Ο Παναθηναϊκός κέρδισε την Ευρωλίγκα για ένα απλό λόγο: γιατί απέδειξε στο Final4 ότι έχει τους καλύτερους περιφερειακούς στην Ευρώπη. Εχει τον μόνο Ευρωπαίο παίκτη που εχει κερδίσει την Ευρωλίγκα με τρεις διαφορετικές ομάδες και λέγεται Κώστας Σλούκας. Εχει τον Ναν, ένα παίκτη που ήρθε από το ΝΒΑ στην Ευρώπη για να μας θυμίσει πόσο μεγάλη είναι η διαφορά του αμερικάνικου πρωταθλήματος από όσα βλέπουμε στη γειτονιά μας. Εχει τον Γκραντ τον παίκτη αποκάλυψη της χρονιάς. Ολους τους έφερε ο προπονητής Εργκίν Αταμάν, που με μαστίγιο και καρότο, σεβασμό στο ταλέντο αλλά και μεγάλες απαιτήσεις, μπορεί να φτιάξει μια ομάδα ικανή να κερδίζει μεγάλους αγώνες κι όχι να παίζει άμυνα ή επίθεση ή σκάκι ή τάβλι. Με τέτοιους περιφερειακούς και ένα προπονητή που ξέρει τι είναι το μπάσκετ του καιρού μας (κι αγνοεί ευτυχώς αυτό της καταστροφής που στην Ελλάδα καταλαβαίνουμε…) μπορείς να κερδίσεις ακόμα και την Ρεάλ Μαδρίτης κι εύκολα, αρκεί και κάποιοι άλλοι παίκτες – κλειδιά να σταθούν στο ύψος τους. Ο απαραίτητος ΛεΣόρ έκανε και στον τελικό όσα στον ΠΑΟ δεν μπορεί κανένας άλλος να κάνει. Ο Μήτογλου και ο Χουάντσο έδωσαν πολύτιμα λεπτά. Ο Παπαπέτρου κι ο Καλαϊτζάκης έβαλαν τις πινελιές τους. Κι ο ΠΑΟ κέρδισε γιατί είναι ομάδα πραγματική: ομάδα στην οποία οι παίκτες γνωρίζουν ότι αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές στο γήπεδο.
Πάρτι με 95 πόντους
Οσοι κάνετε τον κόπο και με διαβάζετε δεν νομίζω πως νοιώσατε κάποια έκπληξη για ό,τι είδατε. Την εξέλιξη του ΠΑΟ του Αταμάν την έχω εξηγήσει βήμα βήμα εισπράττοντας ειρωνείες από πολλούς που ήθελαν δυο παίκτες πίσω από το ΛεΣόρ, μεγαλύτερη έφεση της ομάδας στην άμυνα, πιο οργανωμένο επιθετικό παιγνίδι κτλ. Από την αρχή σας έκανα κατανοητό ότι ο Αταμάν φτιάχνει ομάδες ποντάροντας πρώτα από όλα σε δυνατές προσωπικότητες. Ο Αταμάν έφτιαξε ένα ΠΑΟ με χαμαιλέοντια συμπεριφορά, ικανό να κερδίσει κάθε αντίπαλο κάνοντας κάτι απλό: παίζοντας καλύτερα από αυτόν. Όλα τα υπόλοιπα, που στην Ελλάδα έχουμε θεοποιήσει (στα πλαίσια ενός δήθεν μυαλωμένου μπάσκετ που στην πραγματικότητα αποτελεί προσπάθεια να κερδίζεις μόνο μέσα από την άμυνα, λες κι άλλος τρόπος δεν υπάρχει), τον Τούρκο δεν τον ενδιέφεραν και ευτυχώς για τον ΠΑΟ. Ο τελικός είναι η επιτομή της προσέγγισης του στο μπάσκετ: ο ΠΑΟ θέλει να είναι αποτελεσματικότερος της Ρεάλ Μαδρίτης – τίποτα άλλο. Και την κερδίζει βάζοντας της 95 πόντους. Ούτε γιατί την «έδειρε», ούτε «γιατί της χάλασε το μυαλό», ούτε γιατί ο Αταμάν βρήκε μαγικά σχήματα. Αλλά γιατί οι παίκτες του, ειδικά οι περιφερειακοί, έπαιξαν καλύτερα από την Ρεάλ στο τέμπο της. Όπως είχαν κάνει και στην Μαδρίτη στην κανονική διάρκεια: τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Τα φώτα της προσπέρασης
