Δεν ήταν τα ωραιότερα ματς που έχουμε δει φέτος στο Τσάμπιονς λιγκ οι πρώτοι εφετινοί του ημιτελικοί. Σε αυτόν ανάμεσα στην Ρεάλ και στην Τσέλσι προέκυψε μια ισοπαλία (1-1), που δίνει στην λονδρέζικη ομάδα ένα μικρό αβαντάζ – ωστόσο οι λογαριασμοί είναι ανοιχτοί. Στον δεύτερο είχαμε κάτι ιστορικό: μια νίκη εκτός έδρας της Μάντσεστερ Σίτυ επί της Παρί, που φανερώνει ότι ο Πεπ Γκουαρντιόλα είναι στο δρόμο της προσωπικής επιστροφής του στο θρόνο της Ευρώπης.  

Εκτός έδρας και με ανατροπή

Για να φτάσει η Σίτυ στον πρώτο τελικό Τσάμπιονς λιγκ της ιστορίας της έπρεπε να γίνουν έτσι κι αλλιώς εντυπωσιακά πράγματα. Δεν ξέρω αν υπάρχει προηγούμενο στην ιστορία του Τσάμπιονς λιγκ ομάδα να έχει πετύχει δυο συνεχόμενες εκτός έδρας νίκες με ανατροπή: ο Πεπ έπρεπε να βάλει κι αυτό το τεράστιο παράσημο στο γιγάντιο βιογραφικό του για να επιστρέψει σε ένα τελικό. Και τι νίκες! Στο Ντόρτμουντ η Σίτυ με το γκολ που δέχτηκε ήταν αποκλεισμένη: είχε κερδίσει με 2-1 το πρώτο ματς. Στο Παρίσι μετά το 1-0 του Μαρκίνιος, από το κόρνερ-ξυραφιά του Ντι Μαρία η Παρί έχασε ευκαιρίες για να διευρύνει το αβαντάζ. Η Σίτυ δεν έκανε το συνηθισμένο της περίπατο: πάλεψε και μόχθησε. Και για αυτό κατάφερε να κερδίσει.

Το μεγάλο εμπόδιο

Στην ιστορία του ο Γκουαρντιόλα έχει χαρεί σε ελάχιστους ημιτελικούς: για τις ομάδες του (όλες τις ομάδες του…) ο ημιτελικός του Τσάμπιονς λιγκ ήταν πάντα το μεγάλο εμπόδιο. Νομίζω ο χθεσινός του ημιτελικός είναι ο καλυτέρα διεκπεραιωμένος, μετά από αντίστοιχο στον οποίο η Μπαρτσελόνα του κέρδισε  στη Μαδρίτη τη Ρεάλ με 2-0 χάρη σε ένα σόου του ασταμάτητου τότε Μέσι.

Χθες ο Πεπ χάρηκε τόσο πολύ την επιστροφή της ομάδας του στο δεύτερο ημίχρονο, που δεν πείραξε σχεδόν τίποτα: τελειώνει το ματς ουσιαστικά με μια μόνο αλλαγή – στο 60’ έχει βγάλει τον κουρασμένο Κανσέλο για να βάλει στη θέση του τον περισσότερο επιθετικό Ζιντσένκο και στη συνέχεια δεν πειράζει τίποτα! Γιατί άλλωστε να το κάνει; Για τα δεδομένα της εποχής το δεύτερο ημίχρονο των Σίτιζεν είναι υποδειγματικό: ο Ντε Μπρόιν, με την τεράστια ελευθερία κινήσεων, που έχει κερδίσει, γίνεται για την Παρί άλυτο πρόβλημα, οι πτέρυγες γεμίζουν χάρη στα overlap του Κανσέλο και του Γουόκερ, ο Γκουιντογκάν ξυπνά μετά από ένα κακό πρώτο ημίχρονο και ο Μαχρέζ και ο Φόντεν, με την κίνηση τους χωρίς τη μπάλα, ξηλώνουν το πουλόβερ της άμυνας των Γάλλων, χωρίς αυτοί να καταλάβουν πως. Η κούραση του σπουδαίου Ντι Μαρία, η ανετοιμότητα του ΕμΠαπέ (που δεν είναι στο 100% και αυτό φαίνεται) και η φλυαρία του Νεϊμάρ, επιτρέπουν στην άμυνα της Σίτυ να περάσει ένα ήσυχο δεύτερο 45λεπτο.

Η Σίτυ ανεβαίνει πολύ στο γήπεδο και σφίγγει τη θηλιά στο λαιμό της Παρί που πληρώνει την αδυναμία της να κρατήσει τη μπάλα, αλλά και την οπισθοχώρησή της. Αν βρεθείς να παίζει διαρκώς στα τελευταία τριάντα μέτρα του γηπέδου, όλα τα δυσάρεστα περιστατικά που μπορεί να τύχουν σε ένα ματς θα είναι σε βάρος σου: είναι κανόνας. Μια κακή εκτίμηση του τερματοφύλακα κι ένα φάουλ που παραχωρεί ένας αμυντικός σου σε καλή για τους εκτελεστές του αντιπάλου θέση, πληρώνονται ακριβά: τα γκολ του Ντε Μπρόιν και του Μαχρέζ θυμίζουν χτυπήματα πυγμάχου, που έχει στριμώξει τον αντίπαλο στα σχοινιά.

