Κάθε χρόνο τέτοια εποχή ξεκινά η συζήτηση για το ποιος ποδοσφαιριστής θα κερδίσει τη Χρυσή Μπάλα που φέτος θα δοθεί ξανά: θυμίζω ότι πέρυσι δεν δόθηκε εξαιτίας της πανδημίας και της αδυναμίας να διοργανωθεί η σχετική γιορτή. Οι πρώτες διαρροές από το περιβάλλον του περιοδικού France Football, που έχει την οργάνωση της συγκεκριμένης βράβευσης, αναφέρουν ότι πιθανός νικητής θα είναι ο Λίονελ Μέσι. Λατρεύω τον Μέσι. Αλλά η περσινή σεζόν του είχε ως αξιοσημείωτο, πέρα από την κατάκτηση του κουτσουρεμένου Κόπα Αμέρικα (που ποτέ δεν ήταν λόγος για να κερδίσει κάποιος τη Χρυσή Μπάλα), την μεταγραφή του στην Παρί με την οποία δεν έχει πετύχει γκολ στο γαλλικό πρωτάθλημα. Είναι λόγος για να ψηφιστεί κάποιος για αυτό καλύτερος της χρονιάς; Δεν νομίζω. Αλλά δεν βρίσκω και εύκολα λόγους για να κερδίσει κάποιος άλλος.
Ενας χιουμορίστας Θεός
Ενας παιγνιδιάρης Θεός του ποδοσφαίρου έχει αποφασίσει να μας δείξει το χιούμορ του. Φέτος, μολονότι μάλιστα υπήρξε η διεξαγωγή των τελικών του πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος, δηλαδή ένα μεγάλο παλκοσένικο, είναι δύσκολο να βρεις κάποιον ποδοσφαιριστή που να πεις ότι αληθινά αξίζει το πιο μεγάλο ατομικό βραβείο. Η μάλλον, για να το πω διαφορετικά, όποιος κι αν εμφανιστεί ως υποψήφιος, μας θυμίζει κυρίως τους λόγους που τη Χρυσή Μπάλα δεν την αξίζει.
Ποιος φταίει για αυτό; Πρώτοι από όλους για αυτό φταίνε οι Ιταλοί που κατέκτησαν το Euro – κι ακολουθούν οι νικητές του Τσάμπιονς λιγκ παίκτες της περσινής Τσέλσι. Ποιο είναι το πρόβλημα των δυο κατά τεκμήριο περισσότερο επιτυχημένων ομάδων της χρονιάς που σιγά σιγά φεύγει; Τα κατάφεραν χωρίς να στηρίζονται στους λαμπερούς σταρ που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε με τη Χρυσή Μπάλα στα χέρια. Ο καλύτερος των Ιταλών ήταν ο τερματοφύλακας Τζίτζι Ντοναρούμα που πιάνοντας τα πέναλτι στον ημιτελικό με την Ισπανία και στον τελικό με τους Αγγλους έδωσε στην Σκουάντρα Ατζούρα ένα τρόπαιο. Μπορεί να πάρει τη Χρυσή Μπάλα; Δυστυχώς όχι – πρώτον γιατί οι τερματοφύλακες δεν την κερδίζουν ποτέ (ρωτήστε τον MVP του μουντιάλ του 2014 Εμμάνουελ Νόιερ) και δεύτερον γιατί ο καλός Νταναρούμα είναι σήμερα ακριβοπληρωμένος αναπληρωματικός στην Παρί Σεν Ζερμέν: ένα ματς παίζει, δυο δεν παίζει.
Στην Εθνική Ιταλίας αγωνίζεται ένας παίκτης που μέσα στη χρονιά σήκωσε δυο τρόπαια: τον λένε Ζορζίνιο, είναι βραζιλιάνικης καταγωγής, μεγάλωσε σε ένα μοναστήρι, είναι ωραίος τύπος κι εκτός από το Euro κατέκτησε και το Τσάμπιονς λιγκ. Αλλά αγωνίζεται ως αμυντικός μέσος, σκοράρει μόνο με πέναλτι και δεν θεωρείται ούτε καν ο καλύτερος στη θέση του: ο συμπαίκτης του στην Τσέλσι Γάλλος ΕνΓκολό Καντέ είναι καλύτερος, αλλά στο Euro τον χάσαμε νωρίς. Μπορεί να πάρει τη Χρυσή Μπάλα ο σκόρερ του τελικού του Τσαμπιονς λιγκ Γερμανός Κάι Χάβερτς; Ούτε να βγάλει φωτογραφία μαζί της! Και γιατί πρέπει να μάθει να γελάει, ώστε να γίνει σταρ και γιατί με την Γερμανία στο Euro κι αυτός απέτυχε οικτρά.
Κυνηγοί που μπερδεύτηκαν
Τα τελικά του Πανευρωπαϊκού το περασμένο καλοκαίρι ήταν σαν να έγιναν για να αποκτήσουμε την βεβαιότητα πως κανένας ευρωπαίος κυνηγός δεν μπορεί να κάνει τη διαφορά. Ο μέγας Λεβαντόφσκι, που θα έπρεπε να είναι ο νικητής της Χρυσής Μπάλας πέρυσι αν γινόταν ο διαγωνισμός, αποκλείστηκε με την Πολωνία του στον πρώτο γύρο από τους Σουηδούς. Ο γίγαντας Λουκάκου, πρωταθλητής Ιταλίας με την Ιντερ, δεν έφτασε με το Βέλγιο ούτε στα ημιτελικά: τουλάχιστον ο συμπαίκτης του Κέβιν Ντε Μπρόιν έχει ως δικαιολογία για την αποτυχία του ότι στον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ όπου αγωνίστηκε με τη φανέλα της Μάντσεστερ Σίτυ του έσπασαν το ζυγωματικό. Ο σούπερ σταρ του μέλλοντος Εμ Παπέ ολοκλήρωσε το Euro αστοχώντας σε ένα κρίσιμο πέναλτι κόντρα στους Ελβετούς. Ο Στέρλινγκ, που είχε πάει με προσωπικά γκολ την Αγγλία στον τελικό, στο κρίσιμο ματς χάθηκε: σήμερα δεν είναι βασικός ούτε στην Μάντσεστερ Σίτυ.
