Κανονικά έπρεπε να σας προτείνω κανα βιβλίο για τις μέρες που θα καθίσουμε μέσα, αλλά βιβλία σας έχω προτείνει στο ξεκίνημα της χρονιάς και δεν θέλω και να βγείτε να πάτε στα βιβλιοπωλεία να αγοράσετε. Οποίος είναι προνοητικός κάτι έχει αφήσει στην άκρη – δεν ξέρω κανένα που να αγαπάει τα βιβλία και να μην έχει σπίτι τρία τουλάχιστον που θα θελε να διαβάσει και δεν πρόλαβε. Επειδή είμαι σίγουρος ότι έχετε κάτι, θα σας προτείνω καμιά δεκαριά σειρές, όχι κλασσικές, για να περάσετε τις βραδιές σας. Κάτι μου λέει πως χρόνο θα έχετε. Εχουμε και λέμε.

10) Carlo & Malik. Θα το βρείτε στο NetFlix και είναι ιταλικό. Είπα να ξεκινήσω μ αυτό γιατί οι γείτονες δίνουν μια μάχη χειρότερη από τη δική μας και τους έχω στο μυαλό μου. Είναι μια σειρά του 2018 και στη RAI μεταδόθηκε με τον τίτλο Νero a meta. Δυο Ιταλοί αστυνομικοί είναι υποχρεωμένοι να συνεργαστούν μολονότι ο ένας δεν συμπαθεί ιδιαίτερα τον άλλο γιατί είναι αφρικανικής καταγωγής. Κάθε επεισόδιο είναι αυτοτελές, ενώ όπως πάντα υπάρχει μια μεγάλη ιστορία που τρέχει. Καλούτσικα όλα, χωρίς τίποτα το εξαιρετικό, αλλά με υπέροχο σκηνικό: όλα διαδραματίζονται στο λιγότερο τουριστικό και περισσότερο άγνωστο κομμάτι της Ρώμης.

9) Safe. Πρέπει να το ανακάλυψα πριν τρία – τέσσερα χρόνια. Τον θυμόσαστε τον Μάικλ Χολ, που κάποτε είναι πιθανό να γνωρίσατε ως αιματοβαμμένο ιατροδικαστή Ντέξτερ; Αυτή τη φορά είναι πάλι γιατρός, αλλά κύριος και χωρίς σκοτεινά μυστικά. Απλά χάνει την κόρη του και ψάχνει να την βρει μόνος του μεταξύ Μάντσεστερ και Λίβερπουλ. Αυτός ψάχνει κι εσύ είναι αδύνατο να ξεκολλήσεις.  

8) The Mandalorian. Σας έχω ξαναμιλήσει για αυτό το διαμαντάκι που μας ήρθε στην αρχή της σεζόν κατευθείαν από το σύμπαν του Star Wars. Εχουμε να κάνουμε με ένα κανονικό γουέστερν που απλά διαδραματίζεται στα χρόνια της κρίσης της Γαλαξιακής Αυτοκρατορίας: ένας εκπαιδευμένος φονιάς γυρνά το διάστημα με ένα χαρισματικό μωρό που όλοι θέλουν. Το λάτρεψα περισσότερο από τα τελευταία Star Wars και περιμένω πως και πως τον δεύτερο κύκλο.

7) Guilt. Άλλη μια καλτιά που μας έρχεται από το 2016. Τη χρονιά που βγήκε κανείς να ξετρελαθεί – όσι την ανακαλύψαμε στο Netflix όμως χρόνια αργότερα μάλλον περάσαμε ωραία. Μια Αμερικάνα στο Λονδίνο, πλούσια, άμυαλη και πιτσιρίκα, ξυπνά μετά από ένα πάρτι και βρίσκει το πτώμα της φίλης της: φυσικά θεωρείται και δικαίως ύποπτη. Την αναλαμβάνει εκκεντρικός δικηγόρος κι έρχεται να την βοηθήσει η αδερφή της. Όλα αυτά μοιάζουν απολύτως συνηθισμένα αλλά εδώ τη διαφορά την κάνει μια παράξενη αφέλεια στους διαλόγους και φυσικά το γεγονός ότι όλοι σχεδόν οι εμπλεκόμενοι στην ιστορία μοιάζουν να έχουν βγει από κάποιο επεισόδιο του Μελρόουζ Πλέις. Κουκλάρες και ωραίοι δίνουν στη σειρά μια μυστήρια παραξενιά. Ναι οι ωραίοι έχουν χρέη, αλλά είναι και ου μπλέξεις.

6) Twice upon a time. Είναι γαλλικό, αλλά το γαλλικό τίτλο του δεν τον θυμάμαι. Εχει ένα τερατώδες εύρημα πάνω στο οποίο χτίζεται ωστόσο μια συμπαθητική ερωτική ιστορία. Κάποιους μήνες μετά από τον χωρισμό του, ο πρωταγωνιστής λαμβάνει από το ταχυδρομείο ένα μυστηριώδες πακέτο που πιστεύει πως του παραδόθηκε κατά λάθος. Το ανοίγει και βρίσκει ένα παράξενο κουτί με δυο ανοίγματα: περνώντας μέσα από αυτό μπορεί να πηγαίνει στο παρελθόν πράγμα που του δίνει την ευκαιρία να επιχειρήσει να ξανακερδίσει την πρώην του που δεν έχει ξεπεράσει. Δεν θα κλάψετε, δεν θα γελάσετε και θα καταλάβετε ότι στη ζωή τίποτα δεν γίνεται κατά λάθος.

