Ενώ η Ευρώπη ζούσε τα δικά της ποδοσφαιρικά ψυχοδράματα ο Λίο Μέσι κέρδιζε το Κόπα Αμέρικα και η Αργεντινή έβαζε τέλος στα δικά της πέτρινα χρόνια κατακτώντας ένα τίτλο μετά από 28 ολόκληρα χρόνια. Περίμενα ότι αμέσως μετά την κατάκτηση του τρόπαιου θα κυκλοφορούσε και η είδηση της ανανέωσης του συμβολαίου του Μέσι με τη Μπάρτσελόνα και για αυτό και δεν ανέβασα στο blog κάτι για αυτόν, μολονότι έγραψα πολλά στις εφημερίδες. Αλλά πέρασαν ήδη τέσσερις μέρες κι ακόμα είδηση ανανέωσης δεν έχουμε: ο Μέσι, με το Κόπα Αμέρικα στα χέρια, παραμένει ο διασημότερος παίκτης στον κόσμο χωρίς συμβόλαιο. Η Μπαρτσελόνα ψάχνει τρόπο να βρει τα χρήματα που πρέπει να του δώσει. Αλλά και καμία άλλη ομάδα από αυτές που χρήματα έχουν δεν έχει βγει μπροστά να τον δελεάσει. Παράξενο; Όχι ακριβώς.
Ένα ματς που κρατά δεκαπέντε χρόνια
Ας πούμε πρώτα δυο απαραίτητα πράγματα για τον θρίαμβό του. Ο κυριακάτικος θρίαμβος του Μέσι είναι ένα ματς που άρχισε, επί της ουσίας, στις 15 Ιουλίου 2007 στο Μαρακάιμπο της Βενεζουέλας: εκεί η Αργεντινή έχασε 3-0 από τη Βραζιλία στον τελικό του Κόπα Αμέρικα. Ο Μέσι τότε με τη φανέλα της Εθνικής έχει κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο Under20 δύο χρόνια νωρίτερα και θα κερδίσει το χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες τον επόμενο χρόνο. Στο μεταξύ, ένα χρόνο πριν, το 2006 στη Γερμανία, είδε την Αργεντινή να αποκλείεται από τη γηπεδούχο στο Παγκόσμιο Κύπελλο: είδε το ματς από τον πάγκο γιατί ο απίθανος Πέκερμαν δεν του επέτρεψε να αγωνιστεί. Ηταν 18 χρονών και ήταν το παιδί θαύμα μιας εθνικής ομάδας με πολλά αστέρια: ο Βερόν, ο Ζανέτι, ο Ρικέλμε, ο Αγιάλα, ο Μιλίτο, ο Καμπιάσο είχαν αποτύχει στη Γερμανία και είχαν αποτύχει και με αυτόν στο γήπεδο για πρώτη φορά στη Βενεζουέλα. Η απογοήτευση ήταν τεράστια, αλλά ο Μέσι είχε μια ζωή μπροστά του για να παρηγορηθεί κερδίζοντας τρόπαια.
Δεν μπορεί δυστυχώς
Κι όμως όλα εξελίσσονται άσχημα. Το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010 το ζησε με τον Μαραντόνα στον πάγκο: μολονότι σε προσωπικό επίπεδο γεννήθηκε μεταξύ τους μεγάλη αγάπη, η παρουσία του προπονητή Μαραντόνα στη ζωή του Μέσι έκανε μάλλον κακό και στους δυο – έφταιγε κι αυτή η αιώνια, άδικη, κακή σύγκριση με τον ίδιο τον Ντιέγκο. Ο προπονητής Μαραντόνα περίμενε από το Μέσι τα πάντα. Ο παίκτης δεν καταλάβαινε τον προπονητή ενώ θαύμαζε κι αγαπούσε τον άνθρωπο. Η Αργεντινή έφτασε πάλι στα προημιτελικά και βρήκε πάλι τη Γερμανία: αντίθετα από το 2006 ο Λίο είναι βασικός αλλά η Αργεντινή χάνει 4-0. Ο Μέσι που προέρχονταν από την κατάκτηση των πάντων με τον Γκουρντιόλα στη Μπάρτσα, που είχε στην τσέπη τη Χρυσή Μπάλα, που ήταν ο πιο αξιοζήλευτος παίκτης στον κόσμο, στην Εθνική δεν μπορούσε να κάνει τη διαφορά. Και οι Αργεντινοί επιμένουν να του ζητούν να σηκώσει μια χώρα στις πλάτες του, ενώ αυτός απλά θέλει να παίζει ποδόσφαιρο.
