Ένα ακόμα μεγάλο ματς του πρωταθλήματος τελείωσε ισόπαλο, αλλά παιγνίδι το ματς ΠΑΟΚ – Ολυμπιακός (1-1) μικρή σχέση είχε με τα ντέρμπι που προηγήθηκαν: αυτό ήταν ένα ματς με στρατηγική, με φάσεις και με πρωταγωνιστές – δεν κυριάρχησε η πλήξη. Ο ΠΑΟΚ είχε καταλάβει απόλυτα ότι για να έχει ελπίδες να κερδίσει το πρωτάθλημα πρέπει να πάρει τη νίκη. Αλλά ο Ολυμπιακός σε ένα ακόμα ματς που στριμώχτηκε δεν λύγισε. Το «+9» με το οποίο προηγείται στη βαθμολογία αποδεικνύεται ένα είδος «εν τούτο νίκα». Η τουλάχιστον «πάρε μια ισοπαλία που σου επιτρέπει να το κρατήσεις».
Κράτησε μόνος ο Βατσλίκ
Ας θυμηθούμε λίγο το παιγνίδι. Το ξεκίνημα του ΠΑΟΚ στην Τούμπα είναι υποδειγματικό. Ο ΠΑΟΚ περιμένει το 3-4-3 του Μαρτίνς (που αυτή τη φορά δεν είναι 5-4-1 γιατί υπάρχουν στην αρχική ενδεκάδα ο Ανδρούτσος που βγαίνει ψηλά και ο Αγκιμπού Καμαρά που μένει κοντά στον Τικίνιο) και χτυπά τον Ολυμπιακό εκεί που αυτός του το επιτρέπει δηλαδή στα πλάγια. Ο Μαρτίνς έχει αποφασίσει οι στόπερ του να κυνηγάνε όχι μόνο τον Ακπομ, αλλά και τον Μπίσεσβαρ, που όμως γυρνά πολύ και δεν μένει κοντά στην περιοχή του Βατσλίκ: η τριάδα δεν λειτουργεί παρόλο που η ατομική απόδοση του Μανωλά, του Παπασταθόπουλου και του Μπα δεν είναι κακή. Το πρόβλημα είναι το σχήμα.
Ο Ζίφκοβιτς και ο Ακπομ τρέχουν τους αμυντικούς του Ολυμπιακού, ο Αουγκούστο (κυρίως) και ο Κούρτιτς κερδίζουν τις μονομαχίες στη μεσαία γραμμή κι ο Ινγκασον είναι ένας γίγαντας στα μετόπισθεν – ίσως ο καλύτερος του ματς. Ο Ολυμπιακός δέχεται γκολ τελικά στο 42΄ και είναι ένα αυτογκόλ του Μπα που στο σουτ φάουλ του Ζίφκοβιτς δείχνει επιπολαιότητα: αυτός είναι ο μόνος που θα νικήσει τον άριστο Βατσλίκ. Η διαφορά του Ολυμπιακού ωστόσο, σε σχέση τουλάχιστον με το ντέρμπι της Λεωφόρου, είναι ότι προσπαθεί και να απειλήσει: το κάνει με τον Ανδρούτσο, με τον Τικίνιο, με το Μασούρα – κυρίως. Κι ακριβώς επειδή παρά τις δυσκολίες στην ανάπτυξη ο Ολυμπιακός έχει και θετική σκέψη (και δεν είναι απλά παθητικός όπως στη Λεωφόρο) ισοφαρίζει ένα λεπτό μετά το γκολ που δέχτηκε με τον Τικίνιο που η άμυνα του ΠΑΟΚ χάνει μετά από ένα κόρνερ. Ειρωνεία της ιστορία για τον ΠΑΟΚ είναι ότι ο Ολυμπιακός το κάνει εκμεταλευόμενος βασικά ένα ριμπάουντ (μια «δεύτερη μπάλα») που μαζεύει ο Μαντί Καμαρά. Τα δικά του χαφ έχουν μαζέψει τέσσερις κι από αυτές έχουν προκύψει πολλές δυνατότητες για καλά σουτ (με Κούρτις, Τσιγγάρα, Μπίσεσβαρ, Ζίβκοβιτς κτλ). Αλλά δεν αξιοποιείται τίποτα.
Το ματς, παρόλο που είναι στο 1-1 σε αφήνει να πιστέψεις ότι ο ΠΑΟΚ θα βρει τουλάχιστον ένα γκολ και θα κερδίσει. Αλλά στο ημίχρονο υπάρχουν παρεμβάσεις προπονητών και το ματς αλλάζει.
