Πρώτα η είδηση. Ο Ολυμπιακός ολοκλήρωσε την δουλειά στο Καραϊσκάκη ξανακέρδισε κι απέκλεισε την Αστον Βίλα και πήρε το εισιτήριο για τον τελικό του UEFA Conference League: είναι η πρώτη ελληνική ομάδα που το κατορθώνει. Σε αυτόν θα αντιμετωπίσει την Φιορεντίνα, φιναλίστ της διοργάνωσης και πέρυσι. Χθες βράδυ το ταμπλό του γηπέδου έδειξε ότι η νίκη του ήρθε με ένα 2-0 – στην ιστορία, που μετρά το συνολικό σκορ, καταγράφεται ένα άκρως θεαματικό 6-2, πέρα από κάθε προσδοκία πριν τα δυο ματς ξεκινήσουν.

Πέρα από την λογική

Μετά το τέλος του ματς είχα την αίσθηση πως οτιδήποτε έχει να κάνει στενά και αποκλειστικά με το ποδόσφαιρο ολοκληρώθηκε στην παρουσίαση των δυο ομάδων, πριν δηλαδή το παιγνίδι αρχίσει – μετά συμβαίνουν άλλα. Ο Μεντλίμπαρ επιβράβευσε όσους κέρδισαν την Αστον Βίλα στο Βίλα Πάρκ –αν ο Ορτέγκα δεν είχε τραυματιστεί θα είχε ξεκινήσει αυτός στην βασική ενδεκάδα αντί του Κίνι, που επιστρατεύθηκε για να παίξει αριστερό μπακ, αφού κι ο Ρίτσαρντς ήταν εκτός αποστολής τραυματίας. Η απορία ήταν τι θα κάνουν ο Εμερι και η ομάδα του: η Αστον Βίλα ήταν το φαβορί για την κατάκτηση της διοργάνωσης κι όχι απλά η τέταρτη ομάδα της Πρέμιερ λιγκ. Ο προπονητής της γνωρίζει καλά τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και η ομάδα του είχε φορτωθεί την δύσκολη αποστολή να σώσει την τιμή του αγγλικού ποδοσφαίρου, από την στιγμή που, πριν αρχίσει το ματς, ήταν η μόνη αγγλική ομάδα που έχει απομείνει στα κύπελλα Ευρώπης. Η λογική έλεγε ότι έπρεπε να δώσει τα πάντα: ο Εμερι είχε πίσω ένα παγκόσμιο πρωταθλητή, όπως ο τερματοφύλακας Εμιλιάνο Μαρτίνεθ, είχε τον στυλοβάτη της άμυνάς του Παού Τόρες, του οποίου η απουσία είχε φανεί στο πρώτο ματς, και κατέβασε μια ομάδα έτοιμη να κρατήσει πολύ την μπάλα και να ψάξει μια ανατροπή. Όλα αυτά τα έλεγε η λογική, αλλά ο Ολυμπιακός είναι πέρα από την λογική - ειδικά ο εφετινός.

Όταν οι ενδεκάδες ανακοινώθηκαν και ο διαιτητής Τσβάιερ διέταξε την έναρξη του ματς η Αστον Βίλα προσπάθησε να παίξει το ποδόσφαιρο που ξέρει. Αλλά απέναντί της είχε μια ομάδα που έμοιαζε να έχει δώσει όρκο νίκης ότι δεν θα προδώσει το υπέροχο κοινό της, που είχε μετατρέψει ένα ματς ποδοσφαίρου σε ένα σπάνιο ποδοσφαιρικό πάρτι απαιτώντας όχι μια πρόκριση, αλλά μια ιστορία που έπρεπε να γίνει γιορτή. Η Αστον Βίλα με την λάμψη της Πρέμιερ λιγκ, τον πολυνίκη προπονητής της, την υποχρέωσή της να δείξει την ποιότητα και την αξία της, δεν θα μπορούσε ποτέ να χαλάσει την γιορτή: κανείς δεν μπορούσε.   

Εδώ είναι Πειραιάς

Η Αστον Βίλα ξεκινά φουριόζα και κερδίζει δυο κόρνερ στο πρώτο πεντάλεπτο: όταν έχεις στην άμυνα το θηρίο που λέγεται Κάρμο τα παραχωρείς και μάλιστα πανηγυρίζεις και το γεγονός ότι το κάνεις, δείχνοντας πως δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Στη δεύτερη μόλις επίσκεψη του στα καρέ του Μαρτίνεθ, κι αφού στο πρώτο λεπτό ο Τσικίνιο έχει σουτάρει άουτ από καλή θέση, ο Ολυμπιακός ανοίγει το σκορ. Η συνεργασία του Πόντενσε με τον Κίνι είναι άψογη, ένας συγχρονισμός μυαλού και κίνησης. Η πάσα του Ισπανού που έπρεπε να είναι ο αδύναμος κρίκος της ενδεκάδας είναι στον ΕλΚαμπί και είναι φανταστική: ο πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης στέλνει την μπάλα και τον Μαρτίνεθ στα δίχτυα με το δεξί γιατί είναι απαραίτητος και ο συμβολισμός – ο Ολυμπιακός μπαίνει με το δεξί, το Καραϊσκάκη ζει ένα ντελίριο, απογειώνεται στην διάσταση του ονείρου και πιάνει δουλειά.

