Η θεραπεία του Βασίλη Σπανούλη

Η θεραπεία του Βασίλη Σπανούλη


Πιο πολύ και από την νίκη του Ολυμπιακού στη Βαλένθια, μια νίκη προβλεπόμενη αφού η ελληνική ομάδα είναι πιο έμπειρη και πιο ικανή στο να διαχειρίζεται απουσίες από την πρωταθλήτρια Ισπανίας, μου έχει κάνει αληθινά εντύπωση αυτό που συνέβη με τον Βασίλη Σπανούλη, που έκανε το τριήμερο ταξίδι στην Ισπανία και τελικά δεν αγωνίστηκε. Ο αρχηγός του Ολυμπιακού έχει πραγματικά όλο το χρόνο που χρειάζεται για να αναρρώσει  και κανείς δεν τον πιέζει να επιστρέψει, μολονότι όλοι ξέρουμε πως η ομάδα του Ολυμπιακού είναι και φέτος στημένη πάνω του.

Δεν θα το μάθουμε ποτέ

Νομίζω ότι η ιστορία του εφετινού τραυματισμού του Σπανούλη είναι μια από αυτές της οποίας τα μυστικά δεν θα μάθουμε ποτέ. Κανείς μέχρι τώρα δεν έχει πει υπεύθυνα ποιο ήταν το πρόβλημα του Σπανούλη, πως το απέκτησε, ποιος είναι ο κίνδυνος που ο παίκτης διατρέχει και πότε θα είναι απολύτως καλά. Πιθανότατα, αυτό το τελευταίο, να μην το έχει πει κανείς γιατί το πότε θα ξαναμπεί ο Σπανούλης στα ματς εξαρτάται πραγματικά από τον ίδιο και μόνο. Ο Σπανούλης λειτουργεί λίγο σαν γιατρός του εαυτού του και είναι λογικό: γνωρίζει τις αντοχές του καλύτερα από τους γιατρούς και τους φυσικοθεραπευτές και το πότε θα επιστρέψει θα το αποφασίσει ο ίδιος. Στο μεταξύ έχει την δυνατότητα να συνεχίσει την θεραπεία του, γιατί η ομάδα δεν τον πιέζει καθόλου. Βοηθάει σίγουρα το γεγονός ότι υπάρχουν νίκες που  απομακρύνουν τους πανικούς – κυρίως όμως επιτρέπει στον Σπανούλη να παρατείνει την θεραπεία και την προετοιμασία του το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός έχει βρει φέτος ένα τρόπο να παίζει χωρίς αυτόν. Η απουσία του Σπανούλη έχει σκληρύνει πολύ τον Ολυμπιακό, που κατάφερε να μετατρέψει το πιο μεγάλο του πρόβλημα, δηλαδή την απουσία του ηγέτη του, σε ένα παράδοξο και περίεργο αβαντάζ. Πως; Με τον τρόπο που ξέρει καλύτερα, δηλαδή ρίχνοντας ακόμα μεγαλύτερο βάρος στην άμυνα.

 

Τα τελευταία χρόνια, τον καιρό του Γιάννη Σφαιρόπουλου δηλαδή, ο Ολυμπιακός παίζει άμυνα με μυαλό και πάθος, που αρκετές ομάδες, κυρίως μικρότερες, ζηλεύουν. Πλην, όμως, αυτό έχει ένα τίμημα και το ξέρουμε: η ομάδα συμβιβάζεται με αυτή της την αρετή και ξεχνά άλλες εξίσου βασικές. Το «ζω και πεθαίνω με την άμυνα» είναι ένα κλισέ: στην πραγματικότητα κανείς δεν ζει και κανείς δεν πεθαίνει, απλά όταν το παιγνίδι μιας ομάδας είναι μονοδιάστατο, όταν αυτό δεν της βγαίνει, ο διακόπτης δύσκολα γυρνά. Ο Ολυμπιακός πέρυσι όταν ήταν πλήρης, έμοιαζε να έχει μόνο ένα τρόπο να κερδίζει – ειδικά τα δύσκολα ματς. Μετά την ήττα από την Φενέρ πέρυσι στον τελικό της Ευρωλίγκας και μετά την απώλεια του πρωταθλήματος από τον ΠΑΟ, ο Σφαιρόπουλος πρώτος από όλους κατάλαβε ότι κάτι πρέπει να αλλάξει και το καλοκαίρι μίλησε για την ανάγκη δημιουργίας μιας ομάδας πιο επιθετικής, που, όπως μας είχε υποσχεθεί, θα φτάνει εύκολα τους 80 πόντους. Μόνο που μόλις άρχισε η σεζόν, το βασικότερο επιθετικό εργαλείο της ομάδας, δηλαδή ο Σπανούλης, μπήκε στα πιτς. Και όλα άλλαξαν.

