Στην επανέναρξη του Τσάμπιονς λιγκ είχαμε δυο σπουδαία ματς, αυτό ανάμεσα στη Λειψία και στη Λίβερπουλ κι αυτό ανάμεσα στην Μπαρτσελόνα και στην Παρί. Κέρδισαν εκτός έδρας η Λίβερπουλ (0-2) και η Παρί (1-4). Όχι τυχαία. Και οι δυο ανήκουν στην κατηγορία των ευρωπαϊκών ομάδων που θέλουν φέτος να σώσουν φέτος τη χρονιά τους κερδίζοντας το Τσάμπιονς λιγκ γιατί δεν πάνε τα πράγματα όπως θα θελαν στο πρωτάθλημα που παίρνουν μέρος. Η Παρί άλλαξε προπονητή, φωνάζοντας τον Ποκετίνο για να πάρει τη θέση του Τούχελ, έχει στο γαλλικό πρωτάθλημα πέντε ήττες, υποφέρει ακόμα και με αντιπάλους που λέγονται Λοριάν και Λανς – ίσως τα καταφέρει και στη Γαλλία αλλά όχι τόσο εύκολα όσο τα προηγούμενα χρόνια. Η Λίβερπουλ διεκδικεί τον άτυπο τίτλο της ομάδα που απογοήτευσε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στην προσπάθεια να υπερασπιστεί το στέμμα της. Ο Κλοπ πορεύεται καιρό τώρα χωρίς στόπερ, ο τραυματισμός του Φαν Ντάικ αποδιοργάνωσε την άμυνα, η έλλειψη του Ζότα στοίχισε, οι ήττες από τη Σίτυ με 1-4 και τη Λέστερ με 3-1, μαρτυρούν έλλειψη κινήτρου, και σοβαρότητας. Αλλά στο Τσάμπιονς λιγκ κίνητρο υπάρχει και όλα θα είναι αλλιώς. Εδώ φέτος οι αποτυχημένοι έχουν την δεύτερη ευκαιρία τους.
Είχαν την ευκαιρία
Για τις μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες που δεν τα πήγαιναν καλά στα εθνικά τους πρωταθλήματα το Τσάμπιονς λιγκ ήταν πάντα μια ευκαιρία να «σώσουν τη χρονιά τους»: οι πολλοί πλούσιοι σύλλογοι μπορούν να έχουν τέτοιες πολυτέλειες. Το Τσάμπιονς λιγκ έχουν καταφέρει να το κερδίσουν χωρίς να είναι πρωταθλητές πολλοί. Η Μίλαν κάποτε ήταν τέταρτη στην Ιταλία και το πήρε στην Αθήνα. Η Ρεάλ τα χρόνια του Κριστιάνο Ρονάλντο το κέρδιζε για πλάκα προκαλώντας στη Βαρκελώνη γκρίνιες. Η ίδια η Λίβερπουλ το πήρε δυο φορές, παρόλο που πρωτάθλημα δεν είχε κερδίσει για δεκαετίες. Αλλά άλλη χρονιά με τόσους αποτυχημένους στους 16 του Τσάμπιονς λιγκ δεν θυμάμαι. Στην προκειμένη περίπτωση ο χαρακτηρισμός δεν είναι άδικος: μιλάμε για ομάδες που στα εθνικά τους πρωταθλήματα ξεκίνησαν με τελείως διαφορετικά σχέδια.
Πληρώνει την έπαρση
Η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μπαρτσελόνα θα πρεπε να «σκοτωθούν» για μια ακόμα χρονιά στην Ισπανία για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Είναι και οι δυο πίσω από την Ατλέτικο Μαδρίτης του Σιμεόνε. Η Ρεάλ χρειάστηκε θαύματα για να μην αποκλειστεί στη φάση των ομίλων, όπου γνώρισε ήττες σοκαριστικές όπως αυτή από την Σαχτάρ στη Μαδρίτη με 3-2. Η Μπαρτσελόνα επίσης δείχνει απολύτως βραχυκυκλωμένη για μήνες. Ο Μέσι έγινε πρόβλημα, η άμυνα μπάζει, οι νεοφερμένοι έχουν διαλυθεί από τη πίεση: το ότι απέχει μόλις 8 βαθμούς από την Ατλέτικο (που έχει και ματς λιγότερο) είναι κολακευτικό. Κι αυτή τον όμιλο της στο Τσάμπιονς λιγκ δεν τον κέρδισε. Η χθεσινή της ήττα ήταν προβλέψιμη και λογική. Θα πληρώνει την έπαρση που την οδήγησε στην απόλυση του Βαλβέρδε για πολύ καιρό ακόμα.