Είναι η πρώτη φορά φέτος που ο Ολυμπιακός δίνει νοκ άουτ παιχνίδι στην έδρα του: μέχρι τώρα σε όλα τα νοκ παιχνίδια στο δεύτερο ματς ήταν φιλοξενούμενος. Το γήπεδο έχει βγάλει την ετυμηγορία του έτσι κι αλλιώς πριν το ματς, όταν όμως βλέπει τον Ολυμπιακό αποφασισμένο να ανταποκριθεί στην απαίτησή του για πρόκριση παίζει κι αυτό όπως παλιά. Εδώ είναι Πειραιάς.

Το αόρατο τοίχος

Η Αστον Βίλα κάνει μεγάλη κατοχή μπάλας, κερδίζει κόρνερ και φάουλ, θέλει να γυρίσει στο ματς: αλλά μπροστά σε αυτό το κοινό είναι αδύνατο. Ο κόσμος γκαζώνει τους παίκτες για να κάνουν το καλύτερο δυνατό παιγνίδι αντοχής, ψυχραιμίας και υπομονής: τα λάθη είναι ελάχιστα, οι μάχες που δίνονται και κερδίζονται είναι συγκλονιστικές, η αύρα του γηπέδου νομίζεις πως τα κάνει όλα. Η Αστον Βίλα παίζει 3-4-3 αλλά ο Ολυμπιακός αγωνίζεται με 30 χιλιάδες παίκτες παραπάνω: πρόκειται για ένα από τα πιο άνισα ματς στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Στο 30΄η αγγλική ομάδα κερδίζει ένα φάουλ στην καλύτερη δυνατή θέση, αλλά οι αναπνοές του πλήθους αρκούν για να σηκωθεί η μπάλα στον ουρανό. Όταν στο 40΄ο Ντιαμπί θα γυρίσει την μπάλα προς την εστία, με τον Τζολάκη εξουδετερωμένο, ένα αόρατο τοίχος από προσδοκίες τριών γενιών οπαδών του Ολυμπιακού θα απαγορεύσει σε οποιονδήποτε  να φτάσει στη μπάλα και να την στείλει στα δίχτυα. Όταν στις καθυστερήσεις του πρώτου ημιχρόνου ο Μπέιλι βρίσκει ένα σουτ που γίνεται φαρμακερό μετά από παρέμβαση του Ροντινέι, ο κόσμος θα απογειώσει τον Τζολάκη που αποκρούει την βολίδα με το κεφάλι – συμβαίνουν πράγματα που δεν περιγράφονται.

Κάθε φορά που ο Ολυμπιακός πλησιάζει – και το κάνει συχνά – επικρατεί η αίσθηση πως θα σκοράρει και τριάντα χιλιάδες άνθρωποι θα μπουν μέσα για να κάνουν τον γύρο του θριάμβου με τον σκόρερ. Στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου, ενώ η Αστον Βίλα πρέπει να πιέσει για να επιστρέψει στην διεκδίκηση έστω του ματς (δεν νομίζω πως υπάρχει παίκτης της που να πιστεύει σε πρόκριση), τρεις φορές οι παίκτες της πετάνε την μπάλα πλάγιο άουντ από ασυνεννοησία, λυγίζοντας από τις φωνές του εκστασιασμένου πλήθους. Ο διαιτητής έχει δυο φάσεις στις οποίες θα μπορούσε και τυπικά να βάλει τέλος στο παιγνίδι: στην πρώτη διστάζει να αποβάλει τον Κόνσα για φάουλ στον ΕλΚαμπί, και λίγο μετά ο επόπτης του βιάζεται να υποδείξει σε θέση οφσάιντ τον Μασούρα, που έχει μπει στο ματς κι έχει καταφέρει με κάποιο τρόπο να περάσει τον Μαρτίνεθ που έχει βγει από την περιοχή του να τον σταματήσει – ο Ελληνας παίκτης καλύπτεται και δεν κάνει και φάουλ αλλά η φάση έχει σταματήσει. Στο 60΄ο ΕλΚαμπί μπορεί να δώσει στον Εσε την δυνατότητα να μπει με την μπάλα στα δίχτυα, αλλά κάνει λάθος. Είναι καλύτερα γιατί το δεύτερο γκολ πρέπει να το βάλει ο κόσμος κυριολεκτικά.    

