Οι Τούρκοι τα έχουν με τον κόουτς Σενόλ Γιουνέζ για την απόλυτη αποτυχία τους στα τελικά του Euro2020: θα τον είχαν ήδη διώξει, αν δεν είχαν ξεκινήσει στα προκριματικά του παγκοσμίου κυπέλλου πολύ καλά. Το 75%  των Ολλανδών σε δημοσκόπηση που έγινε ζητούσε την απόλυση του Φρανκ Ντε Μπουρ μια μέρα μετά τον αποκλεισμό της Ολλανδίας από τους Τσέχους. Στη Γαλλία γίνεται ο κακός χαμός με τον Ντιντιέ Ντεσάν, τον οποίο οι δημοσιογράφοι κατηγορούν ως υπεύθυνο του αποκλεισμού και γιατί παρουσίασε στο πρώτο ημίχρονο με την Ελβετία μια Γαλλία με τρία στόπερ και γιατί στο δεύτερο ημίχρονο του ίδιου ματς εμφάνισε μία ομάδα που έπαιζε κάτι σαν 4-2-4, δηλαδή μια ομάδα που δεν μπορούσε να κρατήσει την μπάλα ούτε και όταν προηγήθηκε με 3-1. Οι Γερμανοί τουλάχιστον παρουσιάζουν ως απόλυτο υπεύθυνο για την αποτυχία της Εθνικής τους τον κάποτε εθνικό ήρωα τους Γιόακιμ Λοβ με την άνεσή τους καθώς έχουν την βεβαιότητα ότι θα φύγει από την εθνική ομάδα: η αντικατάσταση του από τον Χανς Φλικ είχε αποφασιστεί πριν την έναρξη του Εuro. Ακόμα και οι Πολωνοί τα έχουν με τον Πάολο Σόουζα. Τον κατηγορούν ότι εμφάνισε μια ομάδα απόλυτα εξαρτημένη από τον Λεβαντόφσκι. Λες και είχε κι άλλον...

Συμβαίνει όλο και συχνότερα: μετά τη λήξη των μεγάλων διοργανώσεων των εθνικών ομάδων οι ομοσπονδιακοί προπονητές στήνονται στο απόσπασμα. Είναι δυνατόν να είναι αυτοί οι μοναδικοί και αποκλειστικοί φταίχτες για κάθε αποτυχία; Προφανώς όχι. Αλλά και οι κατηγορίες σε όποιον φέτος απέτυχε δεν είναι και τελείως άδικες.

Για να μην πάμε σε προηγούμενες διοργανώσεις η αλήθεια είναι πως στο τελευταίο Εuro που παρακολουθούμε γίνονται από τους προπονητές πολλά τρελά και παράξενα. Η απόφαση του Ντεσάν π.χ να παίξει με τρία στόπερ κόντρα στους Ελβετούς δεν είχε λογική με δεδομένο ότι ο αντίπαλος αγωνιζόταν με ένα και μόνο κυνηγό, τον βαρύ Σεφέροβιτς. Εξίσου παράξενη ήταν και η διαχείριση της Ολλανδίας από τον Φρανκ Ντε Μπορ. Οι Ολλανδοί έχουν προβλήματα στην άμυνα, όμως ο Ολλανδός προπονητής έμοιαζε να νοιάζεται μόνο για αυτά και για τίποτα άλλο. Στο ματς με τους Τσέχους παρέταξε μια Ολλανδία με τρεις κόφτες - με αποτέλεσμα η μπάλα να μη φτάνει στους επιθετικούς ποτέ. Όταν η ομάδα του έμεινε με 10 παίκτες ενώ όλοι περίμεναν να μπει ένας μέσος (ο Χράφενμπεργκ π.χ) και να αγωνιστεί με 4-4-1 ο Ντε Μπουρ διάλεξε τον Πρόμες προς γενική έκπληξη: ούτε καν τον Βέρχοστ που είχε παίξει καλά στα πρώτα ματς.