Οι νέες προτεραιότητες

Η απουσία του Σπανούλη είναι προφανές ότι δημιούργησε νέες προτεραιότητες. Τα σχέδια για ομάδα που θα σκοράρει πολύ πήγαν στην άκρη, γιατί έπρεπε να υπάρξει ένας Ολυμπιακός που θα κερδίζει, ώστε να υπάρχει και χρόνος αποθεραπείας του ηγέτη του. Ο Ολυμπιακός άφησε στην άκρη τα μεγαλεπίβολα σχέδια για επιθετικό και διαφορετικό μπάσκετ και θυμήθηκε τις γνωστές αρχές του. Υπάρχει δε φέτος μια σοβαρή διαφορά: ο Ολυμπιακός δεν παίζει άμυνα μόνο για να σταματήσει προικισμένες ομάδες, που μπορεί να είναι πιο γεμάτες και πιο πλούσιες από τον ίδιο, αλλά παίζει άμυνα με την ψυχή του και για να κερδίσει ομάδες ποιοτικά κατώτερες, όπως μπορεί να είναι ο Αρης Θεσσαλονίκης, ο Ερυθρός Αστέρας, η Μαγιόρκα, η Βαλένθια χθες βράδυ.

Αυτό ειδικά δεν είναι όσο απλό ακούγεται: οι μεγάλες ομάδες, ειδικά στο μπάσκετ, άμυνα με την καρδιά και την ψυχή τους παίζουν κόντρα στους ισοδύναμους ή τους καλύτερους – τους θεωρητικά χειρότερους θέλουν να τους κερδίζουν με την ποιότητα του επιθετικού τους παιγνιδιού. Ο Ολυμπιακός φέτος αυτό ούτε που το σκέφτεται: παίζοντας για να καλύψει την απουσία του αρχηγού και ηγέτη του αντιμετωπίζει κάθε αντίπαλο (όποιος κι αν είναι και όπως και αν λέγεται) με σκοπό να περιορίσει την επιθετική του παραγωγή, γνωρίζοντας πως μόνο αν τα καταφέρει θα κερδίσει. Η στρατηγική αυτή δεν απέδωσε με ομάδες ισοδύναμες, όπως ο Παναθηναϊκός και η Μπαρτσελόνα: σε αυτά τα ματς η απουσία του αρχηγού ήταν μεγάλη γιατί η άμυνα δεν αρκούσε. Στα ματς, όμως, με τους (θεωρητικά πάντα) χειρότερους το πάθος για άμυνα έδωσε στον Ολυμπιακό νίκες και στον Σπανούλη χρόνο. Ο Ολυμπιακός δέχτηκε 64 πόντους από την Μπασκόνια, 75 από τη Μάλαγα, την Φενέρ και την Χίμκι, 68 από την Μακάμπι, 59 από τον Ερυθρό Αστέρα και χθες 64 από την Βαλένθια. Ακόμα και στα ματς που έχασε δέχτηκε λίγους: 73 από την Μπάρτσα και 70 από τον ΠΑΟ. Η σταθερή του αμυντική επίδοση δείχνει ότι δεν αντιμετωπίζει τους αντιπάλους διαφορετικά – μόνο στο Μιλάνο λίγο χαλάρωσε, ίσως γιατί έφτανε και πιο εύκολα στο καλάθι. Όμως ο κανόνας είναι ο αντίπαλος να βάλει όσο λιγότερους ο αντίπαλος μπορεί, γιατί πρέπει και η ομάδα να κερδίσει και να γίνει καλά ο Σπανούλης!  

Τι θα γίνει όταν επιστρέψει

Θα χει πραγματικά ενδιαφέρον να δούμε τι θα γίνει όταν επιστρέψει ο Σπανούλης. Μέχρι τώρα η τρομακτική αμυντική προσήλωση όλων έχει να κάνει πολύ με την απουσία του: χωρίς σκυλίσια άμυνα, απόντος του Σπανούλη, δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να μεγαλώσεις τις πιθανότητες της νίκης, όποιος κι αν είναι ο αντίπαλός. Το «πώς κερδίζω χωρίς το Σπανούλη» είναι ένα μάθημα που ο Ολυμπιακός το έμαθε πολύ καλά–  σχεδόν άριστα. Να δούμε ποιο θα είναι το νέο μάθημα που η ομάδα θα πρέπει να περάσει, μετά την επιστροφή του αρχηγού του. Για την ώρα ας σημειώσουμε ότι η άμυνα του Ολυμπιακού υπήρξε η καλύτερη δυνατή θεραπεία του Σπανούλη…