Ο 'Αγγελοσ Ποστέκογλου είναι ένας μάλλον καλόβολος άνθρωπος, χαμογελαστός και πολύ απλός – αυτό που στην Ελλάδα λέμε «έξω καρδιά». Είναι ο τελευταίος που κάνει την δουλειά του προπονητή και που θα μπορούσα να φανταστώ να ρίχνει κατάρες σε μια προηγούμενη ομάδα του που τον αδίκησε. Αλλά η αδικία πολλές φορές τιμωρείται καρμικά: και τίποτα να μην πει ο αδικημένος φροντίζει το σύμπαν – το ίδιο σύμπαν που συνωμοτεί για να τα καταφέρεις, συνωμοτεί και εναντίον σου.  Η Τότεναμ είναι μια μάλλον συμπαθητική ομάδα – συμπαθητική όπως οι ομάδες που δεν κερδίζουν και δεν ενοχλούν αυτές που συνήθως κερδίζουν. Με τον Αγγελο Ποστέκογλου στο τιμόνι της την πρώτη χρονιά έπαιξε ωραίο επιθετικό ποδόσφαιρο γεμάτο ρίσκο. Την δεύτερη χρονιά έπαιξε λιγότερο καλά – και γιατί δεν υπήρχαν κάποιοι κομβικοί παίκτες για να υπηρετήσουν την τακτική του κόουτς, για παράδειγμα ένα φορ σαν τον ΧάριΚέιν – όμως παρά τις δυσκολίες κέρδισε ένα τίτλο και μάλιστα όχι οποιονδήποτε και με όχι οποιοδήποτε τρόπο. Το Europa League είναι ένα μικρό Τσάμπιονς λιγκ και στον τελικό του η Τότεναμ κέρδισε την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που έπαιζε τα ρέστα της για να σώσει την σεζόν της και το έκανε με τον Ποστέκογλου να είναι το μυστικό της επιτυχίας της. Παρουσιάζοντας μια ομάδα που έπαιξε πολύ πιο κλειστά, αιφνιδίασε την Γιουνάιτεντ, έδειξε πως μπορεί να παίξει και άμυνα αν αυτό είναι απαραίτητο και πήρε το ματς στα σημεία κάνοντας την καλύτερη δυνατή διαχείρισή του. Κι αφού έβγαλε την Τότεναμ στο Τσάμπιονς λιγκ δίνοντας της το πρώτο της τρόπαιο μετά από χρόνια, ο Ποστέκογλου απολύθηκε αφήνοντας φυσικά πολλά που οι οπαδοί των Λονδρέζων θα έχουν να θυμούνται. Με πρώτο ότι η αδικία πληρώνεται και δεν συγχωρείται.

