δεν υπάρχει τέτοιος, τον χρειάζεσαι. Αλλιώς θα χρειαστείς όχι ψυχολόγο, αλλά ψυχίατρο…