Τέσσερα χρόνια πίκρες
Το παιγνίδι που αρχίζει δύσκολα συνεχίζεται χειρότερα. Το 2014 ο Μέσι φτάνει στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Μαρακάνα, και έχει μπροστά του πάλι τη Γερμανία, αυτή που η Αργεντινή έχει κερδίσει στο ίδιο ματς το 1986: φεύγει από το ματς άπραγος. Ακολουθούν δυο τελικοί Κόπα Αμέρικα (το 2015 και 2016) με αντίπαλο την πεισματάρα Χιλής που κανείς δεν αποκαλεί μεγάλη ομάδα: διπλή ήττα με πέναλτι. Μπορούμε να προσθέσουμε σε όλα αυτά και τον τελικός του Confederation Cup το 2013, χαμένο πάλι από με τη Βραζιλία. Τέσσερα χρόνια, τέσσερις οδυνηρές ήττες κι ενώ ο Μέσι συνεχίζει να κερδίζει με την Μπάρτσα. Στο Μπουένος Άιρες υπάρχουν πολλοί έτοιμοι να του το επισημάνουν. Και κυρίως έτοιμοι να αμφισβητήσουν την ίδια του τη διάθεση να αγωνίζεται στην Εθνική ομάδα της χώρας του.
Φωνές και πίκρες
Ακολουθεί μια άλλη σκληρή ήττα: το 2019 πάλι από τη Βραζιλία στον ημιτελικό του Κόπα Αμέρικα. Ο Μέσι επαναστατεί, διαμαρτύρεται εναντίον των διαιτητών, λέει ότι στην Conmebol είναι όλοι διεφθαρμένοι. Στο μεταξύ ο Ντιέγκο πεθαίνει, ο Λίο τον κλαίει στη Βαρκελώνη, δεν μπορεί να πάει ούτε στην κηδεία του γιατί η πανδημία τον κρατά φυλακισμένου. Ωστόσο, στο ημερολόγιο του κυκλώνει τις ημερομηνίες του Κόπα Αμέρικα του εφετινού. Και κατεβαίνει σε αυτό με δυο υποχρεώσεις στον εαυτό του: θέλει μέσω της κατάκτησής του να τιμήσει τη μνήμη του Μαραντόνα με τον τρόπο του. Και κυρίως θέλει να θυμίσει στη Μπαρτσελόνα που ακόμα δεν έχει ανανεώσει το συμβόλαιό του ποιος είναι.
Κίνητρο και συγκέντρωση
Στις 26 Μαΐου, ο Μέσι προσγειώνεται στο Μπουένος Άιρες και ξεκινά την προετοιμασία του με την Αργεντινή. Τα νέα που προέρχονται από το προπονητικό κέντρο είναι υπέροχα. Ο Μέσι έχει κίνητρα, είναι συγκεντρωμένος, δεν χάνει προπόνηση. Αλλά πάνω απ 'όλα, ο Μέσι είναι χαρούμενος. Πολύ χαρούμενος. Ελαφρύς από τα βάρη συγκρίσεων που πια κανείς δεν κάνει και φορτωμένος θέληση. Στις 30 Ιουνίου ανακοινώνεται το τέλος της σχέσης με την Μπάρτσα. Ο Μέσι δεν μιλάει, δεν σκοτεινιάζει, δεν ανησυχεί. Παίζει. Μοιράζει ασίστ και σκοράρει. Και τρέχει προς τον τελικό που περίμενε κι ονειρεύτηκε: δεν θα κερδίσει απλά ένα τρόπαιο, θα το κερδίσει κόντρα στη Βραζιλία του φίλου του Νεϊμάρ στο Μαρακανά.