Το ντεμπούτο του Τόμας Φρανκ

Το πρώτο μετά την απόλυση του Ποστέκογλου ματς της Τότεναμ ήταν το ευρωπαϊκό σούπερ καπ – τίτλος σπουδαίος ειδικά για όποιον δεν το έχει κερδίσει ποτέ. Απέναντί της η Τότεναμ είχε μια άλλη ομάδα που θα μπορούσε να το βάλει στην τροπαιοθήκη της δηλαδή την πρωταθλήτρια Ευρώπης Παρί Σεν Ζερμέν. Η εμφάνιση που έκανε δεν θύμιζε σχεδόν σε τίποτα την Τότεναμ του Ποστέκογλου – όχι την Τότεναμ που κέρδισε τον τελικό του Europa League αλλά την Τότεναμ που προσπαθούσε να επιβάλει το παιγνίδι της παίζοντας με την άμυνα ψηλά και πέντε παίκτες που έπρεπε να κυνηγούν ακόμα και τον αντίπαλο τερματοφύλακα. Η Τότεναμ ήταν διαφορετική κι όχι μόνο γιατί είχε στο γήπεδο τέσσερις παίκτες που δεν αγωνίστηκαν με την φανέλα της στον τελικό κόντρα στην Γιουνάιτεντ. Ο σκληρός Δανός Τόμας Φρανκ, δημιουργός της Μπρέντφορντ που για τα μέτρα της Πρέμιερ λιγκ ήταν στα χρόνια του εκεί μια ομάδα αληθινά δυσκολοκαταύλητη, παρουσίασε μια Τότεναμ αγνώριστη – και για να είμαι και δίκαιος όχι προς το χειρότερο. Οι αμυντικοί ήταν πέντε και από αυτούς άδεια να βγαίνει στην επίθεση φαινόταν να έχει μόνο ο Πέδρο Πόρο. Οι χαφ ήταν τρεις και με μπροστάρη τον Μπετανκούρ κυνηγούσαν πολύ. Η χωρίς φορ επίθεση ήταν ένα οργανωμένο χάος με τον Ρισάρλισον τον Κούντους και τον Σαρ να βγαίνουν από παντού. Κυρίως ήταν διαφορετική η τακτική: ο Φράνκ έχοντας δει πως η Τσέλσι απονεύρωσε την πρωταθλήτρια Ευρώπης στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου Συλλόγων έκανε πολλά όμοια. Κράτησε την άμυνα της Τότεναμ χαμηλά ώστε να μην υπάρχουν δυνατότητες για μεγάλες συνεργασίες, φόρτωσε την πλευρά που κινούνταν ο Κβαρασκέλια επιτρέποντας στον Μπαρκολά κάποια ένας εναντίον ενός, δεν θυσίασε κανένα παίκτη πάνω στον Ντεμπελέ γνωρίζοντας πως αυτός δεν θα μείνει στην περιοχή να περιμένει αλλά θα βγει για να πάρει την μπάλα. Κυρίως εμφάνισε μια ομάδα συγκεντρωμένη στον σκοπό: όχι τυχαία στο αβαντάζ του 2-0 η Τότεναμ έφτασε με δυο γκολ που της έδωσαν αμυντικοί της σε στημένες φάσεις – πρώτα ο Φαν Ντεν Φεν (που είχε την άνεση να πάρει και επιθετικό ριμπάουντ) και μετά ο Ρομέρο που εκμεταλλεύτηκε μια λάθος εκτίμηση του πρωτάρη τερματοφύλακα Σεβαλιέ που ο Λουίς Ενρίκε διάλεξε για να αντικαταστήσει τον Ντοναρούμα.

Ειδικά μετά το 2-0 η Τότεναμ είχε ένα αέρα υπεροχής που σε έκανε να πιστεύεις πως η κατάκτηση του Europa League την απελευθέρωσε από βάρη αποτυχιών που κουβαλούσε για δεκαετίες. Αλλά αυτός που από αυτά την απελευθέρωσε δεν βρισκόταν στον πάγκο της. Κι ο καλός καινούργιος προπονητής της τους οιωνούς δεν τους πρόσεξε: δεν έστειλε πχ στο γήπεδο ούτε ως αλλαγή τον ήρωα σκόρερ του τελικού του Μαίου Μπρέναν Τζόνσον – με απλά λόγια πήγαινε γυρεύοντας. Κι έχασε ένα τρόπαιο την στιγμή που οι οπαδοί των Σπερς είχαν αρχίσει να σκέφτονται τις στιγμές της απονομής.

