Θα γράψω δυο λόγια για τον τελικό ξεκινώντας από εκεί που σταμάτησα χθες: έγραφα, πριν το ματς ξεκινήσει, ότι ο ΠΑΟΚ έχει μεγαλύτερο κίνητρο, κι ότι μολονότι ο Ολυμπιακός έχει πολλές αρετές, αν όλα αποδειχτούν ζήτημα ζεστής καρδιάς και κρύου μυαλού, όπως έλεγε ο Πάμπλο Γκαρσία, τα εφετινά προηγούμενα δεν θα μετρήσουν. Και έτσι έγινε: μέτρησε η θέληση του ΠΑΟΚ, η ψυχραιμία και η πίστη του. Το κρύο αίμα του προπονητή του και η ζεστή καρδιά των παικτών του.

Ένα σαφέστατο σχέδιο

Ο τελικός δεν είναι ποτέ ένα ματς τεχνικών παρεμβάσεων και καταπληκτικών κινήσεων προπονητών κτλ: είναι μια αναμέτρηση ποδοσφαιριστών. Ο Ολυμπιακός τον Σεπτέμβριο κέρδισε την πληρέστερη ΑΕΚ παίζοντας με τον Τοροσίδη και τον Μπρούνο ακραία μπακ, τον Ρατζέλοβιτς βασικό (και σκόρερ) και τον Τζολάκη κάτω από τα δοκάρια. Οι τελικοί χρειάζονται παίκτες που τρέχουν και μπορούν να παίξουν με το μαχαίρι στα δόντια: όλα αυτά ο Ολυμπιακός δεν τα είχε. Ενώ τα είχε ο ΠΑΟΚ.

Τι άλλο είχε ο ΠΑΟΚ; Είχε πολλά. Είχε ένα σαφέστατο και απλοϊκό σχέδιο από αυτά που οι παίκτες στο τέλος της σεζόν μπορούν να εκτελέσουν. Ο Βαρέλα και ο Κρέσπο δεν έπρεπε να αφήσουν τον Ελ Αραμπί να αναπνεύσει και το κατάφεραν. Το επιθετικό παιγνίδι (αν μπορείς να το πεις έτσι…) ήταν μια σπέκουλα στις αδυναμίες κυρίως των ακραίων μπακ του Ολυμπιακού: κάποιος πετούσε τη μπάλα στο Γουάρντα, ξέροντας πως δύσκολα ο Ανδρούτσος θα τον σταματήσει. Ο Γκαρσία κούρασε με τον Σβιντέρσκι τους παίκτες του Ολυμπιακού που δήλωναν στόπερ (μόνο ο Σεμέδο είναι τέτοιος και χθες πανικοβλήθηκε όταν κατάλαβε ότι ήταν εντελώς μόνος του στην άμυνα…) και χτύπησε στο τέλος με τον Κρμέντσικ: το κανε με επιτυχία και στον ημιτελικό με την ΑΕΚ μια άλλη ομάδα χωρίς αμυντικούς. Κυρίως ο ΠΑΟΚ έδειξε μεγάλη ψυχραιμία, όταν στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου ο Ολυμπιακός ισοφάρισε και κάπως πίεσε.

Ο ΠΑΟΚ κλείστηκε πολύ τότε τρομάζοντας γιατί μπήκε ο Φορτούνης: το κόρνερ που φέρνει την ισοφάριση του Εμβιλά το κερδίζει ο Μπουχαλάκης με σλάλομ! Αλλά, παρά τον εικοσάλεπτο μικροπανικό του, ο ΠΑΟΚ άντεξε στην πίεση (και χάρη στον Πασχαλάκη) χωρίς ο Γκαρσία να προχωρήσει σε αλλαγές: ό,τι έκανε ο κόουτς του ΠΑΟΚ το χε αποφασίσει πριν το ματς και θα το έκανε όποια κι αν ήταν η εξέλιξή του.

