Ο Ολυμπιακός ανακοίνωσε ότι θα συνεχίσει με προπονητή τον Ισπανό Κάρλος Κορμπεράν. Σε μια άλλη ομάδα, ο νεοφερμένος προπονητής θα είχε ήδη κερδίσει την συμπάθεια των οπαδών για το θάρρος του να αναλάβει μια ομάδα την 1η Αυγούστου γνωρίζοντας πως δεν έχει χρόνο για προετοιμασία και φιλικά ματς, πως έχει μπροστά του ένα ευρωπαϊκό παιγνίδι και πως οι απαιτήσεις που υπάρχουν από τον ίδιο είναι τεράστιες. Αν είναι αλήθεια πως ένας πολύ έμπειρος επαγγελματίας όπως ο Σλάβεν Μπίλιτς, ήρθε στην Ελλάδα, μίλησε με τον Ολυμπιακό και το έβαλε στα πόδια από το φόβο της ευθύνης, καταλαβαίνει κανείς ότι στον 39χρονο πρώην προπονητή της Χάντερσφιλντ θα έπρεπε να γίνει υποδοχή ήρωα. Μεταξύ μας ήρωας είναι παραδοσιακά ο προπονητής του Ολυμπιακού από τότε που την ομάδα την θυμάμαι. Άλλωστε πρόκειται για μια ομάδα που στη διάρκεια που το ποδόσφαιρό μας είναι επαγγελματικό (δηλαδή πιο σοβαρό), οι χρονιές που κάποιος προπονητής κάθισε στον πάγκο της δυο σεζόν είναι λιγότερες από αυτές που η ομάδα άλλαξε τρεις προπονητές μέσα στη χρονιά. Στον Ισπανό καλόβολα κάποιος πρέπει να ευχηθεί καλή τύχη, όπως σε κάποιον που πάει στον πόλεμο πχ.
Δεν έχει σημασία τι γράφεται
Διαβάζω από τη μέρα της ανακοίνωσης του Κορμπεράν διάφορα για τη δουλειά του, τα προηγούμενά του, το βιογραφικό του κτλ. Δεν έχουν καμία απολύτως σημασία διότι η δομή και η οργάνωση των ελληνικών ΠΑΕ (και το πρωτάθλημα μας φ. υσικά), δεν έχουν καμία σχέση με οτιδήποτε συμβαίνει κάπου αλλού στον κόσμο: διαβάστε όσα έχουν γραφτεί για τον Καρέρα, τον Μπόλονι, τον Καρντόσο και θα με καταλάβετε. Στην Ελλάδα έχουν αποτύχει ο Στέφενς, ο Αμπέλ Φερέιρα και ο Ζαρντίμ κι έχουν λατρευτεί ο Λουτσέσκου, ο Ογιος κι ο Χιμένεθ.
Εξακολουθώ να πιστεύω πως στην Ελλάδα η συμβολή ενός προπονητή στην οποιαδήποτε επιτυχία δεν είναι μεγαλύτερη από 20% - απλά αυτό δεν μπορεί να λείπει. Και γνωρίζω καλά πως οι προπονητές υπάρχουν κυρίως για να φορτωθούν την ευθύνη και να απολυθούν στις στραβές: τη δουλειά τους δεν την καταλαβαίνουν παρά ελάχιστοι. Η επιλογή του Καρμπερόν δείχνει πως έγινε μια αξιολόγηση της δουλειάς του γιατί ο τύπος υπήρξε σκληρός αντίπαλος για τη Νότιγχαμ. Να δούμε αν αυτή η δουλειά μπορεί να είναι για τον Ολυμπιακό θεραπεία.
Ειδικό κεφάλαιο
Τις προάλλες που έγραφα για το τι άλλαξε ο Βαγγέλης Μαρινάκης στον Ολυμπιακό από τη μέρα που τον ανέλαβε είχα αφήσει στην άκρη το ζήτημα των προπονητών γιατί είναι ένα αληθινά ειδικό κεφάλαιο. Ο Μαρινάκης προσπαθεί τον τρόπο που στον Ολυμπιακό βλέπουν τη δουλειά του προπονητή (παράγοντες, δημοσιογράφοι, οπαδοί κτλ) να τον αλλάξει από τη μέρα που ανέλαβε – συχνά πιέζοντας τον ίδιο τον εαυτό του για να μην πάρει εν θερμώ αποφάσεις. Με τον καιρό πιστεύω ότι το έμαθε. Τι έμαθε; Ότι η στήριξη ενός προπονητή πρέπει να είναι σε μια ομάδα προαπαιτούμενο. Σήμερα πιστεύω πως δεν θα έδιωχνε ποτέ τον Λεονάρντο Ζαρντίμ πχ. Και σίγουρα δεν θα προσλάμβανε τον Χάσι. Όχι γιατί ήταν κακός, αλλά γιατί όπως αποδείχτηκε ήταν αδύνατο να στηριχτεί. Όπως για παράδειγμα στηρίχτηκε ο Πέδρο Μαρτίνς.
