Ο Ολυμπιακός έχασε στο Μιλάνο με 87-88 και κάθε ήττα εκτός έδρας τόσο μικρή είναι πικρή. Σημαίνει πως το ματς χάθηκε στις λεπτομέρειες κι όντως έτσι συνέβη. Το Μιλάνο δεν ήταν ποτέ φιλικό με τον Ολυμπιακό. Εκεί έχει κάνει νίκες εντυπωσιακές, αλλά έχει γνωρίσει και ήττες σκληρές. Ετούτη είναι μια ήττα που προκαλεί αμηχανία. Ηρθε μάλιστα από μια ομάδα που δεν είχε την αρχική της πεντάδα: από την Αρμάνι έλειπαν ο Σίλντς, ο Σίστινα, ο ΛεΝτέι, ο Λορέντσο Μπράουν και ο Νίμπο.

Δεν είναι καλύτερος από πέρυσι

Οι γηπεδούχοι τον Ολυμπιακό τον κέρδισαν έχοντας όλα κι όλα δυο σέντερ, τον Μπρουκς και τον Ντάνστον που έχουν ασπρίσει τα γένια του αφού πλησιάζει τα σαράντα, και παίζοντας ως εκ τούτου με σχήματα περίεργα σε όλο το ματς. Τον κέρδισαν ωστόσο γιατί είχαν δυο περιφερειακούς, τον Μπρουκς και τον Ελις, που ενθαρρύνονται να παίρνουν επιθετικές πρωτοβουλίες, ένα πλέι μέικερ που λέγεται Μπολμάρο και έκανε ό,τι ήθελε και δυο ρολίστες (Ρίτσι, Τονούτ ) για να ρίξουν στον Βεζένκοφ και να τον βγάλουν από το ματς. Κυρίως όμως τον κέρδισαν για ένα απλό λόγο: γιατί ο Ολυμπιακός που βλέπουμε εφέτος δεν είναι καλύτερος από πέρυσι που αυτά τα ματς συνήθως στο τέλος τα κέρδιζε.

Για την ακρίβεια ο εφετινός Ολυμπιακός θυμίζει κατασκευαστικά τον προπέρσινο Ολυμπιακό των καλών στρατιωτών στον οποίο οι παρεμβάσεις και οι επιλογές του Γιώργου Μπαρτζώκα ήταν καθοριστικές. Και χθες ήταν. Η απόφαση πχ να ακολουθήσει στο τέλος η ομάδα τα κοντά σχήματα παίζοντας χωρίς σέντερ ή η απόφαση να κυνηγήσει την Αρμάνι παίζοντας χωρίς πλέι μέικερ αφού βρέθηκε 15 πόντους πίσω (50-65 δυο λεπτά πριν το τέλος του τρίτου καταστροφικού δεκάλεπτου) είναι προπονητικές επιλογές αξιομνημόνευτες: αν ο Ολυμπιακός είχε γυρίσει το ματς και το είχε κερδίσει θα το έκανε χάρη στον προπονητή του. Αλλά δεν το έκανε. Και δεν φταίει για αυτό ότι σε μια ειδική κατάσταση όπου ο Ολυμπιακός έπρεπε να σκοράρει και να ισοφαρίσει με τρίποντο ο κόουτς έδωσε το σουτ στον νευρικό και άστοχο Βεζένκοφ αντί να προτιμήσει τον υπέροχο χθες Πίτερς ή τον σταθερά αποτελεσματικό Ντόρσεϊ: κι αυτοί θα μπορούσαν να αστοχήσουν. Την ήττα την έφερε ότι η ομάδα του Ολυμπιακού εξακολουθεί να μην παίρνει τίποτα από τους άσους της αλλά και ελάχιστα την επίθεση από τους ψηλούς της: πλην του Μιλουτίνοφ οι άλλοι είναι ασταθείς (ο Χολ) ή αόρατοι (ο Κώστας Αντετοκούνμπο). Δεν έχει καμία σχέση η προσφορά των δυο μέχρι τώρα με αυτή του Φαλ και του Ράιτ τους οποίους αντικατέστησαν.