Μόνο ένα παιγνίδι

Παρόλο που η ένταση των διοργανώσεων οδηγεί πάντα σε υπερβολές φέτος είδαμε αρκετά ακατανόητα. Η κριτική που κάνουν οι Γάλλοι δημοσιογράφοι στο Ντεσάν είναι μάλλον επιεικής. Η Γαλλία του κέρδισε μόνο ένα παιχνίδι χάρη σε ένα αυτογκόλ. Η άμυνα της είχε προβλήματα όχι μόνο στο μοιραίο παιχνίδι με την Ελβετία, αλλά και σε αυτά με την Ουγγαρία και την Πορτογαλία, ενώ και κόντρα στους Γερμανούς η Γαλλία περισσότερο παρακολουθούσε παρά έπαιζε. Όσο για τους Τούρκους όταν θεωρούν τον Γιούνες ένα είδος προδότη της πατρίδας σαφώς και υπερβάλλουν, πλην όμως η γενικότερη διαχείριση της εθνικής Τουρκίας ήταν για τα πανηγύρια. Οι Τούρκοι δεν έπαιζαν ούτε επίθεση, ούτε άμυνα! Ηταν αδύνατο να καταλάβεις τι διάβολο ήθελαν να κάνουν, πέρα από το να σημαδεύουν από κάθε σημείο του γηπέδου τον Γιλμάζ που στα 35 του εμφανίστηκε κατάκοπος μετά τα θαύματα που έκανε στη Λίλ. Πολλά μικρά ή μεγάλα προπονητικά λάθη μπορεί να βρει κανείς στο τουρνουά και από άλλους. Για παράδειγμα είναι λάθος η μη χρησιμοποιήσει από την αρχή του Ορσιτς από τον Ντάλιν στο ματς Ισπανία – Κροατία (5-3): ο έξω αριστερά της Δυναμό Ζάγκρεπ, παίζοντας ένα τέταρτο, παραλίγο να δώσει στην Κροατία την πλέον ανέλπιστη πρόκριση της ιστορίας της. Στο ίδιο ματς ο προπονητής της Ισπανίας Λουίς Ενρίκε είχε αποδυναμώσει την ομάδα του βγάζοντας από το παιχνίδι τον Φεράν Τόρες και τον Σαράμπια νομίζοντας ότι έχει τελειώσει το ματς.

Σερί ιστορικά και σπουδαία  

Έχουν τρελαθεί όλοι προπονητές; Οχι ακριβώς. Συμβαίνει κάτι άλλο. Τα τελευταία χρόνια στα τουρνουά των εθνικών ομάδων τα φαβορί φτάνουν κουβαλώντας τεράστια σερί από επιβλητικές νίκες που έχουν κάνει στα προκριματικά. Οι Ιταλοί πέρασαν με 10 νίκες σε 10 ματς όπως και οι Βέλγοι. Οι Γερμανοί και οι Αγγλοι με 7 νίκες σε 8 ματς. Οι Ισπανοί αήττητοι. Οι Ολλανδοί έχοντας χάσει μόνο από τους Γερμανούς. Στα προκριματικά οι μεγάλες ομάδες βρίσκουν πλέον πάρα πολλές μικρές, που τους επιτρέπουν να κερδίζουν χωρίς κόπο, βάζοντας πολλά γκολ και χτίζοντας μεγάλα σερί. Μόνο που όταν τελικά φτάνουν στα τελικά μεγάλων διοργανώσεων ό,τι έχει προηγηθεί είναι πρόβλημα.

Στα τελικά των διοργανώσεων ολοένα και πιο συχνά οι προπονητές βρίσκονται στην εξής περίεργη θέση: πρέπει να πείσουν τους παίκτες τους να ξεχάσουν δυο χρόνια σπουδαίων αποτελεσμάτων, που όμως έχουν γίνει κατά βάση είτε με αντιπάλους της σειράς, είτε σε ματς ασήμαντα, είτε σε φιλικά παιχνίδια τα οποία κατά κανόνα λήγουν ισόπαλα. Αλλά πως κάποιος ποδοσφαιριστής να ξεχάσει ένα διάστημα της καριέρας του στο οποίο κέρδιζε συνέχεια; Και πως κάποιος προπονητής να μην πιστέψει πως βρήκε τη μαγική συνταγή της επιτυχίας όταν φορτώνει γκολ της Λεττονίες στα προκριματικά; 

