Την ίδια ακριβώς μέρα και μετά από δυο επικά και ιστορικά ματς από το υπέροχο Euro2020 έφυγαν οι δυο φιναλίστ του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2018, δηλαδή η Γαλλία και η Κροατία. Οι Κροάτες έφυγαν με ψηλά το κεφάλι – αυτός μου φάνηκε ότι ήταν άλλωστε ο στόχος τους στη διοργάνωση: η αξιοπρέπειά τους. Επαιξαν χωρίς τον Πέρισιτς κόντρα στους πολύ δυνατούς Ισπανούς, γύρισαν ένα ματς που έμοιαζε χαμένο, παραδόθηκαν στην παράταση έχοντας προηγουμένως αγγίξει την απόλυτη ανατροπή. Οι Γάλλοι όμως έφυγαν πικρά και άδοξα. Γλύτωσαν ένα δεύτερο γκολ από τους Ελβετούς που θα τους οδηγούσε σε κατάρρευση όταν ο Λιορίς έπιασε το πέναλτι του Ροντρίγκεζ. Γύρισαν το ματς παίζοντας για ένα δεκαπεντάλεπτο το καλύτερο ποδόσφαιρο που είδαμε στη διοργάνωση: τα τρία γκολ που πέτυχαν είναι το ένα πιο όμορφο από το άλλο – του Πογκμπά είναι σαφώς το ωραιότερο. Και μετά σταμάτησαν κι άρχισαν να κοιτάζονται στον καθρέφτη ξεχνώντας ότι απέναντί τους έχουν μια ομάδα πεισματάρα και σταθερή και με κάμποσο βαλκανικό αίμα: η Ελβετία, αυτή η μικρή πολυεθνική, δεν παράτησε το ματς ούτε όταν ένα γκολ του Γκαβράνοβιτς (το τέταρτο (!) στο τουρνουά) ακυρώθηκε ως οφσάιντ.

Οι Γάλλοι έμοιαζαν να ψάχνουν απλά το όνομα του πρωταγωνιστή του δικού τους δράματος: τον βρήκαν στο πρόσωπο του Κίλιαν Μ΄Παπέ. Αυτός που έπρεπε να είναι η ατραξιόν του πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος έγινε τελικά ο ορισμός του μοιραίου παίκτη αστοχώντας σε ένα κρίσιμο πέναλτι όπως ακριβώς περίμενε το σύνολο της ποδοσφαιρικής ανθρωπότητας που παρακολουθούσε το ματς. Όχι απαραίτητα γιατί γνωρίζει από ποδόσφαιρο αλλά γιατί γνωρίζει την παράξενη δύναμη του πεπρωμένου.          

Τα πολλά πρέπει

Το 2021 έπρεπε να είναι η χρονιά της εκτόξευσης του ανθρώπου που εμφανίστηκε για να διαδεχτεί τον Ρονάλντο και το Μέσι στην σκυταλοδρομία των υπερηρωών του ποδοσφαίρου. Eμοιαζε να είναι η χρονιά της πρώτης του Χρυσής Μπάλας. Η Παρί του Εμ Παπέ έπρεπε να πάρει το Τσάμπιονς λιγκ αφού μια χρονιά πριν το έχασε μεν στον τελικό από την Μπάγερν Μονάχου, πλην όμως φτάνοντας σε αυτόν είχε σπάσει ένα σωρό κατάρες. Ο ίδιος ο Μ΄Παπέ έπρεπε μετά να οδηγήσει την παγκόσμια πρωταθλήτρια Γαλλία του στην κορυφή της Ευρώπης: τα τελικά του πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος έπρεπε να είναι απλά το χρονικό της καταγραφής της υπεροχής της ομάδας του έναντι όλων των υπολοίπων – άλλωστε από το 2018 που οι Γάλλοι κέρδισαν το μουντιάλ της Ρωσίας κανείς αντίπαλός τους δεν βελτιώθηκε. Ο Ντιντιέ Ντεσάν για να ενισχύσει την ομάδα περισσότερο έφερε πίσω και τον άσωτο υιό Μπενζεμά, ίσως για να κάνει λίγο λιγότερο το βάρος που έπεφτε στις πλάτες του Κίλιαν. Αλλά κατά κάποιο τρόπο το βάρος αυτό το μεγάλωσε: όσο δυνάμωνε ως φαβορί η Γαλλία, τόσο πιο πολύ δυσκόλευε τη ζωή του 22χρονου άσου της.