Μια λάθος ομάδας

Γυρεύοντας πήγε και ο Λουίς Ενρίκε. Η Παρί διάλεξε μάλλον την χειρότερη στιγμή για να τσακωθεί με τον Ντοναρούμα που έχεις ως ειδικότητα το να πιάνει πέναλτι σε ματς με τους Αγγλους – αλλά αυτό δεν είναι ευθύνη του προπονητή. Οταν το ματς οδηγήθηκε στην διαδικασία των πέναλτι υποθέτω πως όλοι οι σχολιαστές της γης την έλλειψη του Ιταλού τερματοφύλακα την επισήμαναν, αλλά στο μεταξύ είχε γίνει φανερό πως ακόμα κι αν συγκεκριμένη κατάρα του Ποστέκογλου δεν υπήρχε, μια αόρατη κατάρα η Τότεναμ θα πρεπε να ξορκίσει κι αυτό είναι πάντα δύσκολο. Ο Ενρίκε παρουσίασε μια ομάδα με ένα μόνο μέσο: δεν είχε τον Νέβες και κράτησε εκτός τον Ρουίς. Ο Βιτίνια, που έμπλεξε και με τον Σααρ, είναι βιονικός, αλλά δεν μπορεί να τρέχει και για τον Ζαίρ Εμερί (που είναι κάτι σαν «δεκάρι» στην καρδιά) και για τον Ντουέ που δεν πρόκειται ποτέ να γίνει μέσα αριστερά.

Η ιδέα να παίξει ο Κβαρασκέλια στα δεξιά αποδείχτηκε λάθος – όλα ήταν περίπλοκα. Η Παρί, που εξαιτίας της συμμετοχής της στο Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων δεν έχει ούτε δέκα ημέρες προετοιμασίας, έμοιαζε ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο έξω από τα νερά της: όταν έβλεπες κάποιον Σπενς να περνά σαν σταματημένο τον Χακίμι, τον καλύτερο δεξιό μπακ του κόσμου, καταλάβαινες πως κάτι δεν πάει καλά. Ο Ενρίκε πέρασε στο ματς τον Κανγκ Λι στο 70΄για να βρει ένα επιθετικό χαφ ικανό για μια προσωπική ενέργεια και στο 80΄θυμήθηκε την αξία του φορ βάζοντας τον Ράμος και φέρνοντας τον άκαπνο Ντεμπελέ στα δεξιά. Όλα αυτά νόμιζες ότι έγιναν για να την τιμή των όπλων κι όχι γιατί υπήρχε κάποια τεράστια πίστη για ανατροπή – ακόμα και η ακύρωση ενός γκολ του Μπαρκολά, στην πρώτη φάση που οι πρωταθλητές Ευρώπης έφτιαξαν στην επανάληψη, έμοιαζε σημάδι ήττας. Κι όμως το ματς γύρισε. Ο Κανγκ Λι σκόραρε στο πρώτο του σουτ στο 85΄και ο Ράμος από σέντρα του Ντεμπελέ με κεφαλιά στις καθυστερήσεις. Χωρίς καλά καλά η Παρί να ανεβάσει ταχύτητα.

Ακόμα χειρότερα

Ηταν σκληρό για την Τότεναμ, αλλά το πράγμα έμελλε να γίνει χειρότερο. Στην διαδικασία των πέναλτι ο εξαντλημένος Βιτίνια αστόχησε πρώτος: οι Λονδρέζοι αναθάρρησαν. Αλλά έτσι συμβαίνει με τις κατάρες: θέλουν να καταλαβαίνεις ότι σε κυνηγάνε ακόμα κι αν νομίζεις πως γλύτωσες. Ο τερματοφύλακας Σεβαλιέ διόρθωσε το λάθος του στο γκολ του Ρομέρο υπνωτίζοντας τον Μίκι Φαν Νε Φεν – είναι να απορείς γιατί έβαλαν Ολλανδό να χτυπήσει πέναλτι. Κι ο Μάτις Τελ έχει κοψιά και όνομα μοιραίου: έστειλε την μπάλα άουτ και η Παρί πήρε το τρόπαιο καλά καλά χωρίς να καταλάβει πως.

Ο Αγγελος Ποστέκογλου δεν γέλασε – είμαι βέβαιος. Αλλά η αδικία έχει κόστος…

(Gazzeta.gr, Αύγουστος 2025)