Η μη κλήση του Κώστα Φορτούνη στην Εθνική Ελλάδος για τα ματς που έχει μπροστά της με την Ιρλανδία και την Γαλλία προκάλεσε διαβάζω την στεναχώρια του Ολυμπιακού και του ίδιου του παίκτη. Νομίζω πως κάθε ομάδα θέλει να βλέπει τους καλούς της παίκτες στην Εθνική και κάθε καλός παίκτης θέλει στην Εθνική να αγωνίζεται. Δεν ξέρω πόσο στεναχωρήθηκαν στον Ολυμπιακό και πόσο θύμωσε ο Φορτούνης. Αλλά αυτό που κυρίως ξέρω είναι ότι ο Γουστάβο Πογιέτ είναι προπονητής. Και το αποδεικνύει κάνοντας ό,τι πρέπει να κάνει ένας προπονητής, δηλαδή επιλογές.
Για την απόφαση του Πογιέτ γράφτηκαν πολλά, άλλα εύστοχα κι άλλα λιγότερο εύστοχα. Διαβάζω πχ ότι ο Φορτούνης υπήρξε από τους καλύτερους παίκτες του Ολυμπιακού μετά την διακοπή που έγινε εξαιτίας του μουντιάλ, ότι είχε γκολ και ασίστ, ότι έδειξε ότι άφησε πίσω τους τραυματισμούς του κτλ. Δεν αμφιβάλει για όλα αυτά κανείς. Θα μπορούσε βέβαια να αντιτάξει ότι όλα αυτά ο Φορτούνης τα έκανε σε ένα Ολυμπιακό που τελικά κατέληξε τρίτος, αλλά η επισήμανση θα ήταν άδικη για ένα παίκτη που πάλεψε μήνες για να επιστρέψει από ένα τραυματισμό και κέρδισε την συμμετοχή του στην βασική ενδεκάδα παλεύοντας. Είναι προφανώς άδικο να χρεωθεί στον Φορτούνη ειδικά οτιδήποτε στραβό έχει συμβεί στον Ολυμπιακό φέτος – η επιστροφή του στην ενεργό δράση ήταν μια από τις λίγες ευχάριστες ειδήσεις της χρονιάς. Αλλά είναι εξίσου άδικο και να γίνεται κριτική στον Πογιέτ γιατί τον άφησε στην άκρη. Η να του καταλογίζεται ότι το κάνει διότι προσπαθεί ν’ ανοίξει κάποιο μέτωπο με τον Ολυμπιακό. Όταν έχει καλέσει αυτή τη φορά στην Εθνική, όχι μόνο τον Πασχαλάκη και τον Μασούρα, αλλά ακόμα και τον Τζολάκη μετά από τα λίγα ματς στη σειρά που έκανε αλλά και τον Ρέτσο που το τελευταίο του καλό ματς αγνοείται. Θέλω να πω πως για να μην καλέσει τον Φορτούνη θα έχει τους λόγους του.
Τα δύσκολα μπροστά
Ας θυμηθούμε τι έχει γίνει προηγουμένως. Ο Γουστάβο Πογιέτ ανέλαβε την Εθνική σε μια στιγμή που ο Φορτούνης δεν ήταν διαθέσιμος. Εφτιαξε μια ομάδα που τα κατάφερε πολύ καλά στο UEFA Nations League: σε αυτό κέρδισε με την ομάδα του ένα εισιτήριο για ένα μπαράζ που θα δώσει την δυνατότητα στην Εθνική μας να διεκδικήσει μια θέση στα τελικά του Euro2024 ό,τι και να συμβεί στα προκριματικά. Η Εθνική μας δεν απουσιάζει μόνο από τα τελικά μεγάλων διοργανώσεων εδώ και χρόνια αλλά και από μπαράζ που για τα τελικά δίνουν θέσεις. Κατάφερε για τελευταία φορά να βρεθεί σε μπαράζ πρόκρισης το 2017, όταν και διεκδίκησε από τους Κροάτες τη θέση για τα τελικά του μουντιάλ της Ρωσίας – παρεμπιπτόντως σε εκείνη την ομάδα, που δεν τα κατάφερε να προκριθεί, ο Φορτούνης ήταν βασικός στο ματς που η Εθνική μας έχασε με 4-0 στο Ζάγκρεπ και μπήκε στη ρεβάνς στο γήπεδο στο δεύτερο ματς για να αγωνιστεί 30 λεπτά. Δεν άλλαξε τη μοίρα της Εθνικής κι ας ερχόταν από μια από τις καλύτερες σεζόν της καριέρας του.