Η τρύπα του Μποντί

Το Μποντί, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Μ’ Παπέ βρίσκεται δεκατρία χιλιόμετρα μακριά από τον Πύργο του Αϊφελ. Ανήκει στο διαμέρισμα 13 της πόλης του Φωτός – πρόκειται για το διαμέρισμα με την μεγαλύτερη εγκληματικότητα: σε αυτό διαδραματίζεται το «Μίσος», η μεγάλη εκείνη ταινία του Ματιέ Κάσοβιτς. Σε αυτή την τρύπα της Ευρώπης υπάρχει μεταξύ άλλων μια σχολή ποδοσφαίρου: ένα απλό γήπεδο, ένα μικρότερο με συνθετικό χορτάρι κι ένα γυμναστήριο. Παίζει εκεί η AS Bondy – το καμάρι της περιοχής: η ομάδα ανήκει πλέον στον Μ Παπέ, με αυτή ασχολείται ο μπαμπάς του. Ορος απαράβατος για να δεχτούν παιδιά στην ομάδα του Μποντί ήταν και είναι αυτά να έχουν καλούς βαθμούς στο σχολείο: δέχονται οκτακόσιες αιτήσεις το χρόνο και κρατάνε μόλις ογδόντα παιδάκια γιατί οι εγκαταστάσεις δεν επιτρέπουν δουλειά με περισσότερα. Κι όμως από αυτή την ακαδημία που πριν την αποκτήσει ο Κίλιαν λειτουργούσε με ψίχουλα έχουν βγει τα τελευταία χρόνια τρία παιδιά που κάνουν καριέρα: ο Μ’ Παπέ είναι ο πιο γνωστός, αλλά καλά τα πάει και ο Τζόναθαν Ικονέ στη Λιλ και ο Σεμπάστιαν Κορία στη Σεβίλλη.

Ποιο είναι το μυστικό αυτών των παιδιών; Νομίζω το χαμόγελό τους. Είναι παιδιά που τη στιγμή που γίνονται επαγγελματίες δεν υπογράφουν απλά ένα συμβόλαιο με μια ομάδα που τους πιστεύει, αλλά υπογράφουν ένα συμβόλαιο με την ίδια την επιτυχία: αλλάζουν ριζικά τη ζωή τους. Μόνο που η επιτυχία έχει συχνά ένα κόστος: το τέλος του χαμόγελου.   

Μέσα από την καρδιά του

Το 2018 στα γήπεδα της Ρωσίας ο Μ΄Παπέ έτρεχε, σκόραρε και χαμογελούσε από την καρδιά του. Το 2021 ο Μ΄ Παπέ έμοιαζε να χαμογελά γιατί απλά το απαιτούσαν τα φλας των φωτογράφων: πιο πολύ από τον ίδιο είδαμε στη διοργάνωση την εικόνα του – μια εικόνα στιγμές στιγμές θεαματική αλλά και συγχρόνως επίπλαστη. Την εικόνα ενός παιδιού που κουβαλούσε το βάρος να αποδείξει ότι είναι πια ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο κι όχι απλά ένα ελάφι που ήρθε στη ζωή μας από το Μποντί για να μας δείξει τι μπορεί να κάνει με τη μπάλα στα πόδια ένα ευτυχισμένο πλάσμα. Από εκεί και πέρα το πεπρωμένο ανέλαβε τα υπόλοιπα. Μια μοίρα που βαρέθηκε να του κάνει δώρα αποφάσισε να του κάνει τη ζωή δύσκολη από την αρχή φορτώνοντας τον με τον κρυπτονίτη που μπορεί να τον σταματήσει δηλαδή με άγχος. Στο ματς με τη Γερμανία, ίσως το καλύτερο από τα μέτρια ματς που έκαναν συνολικά οι Γάλλοι, ο Μ΄ Παπέ σκοράρει και το γκολ του ακυρώνεται από το VAR που τον συλλαμβάνει σε θέση οφσάιντ για εκατοστά. Είναι ένα γκολ υπέροχο, σχεδόν βραζιλιάνικο γιατί θυμίζει κάτι από Ρονάλντο και κάτι από Ροναλντίνιο. Θα του έδιωχνε αμέσως το άγχος, θα γινόταν αμέσως υποψήφιο για ωραιότερο γκολ του τουρνουά, θα ήταν από μόνο του η απόδειξη πως ο θρόνος της Ευρώπης βρήκε διάδοχο για χρόνια. Λίγο αργότερα το VAR ακυρώνει και τη δεύτερη μαγική του ενέργεια στη βραδιά: την ασίστ του στον Μπενζεμά μετά από μια αντεπίθεση σήμα κατατεθέν της κλάσης του.