Ο κόσμος βλέπει τον Κλοπ και τον Γκουαρντιόλα στην τηλεόραση, διαβάζει για τα κατορθώματα του Τεν Χααγκ ή του Τούχελ, ακούει για τα κατορθώματα του Αντσελότι και νομίζει ότι και στην Ελλάδα οι προπονητές κάνουν την ίδια δουλειά με όλους αυτούς. Εδώ ελάχιστοι είχαν την τύχη να δουλέψουν υπό κανονικές (ας πούμε ευρωπαϊκές) συνθήκες και ακόμα πιο λίγοι να το κάνουν αυτό για μεγάλο διάστημα. Εδώ το πρώτο και περισσότερο απαραίτητο για ένα προπονητή είναι η στήριξή του. Ο Κλοπ πχ έκανε κάτι χρόνια να κερδίσει κάτι με τη Λίβερπουλ, αλλά δεν τον πείραξε κανείς γιατί ήταν εργατικός, βελτίωνε ποδοσφαιριστές και χειριζόταν καλά τις κρίσεις: εδώ θα είχε φύγει το δεύτερο χρόνο – ένα από τα επιχειρήματα θα ήταν ότι παίρνει ένα σωρό χρήματα. Εδώ ο Γκουαρντιόλα θα ήταν εμμονικός, ο Τούχελ θα είχε αλλοιώσει το DNA του Ολυμπιακού (που είναι αμάρτημα ανάλογο με το να παίζει κάποιος 3-4-3), ο Τεν Χααγκ θα ήταν «yes man» και ο Αντσελότι ένας ξεμωραμένος γέρος.
Η στήριξη είναι ο χρόνος
Στην Ελλάδα οι προπονητές, συμφωνούμε όλοι, «πρέπει να στηρίζονται». Τι σημαίνει αυτό; Στην περίπτωση του Ολυμπιακού είναι πλέον πολύπλοκο: η ιστορία του Μαρτίνς δείχνει πως δεν αρκεί καν να κερδίζουν. Η στήριξη που ο Μαρινάκης πρόσφερε στους προπονητές ήταν κυρίως αυτή: ο Ολυμπιακός επί των ημερών του έδωσε στους προπονητές μερίδιο επιτυχίας, τόσο ώστε ο κόσμος να κατανοεί την συμβολή τους και την ανάγκη τους – πριν το 2010 αυτά δεν υπήρχαν, αφού τα πρωταθλήματα τα κέρδιζε όλα ο πρόεδρος και οι παικταράδες. Είναι πολύ ενδεικτική η περίπτωση του Βαλβέρδε. Στο πρώτο του πέρασμα (επί Κόκκαλη) αντιμετωπίστηκε περίπου ως αναγκαίο κακό – κι ας κέρδισε το νταμπλ: στο τέλος της χρονιάς τον έδιωξαν και ήρθε ο Τιμούρ Κετσπάγια. Στο δεύτερο πέρασμά του (επί Μαρινάκη) αντιμετωπίστηκε ως ένα είδος πολυτέλειας για την Ελλάδα – ο κόσμος πείστηκε πως οτιδήποτε συνέβαινε είχε τη σφραγίδα του. Το ίδιο συνέβη και με το Μίτσελ, τον Σίλβα, τον Μαρτίνς φυσικά. Μπορεί να συμβεί και με τον νεοφερμένο Ισπανό; Μόνο σε μια περίπτωση: αν αυτός καταφέρει να δουλέψει αποκλειστικά με τους παίκτες του χωρίς, ειδικά τη δεδομένη στιγμή, να φορτωθεί άλλες υποχρεώσεις. Θέλω να πω πως ούτε τον τεχνικό διευθυντή προλαβαίνει να κάνει, ούτε τον αρχισκάουτερ, ούτε να εξηγήσει τη δουλειά του μπορεί, ούτε να γίνει Σάββας Θεοδωρίδης και να μιλάει στην καρδιά των οπαδών: ο Ολυμπιακός χρειάζεται αυτά να τα κάνουν άλλοι και πρέπει να τους βρει. Για να αντιμετωπίσει την κρίση που ζει ο Ολυμπιακός σήμερα ο Ισπανός το πιο πολύ που μπορεί είναι να κάνει το Ρέντη βασίλειό του. Και η ΠΑΕ να τον βοηθήσει να μην έχει άλλες ευθύνες.