Βλέποντας ότι απόντος του Εμβιλά ο Ολυμπιακός δεν έχει κάποιον στη μεσαία γραμμή να μαζεύει τις περίφημες «δεύτερες μπάλες», ο ΠΑΟΚ ανασυντάχθηκε μετά το 75΄και τελείωσε το ματς βρίσκοντας χώρους για επιθέσεις που έγιναν από τρεις το πολύ παίκτες: ούτε να πιέσει χρειάστηκε, ούτε να αφήσει κενούς χώρους και αντεπιθέσεις στον αντίπαλο του, ούτε καν κατοχή μπάλας έκανε. Ο Γκαρσία περίμενε την μια και μοναδική ενέργεια του σπουδαιότερου παίκτη του και τον είδε να την κάνει την καταλληλότερη στιγμή: το τακουνάκι του Αντρίγια Ζίφκοβιτς, που εκθέτει την άμυνα του Ολυμπιακού, μαρτυρά γιατί ο Σέρβος είναι ένας ιδιοφυής παίκτης. Μπορεί ακόμα και στη βραδιά που δεν του έχουν δώσει τη δυνατότητα να παίξει όπως θέλει να γίνει τελικά ο παίκτης που παίρνει το ματς: ο παίκτης που χθες δεν είχε ο φλύαρος και άδειος από θέληση Ολυμπιακός, που ενάμισι μήνα τώρα δίνει ματς προετοιμασίας διακοπών και που παίζοντας χωρίς ένταση (αφού το ρεζερβουάρ είναι άδειο) έδειξε αδυναμίες, που συχνά στη διάρκεια της σεζόν ο Πέδρο Μαρτίνς κατάφερε να κρύψει με τρόπους άξιους συγχαρητηρίων, αλλά που δεν κατάφερε να γιατρέψει γιατί είναι δομικές. Οφείλονται δηλαδή σε απουσίες παικτών και ελλείψεις.

Επικρατεί άπνοια

Τον τελικό τον εξήγησε ωραία ο Νταβίντ Φουστέρ λέγοντας πως χωρίς πάθος δεν κερδίζονται αυτά τα ματς. Ούτε κανένα μεγάλο λάθος του Μαρτίνς είδα, ούτε κανένα ματ του Γκαρσία διέκρινα: αυτά είναι «να χαμε να λέγαμε». Ο Ολυμπιακός μετά τον τραυματισμό του Παπασταθόπουλου ξέμεινε από στόπερ: ο Μπα κάνει αποθεραπεία, ο Αβρααμ Παπαδόπουλος δεν ξέρω τι ακριβώς χρειάζεται και ο Σισέ παίζει στη Σεντ Ετιέν. Ο Ανδρούτσος ζει το όνειρό του και ο Ρέαμπτσουκ κάνει ό,τι μπορεί, αλλά μπορεί λίγα. Θα ήταν ένα μεγάλο παράδοξο ο Ολυμπιακός με αυτή τη σύνθεση (και περπατώντας…) να κάνει πάρτι με τον ΠΑΟΚ, που δεν είναι φοβισμένος από συνεχείς ήττες με τον Ολυμπιακό όπως η ΑΕΚ, ούτε άμυαλος όπως ο Παναθηναϊκός. Το ματς θα κρινόταν σε λεπτομέρειες, αλλά όταν είσαι καλύτερος αυτό είναι το σενάριο που θες να αποφύγεις: ο καλύτερος κερδίζει με τον αέρα της υπεροχής του κι ο Ολυμπιακός αέρα δεν είχε. Καιρό τώρα επικρατεί άπνοια. Τα χω γράψει και τα χω πει.

