Η φίλη μου, που μου μιλούσε, ανήκει στην κατηγορία όσων βρήκαν τον έρωτα τους ακριβώς πριν αρχίσει η καραντίνα – η συζήτηση ξεκίνησε από την παρατήρησή μου ότι η ακραία αυτή κατάσταση προέκυψε στη ζωή της σχεδόν κατά παραγγελία, αφού θα πρεπε να μοιραστεί το ίδιο σπίτι και το ίδιο κρεβάτι με κάποιον, που ακόμα «πεθαίνει» για να τον γνωρίσει και τον χαρεί. «Τις πρώτες δυο εβδομάδες όλα ήταν όπως τα περιγράφεις κι όπως τα περίμενα» μου είπε. «Μετά, όμως, ήταν σαν να αρχίσαμε να υποφέρουμε κομμάτι – κάπου θέλαμε να ξεφύγουμε ο ένας από τον άλλο. Δεν μαλώσαμε, αλλά νοιώσαμε ανακούφιση, όταν ο εγκλεισμός σταμάτησε και μπορούσαμε να δούμε φίλους και γνωστούς. Τώρα ελπίζουμε στο καλοκαίρι. Χρειάζεται να μοιραστούμε πιο ωραία πράγματα από το να μένουμε απλά μαζί» μου είπε. Την καθησύχασα ότι κατά πάσα πιθανότητα θα μπορέσει να κάνει τις καλύτερες διακοπές της ζωής της, αφού, αν δεν έρθουν φέτος τα λεφούσια των Αγγλων, των Γερμανών, των Γάλλων και των Ιταλών, θα έχουν και οι Ελληνες την ευκαιρία να κάνουν διακοπές στη χώρα τους, χωρίς να γκρινιάζουν καλοκαιριάτικα ότι ο ξενόφερτος στρατός των τουριστών την έχει καταλάβει. Συμφώνησε. Αλλά χωρίς τον ενθουσιασμό που θα περίμενα από κάποια, που με τον άντρα που έψαχνε, δεν έχει κλείσει ακόμα πεντάμηνο.
Για να μην την αδικήσω έκανα ένα μικρό γκάλοπ μεταξύ γνωστών και φίλων ζητώντας τους να μου πουν, αν με βάση τα όσα ακούν στον δικό τους κύκλο, η πανδημία χάλασε ή έφτιαξε τις σχέσεις των ζευγαριών. Το αποτέλεσμα με εντυπωσίασε – αρνητικά. Οποιος δεν είναι παντρεμένος, είτε χώρισε, είτε το σκέφτεται σοβαρά – οι παντρεμένοι, έχουν δεν έχουν ψυχή, είναι πάντα μια άλλη κατηγορία. Οι ανύπαντροι, αλλά σε φάση ειδυλλιακού ζευγαρώματος ευρισκόμενοι, ορκίζονται αυτό τον καιρό ότι περνούν μια διαδικασία περισυλλογής σε ό,τι έχει να κάνει με το μέλλον της σχέσης τους: σαν μετά την καραντίνα να βγήκαν σε ένα νέο κόσμο, που μπερδεύει την κρίση τους για τον προηγούμενο. Δεν ισχύει για όλους φυσικά, αλλά ισχύει για τους περισσότερους – ενώ δεν θα έπρεπε να ισχύει.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο παράπονο που εκφράζουμε, όταν τον βρίσκουμε τον έρωτα κι είναι υπέροχος, σαν αυτόν μες τα καδράκια με λουλούδια και πουλάκια; Ο,τι δεν έχουμε όσο χρόνο θέλουμε. Ολοι, ειδικά στην αρχή του ρομάντζου, καταριόμαστε την ανάγκη που έχουμε να τρέχουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ για δουλειές, ορκιζόμαστε πως αν μπορούσαμε θα τα παρατάγαμε όλα για να αφοσιωθούμε στο ταίρι μας, στεναχωριόμαστε γιατί αυτό που μας περισσεύει είναι ένα Σαββατοκύριακο – στο οποίο τι να πρωτοκάνεις; Όλοι στέλνουμε sms σε ώρες παράξενες για να δείξουμε πόσο και πως τον άνθρωπο μας τον σκεπτόμαστε, όλοι χαιρόμαστε μιλώντας μαζί του πέντε λεπτά στο τηλέφωνο, γιατί ξέρουμε πως ο χρόνος είναι σπάνιος. Κι όταν ένας ιός μας χάρισε τον χρόνο που ψάχναμε και δεν βρίσκαμε, αντί να χαρούμε τη ζωή με το αίσθημα μας τραγουδώντας «ιέ μου ιέ», αποδείχτηκε ότι δεν ξέραμε τι να τον κάνουμε τον άπλετο χρόνο και φτάσαμε να ζοριζόμαστε από την παρουσία του άλλου, εμείς που δακρύζαμε λέγοντας του «πως από όλα περισσότερο αυτό που με πειράζει, είναι την απουσία σου πως πάω να συνηθίσω».