Οι δυο αυτές φάσεις εκείνο το βράδυ μοιάζουν ασήμαντες γιατί οι Γάλλοι κερδίζουν. Αποδεικνύονται καθοριστικές όμως για τον ίδιο τον Μ΄ Παπέ. Που στη συνέχεια του τουρνουά ψάχνει πιο πολύ τη μεγάλη ενέργεια παρά την ουσία. Κι όσο δεν βρίσκει το γκολ που θα του επέτρεπε να βάλει τη σφραγίδα του στο τουρνουά, τόσο πιο κοντά φτάνει στο ραντεβού με το δράμα. Στο ματς με τους Ελβετούς έχει δύο ευκαιρίες στην παράταση να υπογράψει μια πρόκριση που θα μας θύμιζε το παιδί που το 2018 λατρέψαμε βλέποντας το να κάνει σμπαράλια την άμυνα της Αργεντινής και της Κροατίας. Αλλά εκείνο το παιδί που χαμογελούσε αυθόρμητα δεν υπάρχει πιά. Και φεύγει από το τουρνουά έχοντας κλείσει πικρά το πρώτο σημαντικό κεφάλαιο της καριέρας του: τώρα πρέπει να μεγαλώσει κι αυτό είναι κομμάτι πιο δύσκολο από το να παίζεις ανέμελα ποδόσφαιρο.

Να φύγει από την Παρί

Στο τέλος του ματς ζήτησε συγνώμη από όλους αναλαμβάνοντας την ευθύνη του αποκλεισμού. « Ήθελα να βοηθήσω αλλά απέτυχα. Το να κοιμηθώ απόψε θα είναι πλέον δύσκολο, αλλά αυτό είναι δυστυχώς ένα ρίσκο του αθλήματος που τόσο αγαπάω. Ξέρω πως οι φίλαθλοι είναι απογοητευμένοι αλλά τους ευχαριστώ για την στήριξη τους. Το μόνο που ξέρω είναι πως θα βγούμε πιο δυνατοί από αυτό το γεγονός για τα επόμενα χρόνια» έγραψε στην ανάρτηση του. Ακόμα κι αυτή δείχνει μια αγχώδη παιδικότητα – μια παιδικότητα που τελείωσε κομμάτι τραυματικά. Το πρόβλημα του Μ’ Παπέ δεν είναι φυσικά οι αποτυχίες του, που μέσα στη χρονιά υπήρξαν βασανιστικά πολλές καθώς η Παρί του δεν κέρδισε ούτε το πρωτάθλημα. Το πρόβλημα είναι ότι πρέπει να μάθει να κερδίζει χωρίς να χαμογελάει, όπως έκαναν για χρόνια ο Μέσι κι ο Κριστιάνο που θέλει να διαδεχτεί: προικισμένα παιδιά υπήρξαν και οι δυο αλλά τους θριάμβους τους τους έζησαν ως πραγματικοί άντρες. Ο Μ’ Πάπε πρέπει να φύγει από το θερμοκήπιο της Παρί και του γαλλικού πρωταθλήματος όπως έφυγε κάποτε από το Μποντί. Γιατί ο αληθινός κόσμος είναι κάπου εκεί έξω. Και είναι σκληρός, αδυσώπητος και δύσκολος σαν τη μοίρα του που τελικά δεν κάνει δώρα. Αλλά είναι ένας κόσμος που τον περιμένει για να τον καταστήσει.