Ο Ολυμπιακός πέρασε από το ΟΑΚΑ με νίκη – εντυπωσιακή όσο και χρήσιμη. Τώρα χρειάζεται άλλη μια την Κυριακή στο ΣΕΦ μπροστά στο κοινό του για να κατακτήσει ένα πρωτάθλημα που θα λαμπρύνει πολύ την σεζόν του. Είναι από τις σπάνιες φορές που το τελικό σκορ ενός παιγνιδιού εξηγεί και την έκβασή του: το τελικό 88-99 δείχνει ότι ο Ολυμπιακός κέρδισε παίζοντας μπάσκετ μακριά από μανιοκαταθλιπτικές εμμονές που του έχουν στοιχίσει. Για δεύτερο συνεχόμενο ματς βάζει πάνω από 90 πόντους στον ΠΑΟ που σταθερά έχει ξεπεράσει τους 80 και στα τρία ματς των τελικών πράγμα που εξηγεί και την ποιότητα του. Αλλά και πόσο έχει χάσει το μυαλό του: το να χάσεις ένα τελικό σκοράροντας πάνω από 80 πόντους μπορεί να συμβεί – το να χάσεις δυο σημαίνει πως ο αντίπαλος έχει βρει τρόπο να σε βραχυκυκλώνει όσο χρειάζεται. Παίζοντας απλά καλύτερο μπάσκετ.

Το μπάσκετ του Μπαρτζώκα

Ο Σάσα Βεζένκοφ, που μεταξύ πολλών άλλων είναι κι ένα είδος κυβερνητικού εκπροσώπου της ομάδας του Ολυμπιακού καθώς οι δηλώσεις του αποτελούν συχνά το συμπέρασμα της ίδιας της ομάδας για ότι έχει συμβεί και για ό,τι χρειάζεται να ακολουθήσει, είπε μετά το τέλος του ματς στο ΣΕΦ ότι ο Ολυμπιακός για να περάσει από το ΟΑΚΑ χρειάζεται σκορ, «διότι μόνο όσοι έχουν σκοράρει πολύ εκεί τα έχουν καταφέρει». Πρώτος σε αυτή την ανάγκη συνέβαλε ο ίδιος με 25 πόντους μεταξύ των οποίων πέντε τρίποντα που είχαν όλα την υπογραφή του. Δεν ήταν απολύτως εύστοχος ήταν όμως άφοβος και τολμηρός όπως γενικά ο Ολυμπιακός. Όταν στο τρίτο δεκάλεπτο βρήκε ως συμπαραστάτη τον Φουρνιέ, που είχε τελειώσει άποντος το πρώτο ημίχρονο, αλλά άρχισε να χτυπά από μακριά ασταμάτητα, ο Ολυμπιακός πήρε φωτιά κεφαλαιοποιώντας πρώτα από όλα το σπουδαίο παιγνίδι του Μιλουτίνοφ που ανάγκαζε όλο τον ΠΑΟ να κλείνει πάνω του έχοντας βάλει στα καλάθια τον Γιούρτσεβεν, τον Γκάμπριελ κι όποιον άλλο είχε την ατυχία να τον παίξει χωρίς βοήθειες. Αλλά όλα αυτά δύσκολα θα είχαν συμβεί αν δεν υπήρχε το βασικό συστατικό της νίκης, δηλαδή το μπάσκετ του Γιώργου Μπαρτζώκα.  

Επρεπε να κερδίσει με 20 πόντους

Ο Ολυμπιακός πήρε το δεύτερο ματς στο ΣΕΦ χωρίς να παίξει μπάσκετ Μπαρτζώκα: στο ΟΑΚΑ όμως ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο όχι μόνο έπαιξε το μπάσκετ που αγαπάει ο προπονητής του αλλά το έκανε και με τρόπο άψογο. Η συμβολή του Μπαρτζώκα είναι διπλή και διπλά καθοριστική. Πρώτα από όλα η ομάδα πασάρει και σουτάρει γιατί αυτό ξέρει να κάνει και υπάρχουν βραδιές που το κάνει άριστα. Χθες δεν πονάνε τον ΠΑΟ μόνο τα τρίποντα του Βεζένκοφ και του Φουρνιέ (που είναι και θεαματικά γιατί είναι συνεχόμενα) αλλά τον πονάνε και τα σουτ του Παπανικολάου και του ΜακΚίσικ γιατί βγαίνουν από σχέδιο. Με σχέδιο αξιοποιούνται και οι ψηλοί – ο Μιλουτίνοφ κυρίως, αλλά και ο Φαλ στην αρχή μέχρι να φύγει υποβασταζόμενος με τους θεατές του ΟΑΚΑ να τον χειροκροτούν. Μια ομάδα του Μπαρτζώκα μπορεί να κολλήσει στα ματς που απαιτείται προσωπικότητα, που η μπάλα καίει και που οι γκαρντ ειδικά είναι απαραίτητο να συνεισφέρουν στην επίθεση χωρίς να κοιτάζουν τον πάγκο, είναι όμως αδύνατον σε μια σειρά τελικών να μην κάνει ένα τουλάχιστον πολύ σπουδαίο ματς: το χθεσινό ήταν η απόλυτη συνεισφορά του προπονητή στους τελικούς. Ολη αυτή η προσφορά έγινε ακόμα πιο κατανοητή (και φυσικά θεαματικότερη) γιατί πέρα από εφαρμογή του παιγνιδιού υπήρχε και διαχείριση. Ο τραυματισμός του Φαλ υποχρέωσε τον Ολυμπιακό να παίξει για πολλή ώρα με κοντά σχήματα και τα πήγε μια χαρά γιατί ο προπονητής του βρήκε τα κατάλληλα για την περίσταση. Ειδικά η πεντάδα χωρίς κλασικό πλέι μέικερ μπέρδεψε απερίγραπτα τον ΠΑΟ και είχε ως αποτέλεσμα να σκληρύνει η άμυνα στον Σλούκα, που χάνοντας τρεις φορές την μπάλα στην τελική ευθεία έγινε από καθοριστικός παράγοντας αδύναμος κρίκος.