Αλλά κι όσοι δεν έσπασαν τα μούτρα τους στο Euro του καλοκαιριού γιατί από αυτό απουσίαζαν, λίγα καλά έχουν να θυμηθούν. Ο Σάλαχ τώρα ξαναβρίσκει τον εαυτό του στη Λίβερπουλ. Ο Χάλαντ κλείνει το 2021 βαριά τραυματίας. Ο Νεϊμάρ γίνεται είδηση για δηλώσεις κι όχι για τα γκολ του.
Συμβολικά και οι δυο
Μια λύση θα ήταν μια συμβολική βράβευση του Ρονάλντο και του Λίο Μέσι από κοινού. Αν ο Μέσι είναι φαβορί γιατί κέρδισε το Κόπα Αμέρικα σε μια στιγμή που όλοι έλεγαν ότι με την Εθνική δεν θα κερδίσει τίποτα ποτέ του, ο Ρονάλντο έκανε στη σεζόν πολλά περισσότερα. Ο Ρονάλντο μπορεί να μην έφτασε να διεκδικήσει με την Πορτογαλία κάτι στο Euro, αλλά πέτυχε μέσα στη χρονιά ατομικά ρεκόρ (και στην Εθνική και στις ομάδες του) που θα αντέξουν για χρόνια. Και οι δυο έκαναν μεταγραφές που συζητήθηκαν και οι δυο εξακολουθούν να είναι σημαντικοί – ο Ρονάλντο θα λεγα ότι κρατά μόνος του ζωντανή τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Μια βράβευσή τους από κοινού θα ήταν ασφαλώς κάτι το εντυπωσιακό: αλλά δεν θα έμοιαζε με επιβράβευση για τη σεζόν, αλλά με επιβράβευση καριέρας. Θα ήταν σαν να τους λέμε «σας ευχαριστούμε πολύ, κι αντίο» - πράγμα για το οποίο δεν έχουμε το δικαίωμα.
Οπότε τι μένει; Κατά τη γνώμη μου μια βράβευση που θα έγραφε ιστορία: να πάρει τη Χρυσή Μπάλα ο Κρίστιαν Ερικσεν. Ο άνθρωπος που αρχικά τρόμαξε τον κόσμο πέρσι το καλοκαίρι, όταν έπιασε το στήθος του και σωριάστηκε στο χορτάρι, για να μας χαρίσει λίγο αργότερα μια τεράστια ανακούφιση, όταν έφτασε στο νοσοκομείο και βγήκε εκτός κινδύνου. Αυτός είναι ο ποδοσφαιριστής της χρονιάς.
Πρωταγωνιστής με τον τρόπο του
Πέρα από το φρικτό καρδιακό του επεισόδιο ο Ερικσεν υπήρξε άθελά του πρωταγωνιστής στην καταπληκτικότερη εφετινή ποδοσφαιρική ιστορία: τη διάκριση των Δανών στο Euro. Η Δανία παραλίγο να φύγει από το τουνουά: αν ο Ερικσεν δεν αποφάσιζε να κρατηθεί στη ζωή με το έτσι θέλω (και την πολύτιμη βοήθεια των γιατρών), η Δανία δεν θα συνέχιζε. Είχε ξεκινήσει το τουρνουά με ατυχίες. Εχασε δυο ματς στη σειρά (με το Βέλγιο και την Φινλανδία) χωρίς σε κανένα από τα δυο να είναι χειρότερη: ηττήθηκε χάνοντας πέναλτι και σημαδεύοντας δοκάρια. Πριν το τρίτο ματς στον όμιλο, κόντρα στους Ρώσους, είχε απλά «μαθηματικές ελπίδες» - την έκφραση τη χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε την απόγνωση κάποιου που έχει αποκλειστεί και δεν θέλει να το παραδεχτεί. Στο όνομα του Ερικσεν έβαλε τέσσερα γκολ στους Ρώσους και προκρίθηκε ως δεύτερη από τον όμιλο με μια μόνο νίκη. Μετά διέλυσε τους Ουαλούς και στη συνέχεια απέκλεισε τους Τσέχους. Και δεν έπαιξε στον τελικό πληρώνοντας ένα διαιτητικό λάθος στο ματς με την Αγγλία: το πέναλτι που κέρδισαν οι Αγγλοι για να επικρατήσουν με 2-1 είναι στον καιρό του VAR λάθος ανεπίτρεπτο.
Αλλαξε την ομάδα του
Όλα αυτά οι Δανοί τα πέτυχαν για τον Ερικσεν η ατυχία του οποίου προκάλεσε τη θεαματικότερη μεταμόρφωση ομάδας μέσα στη χρονιά. Αυτό κάνουν όσοι κερδίζουν τη Χρυσή Μπάλα συνήθως. Αλλάζουν κομμάτι την ιστορία ή το λιγότερο την ομορφαίνουν. Ο Ερικσεν έκανε και τα δυο. Σήμερα μάλιστα επιχειρεί να πετύχει την επιστροφή του: δεν έχει κρεμάσει τα παπούτσια του και παλεύει για να ξαναπαίξει ποδόσφαιρο. Βραβεύστε τον…
