Ο Βασίλιε Μίσιτς πρέπει να είναι άνθρωπος με χιούμορ. Ηρθε στην Ελλάδα, είπε στο αεροδρόμιο ότι δυστυχώς δεν έχει πρόταση από τον Ολυμπιακό αφήνοντας να εννοηθεί πως την περιμένει, φωτογραφήθηκε στην Βουλιαγμένη με ένα βοηθό του Αταμάν και τελικά, όπως κυκλοφορεί, απλά ήρθε για ένα γάμο ενός φίλο του – το γεγονός δεν τον φρέναρε από το να κάνει λίγο πλάκα γνωρίζοντας πόσοι στην Ελλάδα τον περιμένουν. Αν μάλιστα γνώριζε πως πολλοί κάνουν σαν στο μεταγραφικό παζάρι να υπάρχει μόνο αυτός και κανένας άλλος θα έκανε κι ακόμα πιο πολλά χωρατά πέρα από το να ποστάρει στον λογαριασμό του την ώρα άφιξης στην Αθήνα.     

Ο Μίσιτς έχει σίγουρα ένα σπουδαίο μάνατζερ. Μολονότι έρχεται από μια δύσκολη σεζόν στο ΝΒΑ έχει στα χέρια του δυο προτάσεις από ευρωπαϊκές ομάδες (την Φενέρ και την Χάποελ Τελ Αβίβ) και ένα εγγυημένο συμβόλαιο στις ΗΠΑ. Οι Σανς που είχαν αποφασίσει να τον αποδεσμεύσουν, ξαφνικά τα ξημερώματα της Πέμπτης ενεργοποίησαν τον τρίτο χρόνο του συμβολαίου του Σέρβου και στη συνέχεια, τον έστειλαν στους Χόρνετς – από τους οποίους τον απέκτησαν τον περασμένο Φεβρουάριο – για να πάρουν τον σέντερ Μαρκ Γουίλιαμς. Αυτό σημαίνει πως ο Μίσιτς θα πάρει 8.109.150 δολάρια για τη σεζόν 2025/26, εκτός αν οι Χόρνετς αποφασίσουν να τον αποδεσμεύσουν, δίνοντάς του ωστόσο ένα μικρότερο ποσό ως αποζημίωση. Αυτό λογικά θα το αποφασίσουν προς το τέλος του καλοκαιριού, αλλά το θέμα μου δεν είναι αυτό: είναι ότι στην Ελλάδα διαβάζοντας τις αναφορές για τον Μίσιτς νομίζεις πως άλλος παίκτης να αποκτήσουν φέτος το καλοκαίρι ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟ δεν υπάρχει. Μάλιστα αυτού του είδους η παράξενη αντίληψη κυριαρχεί μολονότι οι αρμόδιοι για την ενίσχυση των δυο ομάδων, ο Μπαρτζώκας και ο Αταμάν δηλαδή, αφήνουν να εννοηθεί πως ο Σέρβος δεν προβλέπεται στα σχέδια τους.

Οι ήρωες της διοργάνωσης

Γιατί γίνεται αυτός ο χαμός με τον Μίσιτς; Πρώτα από όλα γιατί ο Σέρβος είναι σπουδαίος παίκτης και σπουδαίος θα είναι όπου κι αν του χρόνου αγωνίζεται. Αλλά πιο πολύ και από αυτό μετρά ότι οι οπαδοί του Ολυμπιακού και του ΠΑΟ (και δεν αποκλείεται κι άλλοι οπαδοί ομάδων μπάσκετ στην Ευρώπη) μοιάζουν να πιστεύουν πως ο Μίσιτς ανήκει στην κατηγορία των παικτών που είναι γεννημένοι για να κάνουν την διαφορά στην Ευρωλίγκα. Προσέξτε: μιλάω για την Ευρωλίγκα κι όχι για το μπάσκετ.

Μετά την γιγάντωσή της η Ευρωλίγκα έχει καταφέρει να δημιουργήσει και τους δικούς της ήρωες. Είναι φανερό και από τις επιλογές που κάνουν οι ομάδες πως στο μυαλό των υπευθύνων υπάρχει μια κατηγορία «παικτών Ευρωλίγκας» οι οποίοι από τις ομάδες της Ευρωλίγκας είναι περιζήτητοι και γιατί χρήματα για ακριβούς πειραματισμούς δεν υπάρχουν στην Ευρώπη. Αν ρίξετε μια ματιά θα δείτε πως τα τελευταία χρόνια το 70% των παικτών που αποκτούν ομάδες που αγωνίζονται στην Ευρωλίγκα είναι παίκτες που την προηγούμενη χρονιά αγωνίζονταν επίσης στην Ευρωλίγκα: αν μάλιστα βγάλεις από την σχετική στατιστική τις ομάδες που είναι πρωτάρες (ή επιστρέφουν στην διοργάνωση) και περιοριστείς στις 10-12 ομάδες που παλεύουν σταθερά για την οκτάδα οι μεταγραφές παικτών από την Ευρωλίγκα αγγίζουν το 80%! Ηδη ο ΠΑΟ πήρε τον Dj Σόρτς, ο Ολυμπιακός τον Γουόρντ, ο Αστέρας τον Μονέκε και θέλει τον Πετρούσεφ, η Ζαλγκίρις τον Γκος και το Ράιτ ενώ η Μπάρτσα περιμένει τον Κλάιμπερν και η Ρεάλ Μαδρίτης τον Μαλεντόν. Όταν υπάρχει η εντύπωση πως στην Ευρωλίγκα πρέπει να παίζουν μόνο παίκτες που την ξέρουν, πώς να μην υπάρχει υστερία για τον Μίσιτς που την έχει κερδίσει την διοργάνωση και μάλιστα δυο φορές;