Τα γραπτά μένουν αλλά δεν σας ζητάω να διαβάσετε ότι έχω γράψει για τον ΠΑΟ και την εξέλιξή του από την αρχή της χρονιάς: δεν υπάρχει λόγος, όποιος κατάλαβε κατάλαβε. Ούτε σας ζητάω να δείτε τα υβριστικά σχόλια πολλών (και οπαδών του ΠΑΟ μάλιστα) για εξηγήσεις που έδινα, όχι μόνο για το παιγνίδι του Αταμάν, αλλά και για τις επιλογές του: ούτε αυτά έχουν σημασία, άλλωστε στην Ελλάδα ο οπαδισμός της άποψης είναι τόσο μεγάλος που στα social media όλοι βρίζουν. Απλά σας ζητώ να ρίξετε μια ματιά στα όσα έγραψα για την Ρεάλ μετά την νίκη της με τον Ολυμπιακό, όταν όλοι σχεδόν προεξοφλούσαν τον τελικό της θρίαμβο. Εξηγούσα ότι η θεαματική λειτουργία της Ρεάλ στο πρώτο ημίχρονο είχε να κάνει και με την ποιότητα της, αλλά κυρίως με την γνωστή δυσκολία του Ολυμπιακού στην επίθεσή του. Τόνιζα επίσης ότι οι παίκτες της Ρεάλ δεν έχουν αντοχές για να κρατήσουν το ρυθμό που ως ξεκούραστοι επιβάλουν και πως αν θες την Ρεάλ να την κερδίσεις δεν χρειάζεται να την «δείρεις», αλλά να την ακολουθήσεις σκοράροντας και να την κάνεις να σε φοβηθεί. Αυτό συνέβη στον τελικό. Η Ρεάλ ξεκίνησε ακόμα πιο επιθετικά από όσο με τον Ολυμπιακό. Τελείωσε το πρώτο δεκάλεπτο βάζοντας 36 πόντους. Αλλά ποτέ δεν θα μπορούσε να βάλει 140 συνολικά. Και σε αυτό το δεκάλεπτο που έκανε επίδειξη ποιότητας, ο ΠΑΟ είχε πετύχει 25 πόντους. Και τότε κέρδισε το ματς: το κέρδισε γιατί η Ρεάλ δεν του ξέφυγε. Απλά κεφαλαιοποίησε την δουλειά του αργότερα.
Το ημίχρονο έκλεισε με την Ρεάλ να έχει πετύχει 54 πόντους που ειδικά για τελικό είναι πολλοί. Αλλά ο Ταβάρεζ έκανε νωρίς δυο φάουλ και ο Πουαριέ άλλα δυο. Και ο Μούσα είχε βρει τον μπελά του από τον Γκραντ. Η Ρεάλ ήταν μπροστά αλλά το πράγμα έμοιαζε με αγώνα της Formula 1: ο προπορευόμενος είχε κάνει κάθε πιθανό ταχύτερο γύρο, αλλά ο ΠΑΟ ήταν εκεί κολλημένος πίσω του κι αναβόσβηνε τα φώτα για να προσπεράσει. Ο χρόνος ήταν υπέρ του, όπως όλη την χρονιά, γιατί ο χρόνος όταν τον αξιοποιείς είναι φίλος σου. Για το καθοριστικό κράτημα της απόστασης αρχικά και το προσπέρασμα στην συνέχεια – κι ενώ ο Αταμάν ψηλώνοντας και κονταίνοντας την πεντάδα έβρισκε λύσεις στην άμυνα – έπαιξε καταλυτικό ρόλο η κυρίαρχη μορφή του τελικού δηλαδή ο Κώστας Σλούκας.
