Το αδιάφορο βαθμολογικά άλλα χρήσιμο για να καταλάβει κανείς γιατί η Εθνική του Ιβάν Γιοβάνοβιτς απέτυχε στα προκριματικά του μουντιάλ Ελλάδα – Σκωτία 3-2 αποδείχτηκε για τον ουδέτερο ποδοσφαιρόφιλο ένα ωραίο παιγνίδι. Οι ομάδες είχαν τα καλά τους διαστήματα, έδειξαν αρετές και κυρίως αδυναμίες. Οι αδυναμίες κυρίως βοήθησαν ώστε να προκύψει ένα θρίλερ με αβέβαιο τέλος, πράγμα που όταν η Εθνική μας προηγήθηκε με 3-0 έμοιαζε απίθανο. Αλλά δεν ήταν απίθανο σε αυτό τον όμιλο των προκριματικών η ομάδα αυτή να έχει αποκλειστεί δυο αγωνιστικές πριν το τέλος του όταν ακόμα και η Δανία δεν κατάφερε να κερδίσει την Λευκορωσία στην Κοπεγχάγη; Απίθανο ήταν. Αλλά όχι τελικά ανεξήγητο.

Νίκη με τους βασικούς

Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς ήθελε την νίκη απέναντι στην Σκωτία για να αποφύγει και δυσάρεστες συζητήσεις για τον ίδιο: είναι έμπειρος, αγαπάει την δουλειά του στην Εθνική, σαφώς και χαίρεται για την στήριξη που έχει από τους ανθρώπους της ΕΠΟ μετά από μια παταγώδη αποτυχία και δεν ήθελε να τους εκθέσει. Δυο νίκες στο φινάλε θα βοηθήσουν σε μια χώρα που ζει για το «εδώ και τώρα» να ξεχάσει γρήγορα και να μην αξιολογήσει όσα προηγήθηκαν: τα επόμενα επίσημα ματς της Εθνικής είναι σε οκτώ μήνες – τρέχα γύρευε. Ετσι κατέβασε τους βασικούς του, (όσους τέλος πάντων είχαν δικαίωμα συμμετοχής), και περίμενε να δείξουν πως είναι πολύ καλύτεροι από τους Σκωτσέζους. Και το έδειξαν. Αλλά άλλο είναι η ατομική ποιότητα των παικτών και άλλο η ομάδα.

Τρία γκολ μαθήματα

Τα γκολ της Εθνικής είναι ενδεικτικά αυτής της ποιότητας. Στο πρώτο αρκεί ένα γέμισμα του Βλαχοδήμου, μόλις στο 7΄για να πάρει ο Παυλίδης αμπάριζα την άμυνα της Σκωτίας τρομοκρατώντας τους κεντρικούς αμυντικούς της: ο Μπακασέτας, που βρέθηκε στην αποστολή γιατί τραυματίστηκε ο Κωνσταντέλιας, αλλά δεν θα μπορούσε και να καθίσει στον πάγκο αφού κλήθηκε διότι είναι αρχηγός, σκόραρε με το αριστερό μαζεύοντας υποδειγματικά το ριμπάουντ.

Στο δεύτερο γκολ, ο Αντρέας Τετέι που κλήθηκε επιτέλους μάλλον γιατί πωλήθηκε από την Κηφισιά στον ΠΑΟ, και που μπήκε στο ματς μετά τον τραυματισμό του Παυλίδη, την μόλις τρίτη φορά που ακουμπά την μπάλα έσπειρε τον πανικό δίνοντας στον Καρέτσα την δυνατότητα να γίνει σκόρερ! Μετά είχε μάλιστα δυο ευκαιρίες ακόμα κι όταν αυτά τα κάνει κάποιος στο ντεμπούτο του γίνεται κατανοητή και η τύχη του προπονητή του. Στο τρίτο γκολ ο Τζόλης δείχνει όλη την κλάση του: ο εκτός περιοχής κεραυνός του παίρνει μέσα τα χέρια του τερματοφύλακα Γκόρντον και ξεσηκώνει το μισογεμάτο Καραϊσκάκη για ένα 3-0 κομμάτι κόντρα στην λογική του ματς αλλά πολύ συμβατό με τις μεμονωμένες ικανότητες των παικτών των ομάδων που παρακολουθούσαμε.

