Παίζει τα «ρέστα» του, για μια ευρωπαϊκή πρόκριση, ο Ολυμπιακός στο αποψινό ματς με την Καραμπάκ; Τα μαθηματικά δεν θα συμφωνούσαν καθώς υπάρχουν τρία ματς ακόμα κι όλα μπορεί να συμβούν. Ωστόσο η λογική λέει πως σε περίπτωση ήττας του, ο Γολγοθάς του οδηγεί σε σταύρωση χωρίς ανάσταση. Διότι ναι μεν απομένουν τρια ματς κι αν τα κερδίσει όλα μπορεί και να τερματίσει δεύτερος. Πλην όμως δεν θυμάμαι ελληνική ομάδα να το έχει κάνει ποτέ. Και τα δυο από αυτά τα εναπομείναντα παιγνίδια είναι κι εκτός έδρας: θέλω να πω πως καλά είναι τα όνειρα, αλλά η πραγματικότητα έχει τους κανόνες της.

Άγνωστός και βελτιωμένος  

Ο ισόβιος προπονητής των Αζέρων, (ο Γκούρμπαν Γκουρμπάνοφ έχει συμπληρώσει δεκατέσσερα χρόνια (!) στον πάγκο της Καραμπάκ), το έλεγε στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου με ένα κάποιο παράπονο: «Είχαμε τη δυνατότητα να δούμε τον Ολυμπιακό με προπονητή τον Μίτσελ σε ένα μόνο ματς, αυτό με τον Ατρόμητο. Δεν είχαμε στοιχεία για να τον αναλύσουμε. Ο,τι έχει κάνει ο Ολυμπιακός προηγουμένως φέτος, δεν μετρά και ιδιαίτερα. Έχουμε μία ανησυχία για το πως θα παίξει. Περιμένουμε εκπλήξεις, πολλές». Ο,τι ο Ολυμπιακός είναι στις αρχές Οκτωβρίου μια ομάδα που ο αντίπαλός της δεν μπορεί να διαβάσει είναι το μόνο ευχάριστο – ειδικά αν σκεφτείς ότι μπορεί να είναι και βελτιωμένος, περιμένεις τουλάχιστον να παίξει με άλλη διάθεση. Ο Γκουρμπάνοφ προέρχεται από μια σχολή που η ανάλυση του αντιπάλου είναι κάτι εξαιρετικά σημαντικό: η Καραμπάκ του δεν είναι ποτέ αδιάβαστη. Στο ματς με την Ναντ οι Αζέροι είχαν εντοπίσει τις αδυναμίες των Γάλλων μπροστά από την άμυνα: ο κόουτς έφερε τους Ζουμπίρ και Κάντι πίσω από τον φορ Γουαμπένα και οι συνεργασίες των τριών σε ελάχιστα τετραγωνικά μέτρα κατέστρεψαν την άμυνα των Γάλλων σε δώδεκα μόλις λεπτά – το ματς ήταν 0-0 στο 60΄και έγινε 3-0 στο 72΄!  η Καραμπάκ έπαιξε χωρίς εξτρέμ, ε και; Δεν είναι και υποχρεωτικό.

Ο Μίτσελ είπε πως για τον ίδιο το ματς το αποψινό είναι ανάλογο με εκείνα που επί των ημερών του ο Ολυμπιακός του έδωσε  «με τη Γιουβέντους, την Ατλέτικο και την  Γιουνάιτεντ» και τόνισε πως έχει τεράστιο σεβασμό για τη Καραμπάκ «που παίζει καλό ποδόσφαιρο και έχει σταθερή παρουσία στην Ευρώπη». Αλλά αν ο αντίπαλός του προπονητής πονοκεφαλιάζει γιατι δεν ξέρει τι Ολυμπιακό να περιμένει, δεν νομίζω ότι κι ο ίδιος περνά μέρες χωρίς σκοτούρες: το κάθε άλλο.

Γουαμπένα, Ζουμπίρ, Κάντι  

Ο Μίτσελ δεν είναι από αυτούς που περνάνε ώρες στο βίντεο για να αναλύσουν τον επόμενο αντίπαλό της ομάδας, αλλά αυτές τις μέρες το έκανε γιατί η Καραμπάκ είναι μια «ομάδα χαμαιλέοντας» που αγαπάει τις προσαρμογές κι ο Ισπανός έπρεπε να καταλάβει πως ο Ολυμπιακός θα εκμεταλλευτεί το ό,τι της είναι άγνωστος. Είναι εύκολο να πεις ότι για να έχει ελπίδες ο Ολυμπιακός πρέπει να χτυπήσει τις αμυντικές αδυναμίες της και κυρίως να μην δώσει στους τρεις κυνηγούς της χώρους και δυνατότητες να πάνε στο ένας εναντίον ενός. Το θέμα είναι πως αυτό μπορεί να γίνει και την απάντηση θα την έχουμε μόνο το βράδυ: σίγουρα ο καλύτερος τρόπος είναι η κατοχή της μπάλας, αλλά δεν ξέρω αν τον Ολυμπιακό τον συμφέρει το ματς να «ανοίξει». Κυρίως γιατί η Καραμπάκ μοιάζει παραγωγικότερη.

