Δεν χωρά αμφιβολία πως η απόφαση του Ιωάννη Παπαπέτρου να σταματήσει το μπάσκετ στα 31 του χρόνια είναι μια απόφαση σοκαριστική για όποιον την μαθαίνει χωρίς να γνωρίζει πολύ καλά το ιατρικό ιστορικό του παίκτη. Ο μόνος διεθνής μπασκετμπολίστας που θυμάμαι να σταματά σε αυτή την ηλικία είναι ο Ευθύμης Ρεντζιάς – αν δεν με απατά η μνήμη μου. Ο Ρεντζιάς όμως αγωνιζόταν στο εξωτερικό και το σοκ της είδησης ήταν μικρότερο.

Η απόφαση του Παπαπέτρου είναι μια έντιμη απόφαση πρώτα από όλα: ένας άλλος στην θέση του θα μπορούσε να πάει σε μια άλλη ομάδα, να παίζει μια φορά στο τόσο, να επιστρέφει συνεχώς – τα έχουμε όλα ξαναδεί. Θα του αρκούσε ένα καλό ματς κάθε λίγο για να δημιουργεί προσδοκίες, θα μπορούσε εύκολα να μας πείσει ότι κάνει ηρωϊκές προσπάθειες για να βοηθήσει την ομάδα του, θα συγκινούσε πιο πολύ από όσο θα έπαιζε – η συγκίνηση είναι μάλλον εύκολη υπόθεση σε ένα κόσμο γεμάτο από fake ηρωισμούς. Αλλά ο Ιωάννης αγαπάει το μπάσκετ – ίσως γιατί έχει μεγαλώσει σε μια οικογένεια που αυτή κυρίως την αγάπη του δίδαξε. Το καταλαβαίνεις και από την ανάρτηση που έκανε αποχαιρετώντας μας: ευχαρίστησε τις ομάδες που αγωνίστηκε αλλά και την ΕΟΚ και τις Εθνικές ομάδες – όποιον του έδωσε την δυνατότητα να παίξει μπάσκετ δηλαδή. Αυτή την αγάπη του για το μπάσκετ την καταλάβαινε πρώτος ο πατέρας του. Ο Αργύρης πέρυσι τέτοιο καιρό είχε δώσει μια συνέντευξη στην οποία μιλούσε για την θέληση του παιδιού του να πάρει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες και την δική του λαχτάρα να δει τον γιό του να αγωνίζεται στο Παρίσι. Κι όλο αυτό ενώ όπως τώρα καταλαβαίνουμε ο Ιωάννης μετά την εγχείρηση στην οποία υποβλήθηκε είχε συνεχώς πόνους και δυσκολίες.

Κι άλλες ανάλογα μυστηριώδεις ιστορίες

Δεν έχω να προσθέσω κάτι για τον αθλητή, τις ικανότητες και το ήθος του. Θέλω απλά επί της ευκαιρίας να κάνω δυο επισημάνσεις μια που έχει να κάνει με την κάλυψη της δραστηριότητας των ομάδων του μπάσκετ (και την εξιστόρηση των κατορθωμάτων των πρωταγωνιστών) και μια που αφορά τους τραυματισμούς και τις αποθεραπείες – ειδικά στο μπάσκετ.

Εχω καταλάβει πως τα τελευταία χρόνια ο χώρος του ελληνικού μπάσκετ παράγει κυρίως μυστήρια. Δεν θυμάμαι κανένα να υπογραμμίζει την σοβαρότητα της κατάστασης του Παπαπέτρου: μάλιστα αν δεν κάνω λάθος μέσα στην σεζόν υπήρχαν αναφορές στο μικρό χρόνο συμμετοχής του, στο γεγονός ότι αδικείται από τον Αταμάν, στην πιθανότητα να είναι αυτός ο X Factror του ΠΑΟ στο Final 4 ή στα τελικά του πρωταθλήματος κτλ. Αποδείχτηκε ότι τελικά ο παίκτης ήταν ένα βήμα από το αντίο, αλλά αυτό δεν το ξέραμε. Θυμάμαι επίσης λοιδορίες και για την περσινή του άρνηση να πάει στην Εθνική – το γιατί τελικά δεν πήγε έγινε απόλυτα κατανοητό ένα χρόνο αργότερα, αλλά δεν θα έπρεπε να είναι έτσι: θα πρεπε νομίζω το πρόβλημα και η σοβαρότητα της κατάστασής του να έχει εξηγηθεί καλύτερα.

Είναι μόνο ο Παπαπέτρου που έμοιαζε μυστήριο; Όχι φυσικά. Κάτι ανάλογο συμβαίνει ένα χρόνο τώρα και με τον Γκριγκόνις. Δεν λέω – προς Θεού – ότι ξαφνικά ένα πρωί θα ακούσουμε πως σταματάει κι αυτός: ελπίζω και του εύχομαι μάλιστα να ξεπεράσει το πρόβλημα και να παίξει πολλά χρόνια, αλλά από την άλλη ομολογώ πως δεν έχω καταλάβει ούτε τι τον ταλαιπωρεί ούτε πως και πότε αυτό θα το ξεπεράσει. Μυστήριο επίσης παραμένει και τι ακριβώς έγινε με τον Λεσόρτ. Επαθε λένε υποτροπή μετά το ταξίδι στο Αμπου Ντάμπι. Ηταν έτοιμος να παίξει στο Final 4; Ηταν υπερβολικό το ρίσκο της χρησιμοποίησής του; Δεν το έχω καταλάβει ακόμα.

