Για το ποδοσφαιρικό υπερθέαμα που μας πρόσφεραν η Μάντσεστερ Σίτυ και η Ρεάλ Μαδρίτης στον πρώτο ημιτελικό του Τσάμπιονς λιγκ μπορείς να πεις πάρα πολλά, όπως και για κάθε αντίστοιχο σπουδαίο ματς. Η νίκη της γηπεδούχου με 4-3 της δίνει ένα δίκαιο προβάδισμα όχι όμως ακόμα και μια πρόκριση: από την εφετινή Ρεάλ Μαδρίτης έχουμε δει τα πάντα και τα αντίθετά τους και για αυτό πρέπει να περιμένουμε τη ρεβάνς με μια άγια αγωνία – χωρίς δηλαδή βεβαιότητες. Από όλη αυτή την καταπληκτική παράσταση που παρακολουθήσαμε στο Εντιχαντ εγώ κρατάω την σπάνια αναμέτρηση δυο μεγάλων ερμηνευτών ρόλων: του Μπενζεμά, που τιμάει τη θέση του φορ, και του Ντε Μπρόιν που είναι «δεκάρι» στην ψυχή πρώτα από όλα.
Προστατευόμενο είδος
Ο Ντε Μπρόιν έχει τη συμπάθειά μου γιατί όπως όλα τα μεγάλα «δεκάρια» πρέπει να επιβληθεί στον προπονητή του για να κερδίσει αυτό που ο ίδιος θεωρεί προσωπικό του δικαίωμα δηλαδή την αναρχία του. Ο Βέλγος έχει χρησιμοποιηθεί στην αρχή της καριέρας του και σαν εξτρέμ, πράγμα φυσιολογικό γιατί κάθε προπονητής θα θελε να εκμεταλλευτεί την τεχνική και το μεγάλο διασκελισμό του, αλλά «δεκάρι» πρέπει να γεννήθηκε. Είναι «δεκάρι» του καιρού μας, δηλαδή ένας παίκτης αθλητικός, ικανός για πολλές δουλειές, πάντα έτοιμος να κινηθεί και χωρίς τη μπάλα όπως χθες στη φάση του γκολ του 1-0. Αλλά παρά την μοντερνιτέ του παραμένει «δεκάρι»: χαίρεται την ασίστ πιο πολύ από το γκολ, υπάρχει για να του «ακουμπάνε» πάντα τη μπάλα στη φάση της επίθεσής, εμπνέεται και μοιάζει καμιά φορά να σβήνει στο ίδιο πάντα ματς.
Κυρίως όμως ο Ντε Μπρόιν είναι κάτι σαν «προστατευόμενο είδος», δηλαδή ένα θηρίο που οδεύει προς εξαφάνιση. Πόσοι παίζουν, όχι στη θέση του, αλλά σαν αυτόν; Δεν βλέπω πολλούς. Οσοι έχουν τα προσόντα του δυσκολεύονται να εξασφαλίσουν συνθήκες παιγνιδιού ανάλογες με αυτές που απολαμβάνει αυτός: άλλοι γίνονται εξτρέμ, άλλοι καταλήγουν να παίζουν σέντερ φορ, άλλοι όπως ο Μπερνάντο Σίλβα ή ο ίδιος ο Λούκα Μόντριτς πχ γυρνάνε πιο πίσω για να βρουν χώρους που στο ύψος της αντίπαλης μεγάλης περιοχής γίνονται ολοένα και λιγότεροι γιατί αυτοί μοιάζουν με ναρκοπέδιο.
Υπερασπίζεται τα θέλω του
Επιπλέον ο Ντε Μπρόιν υπερασπίζεται το δικαίωμα στην κάλυψη μιας πολύ συγκεκριμένης θέσης απέναντι σε ένα προπονητή που έχει αποδείξει πως αυτή κυρίως θα θελε να την καταργήσει! Όταν ο Ντε Μπρόιν αντάμωσε τον Γκουαρντιόλα πίστευε πως σε χρόνο μηδέν θα βλέπαμε ένα ακόμα εργαστηριακό πείραμα που θα είχε ως αποτέλεσμα την δική του μετάλλαξη: αν ο Πεπ φτιάχνει ψευτοφόρ ο Ντε Μπρόιν είχε και έχει όλα τα χαρακτηριστικά να γίνει το τέλειο δημιούργημά του – ένα πρότυπο μιας θέσης καλύτερο και από τον Λίο Μέσι που στα χρόνια του Γκουαρντιόλα στη Μπαρτσελόνα την έμαθε τέλεια. Ο Βέλγος είναι πιο ψηλός και πιο ογκώδης, ήξερε να κινείται εντός της περιοχής πριν συναντήσει τον Καταλανό, ξέρει να παίζει και με την «πλάτη», μπορεί να δουλέψει για τα εξτρέμ και σίγουρα δεν είναι από αυτούς που φοβούνται το ξύλο. Αλλά θέλει να παίζει «δεκάρι». Και κατά πως φαίνεται το θέλει τόσο πολύ ώστε κι ο δογματικός Πεπ μπροστά στο θέλω του λύγισε: και πάλι καλά γιατί θα μας στερούσε μια πραγματική απόλαυση.