Αλλάζει άμυνα και μεσαία γραμμή
Ο Μαρτίνς, που με την αυτοπεποίθηση του προπονητή που έχει μόλις υπογράψει ανανέωση συμβολαίου έχει αφήσει έξω τον Ελ Αραμπί κι έχει βάλει βασικό τον Αγκιμπού που μόλις επέστρεψε, κάνει στην ανάπαυλα το απαραίτητο: αλλάζει με δυο κινήσεις την άμυνα και τη μεσαία γραμμή. Μπαίνει ο Λαλά (αντί του κεφάτου αλλά διστακτικού Ανδρούτσου) και οι αμυντικοί γίνονται τέσσερις αφού κι ο Ρέαπτσουκ μένει στην ίδια ευθεία με τα στόπερ και λίγο πιο κοντά τους και μπαίνει κι ο Μπουχαλάκης, η παρουσία του οποίου επιτρέπει στον μεν Εμβιλά να μείνει μπροστά από τους στόπερ χωρίς να φθείρεται για να καλύψει τρύπες στο πλάι στον δε Μαντί Καμαρά να ανεβεί λίγο πιο ψηλά και να παρενοχλεί τον Κούρτις που στο πρώτο ημίχρονο έβλεπε κάποιον να τον πλησιάζει μόνο στα πέριξ της περιοχής. Ο Μαρτίνς αλλάζει την άμυνα και γιατί έχει βγει ο Μπίσεσβαρ. Τον αντικαθιστά ο Ζαμπά, τον οποίο δεν μπορεί να μαρκάρει κάποιος στόπερ: τον αναλαμβάνει ο Λαλά με σκοπό να μην τον αφήσει να τρέξει με τη μπάλα όπως θέλει. Ο Βραζιλιάνος το κάνει δυο φορές – αποδεικνύονται λίγες. Αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που ΠΑΟΚ στην επανάληψη φρέναρε: ο λόγος είναι η παράδοξη παρέμβαση του προπονητή του.
Αν κι ο Ολυμπιακός μοιάζει λίγο καλύτερα τακτοποιημένος, ο ΠΑΟΚ ξεκινά και το δεύτερο ημίχρονο δυνατά κι έχει μια ευκαιρία με τον Ζίφκοβιτς κι ένα δοκάρι με τον Τσιγγάρα. Αλλά ο Ρασβάν Λουτσέσκου, αντί να αφήσει την ομάδα του όπως είναι μεσοεπιθετικά ποντάροντας στο ότι οι καλές συνεργασίες θα τη βοηθήσουν να βρει ένα δεύτερο γκολ σε κάποιο διάστημα του ματς που θα έχει τη μπάλα, αγχώνεται και βιάζεται: αυτό που δημιουργεί είναι ένα χάος. Ο Ρουμάνος στο δεύτερο ημίχρονο ίσως είναι ο καλύτερος του Ολυμπιακού!
Ο Ρασβάν κάνει μαγικά
Ο Λουτσέσκου έχει κάνει ένα λάθος από την αρχή. Αποφασίζει να παίξει το ματς με τρεις γέροντες: τον Μπίσεσβαρ, τον Βιερίνια και τον Κρέσπο. Ο Κρέσπο ψάχνει ακόμα τον Τικίνιο για να τον μαρκάρει: παίζει ο Ινγκασον και για αυτόν. Ο Ρουμάνος ξέρει πως οι δυο πρώτοι θα χρειαστεί κάποια στιγμή να βγουν – κι έχει έτοιμο τον Ζαμπά που μπαίνει όταν βγαίνει ο Μπίσεσβαρ. Ο Βραζιλιάνος δεν έχει την καλή πάσα του ωραίου με τη μπάλα Ντιέγκο αλλά προσπαθεί. ο Βιερίνια θα βγει για να μπει στο γήπεδο ο Σίνκλερ: που στο ματς όμως δεν «μπαίνει» ποτέ. Αν ο Ρουμάνος περιοριζόταν σε αυτά ο ΠΑΟΚ θα μπορούσε να είναι πιεστικός και στο δεύτερο ημίχρονο, όταν και εφόσον θα είχε τη μπάλα στα πόδια του. Αλλά ο Λουτσέσκου δεν σταματά εδώ. Βγάζει τον Τσιγγάρα, αλλά δεν βάζει ένα χαφ: προτιμά ένα εξτρέμ, τον Μίτριτσα. Αλλάζει θέση στον Ζίφκοβιτς και τον κάνει «δεκάρι» κι ο πιο επικίνδυνος παίκτης του ΠΑΟ χάνεται. Επίσης