Όταν στο 80΄ο ΕλΚαμπί μετατρέπει σε ασίστ ένα βολέ του Τζολάκη σκοράροντας, κι αφού προηγουμένως έχει τρέξει με τη μπάλα το μισό γήπεδο, ο επόπτης σηκώνει πάλι βιαστικά τη σημαία, αλλά παρεμβαίνει το VAR. O κόσμος πανηγυρίζει για δυο ολόκληρα λεπτά το γκολ, ενώ η φάση εξετάζεται: υπάρχει μια μοναδική σε παλμό λαϊκή απαίτηση το γκολ να μετρήσει κι όταν ο Τσβάιερ δείχνει σέντρα επικρατεί ένας πανικός δικαίωσης. Ο Ολυμπιακός είναι στον τελικό. Και η αγάπη γίνεται ιστορία.

Κάτι για το εικονοστάσι

Το γήπεδο έχει γκαζώσει τους παίκτες όσο ποτέ: οι 30 χιλιάδες ορκισμένοι τους έχουν μετατρέψει σε σούπερ ήρωες. Για μια νύχτα ο Τζολάκης είναι σούπερμαν. Ο Ροντινέι παίζει άμυνα για αυτούς και παίρνει και κάρτα. Ο Κίνι όσο αντέχει νομίζεις ότι έχει έρθει από τις ακαδημίες του Ολυμπιακού, όπως ο Ρέτσος που στο τέλος είναι ο πρώτος που θα σηκώσει τα χέρια για να χειροκροτήσει τον κόσμο. Ο Κάρμο είναι ο Κάρμο και το κάρμα του, που ήταν φέτος να αλλάξει την άμυνα του Ολυμπιακού, που χάρη και στον τζέντλεμαν Ιμπόρα είναι η καλύτερη χθες γραμμή του. Ο Εσε τρέχει και για τους τριάντα χιλιάδες, ενώ ο Τσικίνιο τους στέλνει φυλάκια κι ο ΕλΚαμπί ακολουθεί τις εντολές τους. Ο Ποντένσε θυμώνει όταν έγινε αλλαγή και νομίζει πως θα πάει κατευθείαν στην εξέδρα κι ο Φορτούνης για ένα βράδυ μαρκάρει και κλέβει μπάλες στο 89΄και 40΄΄- αυτό κι αν είναι από τα απίστευτα.

Δεν έφυγε κανείς

Οποιος είναι στο γήπεδο παίρνει μαζί του όποια εικόνα θέλει για να την έχει στο εικονοστάσι της καρδιάς του. Άλλος το πανηγύρι του ΕλΚαμπί. Άλλος την σωτήρια παρέμβαση του Κάρμο στον Γουότκινς μόλις στο 5΄. Άλλος την κλωτσιά του Ποντένσε στο ΜακΓκιν που τον κοιτάζει σαστισμένος. Άλλος το ουρλιαχτού του διπλανού του στο δίλεπτο της εξέτασης του δεύτερου γκολ του ΕλΚαμπί από το VAR. Άλλος την υποχώρηση του Ιμπόρα που βγαίνει υποβασταζόμενος από το γιατρό σαν ήρωας πολέμου. Αλλος την είσοδο του πιτσιρικά Αποστολόπουλου στο 77΄που μπήκε με θράσος για να εκπροσωπήσει τα παιδιά που κέρδισαν το Youth League γιατί κι αυτό ήταν απαραίτητο. Κι άλλος την αγκαλιά του Μεντιλίμπαρ με τον Μπαρτζώκα την πιο συμβολική ίσως εικόνα της βραδιάς - αυτή που κάνει κάθε ανίδεο να καταλάβει πως ο Ολυμπιακός είναι οικογένεια με περιπέτειες πολλές, αλλά και δύναμη σπάνια. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης για αυτό στο φινάλε θα θυμηθεί δυο ακόμα μέλη της : τον μπαμπά του που τον έκανε Ολυμπιακό στο μαιευτήριο και τον Σάββα Θεοδωρίδη, αιώνιο αρχηγό μιας φυλής που έκανε πράξη το όνειρο της, δηλαδή να δει την ομάδα σε ένα ευρωπαϊκό τελικό.

Στο τέλος όποιος φεύγει από το Καραϊσκάκη παίρνει μαζί του την δική του ανάμνηση – έχει τέτοιες για όλους. Αλλά ποιος θέλει να φύγει; Νομίζω δεν έφυγε κανείς: όλοι θα μείνουν με το μυαλό για πάντα εκεί. Αυτοί με τον καιρό θα γίνουν η μεγάλη ανάμνηση. Οι αληθινοί τυχεροί της ιστορίας. Αυτοί που για ένα βράδυ την είδαν από προνομιακή θέση να γράφεται. Και θα την διηγούνται πάντα. Για να μεγαλώσει ο Θρύλος.