Δεν έχω κρύψει ποτέ την αγάπη μου για το μεταφυσικό (και) στο ποδόσφαιρο. Ως εκ τούτου δεν ένοιωσα κάποια ιδιαίτερη έκπληξη για την ισοπαλία στη Γρανάδα της Εθνικής μας με την Ισπανία, που στα προκριματικά των παγκοσμίων κυπέλλων είχε μόνο νίκες εδώ και δεκαετίες. Ο βασικός λόγος είναι ότι το ματς έγινε 25η Μαρτίου. Ως ημερομηνία η 25η Μαρτίου έχει κάτι μαγικό για τη χώρα και δεν θα μπορούσε το πράγμα να είναι διαφορετικό για την Εθνική της ομάδα. Τέτοια μέρα το 1987 η Εθνική του Μίλτου Παπαποστόλου πήρε ισοπαλία από την Εθνική Ολλανδίας του Γκούλιτ και του Βαν Μπάστεν. Τριάντα χρόνια αργότερα, το 2017, πήρε ισοπαλία από το πανίσχυρο Βέλγιο στις Βρυξέλλες. Και χθες πήρε πάλι ισοπαλία αυτή τη φορά από τους Ισπανούς. Σε όλα αυτά τα ματς το σκορ ήταν 1-1. Σε όλα οι ελπίδες της Εθνικής μας για θετικό αποτέλεσμα ήταν ελάχιστες.
Ο χρόνος φτιάχνει ιστορίες
Αφήνοντας κατά μέρους τη μεταφυσική πρέπει να πω ότι το ματς με τους Ισπανούς είναι από αυτά που δεν αντέχουν σε κριτική. Κρατάς το αποτέλεσμα και αφήνεις το χρόνο να μυθοποιήσει την εμφάνιση. Αν ψάξεις το πώς το αποτέλεσμα ήρθε, κινδυνεύεις να φτάσεις σε λάθος συμπεράσματα. Στο ποδόσφαιρο οτιδήποτε είναι απρόσμενο δεν πρέπει να αναλύεται: πρέπει απλά να γίνεται βάση για να φτάσεις προγραμματισμένα πλέον στο σκοπό σου στη συνέχεια.
Το ματς με την Ισπανία είναι από αυτά που τα συμπεράσματα του μετράνε λιγότερο από τη σπουδαιότητα του αποτελέσματος. Το 1-1 είναι ως αποτέλεσμα εξαιρετικό: δεδομένου ότι η Εθνική μας δεν θα ξαναπαίξει με τους Ισπανούς εκτός έδρας δεν χρειάζεται να αναλυθεί. Θα ήταν και λάθος γιατί κατά τη γνώμη μου δεν συνιστά συνταγή επιτυχίας: δεν μπορεί μια ομάδα να πάει να παίξει ένα ματς και να πει «δεν πειράζει ας κάνει 80% κατοχή μπάλας για ένα ημίχρονο ο αντίπαλος», ούτε γίνεται να προετοιμάσεις ένα παιγνίδι ελπίζοντας πως θα βάλεις ένα γκολ γιατί ένας αντίπαλος θα κάνει ένα ανόητο πέναλτι. Ούτε φυσικά λέγεται «προετοιμασία παιγνιδιού» το να πιστεύεις πως δεν θα χάσεις μολονότι δεν έχεις κάνει μια έστω ολοκληρωμένη τελική προσπάθεια. Οπότε κρατάς τον πολύτιμο βαθμό και ξεχνάς πως ήρθε. Αφήνεις το χρόνο να φτιάξει μια ιστορία: στο ποδόσφαιρο συμβαίνει συχνά.
Ακίνδυνη αλλά συγκεντρωμένη
Αν ντε και καλά πρέπει να γίνει μια μικρή περίληψη του αγώνα, ας σταθούμε στα προφανή: με την Εθνική μας κι αυτά μερικές φορές δεν είναι δεδομένα. Στο πρώτο ημίχρονο στη Γρανάδα παρακολουθήσαμε ένα απίθανο μονότερμα η παραδοξότητα του οποίου δεν ήταν ότι οι Ισπανοί έκαναν 80% κατοχή μπάλας, αλλά ότι δεν έκαναν τις φάσεις που θα πρεπε να κάνουν με βάση το γεγονός ότι είχαν διαρκώς την μπάλα. Ένα δοκάρι του Ολμος, μια χαμένη ευκαιρία του Κόκε κι ένα υπέροχο γκολ του Μοράτα ήταν όλα κι όλα όσα κατάφεραν απέναντι σε μια Εθνική Ελλάδος παθητική, ακίνδυνη, αλλά τουλάχιστον συγκεντρωμένη.
Ευτυχώς ο Φαν τ΄Σχιπ δεν ήταν ευχαριστημένος με την εικόνα. Βγάζοντας τον Μάνταλο και τον Λημνιό και περνώντας στο γήπεδο τον Σιώπη και τον Τζόλη (που κακώς έλειπε από την αρχική ενδεκάδα) βρήκε δυο παίκτες που έδωσαν στην ομάδα λίγη επιθετικότητα και λίγα τρεξίματα παραπάνω. Ισορροπώντας το ματς η Εθνική βρήκε από το πουθενά ένα πέναλτι που έκανε άνευ λόγου ο Μαρτίνεζ στον Μασούρα: ο ψύχραιμος Μπακασέτας στο 57΄ ισοφάρισε. Στα σαράντα λεπτά που απέμειναν υπήρχαν δυο ερωτηματικά. Το πρώτο αν οι Ισπανοί θα βρουν γκολ και το δεύτερο αν η Εθνική μας θα κάνει μια έστω ευκαιρία.