Τι θα πει ηγέτης
Τι είναι η ηγεσία μιας ομάδας; Ένα σουτ στο τέλος ή μια κρίσιμη ασίστ ή μια σπουδαία άμυνα; Όχι φυσικά: αυτά μπορεί να τα κάνει ο καθένας, όπως ο καθένας μπορεί να κάνει ένα λάθος που να στοιχίσει ένα ματς. Η ηγεσία είναι να βγεις μπροστά όταν οι συμπαίκτες σου σε έχουν ανάγκη, να δείξεις το εγώ σου, να πάρεις πρωτοβουλίες που να πείθουν τους συμπαίκτες σου πως όλα γίνονται. Αυτό έκανε χθες, όπως και πολλές άλλες φορές στην καριέρα του, ο Σλούκας. Με τον Ναν να έχει φορτωθεί νωρίς τρια φάουλ και επί της ουσίας να μην παίζει καθόλου στο δεύτερο δεκάλεπτο, ο Σλούκας χρειάστηκε να κάνει αυτό που αγαπάει: να κρατήσει τη μπάλα πολύ ψάχνοντας τις τρύπες της αντίπαλης άμυνας, να αξιοποιήσει όποιον ξεκίνησε νωθρά, να παίξει ακόμα κι άμυνα με τον τρόπο του. Και κυρίως να έχει καθαρό μυαλό παρά το κυνηγητό του Καμπάτσο και των υπόλοιπων.
Ο Σλούκας διέλυσε την Ρεάλ χορεύοντας με την μπάλα. Δικό του το τελευταίο καλάθι του πρώτου ημιχρόνου ακριβώς στη λήξη. Δικά του δυο τρίποντα που εξέθεσαν την σκέψη του Ματέο να παίξει ζώνη, επαναλαμβάνοντας ότι έκανε πέρυσι κόντρα στον Ολυμπιακό στον τελικό για 30 και πλέον λεπτά. Δικό του το κουμαντάρισμα του ΠΑΟ την στιγμή της προσπέρασης. Δική του η μυαλωμένη καθοδήγηση στο τέλος, όταν ο ΠΑΟ δίνει στη νίκη διαστάσεις θριάμβου. Δική του μια προσωπική στατιστική αληθινό παράσημο καριέρας: 24 πόντοι (με 2/2 δίποντα και 4/4 τρίποντα) 3 ασίστ και δυο επιθετικά ριμπάουντ σε 25 λεπτά. Ο Σλούκας μετατρέπει τον τελικό σε προσωπική ραψωδία κι ας έχει είκοσι μέρες να προπονηθεί κανονικά κι ας ταλαιπωρήθηκε στον ημιτελικό: ο πόνος στον αληθινό ηγέτη δίνει δύναμη.
Μια κανονική ομάδα
Ο ΠΑΟ που έχει δεχτεί 36 πόντους στο πρώτο δεκάλεπτο, βάζει 31 στο τέταρτο, γιατί είναι ομάδα πιο νεανική, πιο σκληρή και καλύτερη από την Ρεάλ που λεπτό με λεπτό φθίνει. Ο Αταμάν δείχνει πως δεν έχει πρόβλημα να παίξει και χωρίς τον ΛεΣόρ όταν αυτός φορτώνεται με τέσσερα φάουλ πολύ νωρίς, δίνει χρόνο στον Βιλντόσα, σηκώνει στο τέλος τα χέρια και πανηγυρίζει. Αν ήξερε τι έγραφαν για αυτόν όλο το χειμώνα θα πέθαινε στα γέλια, αλλά δεν είναι τέτοιος άνθρωπος. Το γιατί η ελληνική μας αθλητικογραφία έπεσε τόσο έξω μαζί του θα το εξηγήσω αύριο: θα χάσω κανά δυο φίλους, αλλά καλά είναι να λέγεται και καμιά αλήθεια κάπου κάπου.
Στο μεταξύ ο κόσμος του ΠΑΟ γιορτάζει την έβδομη μεγάλη κούπα. Ο ΠΑΟ έφτασε στην επιτυχία μόλις επέτρεψε στα Final4. To κατάφερε την χρονιά που έγινε μια κανονική ομάδα, που είχε ένα προπονητή που την Ευρωλίγκα την έχει κερδίσει πρόσφατα, του οποίου ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος δέχτηκε τις εισηγήσεις του: ένα προπονητή που απαίτησε σπουδαίους σκόρερς και εμπιστεύθηκε ένα Ελληνα ηγέτη. Ο Κώστας Σλούκας είναι ο πρώτος που κερδίζει την Ευρωλίγκα με τρεις διαφορετικές ομάδες και το προσωπικό του αυτό ρεκόρ δύσκολα θα σπάσει. Όχι μόνο γιατί είναι ένας τεράστιος παίκτης, αλλά γιατί όποιος έχει ένα παίκτη που έχει κερδίσει την Ευρωλίγκα με δυο διαφορετικές ομάδες, δεν τον αφήνει να φύγει ποτέ. Κυρίως γιατί ξέρει ότι όπου και να πάει μπορεί να την ξανακερδίσει.