Το όχι μακρινό 2016
Το 2016 ο Ολυμπιακός βρέθηκε σε μια ανάλογη κατάσταση. Ο Σίλβα έφυγε, ανέλαβε ο Βίκτορ ήρθε ένας ευρωπαϊκός αποκλεισμός από την Μπερσεβά και μετά ο Μπέντο. Αλλά μαζί με τον Μπέντο αποκτήθηκαν ο Μάρκο Μάριν (απο την Τσέλσι!) και ο Οσκαρ Καρντόσο – κι αυτοί ήταν που άλλαξαν τότε, όχι την αγωνιστική εικόνα, αλλά την αρνητική ψυχολογία του κόσμου. Τι πρόσφεραν; Τίποτα και πολλά. Η αγωνιστική τους βοήθεια ήταν για πολλούς λόγους ελάχιστη: ο ερχομός τους όμως αυγουστιάτικα είχε αλλάξει το σκηνικό – ο Μπέντο είχε κερδίσει χρόνο με το καλημέρα.
Στήριξη σημαίνει χρόνος – πρώτα και πάνω από όλα. Κάποτε οι οπαδοί νόμιζαν ότι τους προπονητές του τρώνε οι δημοσιογράφοι με την άδικη κριτική τους κτλ. Τώρα αυτά στον Ολυμπιακό σπανίως συμβαίνουν: ίσα ίσα που ο πρωταθλητής έχει συχνά πρόβλημα έλλειψης κριτικής – ειδικά του είδους της κριτικής που βασίζεται στην ανάλυση του παιγνιδιού του και στην πρόβλεψη της φθοράς του, κραυγές όταν υπάρχουν ήττες πάντα θα υπάρχουν. Αλλά ο καλός Τύπος δεν στηρίζει προπονητές – τους προπονητές τους στηρίζεις όταν τους εξασφαλίζεις χρόνο για να δουλέψουν κι αυτό τους το δίνει κυρίως η έλλειψη στοχοποίησης από ένα κόσμο, που θεωρώντας πλέον τα πρωταθλήματα εύκολα, τους αποδίδει ευθύνες που σπανίως έχουν και τους ζητά πράγματα που δεν μπορούν να κάνουν. Αν αύριο έρχονταν δυο παίκτες που υπόσχονταν ότι μπορεί να αλλάξουν την εικόνα της ομάδας ο Ισπανός δεν θα ήταν θέμα συζήτησης. Τουλάχιστον μέχρι να χάσει δυο ματς στη σειρά.
Εχει ιδέες
Από τα λίγα που έμαθα ο τύπος έχει ενδιαφέρον ως κόουτς. Στη Χάντερσφιλντ άλλαζε το σύστημα από ματς σε ματς, δεν υπήρχε τίποτα προβλέψιμο και στα υπέρ του είναι ότι πήρε πολλά από παίκτες που δεν ήταν αστέρια. Το δεύτερο χρόνο η ομάδα του μπορούσε να παίζει εύκολα και με τρεις κεντρικούς αμυντικούς και με τρεις φουνταριστούς – ανάλογα με την περίσταση. Αλλά, πιστέψτε με, αυτά εδώ έχουν ελάχιστη σημασία: εδώ το θέμα είναι «τα εξτρέμ που κάνουν ντρίπλες», ο «Φορτούνης», το «DNA του Ολυμπιακού» και άλλα τέτοια με τα οποία αν μπλέξει ο άνθρωπος θα τρελαθεί. Εχω περιέργεια να δω τι θα κάνει: να έχει δει πάντως τα ματς του Ολυμπιακού με την Μακάμπι Χάιφα (στα οποία ο πρωταθλητής δέχτηκε επτά γκολ κι απλά μέτρησαν τα πέντε) και να έχει καταλήξει στο συμπέρασμα πως η λύση είναι να παίξει η ομάδα αυτή με επτά μεσοεπιθετικούς το βλέπω δύσκολο.
Όπως και να χει εγω θα του είμαι αλληλέγγυος γιατί πρόκειται για ήρωα. Όπως ήρωας ήταν κι ο Μαρτίνς: ο μόνος στην ιστορία του Ολυμπιακού που άντεξε τόσο στον πάγκο του. Θα τα πούμε αύριο, ελπίζω, στο αποχαιρετιστήριο…
