Τα τελευταία χρόνια στους ημιτελικούς του κυπέλλου Ελλάδος γίνονται ολοένα και μεγαλύτερες αστειότητες για ένα λόγο απλούστατο: είναι πολλές οι ομάδες που προσπαθούν κερδίζοντας το κύπελλο να σώσουν την σεζόν τους. Αδυνατώντας να κάνουν πρωταθλητισμό, οι πιο πολλοί από τους μεγάλους ρίχνουν το βάρος τους στην κατάκτηση του κυπέλλου, που πάντα ηρεμεί τους φανατικότερους των οπαδών τους, και δίνει χρόνο σε μια διοίκηση να προετοιμάσει μια χρονιά χωρίς πίεση. Το «χωρίς πίεση» σε απλά ελληνικά σημαίνει χωρίς να ξοδέψει σχεδόν τίποτα: για κάμποσους αυτός είναι και ο μεγάλος στόχος. Ο Παναθηναϊκός και κυρίως η ΑΕΚ απέκτησαν προβάδισμα για να παίξουν στον τελικό. Αν συνυπολογίσουμε ότι αυτός θα γίνει στο ΟΑΚΑ, η ΑΕΚ που θα είναι γηπεδούχος έχει και τη δυνατότητα να το κερδίσει κιόλας, όπως και πέρυσι άλλωστε.
Ο Μπεργκ δεν χρειάζεται να σκοράρει
Ο ΠΑΟ την Τετάρτη ήταν πιο ξεκούραστος από τον ΠΑΟΚ: η επιλογή του Ουζουνίδη να παίξει με τους αναπληρωματικούς στην Τούμπα του βγήκε σε καλό, και γιατί ο ΠΑΟΚ την Κυριακή σταμάτησε στα τρία γκολ. Με μια πιο διψασμένη ομάδα στα χέρια του ο καλός Ουζουνίδης έκανε το προφανές: φρόντισε να μην αφήσει τον ΠΑΟΚ να κυκλοφορήσει καλά τη μπάλα και κυρίως έπαιξε όσο καλύτερα μπορούσε να παίξει για να μην δεχτεί γκολ. Η τελική νίκη του ΠΑΟ με το σημαντικό 2-0 βασίστηκε στην υπομονή στη επίθεση: το δεύτερο γκολ ήρθε αργά, μόλις στο 82΄, αλλά ο ΠΑΟ δεν έδειξε ποτέ σημάδια βιασύνης, κυρίως γιατί απέναντί του είχε μια ομάδα που έπαιξε ένα μάλλον αμήχανο επιθετικά ποδόσφαιρο. Η προσοχή του Ιβιτς ήταν όλη στο να περιοριστεί ο Μπεργκ. Η άμυνα του ΠΑΟΚ, μετά το πρώτο δεκαπεντάλεπτο, δεν ανέβηκε σχεδόν ποτέ, ο Κάνιας και ο Σακόφ αγωνίστηκαν κοντά στα στόπερ, ακόμα και η είσοδος του Κίτσιου στο δεύτερο ημίχρονο έγινε με σκοπό την καλύτερη δυνατή άμυνα: ο Μπέργκ δεν σκόραρε, αλλά είχε συμμετοχή και στα δυο γκολ του ΠΑΟ – το να του περιορίσεις τη δυνατότητα να σουτάρει (κολλώντας του ένα στόπερ και στέλνοντας ένα δεύτερο σε ντρουμπλάρισμα) δεν του αφαιρεί τη δυνατότητα να παίξει. Ο τρόπος για να περιορίσεις την αντίπαλη επίθεση είναι να παίξεις πιο πολύ εσύ. Ο ΠΑΟΚ, όπως συνήθως συμβαίνει στα ματς που δίνει στην Αθήνα, έπαιξε λίγο και φοβισμένα. Κι έχασε.