Είναι δύσκολο να γίνει κατανοητό αλλά οι Αζέροι έχουν τρεις τουλάχιστον ποδοσφαιριστές που δεν υπάρχουν στο ελληνικό πρωτάθλημα. Ο Γκανέζος φορ Γουαμπένα, που πολιτογραφήθηκε Αζέρος, είναι το είδος του φορ που η άμυνα του Ολυμπιακού υποφέρει: κινητικός, δυνατός, με μεγάλη εμπιστοσύνη στα πόδια του – ένας παίκτης καλύτερος από τον φορ της Μακάμπι Χάιφα Φραζντί Πιερό που τρέλανε τα στόπερ του Ολυμπιακού στο ματς στο Καραϊσκάκη και στον οποίο κάπως μοιάζει. Και οι δυο εξτρέμ, ο Γάλος Ζουμπίρ και ο Βραζιλιάνος Κάντι, που άνετα παίζουν και σαν «δεκάρια», είναι μπουκαδόροι και εκτελεστές κι έχουν την συνήθεια να συνεργάζονται κιόλας στα μικρά διαστήματα– πράγμα που στην Ελλάδα από επιθετικούς βλέπεις όλο και πιο σπάνια: αν ο Ολυμπιακός δεν καταφέρει να βγάλει αυτούς τους τρεις από το παιγνίδι δεν έχει τύχη απόψε.

Τρεις προβληματισμοί  

Ο Μίτσελ στο ματς με τον Ατρόμητο έδειξε να προβληματίζεται για τρία πράγματα. Πρώτον για το πώς ο Ολυμπιακός θα γίνει αποτελεσματικότερος – για αυτό και έβαλε τον Μπακαμπού δίπλα στον Ελ Αραμπί. Δεύτερον για το πώς η ομάδα θα σταματήσει να υποφέρει το πρέσινγκ των αντίπαλων που κυνηγάνε τον Εμβιλά, αφήνουν τον Σισέ να κατεβάσει μπάλα και πιέζουν πολύ τους δυο ακραίους μπακ – όποιοι κι αν είναι: βρήκε μια λύση με την οπισθοχώρηση του Χουάνκ και το πράγμα δούλεψε γιατί στις πολλές βαθιές μπαλιές ο Μπακαμπού κι ο Ελ Αραμπί ήταν επικίνδυνοι – απόψε όμως λείπουν και οι δυο. Η τρίτη του παρέμβαση στην πρεμιέρα ήταν οι δυο εξτρέμ κι ο τρόπος που χρησιμοποιήθηκαν: ο Μασούρας και ο Βρουσάι μπήκαν για να καλύψουν τον Ρέαπτσουκ και τον Βρσάλικο, αλλά όταν κατάλαβαν πως αυτό δεν ήταν απαραίτητο έμειναν πολύ ψηλά κι αυτό έδωσε στην επίθεση του Ολυμπιακού πλάτος και στον κινητικό Μπακαμπού χώρους. Αλλά απόψε αυτός λείπει και δεν ξέρω αν ένα ανάλογο τρικ (με τους ίδιους ή άλλους παίκτες) μπορεί να έχει και νόημα.

Ο Μίτσελ σκέφτηκε να παίξει με τρία στόπερ – νομίζω δεν θα το κάνει. Ο λόγος που το σκέφτηκε είναι γιατί θέλει να πυκνώσει με παίκτες το χώρο στο κέντρο της άμυνας: είδε τι έκανε η Καραμπάκ στη Ναντ και είναι λογικό να προβληματίζεται. Πάντως είτε το κάνει, είτε δεν το κάνει δύσκολα οι αμυντικοί του θα είναι πιο πολλοί από τέσσερις: αν παίξει με τρεις πίσω απλά ο Βρσάλικο θα πάει κοντά στους Παπασταθόπουλο – Σισέ και θα πάρει την πλευρά ένας χαφ εξτρέμ, ίσως ο Γκάρι Ροντρίγκεζ. Ο Μίτσελ πιστεύει ότι για να έχει ελπίδες ο Ολυμπιακός να κερδίσει δεν πρέπει να δεχτεί γκολ – εγώ πάλι λέω ότι σε αυτό ειδικά το ματς τη νίκη μπορεί να την φέρει η λογική του «βάζω ένα γκολ παραπάνω».     

Από την αρχή του ματς

Το πιο δύσκολο ωστόσο απόψε για τον Μίτσελ είναι να πείσει την ομάδα του ότι απέναντί της έχει ένα καλό αντίπαλο – χωρίς να την τρομάξει όπως έκανε ο Κάρλος Κορμπεράν στο ματς με την Φράιμπουργκ, που εξαιτίας της  υπερανάλυσης του αντιπάλου εμφάνισε ένα Ολυμπιακό αποτελούμενο από παίκτες έτοιμους να λιποθυμήσουν.

Ομολογώ πως δυσκολεύομαι να δω εκτός ενδεκάδας απόψε πάλι τον Πεπ Μπιέλ, θα θελα το τρέξιμο του Κούντε – σίγουρα και τον Ροντρίγκεζ στο αρχικό σχήμα: η άμυνα των Αζέρων έχει έμπειρα παιδιά, αλλά είναι κομμάτι αργή – η επίθεσή τους είναι η καλύτερη γραμμή τους.  

Η Καραμπάκ απαιτεί σεβασμό, κάτι που είναι αρκετά διαφορετικό από το φόβο. Κυρίως στην αντιμετώπισή της δεν επιτρέπεται χαλαρότητα: νομίζω ότι η πιο μεγάλη δυσκολία του Μίτσελ είναι να δώσει στους παίκτες του να καταλάβουν ότι έχουν μια ομάδα πολύ διαφορετική από την Νέφσκι (που πέρυσι απέκλεισαν), αλλά όχι και τόσο δυνατή ώστε να ασχοληθούν μόνο με το πώς θα την περιορίσουν – πρέπει και να την πιέσουν και να την τρομάξουν και να το κάνουν από την αρχή του ματς. Δεν είναι απλό. Αλλά τι άραγε είναι απλό για τον εφετινό ακόμα ασχημάτιστο Ολυμπιακό;