Φυσικά σε σχέση με πέρυσι λείπουν κι άλλοι και δεν αναφέρομαι στον Πετρούσεφ που έφυγε νωρίς ή στον Γκος που δεν αντικαταστάθηκε από κάποιον καλύτερο. Το μυαλό μου πάει κυρίως στον Παπανικολάου που παίζει φέτος ελάχιστα ακόμα και σε ματς σαν το χθεσινό που είναι η χαρά του, αλλά και στον Φουρνιέ που χθες παρά την σχετική πρόοδο που έδειξε στο πρώτο ημίχρονο αρχίζοντας με 3/3 τρίποντα έμεινε όλο το δεύτερο ημίχρονο στον πάγκο.    

Είναι απλό να τον δυσκολέψεις

Αν σε κάτι είναι χρήσιμο το πικρά χαμένο χθεσινό παιγνίδι είναι γιατί δείχνει ότι ο Ολυμπιακός αν δεν βρει ένα καλό παίκτη για τον άσο θα ζήσει μια χρονιά γεμάτη από απερίγραπτα σκαμπανεβάσματα: η άμυνα και το ΣΕΦ θα του δίνουν νίκες, αλλά όλο το χρόνο θα αναζητά σιγουριά, σκορ, πρωταγωνιστές κτλ. Πέρυσι το επιθετικό παιγνίδι της ομάδας ήταν δομημένο πάνω στον Βεζένκοφ και στον Φουρνιέ: υπήρχε ένας γενικός επιθετικός μηχανισμός που και τους δυο τους διευκόλυνε και που βασιζόταν πολύ στον Φαλ και στις πάσες του (που στα «κοψίματα» του Βεζένκοφ έδιναν νόημα), αλλά και στις διεισδύσεις του Γκος που άνοιγε χώρους δράσης για τον Γάλλο παίρνοντας μαζί του παίκτες.

Φέτος οι αντίπαλοι του Ολυμπιακού φροντίζουν με την άμυνα 2+2 να κάνουν δύσκολη την ζωή του Βεζένκοφ ή απλά να τον αναγκάζουν να βγαίνει μακριά για να πάρει την μπάλα και να δημιουργήσει μόνος του. Ο Φουρνιέ δε, απλά δεν έχει χώρους αφού οι πλέιμέικερ δεν έχουν σουτ και προσωπικές φάσεις: η αντίπαλη άμυνα θέλει να παίζουν περισσότερο και δεν είναι τυχαίο πως όταν ο Γουόκαπ πχ πέτυχε πρόσφατα 15 πόντους στην Παρτιζάν ο Ολυμπιακός στο τέλος κέρδισε έχοντας ενέργεια – το πρόβλημα είναι ότι αυτό συμβαίνει τρεις φορές το χρόνο.

Ο Μπαρτζώκας προλαβαίνει να διορθώσει τον Ολυμπιακό. Η ομάδα του κουβαλάει πολλές από τις παλιές της αρετές. Μπορεί πχ να παίξει καλή άμυνα (έστω για ένα δεκάλεπτο όπως χθες στο Μιλάνο), μπορεί να πάρει πράγματα από τον Μιλουτίνοφ που είναι στην αρχή της περιόδου καλύτερος από ποτέ, ενώ χάρη στον Γουόρντ, τον Νιλικίνα, τον ΜακΚίσικ έχει μεγαλώσει την αθλητικότητά της. Αλλά όλη η επίθεσή της είναι ο συγκινητικός Ντόρσεϊ κι αυτό δεν είναι γενικά καλό σημάδι. Όχι γιατί ο ελληνοαμερικάνος θα κουραστεί αλλά γιατί απλά δεν φτάνει. Όπως δεν αρκεί και το γεγονός να έρχεται κατά καιρούς κάποιος από τον πάγκο και να δίνει λύσεις – χθες ήταν ο Πίτερς στο ρόλο του από μηχανής Θεού με 27 πόντους. Αλλά ο ρόλος αυτός όχι τυχαία υπάρχει μόνο σε τραγωδίες. Με καλούς τους Φουρνιέ – Βεζένκοφ κερδίζεις πάντα, με καλούς τους Ντόρσεϊ – Πίτερς όχι απαραίτητα.