Και μετά μόνο Σκωτία  

Θα πίστευε κανείς βλέποντας το σκορ εκείνη την στιγμή, αλλά και το σπουδαίο πρώτο μισάωρο της Εθνικής μας στο οποίο χάθηκαν τρια – τέσσερα γκολ ότι το ματς είναι ένας είδος επιβεβαίωσης των αρετών της ομάδας και ότι αυτές εμφανίστηκαν όταν έφυγε η πίεση για αποτέλεσμα κτλ. Όμως δεν ήταν ακριβώς έτσι. Γιατί αμέσως μετά ξαναείδαμε όλες τις αδυναμίες που έφεραν τις τρεις ήττες στην σειρά και τον αποκλεισμό. Ξαναείδαμε μια ομάδα να υποφέρει το πρέσινγκ στην μεσαία γραμμή παίζοντας με δυο όλα κι όλα χαφ, ξαναείδαμε τους πλάγιους αμυντικούς να υποφέρουν ακάλυπτοι, ξαναείδαμε τους μισούς παίκτες να κάνουν κάτι και τους μισούς να κάνουν κάτι άλλο. Ξαναείδαμε ότι υπάρχουν πολλοί και καλοί παίκτες, αλλά δεν υπάρχει ομάδα. Δηλαδή τρόπος να παίζεις επίθεση και κυρίως τρόπος να παίζεις άμυνα. Οι Σκοτσέζοι μείωσαν σε 3-2 με τον Μπεν Ντουάκ και τον Κτρίστι σε πέντε λεπτά και δεν ήταν καθόλου παράξενο: στο πρώτο ημίχρονο, όταν η Εθνική μας τους το επέτρεψε, έκαναν τρεις ευκαιρίες στα τέσσερα λεπτά των καθυστερήσεων. Απλά γιατί κανείς δεν ασχολούταν με τον ΜακΤόμινι που είναι μέσα και στις τρεις φάσεις σουτάροντας στο δοκάρι στην πρώτη, δημιουργώντας πανικό στην δεύτερη και πασάροντας στην τρίτη. Όταν οι Σκωτσέζοι μείωσαν στο Καραϊσκάκη νόμιζες ότι βλέπεις ξαφνικά την Εθνική Βραζιλίας: η Εθνική μας άρχισε να πελαγοδρομεί, κανείς δεν φαινόταν ικανός να την πάρει από το χέρι, ο Βλαχοδήμος χρειαζόταν να κάνει επεμβάσεις με χέρια και με πόδια. Κι ευτυχώς που ο Γιοβάνοβιτς μετά την αποβολή του Μπακασέτα, που κακώς κράτησε στο ματς μέχρι το 81΄,  για ένα σκάρτο δεκαπεντάλεπτο στήριξε την πανικόβλητη επιλογή της ομάδας για άμυνα βάζοντας τον Μασούρα για να προστατέψει τον κατάκοπο Βαγιαννίδη και τον Χατζηδιάκο για να παίξει τρίτο στόπερ. Στο χαώδες φινάλε, όπου δεύτερος κόφτης στο ντεμπούτο του βρέθηκε ο Μπάμπης Κωστούλας – αν είναι ποτέ δυνατόν – η Εθνική μας άντεξε και οι Σκωτσέζοι έχασαν την ευκαιρία να παίξουν με τους Δανούς σε 90 λεπτά ένα εισιτήριο για τα τελικά. Θα πάνε στα μπαράζ.

Ολοι Ομόνοια

Η Εθνική μας κέρδισε κι ελπίζω να κερδίσει και τους Λευκορώσους την Τρίτη. Αλλά αν τα ματς αυτά έμοιαζαν χρήσιμα για να διώξουν την ανασφάλεια που δημιούργησαν τρεις ήττες στην σειρά, το πρώτο μάλλον τις απορίες τις μεγάλωσε. Στο ματς με την Σκωτία είδαμε σαν σε συμπυκνωμένη περίληψη όλα όσα είδαμε συνολικά στα προκριματικά αυτά: μια πολλά υποσχόμενη αρχή, παίκτες με επιθετικές κυρίως δυνατότητες, μια τελείως αμήχανη και γεμάτη από ταραχές αντιμετώπιση της πρώτης αναποδιάς και κυρίως μια σειρά από πανικούς απέναντι σε καταστάσεις εντελώς προβλεπόμενες: το να υποφέρει τόσο μια ομάδα στις εκτελέσεις κόρνερ των αντιπάλων είναι πέρα από τα συνηθισμένα.  

Δεν γίναμε σε κάτι σοφότεροι στο ματς με την Σκωτία γιατί δεν νομίζω πως το θέλουμε κιόλας. Για ένα σημαντικό κομμάτι του κόσμου «αυτή είναι μια Εθνική ομάδα ευλογημένη», «μια ομάδα νέων παιδιών που θα μεγαλώσουν και θα κάνουν καταπληκτικά πράγματα», μια ομάδα «που το μόνο που της λείπει είναι το δέσιμο που θα φέρει ο χρόνος» κτλ κτλ. Κατά την γνώμη μου τίποτα δεν είναι τόσο απλό όσο παρουσιάζεται – για την ακρίβεια τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς δουλειά, χωρίς τρόπους, χωρίς σεβασμό σε αξίες που σήμερα αγνοούνται, χωρίς πιο ισορροπημένες ενδεκάδες εν τέλει. Αλλά καταλαβαίνω ότι όταν υπάρχει κάμποση ελπίδα δεν χρειάζεται και καμία προσοχή για τις λεπτομέρειες που χαλάνε ωραίες ιστορίες. Κι όσο κι αν θέλω να πω ότι έτσι δεν πάμε πουθενά, λέω πως αν κερδίσουμε και την Λευκορωσία πρέπει να πάμε στην Ομόνοια για βουτιές στο σιντριβάνι κι ας μην είναι όπως το παλιό: με το τωρινό μπορούμε να κάνουμε ντουζ, ελπίζω όχι κρύο. Κατά τα άλλα «το μέλλον  δεν μπορεί να περιμένει», «όλα πάνε υπέροχα», «η Εθνική αυτή θα μας δώσει μεγάλες χαρές» κτλ. Τζάμπα είναι τα κλισέ. Τα λες και είναι όλοι ευχαριστημένοι. Όπως οι μόλις καμιά δεκαριά χιλιάδες φίλοι της ομάδας που βρέθηκαν χθες στο Καραϊσκάκη ελπίζω…