Ο Φώτης Ιωαννίδης δεν θα αγωνιστεί στο πρώτο ματς του ΠΑΟ με την Σαχτάρ εξαιτίας ενός ακόμα τραυματισμού. Αν κάτι πιστεύω σε σημείο παρεξήγησης είναι η ζημιά που μπορούν να σου κάνουν οι κακές γλώσσες. Ο Ιωαννίδης είναι στόχος μουρμούρας και γκρίνιας των οπαδών του ΠΑΟ καιρό τώρα. Ο πρόσφατος αποκλεισμός του Παναθηναϊκού από τους Ρέιντζερς θα την μεγαλώσει κι άλλο κυρίως γιατί αυτός αποδόθηκε στην αδυναμία εκμετάλλευσης των ευκαιριών που δημιουργήθηκαν: δεκάδες οπαδοί ζητάνε από την διοίκηση του ΠΑΟ να αγοράσει σέντερ φορ ξεχνώντας ότι έχει και τον Σβιντέρσκι και τον Γερεμέγιεφ, αλλά και ότι για τον Ιωαννίδη δίνονταν μόλις πέρυσι 30 εκατ ευρώ από αγγλικές ομάδες κι όχι μόνο. Ισως μάλιστα το πρόβλημα του διεθνούς φορ να είναι ακριβώς αυτό - όσο κι αν ακούγεται παράδοξο.   

Στην ιστορία του Ιωαννίδη έγιναν πέρυσι το καλοκαίρι δυο λάθη τα οποία ο ΠΑΟ άρχισε να τα πληρώνει στην συνέχεια: ένα από την διοίκηση του Παναθηναϊκού, που δεν τον πούλησε πέρυσι που είχε προτάσεις, κι ένα από τον ίδιο τον παίκτη που μένοντας δεν κατάλαβε ότι η απόφασή του αυτή θα άλλαζε πιθανότατα και την σχέση του με την ίδια την ομάδα και τους οπαδούς της.

Ας δούμε τι ακριβώς έγινε.

Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι

Πέρυσι το καλοκαίρι ο ΠΑΟ δεν παραχώρησε τον Ιωαννίδη σε ομάδες όπως η Ιπσγουιτς που του έδινε 30 εκατ ευρώ ή η Σπόρτινγκ Λισαβόνας που τα είχε βρει σε όλα με τον Πέντραγκ Τζόρτζεβιτς, τον μάνατζερ του. Γιατί δεν το έκανε; Η προφανής απάντηση είναι ότι το 50% του ποδοσφαιριστή ανήκε στον Λεβαδειακό αλλά το προφανές δεν είναι πάντα και εξήγηση. Η σχέση του κ. Γιάννη Αλαφούζου με τον κ. Γιάννη Κομπότη είναι τέτοια που αν ο ΠΑΟ ήθελε να πουλήσει τον ποδοσφαιριστή θα αγόραζε το 50% του παίκτη σε μια λογική τιμή ώστε να έχει αυτός την δυνατότητα να καρπωθεί ένα μεγάλο ποσό – αυτό άλλωστε έγινε στην συνέχεια. Ο ΠΑΟ δεν πούλησε τον παίκτη για δυο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι πίστευε ότι η τιμή του μπορεί να ανεβεί κι άλλο - κ αυτό δεν ήταν εντελώς αβάσιμο. Ο Ιωαννίδης είχε μια συνεχή πρόοδο τέτοιο που οδηγούσε στην αισιόδοξη πρόβλεψη πως θα ήταν ακόμα πιο καλός τον επόμενο χρόνο: θα αγωνιζόταν με τον ΠΑΟ στην Ευρώπη στο βολικό για διάκριση Conference League, ήταν βασικός στην Εθνική Ελλάδος και η παρουσία σε αυτή του Ιβάν Γιοβάνοβιτς σήμαινε πως θα μεγαλώσει εντός της κι ο ρόλος του και εξελισσόταν και σε ηγέτη των αποδυτηρίων: η λογική έλεγε πως η τιμή του δεν θα έπεφτε κι ο Ιωαννίδης έμοιαζε και ο απαραίτητος παίκτης για να φτάσει ο ΠΑΟ σε αυτό που εδώ και δεκαπέντε χρόνια του λείπει, δηλαδή στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Ο Ιωαννίδης έμοιαζε με «λεφτά στην Τράπεζα».