Οι ερωτήσεις του τύπου τι θα γινόταν αν συνέβαινε το ένα ή το άλλο δεν έχουν νόημα. Ο Μαρτίνς πολύ σωστά ξεκινά στην άμυνα τον Σεμέδο (για να καλύπτει τον Ανδρούτσο), τον Παπασταθόπουλο και τον Εμβιλά διότι αν κάτι πάει άσχημα αρκεί η μετατόπιση του Εμβιλά στα χαφ για να γίνει το σχήμα 4-3-3. Σωστά διαλέγει στην επίθεση την τριάδα Μπρουμα, Ελ Αραμπί, Μασούρας γιατί θέλει κίνηση από τους δυο ακραίους στους χώρους, που θα δημιουργηθούν αν η άμυνα του ΠΑΟΚ κλείσει στον Ελ Αραμπί. Αν ο Μπρουμα αστοχεί στο τε α τετ με τον Πασχαλάκη δεν φταίει ο προπονητής. Κι αν δεν υπάρχει στόπερ να μπει στη θέση του Παπασταθόπουλου η ευθύνη δεν είναι αποκλειστικά του κόουτς, εκτός αν κάποιος πιστεύει ότι έπρεπε να μπει ο Καλογερόπουλος. Και σωστά ο Μαρτίνς χρησιμοποιεί στο δεύτερο ημίχρονο το Φορτούνη αντί του Μπρουμα – η αλλαγή αυτή φέρνει την ισοφάριση. Αλλά ο Φορτούνης δεν έχει αντοχές κι ο Βαλμπουενά δεν μπορεί να κάνει τη διαφορά. Διότι δυο χρόνια συνεχόμενων ματς τους εξουθένωσαν.

Μετά το ματς

Ο Ολυμπιακός όταν ζητούσε να γίνει ο τελικός τη δεύτερη μέρα του Πάσχα το έκανε γιατί γνώριζε πως για τους παίκτες του το φινάλε της σεζόν θα ναι μαρτύριο. Τώρα ψύχραιμα και ωραία πρέπει να αξιολογήσει το ρόστερ του: η τωρινή του ομάδα προέκυψε μετά την ήττα από τον ΠΑΟΚ με 3-1 που του στοίχισε το 2019 ένα πρωτάθλημα. Αν και τώρα «διαβάσει» την ήττα του σωστά θα είναι του χρόνου πάλι πολύ δυνατός. Εχασε ένα κύπελλο με ένα γκολ στο 89΄κι αφού είχε κι αυτός τις ευκαιρίες του - δεν γνώρισε καμιά συντριβή για να ντρέπεται. Οσο για τον Μαρτίνς, μου κάνει εντύπωση πως ενώ συμπλήρωσε τρία χρόνια στην Ελλάδα ακόμα πολλοί δεν καταλαβαίνουν πως σκέφτεται και τι κάνει: θα γράψω αύριο κάτι σχετικά.                      

Ο ΠΑΟΚ κλείνει ωραία τη σεζόν του. Ηταν μια σεζόν διδακτική: ίσως κατάλαβε ότι τις μεγάλες ομάδες τις κάνει η δουλειά κι όχι η έπαρση. Το πρόβλημά του είναι ότι εύκολα καβαλάει το καλάμι και συχνά εκτιμά λάθος τις νίκες και τις ήττες του – τον θολώνει συχνά τα ακριβοπληρωμένα καλά λόγια. Αλλά το υλικό του δεν είναι για να τερματίζει τριάντα βαθμούς πίσω από τον πρώτο: χθες είχε εκτός εικοσάδας τον Ινγκασον και τον Μιχαηλίδη (και η καλύτερη γραμμή ήταν η αμυντική του), δεν ξεκίνησε ο Ελ Καντουρί και έμεινε στον πάγκο ο Τζόλης που αν ήταν στον Ολυμπιακό θα κόστιζε 30 εκατομμύρια ευρώ. Τη νέα χρονιά θα χει λιγότερα προβλήματα. Δεν θα αγωνιστεί στα προκριματικά του Τσάμπιονς λιγκ, δεν θα χρειαστεί να φορμαριστεί νωρίς, δεν θα έχει να αντιμετωπίσει καλοκαιριάτικα αποκλεισμούς και απογοητεύσεις. Εχει αρκετούς παίκτες που του χρόνου θα είναι καλύτεροι. Στη θέση των ανθρώπων του ωστόσο θα κρατούσα το ότι το κρύο μυαλό και η ζεστή καρδιά κάνουν τη διαφορά: είναι ένα μεγάλο μάθημα.    

Οσο για το διαιτητή Μακέλι είδα πολλά περίεργα σφυρίγματα. Αλλά η εναλλακτική του είναι ο Φωτιάς. Ευχαριστώ δεν θα πάρω…