Οι Ισπανοί βρήκαν δυο φάσεις, αλλά δεν τα κατάφεραν. Είναι μια ομάδα νεανική, άγουρη, υποχρεωμένη να ζει με σκαμπανεβάσματα. Ερχόταν από τη νίκη με 6-0 σε βάρος των Γερμανών κι αυτό της έκανε κακό: τα μυαλά των νεαρών του Λουίς Ενρίκε πήραν αέρα. Όταν αντιμετώπισαν μια δυσκολία που δεν περίμεναν, δηλαδή την ανάγκη να απαντήσουν σε ένα γκολ της Εθνικής μας που προέκυψε από το πουθενά, έβγαλαν περισσότερα νεύρα από αυτά που θα πρεπε. Αλλά και η Εθνική μας δεν έκανε σουτ, παρότι μπήκαν ο Φορτούνης και ο Γιακουμάκης. Ισως γιατί την 25η Μαρτίου προβλέπεται το ματς απέναντι στο φαβορί να λήξει 1-1. Το σενάριο (διότι περί σεναρίου πρόκειται) δεν προβλέπει κάτι παραπάνω.
Τα πολλά μυστήρια
Την Εθνική αυτή θα την ακολουθούν πάντα μυστήρια. Ο Μπακάκης π.χ ήταν εκτός αρχικών κλήσεων. Μπήκε στην ομάδα γιατί χτύπησε ο Γιαννούλης κι έγινε βασικός ! Ο Φαν ‘τ Σχιπ έχει μια λατρεία για τον Μάνταλο και τον Λημνιό που δεν είναι απολύτως κατανοητή, αφού στη θέση τους υπάρχουν καλύτεροι παίκτες, αλλά αυτό είναι το γούστο του ομοσπονδιακού και οφείλουμε να το σεβόμαστε: αυτός αποφασίζει. Το κεντρικό αμυντικό δίδυμο (Τζαβέλας – Κυργιάκος Παπαδόπουλος) έμοιαζε κομμάτι παράταιρο: πιθανόν ο προπονητής πόνταρε στη θέληση του Παπαδόπουλου να βρει μια ομάδα στην Ελλάδα και να φύγει από την Λοκομοτίβα Ζάγκρεπ, ουραγό στο πρωτάθλημα Κροατίας – με τη χθεσινή του εμφάνιση ίσως ο παίκτης το καταφέρει, αφού το ότι ευθύνεται για το γκολ του Μοράτα, μετά από μια βραδιά εθνικής υπερηφάνειας, θα ξεχαστεί γρήγορα. Το ότι δεν ξεκινά ο Τζόλης είναι ποδοσφαιρικό παράδοξο, αλλά δεν είναι το μόνο. Όλα αυτά έχουν και δεν έχουν σημασία. Αυτό που κατά τη γνώμη μου μετρά είναι οι παίκτες πάνω σε αυτό το αποτέλεσμα να χτίσουν τις δικές τους βεβαιότητες: πρώτα από όλα να πιστέψουν ότι είναι καλή ομάδα. Χθες εξασφάλισαν το δικαίωμα να τους κρίνουμε ως ομάδα με δυνατότητες: στο ματς με τη Γεωργία που ακολουθεί η νίκη είναι υποχρεωτική και τυχόν στραβοπάτημα θα είναι ασυγχώρητο. Όταν παίρνεις αποτέλεσμα από την Ισπανία (και μάλιστα εκτός έδρας) οφείλεις να πας στο Παγκόσμιο κύπελλο. Αν δεν τα καταφέρεις κάτι έχεις κάνει λάθος εσύ και δεν σου φταίει κανένας.
Σε καλό να μας βγει
Η Εθνική μας στα προκριματικά του Παγκοσμίου κυπέλλου τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια χάνει δύσκολα : τρεις ήττες (με τη Βοσνία, το Βέλγιο στην Αθήνα και την Κροατία στο Ζάγκρεπ στο μπαράζ του 2018) είναι μάλλον η εξαίρεση σε ένα κανόνα καλών αποτελεσμάτων. Καλό ήταν και το αποτέλεσμα με τους Ισπανούς: υπέροχο. Οσο για τον τρόπο που ήρθε νομίζω ότι ο Οτο Ρεχάγκελ, βλέποντας το ματς, θα θυμόταν τη δική του νίκη στην Ισπανία τον Ιούνιο του 2003 και θα χαμογελούσε: όσο χρόνια κι αν περάσουν νομίζω ότι για την Εθνική το χαμόγελο του Ρεχάγκελ παραμένει οδηγός.
Α, και κάτι τελευταίο. Μετά τις ισοπαλίες με την Ολλανδία και το Βέλγιο η Εθνική μας αποκλείστηκε. Δυστυχώς δεν κάναμε μια καμπάνια για να διεκδικήσουμε να παίζουμε πάντα 25η Μαρτίου – με Ανδρούτσο και Τζαβέλα θα παίρναμε και το μουντιάλ. Με προβληματίζει λίγο ότι η 31η Μαρτίου που θα γίνει το ματς με τη Γεωργία είναι παγκόσμια ημέρα αφιερωμένη στην ευαισθητοποίηση για τα δικαιώματα των τρανσέξουαλ. Αλλά μπορεί να μας βγει και σε καλό…