Ψευδαισθήσεις και έπαρση

Τα παραδοσιακά φαβορί εμφανίζονται στα τελικά διοργανώσεων με κουρασμένος παίκτες γεμάτους από ψευδαισθήσεις και έπαρση: όλοι αυτοί οι σούπερ σταρ των προκριματικών όταν βρίσκουν απέναντι τους ομάδες ψυχωμένες και με πίστη στις δυνατότητες τους πολύ εύκολα μπορεί να καταρρεύσουν. Και οι ίδιοι οι προπονητές, όμως, στα τελικά των μεγάλων διοργανώσεων βρίσκονται ολοένα και πιο συχνά μπροστά σε καταστάσεις που έχουν ξεχάσει ότι είναι πιθανό να προκύψουν. Ο Ντεσαν ούτε που μπορούσε να φανταστεί πως υπάρχει ευρωπαϊκή ομάδα ικανοί να γυρίσει το σε βάρος της 1-3 κόντρα στην Γαλλία του σε 15 λεπτά. Ο Φρανκ Ντε Μπουρ πίστευε προφανώς ότι αν βρει ένα τρόπο να μην δέχεται γκολ η Ολλανδία, οι σολίστες του στην επίθεση ένα γκολ θα το πετύχουν πάντα. Κι ο Λοβ φάνηκε να πιστεύει πως στο ματς με τους Άγγλους όταν αυτοί θα έβλεπαν μπροστά τους παγκόσμιους πρωταθλητές όπως ο Νόιερ, ο Κρος, ο Μίλερ κι ο Χούμελς  θα τρόμαζαν και θα έπαιζαν διαρκώς με 11 παίκτες πίσω από την μπάλα, όπως όλες σχεδόν οι ομαδούλες που η Γερμανία είχε αντιμετωπίσει τα δύο τελευταία χρόνια στα διάφορα προκριματικά που έχει πάρει μέρος. Ο Σάντος βλέποντας τον Ρονάλντο με ένα πλήθος από «δεκάρια» για συμπαραστάτες να κερδίζει ακόμα και το UEFA Nations League ξέχασε ότι το Euro του 2016 το πήρε παίζοντας άμυνα. Στο τέλος κι αυτός και οι άλλοι κατάλαβαν πως οι προηγούμενες αποδόσεις δεν εξασφαλίζουν τις μελλοντικές. Αλλά ήταν αργά.

Μόνο αυτοί οι δύο

Όπως βλέπω εγώ το τουρνουά μόνο ο Σάουθγκέιτ και ο Μαρτίνεθ έχουν καταλάβει πως οι ομάδες τους πρέπει στα τελικά να έχουν διαφορετική συμπεριφορά από αυτή που είχαν στα προκριματικά. Η Αγγλία παίζει υποδειγματικά ματς για να κερδίσει ακυρώνοντας τον αντίπαλο. Στο Βέλγιο δεν φαίνονται οι δυσκολίες του Αζάρ και του Ντε Μπρόιν χάρη στην καλή άμυνα. Κάποιοι άλλοι είναι κομμάτι τυχεροί που δεν πλήρωσαν λανθασμένες προσεγγίσεις. Ο Μαντσίνι με την Αυστρία έκανε λάθος επιλογές. Ο Ενρίκε χρειάστηκε δυο ματς για να διορθώσει την Ισπανία: τουλάχιστον το έκανε. Οσοι δεν το έκαναν έφυγαν από το τουρνουά και μάλλον θα φύγουν και από τις ομάδες. Θα δείχνουν τη στατιστική που θα λέει ότι τα αποτελέσματά τους ήταν καταπληκτικά και θα δηλώνουν αδικημένοι. Θα επικαλούνται την αλήθεια των αριθμών για να πουν ψέματα…