Το κακό σενάριο

Οι ελληνικές ομάδες και οι παράγοντές τους έχουν ένα πρόβλημα: δεν θέλουν να σκέφτονται – και πολλές φορές δεν συζητάνε καν – το κακό σενάριο. Ο ΠΑΟ δεν ήθελε να πιστέψει πως η πρόοδος του παίκτη θα μπορούσε να φρενάρει, μολονότι μάλιστα σε ένα φιλικό ματς της Εθνικής ο ποδοσφαιριστής είχε ένα τραυματισμό που, αν μη τι άλλο, δυσκόλεψε την περσινή του καλοκαιρινή προετοιμασία. Στον Παναθηναϊκό δεν υπολόγισαν επίσης ότι η εξέλιξή του βασίστηκε πολύ στην παρουσία του Ιβάν Γιοβάνοβιτς που δεν ήταν πλέον εκεί. Δεν υπολόγισαν κυρίως κάτι: ότι αυτές οι προτάσεις των 30 εκατ θα μεγάλωναν το στρες του ποδοσφαιριστή που είχε δείξει πως με την πίεση είχε κακή σχέση. Θυμάμαι σαν τώρα ένα καυγά του με οπαδούς του ΠΑΟ έξω από το γήπεδο της Λεωφόρου με τον ίδιο να τους φωνάζει ότι τον αδικούν γιατί δεν γνωρίζουν πως αγωνίζεται πονώντας. Κι όταν αυτός είχε γίνει δεν τον αντιμετώπιζαν ακόμα ως ποδοσφαιριστή που κόστιζε 30 εκατ ευρώ.  

Το λάθος του παίκτη

Λάθος έκανε και ο Ιωαννίδης που δεν έφυγε. Κι αυτός δεν υπολόγισε ότι οι προτάσεις αυτές δημιούργησαν μια νέα πραγματικότητα: ο από όλους αποκαλούμενος Φώτης έπαψε να είναι ένας εξελίξιμος παίκτης του ΠΑΟ κι έγινε ξαφνικά ένας παίκτης που έπρεπε να δικαιολογήσει τα 30 εκατ που προσφέρθηκαν για αυτόν και που χάρη στις προτάσεις που έφερε κέρδισε κι ένα νέο συμβόλαιο. Μέχρι την έναρξη του καλοκαιριού του 2024 ο Ιωαννίδης ήταν ένας ωραίος τύπος που απολάμβανε την πρόοδό του: κέρδισε αρχικά μια θέση στο ρόστερ του ΠΑΟ (που για να τον αποκτήσει από τον Λεβαδειακό δεν πλήρωσε τίποτα), άρχισε να κερδίζει λεπτά συμμετοχής δείχνοντας ότι είναι καλύτερος από φορ όπως ο Καρλίτος και ο Σπόραρ που είχε μπροστά του, έγινε βασικός, έφτασε στην Εθνική. Όλα αυτά τα έκανε χωρίς άγχος – παίζοντας την μπάλα του. Αλλά από την ώρα που άρχισε να κρίνεται διαφορετικά άρχισε μοιραία να βάζει και μεγάλη πίεση στον εαυτό του. Κι αυτό είναι που δυσκολεύεται να διαχειριστεί. Και δεν είναι ο μόνος: στον ΠΑΟ τα τελευταία τρία χρόνια έχουν χρησιμοποιηθεί άλλοι πέντε φορ: ο Καρλίτος, ο Σπόραρ, ο Γερεμέγιεφ, ο Σφιντέρσκι, ο Μακέντα. Κανείς δεν έχει σκίσει. Η πίεση που κουβαλάει ο ΠΑΟ είναι τεράστια και έχει αντίκτυπο κυρίως στους κυνηγούς του. Κι ο Ιωαννίδης έχει την μεγαλύτερη.