Είναι άξιο αναφοράς ότι οι σεμιναριακές προσαρμογές στην άμυνα και κυρίως η άψογη επίθεση του τρίτου δεκαλέπτου προέκυψαν μετά από ένα πολύ κακό δεύτερο δεκάλεπτο του Ολυμπιακού, διάστημα στο οποίο, παρά την προσφορά του Ντόρσεί και την όρεξη του Μιλουτίνοφ, ο Ολυμπιακός πέτυχε όλους κι όλους 14 πόντους. Ο Μπαρτζώκας αυτή την φορά πήρε εντός του ματς σωστές αποφάσεις – η στήριξη πχ και του αόρατου Φουρνιέ και του νευρικότατου στην αρχή Παπανικολάου δεν ήταν κάτι τόσο απλό. Η μεταμόρφωση των δυο στο τρίτο δεκάλεπτο είναι εντυπωσιακή: ο Γάλλος βομβαρδίζει και ο αρχηγός κλείνει το ματς με 6 ασίστ σημάδι πως ξέρει το μπάσκετ του κόουτς καλύτερα από όλους.

Ο Ολυμπιακός έκανε 9 κλεψίματα κι αυτό (σε συνδυασμό με τις 9 παραπάνω ασίστ (15-24), του έδωσε μια νίκη που αν δεν είχε αποβληθεί ο Φουρνιέ για χειρονομίες στην εξέδρα 8 λεπτά πριν το τέλος του ματς θα ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακή και μεγαλύτερη. Τα στατιστικά του Ολυμπιακού – με το εντυπωσιακό 60% στα τρίποντα στο δεύτερο ημίχρονο – είναι στατιστικά εικόνας ομάδας που έχει κερδίσει με 20 και βάλε πόντους! Αν αυτό δεν έγινε οφείλεται στη νευρικότητα στην εκτέλεση των βολών και στο παιγνίδι με το ρολόι στο τέλος.