αλλάζει τη θέση του Αουγκούστο, που γυρνά πολύ πιο πίσω, και χωρίς αυτόν ψηλά ο ΠΑΟΚ δεν πιέζει πια και δεν χαλά το φλιπεράκι του Ολυμπιακού στη μεσαία γραμμή. Που ενώ έχει τρεις παίκτες με κίτρινη κάρτα δεν ζορίζεται καθόλου πια, αφού οι παρεμβάσεις του Ρουμάνου εξαφανίζουν και κάθε πιθανότητα να φτάσει η μπάλα στον Ακπομ. Από το ματς χάνεται και ο Κούρτιτς, αφού η μεσαία γραμμή του ΠΑΟΚ γίνεται θρύψαλα: ο Σλοβένος, όταν γίνεται αλλαγή βρίζει Θεός και δαίμονες. Γιατί έχει καταλάβει πως αφού δεν μειώθηκε η απόσταση χθες που υπήρχε η ευκαιρία η συνέχεια στο πρωτάθλημα γίνεται ακόμα πιο δύσκολη απέναντι σε ένα αντίπαλο που δεν χάνει ούτε κι όταν ζορίζεται. Θυμίζω πως από την αρχή της σεζόν αυτός ο Ολυμπιακός που αγκομαχά στιγμές στιγμές στο πρωτάθλημα και στην Ευρώπη έχει χάσει ένα ματς από την Αϊντραχτ κι ένα αδιάφορο ματς από την Αντβέρπ. Και οι δυο έκαναν κάτι που στην Ελλάδα γίνεται σπάνια: τον πίεσαν για 90 λεπτά. Ούτε για δεκαπέντε, ούτε για τριάντα.
Ηττες που πόνεσαν
Η κυνικότητα του Ολυμπιακού του Μαρτίνς δεν ενθουσιάζει μια μερίδα οπαδών του, αλλά στον ΠΑΟ και στην ΑΕΚ θα λαχταρούσαν να την έχουν – όπως και την ικανότητα του Ολυμπιακού να παίρνει το αποτέλεσμα που θέλει ακόμα κι αν δεν είναι καλός. Ο ΠΑΟ του Γιοβάνοβιτς, αν δεν είναι πολύ καλύτερος από τον αντίπαλό του (όχι απλά καλύτερος), δεν κερδίζει ποτέ. Εχασε στη Λεωφόρο από τον Αστέρα που έπαιζε με δέκα παίκτες όταν βρήκε το πέναλτι – γκολ του Μπαράλες, αλλά το πρόβλημα του δεν ήταν το γκολ που δέχτηκε ήταν η μικρή επιθετική παραγωγή του. Η ΑΕΚ αντιθέτως φάσεις έκανε και πολλές κόντρα στο Βόλο – ξεκινά το ματς χάνοντας πέναλτι με το Τζούμπερ. Αλλά η μεσαία της γραμμή είναι αργή και δύσκολα μπορεί να παίξει το άμεσο ποδόσφαιρο που ζητά ο πιεσμένος και αγχωμένος Γιάννικης. Και η άμυνα της ΑΕΚ είναι τόσο κακή και φέτος, που αν δεν προστατεύεται από τους μέσους (όπως στα εκτός έδρας ματς) είναι αδύνατο στο ΟΑΚΑ να κρατήσει το μηδέν: ο Βόλος δεν πέτυχε απλά δυο γκολ, αλλά είχε και δυο δοκάρια! Στην ΑΕΚ υπάρχει γκρίνια για μεταγραφές που δεν γίνονται: κατανοητή. Αλλά χθες έπαιζαν ένα τερματοφύλακας, τέσσερις αμυντικοί και ένας κόφτης που όλοι ήρθαν πέρυσι το καλοκαίρι. Και δεν βελτίωσαν στην άμυνα τίποτα. Το θέμα δεν είναι να μαζεύεις παίκτες, αλλά να θες να πληρώσεις κάποιους που κάνουν τη διαφορά.
Νίκες που ανακούφισαν
Ο Αρης ανακουφίστηκε γιατί αυτή τη φορά οι παίκτες του (ο Ματίγια κι ο Καμαρά) στο Αγρίνιο χτύπησαν σωστά δυο πέναλτι – για τα οποία ο Παναιτωλικός φωνάζει. Πήραν νίκες σημαντικές ο ΠΑΣ (με τον Απόλλωνα), ο Ιωνικός (με τον Ατρόμητο), η Λαμία (με τον ΟΦΗ). Και είδαμε πολλά πέναλτι: πάλι καλά γιατί αν δεν υπήρχαν πολλά ματς θα τελείωναν 0-0.