Δύσκολο πράγμα η συνέχεια
Ζόρια μεγάλα έχουν φέτος κι άλλοι. Η Γιουβέντους έδωσε τα κλειδιά στον Πίρλο. Σε μια χρονιά που δεν μπορούσε να γίνει η καλύτερη δυνατή προετοιμασία ο μαθητευόμενος Πίρλο μπερδεύτηκε να ξεκαθαρίσει με ποιους πρέπει να πάει και ποιους πρέπει να αφήσει. Η Κυρία είναι 8 βαθμούς πίσω από την Ιντερ (με ένα ματς λιγότερο), η άμυνά της έχει άλυτα προβλήματα κι ο Κριστιάνο δυσκολεύεται να κάνει τη διαφορά παίζοντας συνήθως ως φορ – μόνος συχνά στην περιοχή. Δεν πετάει την Πορτογαλία ούτε η Πόρτο: όχι μόνο είναι δέκα πόντους μακριά από την κορυφή, αλλά την πιέζει και η Μπράγκα να της πάρει τη δεύτερη θέση.
Αν φέτος έχουν μπλέξει όσοι είναι σχεδόν πάντα υποψήφιοι πρωταθλητές, δεν σημαίνει ότι τα χουν καταφέρει καλά όσοι έκαναν σχέδια μεγαλόπνοα. Τρεις από τις γερμανικές ομάδες που συνηθίζουν πίστευαν ότι η Μπάγερν θα πληρώσει φέτος την κόπωση που αποκόμισε από την περσινή χρονιά, όταν και έτρεχε μετά από ένα σημείο ξέφρενα. Η Μπάγερν όντως δεν κάνει στην Μπουντεσλίγκα τα περσινά θεαματικά της σερί: έχει πετάξει ήδη 14 βαθμούς. Αλλά η Λειψία, ενώ προπορευόταν στη Μπουντεσλίγκα βρέθηκε πέντε πόντους πίσω και η Ντόρτμουντ και η Γκλάντμπαχ μοιράζονται την έκτη θέση! Μπορεί αυτές οι ομάδες να διεκδικήσουν το Τσάμπιονς λιγκ; Λογικά όχι: η Ληψία χθες το χαιρέτησε.
Το ίδιο ισχύει και για την Αταλάντα, τη Λάτσιο και την Τσέλσι και τη Σεβίλλη. Οι δυο ιταλικές ομάδες έμοιαζαν στην αρχή της σεζόν ώριμες και έτοιμες για πολλά. Η πρόκρισή τους στους 16 του Τσάμπιονς λιγκ είναι για την ώρα το μοναδικό τους σοβαρό κατόρθωμα: στο Καμπιονάτο τα πάνε και οι δυο χειρότερα από πέρσι. Η Τσέλσι επίσης πέρσι τέτοια εποχή μάζευε μπράβο και χειροκροτήματα. Ένα χρόνο μετά ο Αμπράμοβιτς απέλυσε τον Λάμπαρντ χάνοντας την υπομονή του μετά από συνεχόμενα σκαμπανεβάσματα. Η δε Σεβίλλη πρέπει να αποφασίζει να παίζει μόνο στο Γιουρόπα λιγκ. Όλα τα άλλα της είναι πρόβλημα.
Τρεις μόνο οι χαρούμενοι
Από τις 16 που συμμετέχουν τρεις μόνο ομάδες μπορεί να πουν τον Φεβρουάριο ότι η σεζόν τους κυλά όπως την σχεδίασαν: η Ατλέτικο Μαδρίτης, η Μάντσεστερ Σίτυ και η Μπάγερν. Η Ατλέτικο έκανε το κόλπο της χρονιάς παίρνοντας τον Σουάρες: όταν ο Σιμεόνε βρει κάποιον να κάνει την επίθεσή του λειτουργική τα άλλα είναι εύκολα. Ο Γκουαρντιόλα κατάλαβε ότι ειδικά την εφετινή χρονιά τα καταφέρνει όποιος έχει άμυνα. Η Σίτυ του, με τον δικό της τρόπο (κατοχή μπάλας και πρέσινγκ) κρατά το μηδέν πιο εύκολα από κάθε άλλη σεζόν και σκοράροντας λιγότερο πάει να κερδίσει την Πρέμιερ λιγκ από το Μάρτη. Και η Μπάγερν, με τον περσινό της κορμό και την άνεση που χαρακτηρίζει μια ομάδα που κέρδισε το Τσάμπιονς λιγκ κάνοντας μόνο νίκες, συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε μολονότι δεν έχει την περσινή σταθερότητα. Αλλά η Ατλέτικο είναι χαρούμενη με την πρωτιά στην Ισπανία και η Σίτυ είναι πάντα η Σίτυ: περιμένεις απλά να δεις τι λάθος θα κάνει και φέτος και θα αποκλειστεί.
Αν η Μπάγερν δεν κάνει την υπέρβαση να κρατήσει το θρόνο, κάποιος «αποτυχημένος» θα βγει πρωταθλητής Ευρώπης. Και είναι μάλλον απίθανο σήμερα να προβλέψεις το ποιος θα είναι αυτός.