Το πρώτο ημίχρονο του Ντε Μπρόιν είναι καταπληκτικό κι όχι μόνο γιατί σκόραρε κι έδωσε στον Τζεσούς και το 2-0: είναι καταπληκτικό γιατί σου δημιουργεί την εντύπωση πως η Σίτυ μπορεί να είναι αποτελεσματική μόνο αν αυτός συμμετέχει στην εκάστοτε φάση. Η άμυνα της Ρεάλ (από την οποία λείπει ο Καζεμίρο δηλαδή ο μόνος που θα μπορούσε να ασχοληθεί μαζί του) τον χάνει σχεδόν πάντα γιατί κανείς δεν μπορεί να καταλάβει που παίζει: ο Ντε Μπρόιν βγαίνει από παντού, παίζει παντού. Αν μπορούσε να κρατήσει αυτό το ρυθμό η Σίτυ θα κέρδιζε με 5-0. Αλλά αυτό πραγματικά δεν γίνεται.
Ο άνθρωπος των θαυμάτων
Όταν ο Ντε Μπρόιν σταμάτησε τον καλπασμό του εμφανίστηκε στο γήπεδο ο καλύτερος εφετινός εκπρόσωπος της σπάνιας φυλής των σέντερ φορ, δηλαδή ο Καρίμ Μπενζεμά των θαυμάτων. Εχοντας κουραστεί να περιμένει τη μπάλα στο μισάωρο βγαίνει για να την πάρει ο ίδιος και φτάνει να εκτελέσει και κόρνερ (!) πράγμα που είναι τόσο σπάνιο όσο και η σέντρα με την οποία δίνει στον Αλάμπα τη δυνατότητα να απειλήσει με κεφαλιά για πρώτη φορά τη Σίτυ. Κάτι λεπτά αργότερα, κι αφού η Ρεάλ θυμάται επιτέλους την ύπαρξη του φορ της ο Μπενζεμά είναι εκεί για να πετύχει το 2-1 κόντρα στη θύελλα την οποία η Βασίλισσα περνά. Το γκολ αυτό αλλάζει τα δεδομένα και επαναφέρει στους παίκτες του Αντσελότι την πίστη: αντί να κλείσουν το ημίχρονο κουβαλώντας ένα βαρύ 3-0 που ο Ντε Μπρόιν έχει σχεδιάσει, ξαναβρίσκουν ηθικό γιατί θυμούνται τα κατορθώματα του φορ τους. Που στο 82΄κι αφού η Ρεάλ έχει βρέθει τρεις φορές με δυο γκολ στην καμπούρα της (2-0. 3-1 και 4-2) διαμορφώνει με ένα πέναλτι αλα Πανένκα το τελικό 4-3 που δίνει ελπίδες πρόκρισης. Αν ο ίδιος βρει πάλι δυο γκολ την επόμενη Τετάρτη στο Μπερναμπέου όλα γίνονται. Αρκεί ο Ντε Μπρόιν να μην έχει άλλους σκοπούς και να σεβαστεί την ηλικία του και την τεράστια προσπάθειά του να κερδίσει ένα Τσάμπιονς λιγκ σχεδόν μόνος του.
Ενας από τους δυο δυστυχώς
Είναι εντυπωσιακό πόσο η παρουσία αυτών των δυο επηρεάζει και τις επιλογές των προπονητών μερικές από τις οποίες μοιάζουν αρκετά λάθος: μόνο έτσι άλλωστε ένα ματς σε αυτό το επίπεδο μπορεί να λήξει 4-3. Ο Αντσελότι για να υποστηρίξει τον Μπενζεμά παίζει με τον Κρός μπροστά από την άμυνα, δηλαδή χωρίς κόφτη, ενώ δίνει θέση βασικού και στον Ροντρίγκο ποντάροντας στις ελλείψεις της Σίτυ στα άκρα της άμυνας: μην έχετε αμφιβολία πως αν δεν είχε τον Μπενζεμά σε τέτοια κατάσταση θα σκεφτόταν κυρίως την αμυντική κάλυψη. Κι ο Γκουραντιόλα, όμως, πολλά από όσα μας δείχνει φέτος μαρτυρούν κατά βάση την προσπάθειά του να αξιοποιήσει τον Ντε Μπρόιν: παρά τις απουσίες στην άμυνα η Σίτυ παίζει με τρεις κυνηγούς και τον Βέλγο – παίρνει δηλαδή πιο πολλά ρίσκα από όσα μια ομάδα μπορεί να αντέξει κόντρα στη Ρεάλ. Όλα αυτά επιτρέπουν να περιμένει κανείς στη ρεβάνς ένα εξίσου σπουδαίο ματς – ίσως λίγο πιο νευρικό γιατί θα παιχτεί μια πρόκριση.
Την οποία θα την πάρει έτσι κι αλλιώς ένας μεγάλος αρτίστας: απλά περιμένουμε να μάθουμε το όνομά του…