Αυτή τη στιγμή η Εθνική μας, πολύ πριν φτάσει στα μπαράζ που έχει εξασφαλίσει, έχει μπροστά της μια σειρά από πολύ δύσκολα παιγνίδια: σε λίγες μέρες, στις 16 Ιουνίου δηλαδή, θα αγωνιστεί με την Ιρλανδία στην ΟPAP Arena και αμέσως μετά με τη Γαλλία στο Παρίσι. Ο όμιλος στον οποίο η ομάδα βρίσκεται απαιτεί πρώτα από όλα μαχητές: τέτοιους ψάχνει ο Πογιέτ. Παίκτες να παίξουν στη θέση του Φορτούνη υπάρχουν πολλοί. Ο αρχηγός Τάσος Μπακασέτας, αλλά κι ο Δημήτρης Πέλκας και ο Πέτρος Μάνταλος και φυσικά ο Γιάννης Κωνσταντέλιας «δεκάρια» παίζουν, κι από όλους αυτούς λογικά ο Πογιέτ θα διαλέξει ένα για την βασική ενδεκάδα. Όχι μόνο γιατί έτσι προβλέπεται από κάθε ορθόδοξο ποδοσφαιρικό σχήμα, αλλά και γιατί οι αντίπαλοι είναι τέτοιοι που πειράματα του τύπου «ας παίξουμε με δυο- τρία δεκάρια» θα τα τιμωρήσουν. Κι ο Πογέτ το ξέρει.
Πιο απλές περιπτώσεις
Είναι καλύτεροι παίκτες από τον Φορτούνη ο Μπακασέτας, ο Μάνταλος, ο Πέλκας κι ο Κωνσταντέλιας; Δεν έχει καμία σημασία. Για άλλους μπορεί να είναι και για άλλους δεν μπορούν να συγκριθούν μαζί του. Αλλά όλοι τους έχουν στοιχεία που κάνουν την κλήση τους ευκολότερη και κυρίως την ίδια την διαχείρισή και την χρησιμοποίησή τους πιο απλή. Ο Μπακασέτας, ο Μάνταλος κι ο Πέλκας ήταν στην ομάδα που κέρδισε την πρωτιά στον όμιλο του UEFA Nations League σταματώντας ένα σερί από ατελείωτες αποτυχίες. Ο κόουτς είναι λογικό να δέθηκε μαζί τους καθώς είδε πως όλοι τον βοήθησαν. Ο Μπακασέτας είναι αρχηγός της ομάδας. Ο Μάνταλος μπορεί να παίξει και σαν «οκτάρι», αν κι εφόσον χρειαστεί, ενώ κι ο Πέλκας έχει αγωνιστεί και ως ακραίος ελεύθερος κυνηγός. Ο Φορτούνης αγαπά μια και μόνη θέση κι αν παίξει σε κάποια άλλη θα το κάνει γιατί αλλιώς δεν γίνεται. Και για τον Πογιέτ είναι σαφώς προτιμότερο να έχει στον πάγκο τον Κωνσταντέλια, που (ακόμα) στόμα έχει και μιλιά δεν έχει, παρά ένα παίκτη που θα τον κοιτάει στα μάτια και θα νοιώθει ότι πρέπει να του απολογηθεί γιατί δεν τον ξεκίνησε βασικό. Kαι σίγουρα δεν περνά απαρατήρητο από τον ομοσπονδιακό προπονητή ότι από τον Ιανουάριο που ο Φορτούνης γύρισε στον Ολυμπιακό τα ματς που άρχισε βασικός και τα τελείωσε βασικός δεν είναι περισσότερα από τρία. Κι ότι δεν συγκαταλέγεται στις περιπτώσεις των παικτών που έρχονται από τον πάγκο και κάνουν την διαφορά. Δεν αποκλείω ο αποκλεισμός να είναι κι ένα μήνυμα στους υπόλοιπους παίκτες: σε κάποιους με αυτό τον τρόπο να δείχνει πόσο τους πιστεύει και κάποιους να τους προειδοποιεί. Όλα παίζουν.
Καλό θα του κάνει
Όπως και να το δεις δεν είναι παράξενο που ο Πογιέτ δεν τον κάλεσε τον Φορτούνη: παράξενο θα ήταν μάλλον να τον καλούσε, ενώ ούτε προλάβαινε να χτίσει το μηχανισμό τη επίθεσης της ομάδα πάνω του, ούτε έχει τέτοιο σκοπό. Και δεν ξέρω αν όντως στεναχωρήθηκε ο Φορτούνης – δεν αποκλείω ωστόσο να του βγει σε καλό. Θα έχει χρόνο να ξεκουραστεί και να δουλέψει και σωστά. Ως ευκαιρία πρέπει να δει το καλοκαίρι που έχει μπροστά του. Για να κάνει μετά από χρόνια μια κανονική προετοιμασία και να μεγαλώσει τις αντοχές του. Ωστε να κάνει πραγματικά τον κόσμο να αναρωτιέται του χρόνου γιατί δεν τον καλεί ο Πογιέτ στην Εθνική.