Ο αυτοκαταστροφικός ΠΑΟ

Και ο ΠΑΟ; Ο ΠΑΟ δεν έχει πρόβλημα επίθεσης ή άμυνας: έχει ένα τρομακτικό πρόβλημα στο μυαλό. Είναι φανερό πως ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος με μια σειρά από παρεμβάσεις στα όρια της αυτοκαταστροφής (ίσως και παραπέρα…) έχει καταστρέψει το πρώτο και απαραίτητο σε μια ομάδα του Αταμάν: την ηρεμία. Ο Τούρκος προπονητής είναι φανερά ο πρώτος που έχει διαλυθεί από το στρες κι ο λόγος είναι ότι βρέθηκε μπροστά σε μια πιθανότητα αποτυχίας χωρίς την παραμικρή δικαιολογία: όταν ο ιδιοκτήτης μιας ομάδας μιλά για την υποχρέωση ενός 3-0 ο πήχης μπαίνει τόσο ψηλά ώστε μια ήττα είναι απόλυτη καταστροφή. Πέρυσι ο Αταμάν γύρισε μια σειρά στην οποία ο ΠΑΟ έχανε με 2-0 πείθοντας τους παίκτες του ότι είναι καλύτεροι αρκεί να παίξουν το μπάσκετ που αυτοί ξέρουν. Φέτος το μπάσκετ πήγε στην άκρη και η ανάγκη μιας θεαματικής επιβολής έγινε περίπου αυτοσκοπός: αυτό από μόνο του αρκούσε για να μεγαλώσει η ένταση. Ο,τι ακολούθησε (η αναβολή του τρίτου τελικού, η αγωνία για το αν η διαδικασία θα ολοκληρωθεί, οι τιμωρίες κτλ) έβαλαν στον ΠΑΟ τον πήχη ακόμα ψηλότερα: αν το πρωτάθλημα χαθεί, θα καταγραφεί στην ιστορία η απώλειά του ως  ένα είδος τιμωρίας συμπεριφορών του ίδιου του ιδιοκτήτη. Ολο αυτό οδήγησε σε αυτό που είδαμε: ο ΠΑΟ ξεκίνησε το ματς με ιερό φανατισμό (και τον Οσμάν να μοιάζει ασταμάτητος) και το ολοκλήρωσε μια χωρίς προηγούμενο νευρικότητα που έδειχνα όσοι έπρεπε να πάρουν την ομάδα από το χέρι στα δύσκολα. Ο Ναν όπως συμβαίνει μετά την ανάδειξή του σε MVP της Ευρωλίγκας παίζει με ένα βάρος στις πλάτες του που μοιάζει να δυσκολεύεται να το σηκώσει: συχνά ξεχνά ότι έχει συμπαίκτες. Ο Γκραντ χθες έκανε γρήγορα τα τρία φάουλ έχοντας απέναντί του παίκτες που τον στόχευαν χωρίς να τον αποφεύγουν. Ο Σλούκας έπεσε στις παγίδες της άμυνας του Ολυμπιακού που αυτή την φορά προσαρμόστηκε πολύ πάνω του δυσκολεύοντας την δυνατότητα του να πασάρει – πράγμα που είναι κι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος αντιμετώπισής του. Τελευταίος παραδόθηκε ο Οσμαν που μάλλον βαρέθηκε να εκλιπαρεί να του δώσουν την μπάλα. Όπως και ο Χουάντσο, ο Μίτογλου και ο Γιουρτσεβέν που με τον τρόπο που έπαιζε ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο ο ΠΑΟ έμοιαζαν μάλλον διακοσμητικοί στην επίθεση.

η

Το πιο μεγάλο πρόβλημα ήταν χθες ο Αταμάν: έμεινε εντελώς εκτός παιγνιδιού ελπίζοντας πως ο ΠΑΟ θα βρει ένα ξέσπασμα: δεν το βρήκε ούτε μετά την αποβολή του Φουρνιέ που απάλλαξε μόνος του τον Τούρκο από τον πιο μεγάλο του πονοκέφαλο. Αλλά όταν κουβαλάς τόση ζάλη στο μυαλό το να γλυτώσεις από πονοκέφαλο δεν σημαίνει τίποτα: πάντα θολά τα βλέπεις. Όπως θολά τα βλέπει ο ΠΑΟ και για την διαιτησία όπου δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς θέλει. Να φύγουν αυτοί οι διαιτητές και να ρθουν άλλοι; Που θα τους βρούμε; Κι όταν ο Ολυμπιακός πρότεινε ξένους κάποτε δεν ήταν ο ΠΑΟ που το είχε αρνηθεί πεισματικά; Και δεν είναι ο Γιαννακόπουλος αυτός που και στην Ευρωλίγκα φωνάζει συνέχεια; Ομολογώ πως επειδή οι φωνές για διαιτητές δεν είναι του γούστου μου στηρίζω κάθε αίτημα. Αλλά να το καταλάβω πρώτα. Χθες πάντως καμία διαιτησία δεν έκρινε τίποτα: αν ήθελαν να κάνουν στον ΠΑΟ κακό θα διέκοπταν το ματς.

Όπως και πέρυσι αλλά…

Τελείωσε το πρωτάθλημα; Ούτε για αστείο. Το τέταρτο ματς θα γίνει μετά από 48 ώρες. Ο ΠΑΟ στο ΣΕΦ έχει κερδίσει και πέρυσι και φέτος στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος. Ο Μιλουτίνοφ κατάκοπος πρέπει να βγάλει ένα ματς χωρίς όπως φαίνεται τον Φαλ. Ο ΠΑΟ έχει προσωπικότητες που χρειάζεται απλά να βρουν το μυαλό τους. Ο Ολυμπιακός και πέρυσι έπαιξε στο ΣΕΦ έχοντας την δυνατότητα να κέρδίσει το πρωτάθλημα με νίκη: αν κέρδιζε θα έκανε το 3-0 αλλά δεν τα κατάφερε. Υπάρχει ωστόσο μια διαφορά: φέτος δεν πέτυχε στο ΟΑΚΑ μια νίκη στα σημεία όπως πέρυσι, αλλά δεδομέμων των απερίγραπτων προβλημάτων που έπρεπε να αντιμετωπίσει μπορεί να πει κανείς χωρίς υπερβολή πως εκεί έφτασε σε αληθινό θρίαμβο…