Κοντσέρτο για μπασίστες

Η Παρί, αδυνατώντας να βρει έστω τρεις αντεπιθέσεις με παλιομοδίτικο τρόπο, αμύνεται διαρκώς και οργανωμένα, αλλά κάνει μόνο αυτό. Είναι λογικό και ότι μένει με δέκα παίκτες: όποιος αμύνεται δεν μπορεί παρά να καταφύγει στη λύση των φάουλ προσπαθώντας να σπάσει το ρυθμό όποιου τη μπάλα την κυκλοφορεί. Αυτό η Σίτυ το κάνει στο δεύτερο ημίχρονο εξαιρετικά γρήγορα: το άδειο γήπεδο επιτρέπει να ακούγονται τα δυνατά χτυπήματα της μπάλας που φεύγει από τα πόδια των μέσων του Πεπ όλο και πιο γρήγορα. Ακούγεται ένας ήχος υπόκοφος, ένα διαρκές τουκ τουκ τουκ, μονότονο αλλά μελωδικό – το όλο θυμίζει ένα ρεσιτάλ ορχήστρας, όπου υπάρχουν οργανίστες που παίζουν μόνο μπάσο! Αλλά η αλήθεια είναι πως υπάρχουν και πρώτα βιολιά. Ο Ντε Μπρόιν, ο Ρόντρι, ο Μαχρέζ, ο Γκουιντογκάν, ο Σίλβα, ο Φόντεν έχουν κάνει ένα και μόνο λάθος: δε πέτυχαν και το τρίτο γκολ, ενώ μπορούσαν. Αλλά να ανασυνταχθεί η Παρί, που έχασε σε ευρωπαϊκή διοργάνωση στην έδρα της πρώτη φορά σε ημιτελικο και να βρεί νίκη πρόκριση εκτός έδρας μου μοιάζει δύσκολο. Για τον Ποκετίνο είναι δικαιολογία (και μεγάλη) ο τραυματισμός του ΕμΠαπέ, αλλά η Σίτυ δεν είχε τον Στέρλινγκ, τον Ζεσούς και τον Αγκουέρο  (που ήταν στον πάγκο με προβλήματα) κι ουδείς το κατάλαβε. Στη μάχη των δισεκατομμυρίων ο Πεπ απέδειξε ότι έχει ξοδέψει τα δικά του καλύτερα.

Απέφυγε τα χειρότερα

Ο άλλος ημιτελικός θύμισε πόσο μεγάλη υπόθεση είναι και για τους προπονητές το μάρκετινγκ. Ο Τόμας Τούχελ αφού έκανε αξιοπρόσεχτα πράγματα στη Μπορούσια Ντόρτμουντ οδήγησε πέρυσι την Παρί στον πρώτο τελικό Τσάμπιονς λιγκ στην ιστορία της και παρόλα αυτά απολύθηκε. Πήγε στην Τσέσλι χωρίς τυμπανοκρουσίες κι ενώ ακόμα πολύ έκλαιγαν τον Φράνκι Λάμπαρντ, ένα παιδί του συλλόγου που όμως δεν θα γινόταν ποτέ προπονητής των Μπλε χωρίς αυτή την άσχετη με την δουλειά του προπονητή ιδιότητα. Ο Τούχελ με τον πραγματισμό και τον κυνισμό του πέρασε με μια ισοπαλία από τη Μαδρίτη που θα μπορούσε να είναι και νίκη, αν ο Κουρτουά δεν έκανε μια – δυο επεμβάσεις στο πρώτο ημίχρονο που μας θύμισαν πως μιλάμε για ένα από τους καλύτερους τερματοφύλακες του κόσμου. Τον νίκησε ο Πουλισικ και μπράβο του.

Ο Τούχελ με πέντε κανονικούς αμυντικούς, και με τον Καντέ να θυμίζει γιατί μέχρι πρωτινός σε όποια ομάδα έπαιζε στην Αγγλία γινόταν πρωταθλητής, απονεύρωσε την μεσαία γραμμή της Ρεάλ κι αν αυτό συμβεί η Βασίλισσα γίνεται προβλέψιμη. Ο Βέρνερ και ο Πούλισικ (αλλά και ο εξαιρετικός Ζίγες) στην επανάληψη χόρεψαν τους τρεις κεντρικούς αμυντικούς του Ζινεντίν Ζιντάν, που αναγκάστηκε να γυρίσει τον Καζεμίρο στα μετόπισθεν για να αποφύγει τα χειρότερα. Καλή η σκέψη αλλά δεν είναι από αυτές που δίνουν νίκες.

Ραντεβού με τον Πεπ

Η μετά τον Ρονάλντο εποχή αποδεικνύεται για τη Ρεάλ δυσκολότερη από αυτή που στη Μαδρίτη περίμεναν. Οι καλοί επιθετικοί δεν λείπουν (ο Μπενζεμά ισοφάρισε με ένα νταϊλίδικο δικό του γκολ την Τσέλσι, κόντρα στη ροή του ματς) αλλά λείπει ο τρόμος που ο Πορτογάλος προκαλούσε στη μέρα του ειδικά σε αυτά τα ματς. Η Ρεάλ δεν χάνει εδώ και μήνες, αλλά ο Ζιντάν πρέπει να βρει μια νίκη στο Λονδίνο – δεν θα είναι εύκολο ούτε και για αυτόν. Το ραντεβού του με τον Πεπ (που δεν έχει σκοπό να λείψει από την Πόλη) θα μας έδινε ένα μεγάλο τελικό, σε επίπεδο ονομάτων.

Ναι, ακόμα κι εγώ, κοιτάζοντας τη λάμψη της χρυσόσκονης των ονομάτων αδικώ τον Τούχελ που πάει να παίξει τελικό με παίκτες που λέγονται Κρίστενσεν, Ρούντιγκερ, Πούλισικ, Τσίλγουελ, Μεντί, Αθπιλικουέτα – παίκτες που  έχουν μικρότερα ονόματα ακόμα και από τον ίδιο…