Είναι θέματα του ΠΑΟ αυτά; Όχι φυσικά. Ανάλογα μυστήρια υπήρξαν και στον Ολυμπιακό: το πιο μεγάλο είναι ο Κίναν Εβανς. Από τον Φεβρουάριο και μετά (για να μην πω και πιο πριν) είχε αναπτυχθεί μια τεράστια φημολογία πως είναι έτοιμος, πως μπαίνει στις προπονήσεις, πως είναι θέμα χρόνου η επιστροφή του κτλ: δεν τον είδαμε ποτέ. Ένα άλλο μυστήριο υπήρξε σαφώς ο Ράιτ. Ξαφνικά έμεινε έξω, ξαφνικά γύρισε. Τι τον σταμάτησε και πως το ξεπέρασε έχει αντιμετωπιστεί κυρίως με θεωρίες: έχω ακούσει διάφορα – μερικά ελπίζω για το παιδί να είναι μεγάλα παραμύθια. Χρειάστηκε επίσης να φτάσουμε στο τέλος της σεζόν για να λυθεί και το περίφημο μυστήριο Πετρούσεφ και μάλιστα μετά από αποκαλύψεις του ίδιου του κόουτς Μπαρτζώκα. Αν ο ίδιος δεν μιλούσε για την κακή σχέση του παίκτη με την ομάδα θα έμοιαζε μάλλον αδύνατο να καταλάβει κανείς γιατί δεν έχει ήδη επιστρέψει – μεταξύ μας ποτέ (μέχρι να μιλήσει ο Μπαρτζώκας) δεν είχα καταλάβει και γιατί έφυγε όταν μάλιστα ο Ολυμπιακός πήρε και τον Μενσά!

Ο κόσμος αξίζει την αλήθεια

Τι καταλαβαίνω εγώ; Ότι ο ΠΑΟ και ο Ολυμπιακός στον μεταξύ τους ανταγωνισμό που κρατά 365 μέρες με το χρόνο αντιμετωπίζουν το σπορ σαν πόλεμο και στον πόλεμο πάντα το πρώτο θύμα είναι η αλήθεια. Προτιμούν να πλανώνται μυστήρια παρά να λένε ξεκάθαρα τι συμβαίνει: θα τους συνιστούσα να είναι λίγο περισσότερο ειλικρινείς. Ο κόσμος που αγαπάει και στηρίζει τις ομάδες το αξίζει, όπως φυσικά και οι αθλητές. Στον Ιωάννη Παπαπέτρου θα υπήρχε πολλή μεγαλύτερη υποστήριξη από τον κόσμο του ΠΑΟ αν ήταν σαφές το δράμα που περνούσε. Και θα είχαν ακουστεί σίγουρα πολύ λιγότερες ανοησίες για την στάση του απέναντι στην Εθνική, στον προπονητή του κτλ.

Δεν έχουμε τα δεδομένα

Το δεύτερο που κάνει πολύ κατανοητό αυτή η ιστορία είναι ότι όταν ομάδες παίζουν 75 ματς το χρόνο (τόσα έδωσαν φέτος ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟ) το να ξεπεράσεις ένα τραυματισμό είναι πλέον κάτι καθόλου απλό: οι εγχειρήσεις είναι εύκολες, η πραγματική επιστροφή όχι. Είναι τέτοια η φύση του προγράμματος της σεζόν ώστε συνεχώς πιέζεσαι να επιστρέψεις πιο γρήγορα: και η ομάδα να έχει την μεγαλύτερη υπομονή, πιέζεις ο ίδιος τον εαυτό σου. Είναι σχεδόν αδύνατο να μην πιέζεσαι όταν βλέπεις συνεχώς ματς, όταν αισθάνεσαι πως από όλα λείπεις και όταν νοιώθεις ότι όλοι περιμένουν την βοήθειά σου. Γίνεται επίσης όλο και πιο δύσκολο, όταν κουβαλάς ένα τραυματισμό, να βοηθήσεις την Εθνική ομάδα πχ όταν οι υποτροπές συνεχώς παραμονεύουν.

Η ιστορία του Παπαπέτρου διδάσκει ότι πρέπει να είμαστε όλοι προσεχτικοί στις κρίσεις μας. Πρώτα από όλα γιατί εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται πως δεν έχουμε όλα τα δεδομένα ώστε να είμαστε δίκαιοι κριτές: οι ομάδες δεν θέλουν να τα έχουμε. Στην καλύτερη των περιπτώσεων είμαστε παρατηρητές ενός κόσμου σκοπός του οποίου είναι οι πρωταγωνιστές του να παίζουν κρυφτούλι από μας. Ο Παπαπέτρου βαρέθηκε αυτό κυρίως το παιγνίδι: το μπάσκετ θα το αγαπάει πάντα…

(Gazetta.gr Ιούνιος του 2025)