Υπερβολή και πραγματικότητα

Κατά την γνώμη μου (και χωρίς να αμφισβητώ ως προς το ελάχιστο την δυνατότητα προσφοράς του σπουδαίου Σέρβου) λέω πως όπως συμβαίνει με όλες τις υστερίες κι αυτή είναι υπερβολική. Θα πρόσθετα μάλιστα πως το να αποκτάς παίκτες από την Ευρωλίγκα, προσφέρει μεν μια κάποια σιγουριά για την προσαρμογή και την προσφορά τους, πλην όμως αν θες πραγματικά να ανεβείς επίπεδο πρέπει να βρεις παίκτες που στην Ευρωλίγκα είναι καινούργιοι και μπορούν να την αναστατώσουν υπέροχα. Αυτό έκανε πριν λίγα χρόνια ο Γιαμπουζελέ όταν πριν υπογράψει στην Ρεάλ Μαδρίτης έπαιξε στην Βιλερμπαν προερχόμενος από την Ναντζίνγκ Μάνκι Κινγκς. Αυτό συνέβη την περασμένη σεζόν με τον Ναν και τον ΠΑΟ. Αυτό συνέβη εν μέρει και την χρονιά που μόλις ολοκληρώθηκε: παίκτες όπως ο Φουρνιέ, ο Λόνι Γουόκερ, ο Τέο Μαλεντόν, οι ήρωες της Παρί, που χάλασαν κόσμο στον πρώτο γύρο στην Ευρωλίγκα έπαιξαν σε αυτή για πρώτη φορά. Υπάρχει κάτι απλό που λίγοι λαμβάνουν υπόψιν τους. Στο ευρωπαϊκό μπάσκετ η προετοιμασία των αγώνων μετρά πολύ. Οι γνωστοί παίκτες αντιμετωπίζονται συνήθως ευκολότερα - παρά τις αρετές τους. Οι χαρισματικοί νεοφερμένοι αντιθέτως είναι συνήθως για τους αντιπάλους μεγάλοι πονοκέφαλοι: αρκεί τέτοιους να μπορείς να βρεις. Θυμάμαι ακόμα τα πρώτα καταπληκτικά ματς του ΜακΚίσικ κάποτε: σε ένα χωρίς πολυτέλειες Ολυμπιακό έμοιαζε να έχει έρθει από άλλο πλανήτη.    

Μακάρι, αλλά...

Καλός κι άγιος ο Μίσιτς και μακάρι να επιστρέψει στην Ευρώπη και να τον βλέπουμε και να τον χαιρόμαστε. Τα προηγούμενα δείχνουν πως συνήθως οι Ευρωπαίοι που γυρνάνε από το ΝΒΑ το αποφασίζουν τον Σεπτέμβρη: πέρυσι Σεπτέμβρη ήρθαν ο Οσμάν στον ΠΑΟ και ο Φουρνιέ στον Ολυμπιακό ενώ ο Ναν ήρθε πρόπερσι ακόμα πιο μετά. Ωστόσο παίκτες για να στελεχώσουν ομάδες υπάρχουν πολλοί και απλά πρέπει οι ελληνικές - κι όχι μόνο – ομάδες της Ευρωλίγκας να βρουν τους κατάλληλους. Στον Ολυμπιακό ή στον ΠΑΟ πχ ο Μίσιτς θα ήταν χρήσιμος και μπορεί και να έκανε την διαφορά - δεν αντιλέγω. Αλλά και με αυτόν ο ΠΑΟ θα είχε ακόμα ανάγκη να βρει δυο ψηλούς και σίγουρα κι ένα «τριάρι» γιατί ο Παπαπέτρου σταμάτησε. Κι ο Ολυμπιακός θέλει δυο περιφερειακούς (γιατί έφυγαν ο Γκος, ο Βιλντόζα) ένα αντικαταστάτη του Ράιτ και ένα του Φαλ. Κι όσο καλός κι αν είναι ο Μίσιτς δεν καλύπτει όλες αυτές τις θέσεις.