Καθάρισε νωρίς νωρίς
Στο Καραϊσκάκη η ΑΕΚ είχε ένα και μόνο μεγάλο πρόβλημα: το γήπεδο. Το γρήγορο γκολ του Αραούχο έσβησε τα άσχημα προηγούμενα: η ΑΕΚ ήθελε να σκοράρει, το κανε νωρίς και πρώτη – δεν ήταν αγώνας πρωταθλήματος, όπου μετράνε οι βαθμοί, αλλά ματς κυπέλλου, όπου το να σκοράρεις εκτός έδρας δίνει αβαντάζ μεγάλο. Ο Ολυμπιακός αντέδρασε γρήγορα κι είχε ένα καλούτσικο τριαντάλεπτο από το 15΄και μετά, όμως το παιγνίδι του ήταν σαν περίληψη των αδυναμιών που έδειξε μέσα στη σεζόν. Η άμυνα δεν εμπνέει εμπιστοσύνη και ειδικά με αντιπάλους γρήγορους κυνηγούς, που ξέρουν να κινούνται χωρίς τη μπάλα, είναι δύσκολο να μην δεχτεί γκολ - πόσο μάλλον όταν είναι και ουσιαστικά απροστάτευτη από τους μέσους. Είδαμε επίσης ένα ακόμα μέτριο ματς του Φορτούνη, ένα ακόμα στο οποίο τα φορ δεν έδωσαν τίποτα, ένα ακόμα στο οποίο έπαιξαν μικρά παιδιά για να πάρουν ευκαιρίες και να μεγαλώσουν, ένα ακόμα στο οποίο πάλεψε μόνος κι αβοήθητος ο Σεμπά, ένα ακόμα στο οποίο δεκαπέντε λεπτά του Μάριν βοηθάνε για να παιχτεί λίγο παραγωγικό ποδόσφαιρο, αλλά παραμένουν λίγα. Η ΑΕΚ ανασυντάχθηκε στο ημίχρονο, εκμεταλλεύτηκε το ότι ο Ρομάο είχε κίτρινη, έπαιξε από τη μεριά του Ρέτσου πιο πολύ και πήρε το ματς δείχνοντας και μεγαλύτερη αθλητική φρεσκάδα, αφού έχει παίξει και δώδεκα ματς λιγότερα από τον Ολυμπιακό – μην το ξεχνάμε.
Ο Ιβάν τρελάθηκε
Φυσικά υπάρχει και η δεύτερη ανάγνωση. Ο Ιβάν Σαββίδης πρέπει σοβαρά να προβληματιστεί για τις επιλογές των ανθρώπων που έχει δίπλα του τα τελευταία χρόνια και που τους πληρώνει για να του εξηγούν το ελληνικό παραγοντικό παιγνίδι– μιλάω για τους Ελληνες νταραβεριτζήδες που παριστάνουν τους διοικητικούς του ΠΑΟΚ και που, αν πιστέψω αυτά που ακούγονται, τον έχουν οδηγήσει στο να πετάξει εκατομμύρια για να του κάνουν πλάκα οι πάλαι ποτέ Σύμμαχοι του. Σε ένα κανονικό ποδόσφαιρο δεν υπάρχει λόγος να συζητάς για τη διαιτησία του Σιδηρόπουλου στη Λεωφόρο: ο μέτριος, δημοσιοσχεσίτης διαιτητής έπαιξε έδρα, όπως συνήθως κάνει. Αν, όμως, είσαι ο Σαββίδης, έχεις όπως λένε ξοδέψει εκατομμύρια για Ενώσεις κτλ, (προς Θεού, για να καθαρίσεις το ποδόσφαιρο…), αυτό που σου κάνουν ο Κομίνης και ο Σιδηρόπουλος που δεν δίνουν ένα πέναλτι – χέρι του Χουλτ, για το οποίο δεν χρειάζεται ριπλέι, είναι για σένα ανεπίτρεπτο. Στην Ελλάδα έχω δει πολλούς ανθρώπους να σκορπάνε τα λεφτά τους επενδύοντας σε τομάρια για να κερδίσουν, αλλά μόνο το Σαββίδη έχω δει να πετάει λεφτά σε ανθρώπους, που δουλεύουν για άλλους! Από το 2012 και μετά το ελληνικό ποδόσφαιρο, δηλαδή τα τομάρια που πουλάνε υπηρεσίες, πέρασε μια μεγάλη κρίση: ευτυχώς που βρέθηκε ο Ιβάν και με τα λεφτά του γύρισαν όλοι. Αγαλμα θα του κάνουν.