Τι μας συμβαίνει; Νομίζω κάτι απλό: διαπιστώσαμε πως άλλο είναι να λες κάτι και άλλο να το ζεις. Και πως πολλές φορές υπόσχεσαι πράγματα (ακόμα και στον εαυτό σου) απλά γιατί γνωρίζεις πως δεν πρόκειται να γίνουν πραγματικότητα. Όταν αυτή η ρημάδα η πραγματικότητα (και σε αυτή την περίπτωση…) εισέβαλε, καταδικάζοντάς μας σε υποχρεωτικές ώρες συνύπαρξης με το αντικείμενο του πόθου, φαίνεται ότι καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως ο πόθος, αν όχι και το αντικείμενο, είναι μάλλον μια υπερεκτιμημένη ιστορία.
Ας παραδεχτούμε πως η καραντίνα μας έκανε συναισθηματικά σοφότερους κι ας ομολογήσουμε μια αλήθεια: δεν είμαστε φτιαγμένοι για να περνάμε πολλές ώρες εγκλεισμού, ακόμα και με ένα σύντροφο που νοιώθουμε πως λατρεύουμε. Δεν χρειάζεται να του το πούμε και δεν χρειάζεται να μας το πει – δεν χρειάζεται γενικά να ψάχνουμε λόγους για να πληγωθούμε. Αλλά είναι καλά να το ξέρουμε για να μην του λέμε σαχλαμάρες (ή καλύτερα να τις λέμε χωρίς, όμως, να τις πιστεύουμε).
Ας είμαστε ειλικρινείς με την αγάπη μας: αυτό μόνο προτείνω. Όχι δεν αγαπάμε τις μικρές της καθημερινές συνήθειες – γιατί κάποιες από αυτές είναι αφόρητες: αγαπάμε τις σπάνιες συνήθειες της, όπως το να είναι για κάποιες ώρες (ή έστω στιγμές) ένα ευγενικό πλάσμα. Όχι δεν αγαπάμε αυτά τα μικρά που την κάνουν ξεχωριστή – γιατί δεν είναι παρά ένα σύνολο από αφόρητες ιδιοτροπίες: αντιθέτως αγαπάμε την διάθεσή να κρύβει απαιτήσεις για να μην μοιάζει άνθρωπος ανυπόφορος. Όχι δεν αγαπάμε κάθε λεπτό που περνάμε μαζί της – γιατί πολλά από αυτά τα λεπτά είναι συγκλονιστικά βαρετά: αυτό που αγαπάμε είναι να περνάμε ωραία τις στιγμές που πρέπει. Όχι δεν θέλουμε «να ζήσουμε μαζί κάθε μας στιγμή μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος»: μετά από δυο εβδομάδες καραντίνας καταλάβαμε ότι αυτό είναι μια υπερβολή μεγαλύτερη κι από το «θα σ’ αγαπώ για πάντα» που συχνά συγκαταλέγεται στα μεγάλα ψέματα της ζωής.
Οταν άρχισε η καραντίνα πίστευα πως θα λυθεί το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας: περίμενα ότι χιλιάδες ζευγάρια θα αξιοποιήσουν δημιουργικά τον άπλετο χρόνο για να γεμίσουν την χώρα κουτσούβελα και πως αυτά τα παιδιά της καραντίνας θα είναι φιλημένα από τις μοίρες, γιατί θα έχουν προκύψει έπειτα από νύχτες φλογερές - ότι θα ναι παιδιά εραστών που υπήρξαν αφιερωμένοι ο ένας στον άλλο, χωρίς βιασύνες και επιπολαιότητες. Ομολογώ ότι δεν έχω ιδέα από σχέσεις: αποδείχτηκε ότι η καραντίνα προκάλεσε μάλλον μια ανάγκη για ελευθερία, για φυγή από τις δεσμεύσεις, για έρωτα χωρίς γλυκανάλατες «φωλίτσες», συγυρισμένα «σπιτάκια», καλοστρωμένα «κρεβατάκια». Η λογική λέει ότι θα πρέπει να ακολουθήσει ένα καλοκαίρι που, στη σκέψη μιας νέας φθινοπωρινής καραντίνας, θα σταθεί αιτία για να ζήσουμε μια νέα σεξουαλική επανάσταση με κεντρικό σύνθημα «κάντε έρωτα και όχι τεστ αντισωμάτων».
Αλλά κάτι μου λέει πως και τώρα κάνω λάθος. Ισως στη σκέψη ότι το καλοκαίρι μπορεί να γνωρίσουμε κάποιον που θα μας «κατσικωθεί» σπίτι στην επόμενη καραντίνα να κρατάμε μεγαλύτερες αποστάσεις κι από αυτές που ζητάει ο Νίκος Χαρδαλίας, που σίγουρα δεν δίνει συμβουλές για σχέσεις…
(Βημαγκαζίνο Ιούνιος του 2020)