Κι αυτός βέβαια δεν μέτρησε πολλά όταν δεν πίεσε τον ΠΑΟ να δεχτεί τις προτάσεις που είχε. Δεν κατάλαβε ότι στην Ελλάδα σε κάθε του κακή εμφάνιση θα ξεκινούσε η συζήτηση για το αν ο Παναθηναϊκός έκανε λάθος που δεν τον παραχώρησε. Δεν πίστευε πως αυτές οι συζητήσεις θα γινόταν ακόμα πιο τόξικες και θα αφορούσαν και την ίδια την προσωπική ζωή του. Ούτε αυτό είναι παράξενο: είναι μια κακή συνήθεια των οπαδών και είναι κοινή – όταν η απόδοση ενός παίκτη πέφτει, είτε είναι Ελληνας φορ είτε Αμερικάνος μπασκετμπολίστας, ακούς τα ίδια. Κι αν σε αυτά δίνεις προσοχή φτάνεις να έχεις πρόβλημα.  

Ο Ιωαννίδης νόμιζε πως θα είχε στήριξη στα δύσκολα από ένα κόσμο που τον αποθέωνε. Μόνο που ο κόσμος αποθέωνε ένα παιδί που εξελισσόταν και δεν ήταν δεδομένο ότι αυτό θα συνέβαινε διαρκώς. Όταν το παιδί μεγάλωσε, πήρε ένα τεράστιο συμβόλαιο, έγινε σταρ της ομάδας κι έπρεπε και να δικαιολογήσει προτάσεις 30 εκατ ο κόσμος άρχισε να βλέπει ένα άλλο παίκτη – ένα στρεσαρισμένο φορ. Κι επειδή όπως λέει εκείνος ο παλιός νόμος του Μέρφι ότι πάει στραβά μπορεί να γίνει χειρότερο σαν να μην έφταναν όλα ήρθε και η εντυπωσιακή πρόοδος του Παυλίδη (που ήξερε τι έκανε όταν έφυγε από την Ελλάδα) για να μεγαλώσει την πίεση που νιώθει πλέον και στην Εθνική: ο Ιωαννίδης εδώ κι ένα χρόνο μόνο πιέζεται. Από τον ΠΑΟ, τον κόσμο, αλλά κυρίως από τον εαυτό του.  

Δύσκολη η διαχείριση

Όλα αυτά έχουν αντίκτυπο και στις επιλογές των προπονητών. Ο Ιωαννίδης δεν έκανε καλές εμφανίσεις στα φιλικά φέτος το καλοκαίρι μετά από μια μέτρια σεζόν: χρειαζόταν μια άλλη αντιμετώπιση – λίγος πάγκος δεν κάνει κακό. Αλλά πως να μείνει εκτός αρχικής ενδεκάδας ένας παίκτης 30 εκατομμυρίων ευρώ;

Παραδόξως ο Φώτης κρίνεται κυρίως για τα λεφτά που έφερε – κρίνεται πολύ αυστηρά, αν όχι κι άδικα. Και το αληθινά κακό είναι ότι ο ΠΑΟ αυτά τα χρήματα δεν τα πήρε κιόλας.

Τι πρέπει να συμβεί; Ο Παναθηναϊκός πρέπει να βρει ένα τρόπο να μειωθεί η πίεση στον πιο ακριβό ποδοσφαιριστή του: δεν είναι απλό, αλλά πρέπει να γίνει. Ισως αποκτώντας ένα φορ να του δημιουργούσε την παλιά ανάγκη να κερδίσει την θέση –τον στόχο που έγινε ο λόγος της βελτίωσής του. Κι ο ίδιος πρέπει να σκληρύνει κομμάτι: η ιστορία που περνά πρέπει να τον ωριμάσει.

Διαβάζω ότι οι Ιταλοί γράφουν ότι η Φιορεντίνα τον παρακολουθεί και ότι ο ΠΑΟ συγχρόνως παρακολουθεί την περίπτωση του Μπελότι. Δεν μου κάνει εντύπωση. Πέρυσι, όταν οι Βιόλα απέκλεισαν τον Παναθηναϊκό, η Gazzetta dello Sport είχε γράψει πως το ότι δεν ξεκίνησε ο Ιωαννίδης στο ματς ρεβάνς «ήταν δώρο για τους γηπεδούχους»: ο παίκτης έχει καλό όνομα. Κι αν ο ΠΑΟ τον δώσει θα ψάξει ένα έμπειρο φορ που να ξέρει από πίεση. Ισως το καλοκαίρι του Ιωαννίδη μόλις άρχισε…

(Gazzeta.gr Αυγουστός του 2025)