Ακούστε τον Πρίντεζη

Ο Μπαρτζώκας είπε πως θα πάρει ένα παίκτη. Το χει πει και το έχει πάρει πίσω κι άλλες φορές. Τώρα δεν υπάρχει ο Εβανς και η υποχρέωσή του μοιάζει μεγαλύτερη, αλλά ο Εβανς ποτέ δεν υπήρχε ώστε να πεις πως τώρα άλλαξε κάτι δραστικά. Η σωστή ερώτηση όμως είναι τι παίκτη θα πάρει. Το λέω γιατί πολλές φορές στο μυαλό του κόουτς του Ολυμπιακού το σχήμα (δηλαδή το δικό του μπάσκετ) είναι πιο ψηλά από την ανάγκη: κάποτε έφερε τον Σίκμα για να αντικαταστήσει τον Βεζένκοφ. Το τι παίκτη χρειάζεται το λέει πολύ καλά ο Γιώργος Πρίντεζης πχ: σε ένα πρόσφατο podacast που κάνει με τον Παπαλουκά και τον Διαμαντίδη είπε πως δεν υπάρχει ομάδα που να έχει διεκδικήσει την Ευρωλίγκα χωρίς δυο δημιουργούς σκόρερ με προσωπική ενέργεια. Είπε μάλιστα πως αν τους έχεις δεν είναι απαραίτητο ότι θα κερδίσεις την Ευρωλίγκα: το βέβαιο είναι πως χωρίς αυτούς δεν πας πουθενά.

Το καλό με τον Μπαρτζώκα είναι ότι πολύ συχνά αλλάζει προτεραιότητες. Θυμίζω πως πέρυσι τον Μάιο, μετά την αποτυχία στο Final4 και πριν τραυματιστεί ο Φαλ, το πλάνο ήταν να υπάρξει η παραμονή του Φαλ ( και επειδή πασάρει πολύ και επειδή η άμυνα βασιζόταν στο μέγεθός του) και να φύγει ο Μιλουτίνοφ, στον οποίο δεν είχε γίνει πρόταση παραμονής γιατί στον κόουτς έμοιαζε απαραίτητος ένας αθλητικός ψηλός. Ακουγόταν κομμάτι παράδοξο μια ομάδα που στην αρχή της σεζόν είχε τους Φαλ,  Μιλουτίνοφ, Ράιτ και Πετρούσεφ να σκοπεύει να κρατήσει τον Γάλλο και να διώξει τους άλλους τρεις, αλλά έτσι θα γινόταν! Αλλά ήρθαν ο τραυματισμός του Φάλ και τα μεγάλα ματς του Μιλουτίνοφ στους τελικούς του πρωταθλήματος κι ο Μπαρτζώκας άλλαξε: ο Μιλουτίνοφ έμεινε  και σήμερα μπορεί είναι ο καλύτερος σεντερ της Ευρωλίγκας και χάρη στην αξιοποίησή του από τον Μπαρτζώκα. Βέβαια η παραμονή του Σέρβου δεν έχει ως αποτέλεσμα μια τετράδα στα σέντερ εξίσου δυνατή με την περσινή. Αλλά τουλάχιστον υπάρχει ιεραρχία και υπάρχουν ρόλοι και μια δουλειά γίνεται. Ενώ με τα πλέιμέικερ το μόνο που γίνεται είναι να απορείς πως θα εμφανιστούν.

Κουράγιο κόουτς, πάρε ένα σκόρερ με προσωπικότητα – κάποιον που να μην τον παίζουν under όλοι. Και μην ανησυχείς: όταν ο Ολυμπιακός κερδίζει το credit θα είναι πάλι όλο δικός σου.