6) High Seas. Eίναι ισπανικό και έχω μόλις μπλέξει μαζί του. Ας πούμε ότι πρόκειται για μια ιστορία της Αγκάθα Κρίστι που διαδραματίζεται στον Τιτανικό – μη φοβόσαστε δεν υπάρχει ναυάγιο και τα πτώματα είναι μάλλον λίγα. Αλλά το μυστήριο, οι ηθοποιοί και τα σκηνικά είναι εξαιρετικά. Ολα διαδραματίζονται μέσα σε ένα υπέροχο πλοίο που έχει φύγει από την Ισπανία με προορισμό το Ρίο Ντε Τζανέιρο. Λείπει ο Ηρακλής Πουαρώ αλλά όλα τα άλλα υπάρχουν.

5) Τhe Outsider.  Ενταξει αποκλείεται να διαβάσατε για αυτό πρώτη φορά τώρα. Απλά ήθελα να σας διαβεβαιώσω ότι η σειρά της ΗBO, που είναι βασισμένη σε ένα βιβλίο του Στίβεν Κίνγκ, αξίζει τα περισσότερα από τα καλά λόγια που την συνοδεύουν. Απαιτεί όμως, όπως τα περισσότερα έργα του μαέστρου, να αφήσετε στην άκρη τη λογική και να την παρακολουθήσετε ως σειρά δράσης και όχι ως σειρά μυστηρίου όπως αρχικά θα σας συστηθεί. Είναι πάντως κρίμα που δεν είναι σειρά μυστηρίου – εννοώ είναι κρίμα που αυτό που τόσο ωραία χτίζεται στα τρία πρώτα επεισόδια υποδομείται κομμάτι στη συνέχεια για να μπει για άλλη μια φορά το φανταστικό από την πίσω πόρτα.

4) Manifest. Εμείς τα ορφανά του Lost το ανακαλύψαμε καμιά διετία πριν. Υπάρχει πάλι ένα αεροπλάνο που πετάει και στο οποίο κάτι συμβαίνει. Δεν πέφτει όμως σε κανένα νησί κι απλά φτάνει στον προορισμό του. Μόνο που όταν προσγειώνεται άπαντες ανακαλύπτουν ότι η πτήση τους κράτησε πέντε ολόκληρα χρόνια! Ακολουθούν ίντριγκες, μυστήρια, πληροφορίες για τις ζωές των πρωταγωνιστών κτλ. Τώρα τρέχει ο δεύτερος κύκλος. Καλά περνάς, αλλά δεν έχει καμία σχέση με το Lost. Ούτε και με πολλά άλλα που το μιμήθηκαν και κόπηκαν σε χρόνο ρεκόρ (Αλκατράζ, the Εvent κτλ).

3) Project Blue Book. Αν σας αρέσουν οι αληθινές (;) ιστορίες με UFO, μιλάμε για μια από τις καλύτερες και πιο φροντισμένες αμερικανικές σειρές των τελευταίων χρόνων. Διαδραματίζεται στην Αμερική του ‘ 50 και ναι υπάρχουν όλα τα κλισέ του ψυχρού πολέμου, δηλαδή οι Ρώσσοι κατάσκοποι, οι μυστικοπαθείς Αμερικάνοι αξιωματικοί, η CIA κτλ. Αλλά πέρα από αυτά υπάρχει και μια ωραία πραγματική ιστορία: το 1952 η πολεμική αεροπορία των ΗΠΑ ζητά από δυο πολύ διαφορετικούς αλλά ικανούς τύπους, ένα σμηναγό και ένα επιστήμονα, να εξετάσουν τις αναφορές για UFO που ειδικά εκείνο τον καιρό πληθαίνουν. Και όλα μπλέκουν υπέροχα.

2) Tom Clancy's Jack Ryan. Toν σούπερ αναλυτή και κατάσκοπο Τζακ Ράιαν οι Αμερικάνοι τον γουστάρουν για αυτό και μας τον έχουν παρουσιάσει σε τρεις τουλάχιστον κινηματογραφικές εκδοχές του – ο καλύτερος είναι ο Χάρισον Φόρντ, αλλά δέχομαι και ενστάσεις. Η επιτυχία του έφερε και την τηλεοπτική του εμφάνιση που όπως λέει ο τίτλος βασίζεται στα βιβλία του Τομ Κλάνσι. Οι δυο κύκλοι έχουν τα πάντα: κυνηγητό, πιστολίδια, τρομερούς κακούς, αφελείς καλόγαθους φίλους του Ράιαν, τζειμσμποντικό σασπένς. Πολλοί θα φρίξουν. Εγώ πέρασα ωραία.

1) Broadchurch. Αν δεν το έχεις δει και σε βάλλον σε καραντίνα, είσαι τυχερός άνθρωπος. Οι δυο πρώτοι κύκλοι είναι καταπληκτικοί: πρόκειται για το είδος της σειράς που περιμένεις να δεις το επόμενο επεισόδιο και κάθε φορά που αυτό τελειώνει νοιώθεις μια στεναχώρια γιατί σου μένει ένα λιγότερο. Προχώρα και μην βασανίζεις το μυαλό σου για το ποιος είναι ο ένοχος. Στο δεύτερο κύκλο θα δεις ότι εν τέλει δεν είναι και το πιο σημαντικό.

Δεν τα παρουσίασα κάνοντας κάποια αξιολόγηση – όλα έχουν την πλάκα τους και κυρίως δεν βασανίζουν το μυαλό: το χρειαζόμαστε καθαρό τις μέρες που έρχονται. Φυσικά δεν ήθελα να σας μιλήσω για μεγάλα σουξέ τύπου You, Elite, The Order , Stranger Things, Prodigal Son, The Witcher π.χ που τα ξέρετε. Αντί για σχόλια κάντε τις προτάσεις σας. Σε συνθήκες καραντίνας είναι χρήσιμες.