Η Αργεντινή που δεν έχει κερδίσει κύπελλο από το 1993, στον τελικό της Κυριακής δεν ήταν φαβορί. Τη Βραζιλία την έχει κερδίσει μόνο μία φορά στις τελευταίες 19 επισκέψεις - το 1998. Η Βραζιλία έχει κερδίσει το Κόπα Αμέρικα και τις πέντε φορές που διοργάνωσε το τουρνουά. Αλλά όλα αυτά ήταν απλά λόγοι για να γίνει ο θρίαμβός του μεγαλύτερος. Η Βραζιλία θέλει το κύπελλο αλλά για το Μέσι το ματς είναι πιο σημαντικό. Αφορά τη σχέση με τη χώρα όπου γεννήθηκε και όπου έζησε μόνο ως παιδί. Εχει να κάνει με το χρέος του προς την εθνική ομάδα. Είναι ευκαιρία για μια αληθινή αφιέρωση στο Ντιέγκο Μαραντόνα. Και είναι κι ο ωραιότερος τρόπος για να μπει ένα τέλος σε μια ιστορία δακρύων που δεν ταιριάζει στο Μέσι. Κι έτσι έγινε. Γιατί δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Κι ως παραμύθι όλο αυτό είναι υπέροχο. Αλλά δεν αρκεί για να πέσουν στα πόδια αυτού που ίσως υπήρξε ο καλύτερος παίκτης του κόσμου οι ομάδες του καιρού μας. Γιατί πέρα από το ωραίο αυτό παραμύθι, υπάρχει και η πραγματικότητα.
Εκανε όμως λίγα
Αν το παιγνίδι με τη Βραζιλία υπήρξε ένα καταπληκτικό τελευταίο (χρονικά) κεφάλαιο στο μεγάλο ατελείωτο ματς του Μέσι με τη φανέλα της Εθνικής, το ίδιο το παιγνίδι δεν ήταν ένα καλό ματς του Αργεντίνου. Η συναισθηματική εξέλιξη βούρκωσε εμάς που τον αγαπάμε, αλλά αυτοί που πρέπει να τον πληρώσουν έχουν τους δισταγμούς τους. Ο Μέσι στο ματς με τη Βραζιλία κάνει λίγα – πολύ λίγα. Και το ματς αυτό είναι το μοναδικό σε αυτή τη διοργάνωση που προσφέρεται για κάποια σοβαρά συμπεράσματα. Η Μπαρτσελόνα ψάχνει τα χρήματα για να τον κρατήσει και πιστεύω πως εύκολα ή δύσκολα θα τα βρει. Αλλά ο Μέσι δεν μπορεί να σηκώσει τις υποχρεώσεις της ομάδας μόνος του: χρειάζεται μια ομάδα που να τον βοηθήσει – οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί. Και μια ομάδα που θα βοηθήσει τον Μέσι δεν είναι εύκολο ούτε να δημιουργηθεί, ούτε να υπάρξει: για αυτό και όσοι θα μπορούσαν να πληρώσουν το τεράστιο συμβόλαιό του διστάζουν. Και το κάνουν παραδόξως την ώρα που αυτός ξόρκισε την κατάρα που τον κυνηγούσε στην Εθνική.
Παράδοξο; Ισως. Αλλά πραγματικό. Οι αποτυχίες του Μέσι με την Εθνική ποτέ δεν έριξαν το κασέ του: όλοι ήξεραν πως οφείλονται στην αδυναμία της Αργεντινής να τον εκμεταλλευτεί – ίσως και στη δική του αδυναμία να παίξει σε μια ομάδα λιγότερο οργανωμένη. Η μοναδική του επιτυχία με την Αργεντινή δεν αρκεί για να πείσει για την καθοριστικότητα του: αυτή ακριβοπλήρωνε η Μπαρτσελόνα. Οι περιπέτειες του Μέσι θα εξακολουθήσουν να έχουν κάτι της το ανεξήγητα σπάνιο: άλλον που να είναι χωρίς ομάδα και συγχρόνως υποψήφιος για τη Χρυσή Μπάλα δεν θυμάμαι. Κι αποκλείω και να ξαναυπάρξει τέτοια περίπτωση….