Η πατρότητα του σχεδίου
Για τον Ολυμπιακό έχω μιλήσει εγκαίρως. Καιρό τώρα υπάρχει ένα ολόκληρο σχέδιο που εκτελείται από συγκεκριμένους ανθρώπους – το σχέδιο αποδίδει. Οι μεγαλοπάράγοντες στην Ελλάδα έχουν χρόνια τώρα μετατρέψει το ελληνικό ποδόσφαιρο σε ένα παιγνίδι εξουσίας: αυτή είναι η πραγματικότητα και σε όποιον δεν αρέσει δεν χρειάζεται να παρακολουθεί ελληνικό ποδόσφαιρο. Αλλά αυτό που συμβαίνει φέτος δεν έχει σχέση με τίποτα από όσα έχουν κατά καιρούς συμβεί τα προηγούμενα χρόνια: κανείς π.χ φέτος δεν έχει κερδίσει τις εκλογές στην ΕΠΟ, ώστε να συνδιοικεί και να παίρνει ό,τι του ανήκει, δηλαδή τα μπράβο ή τις κατάρες. Αν συνέβαινε αυτό, θα μιλούσαμε για συνηθισμένα πράγματα: αν υποθέσουμε ότι ο χαμένος της εκλογικής διαδικασίας ήταν ο Ολυμπιακός π.χ, αυτός θα ήταν υποχρεωμένος να διαμορφώσει μια συγκεκριμένη στρατηγική απέναντι στην ομοσπονδία – τρόποι αντιπολίτευσης πάντα υπάρχουν. Ο ευκολότερος είναι η πίεση που ασκείς, αν είσαι δυνατός, στο Κράτος να λειτουργεί εποπτικά – κυρίως να ελέγχει. Αν και το Κράτος δεν τον προστατεύει όποιον βλέπει ότι τον κυνηγούν, αυτός σηκώνεται και φεύγει: έχει συμβεί με πολλούς. Όμως η εφετινή σεζόν είναι αποτέλεσμα μιας τελείως ανώμαλης κατάστασης: η κυβέρνηση διοικεί το ποδόσφαιρο δια μέσου μιας Επιτροπής, που τοποθέτησε στην ΕΠΟ η ίδια και οι φίλοι της. Η ίδια η κυβέρνηση βάφτισε «εξομάλυνση» το κυνηγητό του Ολυμπιακού. Στρατολογήθηκε ό,τι χειρότερο υπάρχει και χρησιμοποιούνται τα ματς του Ολυμπιακού ως διαφημιστικό σποτ εξουσίας: στην ΚΕΔ υπάρχουν δυο «μαριονέτες» που τοποθετούν στα παιγνίδια τους διαιτητές, που τους ζητάνε – για να θυμηθούμε τη δήλωση του Σπανού. Η Επιτροπή που διοικεί την ΕΠΟ έχει τυπικά μέλη τον Δρόσο, τον Μπάρτζη, τον Βρύζα κτλ. Στην πραγματικότητα τα μέλη της είναι ο Κοντονής, ο Βασιλειάδης, ο Φλαμπουράρης, ο Θωμάς κτλ. Βασικός σκοπός είναι και η επίδειξη δύναμης: χαλάς π.χ το γεύμα του υπουργού; Ε θα σου στείλω τα ΜΑΤ να δείρουν ακόμα και τους παίκτες, αν χρειαστεί.
Το πολύ που μπορεί
Στην πραγματικότητα γίνεται πολλή φασαρία για κάτι ελάχιστο: το κύπελλο, που διεκδίκησαν πρόσφατα η Ξάνθη κι ο Ατρόμητος και που έχει κατακτήσει η Καστοριά. Ο ΠΑΟΚ μπορεί να ανατρέψει το 0-2: η οργή του Σαββίδη είναι μεγάλη και δύσκολα θα τον πιάσουν πάλι κορόιδο – άλλωστε ο ΠΑΟ δεν ελέγχει και τίποτα για να νοιώθει ήσυχος. Ο ΠΑΟ ξεκινάει με ένα 0-1 σε βάρος του στην Τούμπα κι ο Ουζουνίδης το ξέρει, για αυτό και λέει ότι χρειάζεται ένα γκολ κτλ κτλ. Ο Ολυμπιακός στο ΟΑΚΑ, το πολύ που μπορεί, είναι να εκθέσει πάλι ένα ολόκληρο σύστημα που έχει πάρει εργολαβία την εξόντωσή του. Πρόκειται σαφώς για μικρή παρηγοριά. Η αλήθεια είναι ότι ο Ολυμπιακός μόνο κακό μπορούσε να πάθει κερδίζοντας το κύπελλο: μόνο οι αποτυχίες σου επιτρέπουν να δεις την πραγματικότητα και μόνο χάρη σε αυτές μπορεί να διορθωθείς – αν το θες βέβαια. Για την ώρα ο Ολυμπιακός ψάχνει το βαθμό που θα του δώσει το πιο δύσκολο πρωτάθλημα που έχει κατακτήσει ελληνική ομάδα. Βλέπετε όλοι πλέον το γιατί.
