Διαβάζω παντού αφιερώματα για τον Μίτσελ, τον νέο προπονητή του Ολυμπιακού που είναι ένας «παλιός». Ο Μίτσελ στο πρώτο του πέρασμα από τον Ολυμπιακό εμπλέκεται στις κατακτήσεις τριών πρωταθλημάτων καθώς ήρθε στα μέσα της σεζόν 2012-13 και έφυγε στα μέσα της σεζόν 2015-16. Ωστόσο δεν νομίζω πως στην προκειμένη περίπτωση μέτρησαν οι κατακτήσεις των τίτλων για την πρόσληψή του: ο Ολυμπιακός χρειάζεται ένα σκληρό τύπο στα αποδυτήρια του και φυσικά κάποιον που να γνωρίζει σε ποια ομάδα και σε ποια χώρα θα δουλέψει. Από τη στιγμή που η σεζόν έχει αρχίσει, δεν υπάρχουν περιθώρια για εβδομάδες προσαρμογής κτλ κτλ. Ο Ολυμπιακός χρειάζεται κάποιον ικανό να αναλάβει ευθύνες: για τον Μίτσελ, μπορεί να πει κανείς πολλά, ποτέ του όμως δεν φοβήθηκε να πάρει αποφάσεις.
Ο Ολυμπιακός θα χρειαστεί (και πολύ μάλιστα…) την σκληράδα, την ξεροκεφαλιά και το τουπέ του Μίτσελ που είναι πάντα ο αρχηγός της Ρεάλ Μαδρίτης και νιώθει πάντα ένα σκαλί πιο πάνω από τους ποδοσφαιριστές του. Αλλά κι ο Μίτσελ θα χρειαστεί τον Ολυμπιακό. Στα καλά του χρόνια στην Ελλάδα είχε στη διάθεσή του ένα πανάκριβο και εξαιρετικό τιμ συνεργατών: ο βοηθός του Βίκτορ λατρευόταν από τους παίκτες του Ολυμπιακού τότε κι όταν έφυγε για να ξεκινήσει καριέρα ως πρώτος προπονητής, ο Μίτσελ δεν κατάφερε να τον αντικαταστήσει. Όταν ο Ισπανός έφυγε τον Ιανουάριο του 2015, μετά από μια νίκη του Ολυμπιακού με τον Πλατανιά, άφησε τον Ολυμπιακό πρώτο στη βαθμολογία: το διαζύγιο ήταν συναινετικό. Αυτό σίγουρα μέτρησε για την διοίκηση πριν πάρει την απόφαση της επιστροφής του. Αλλά κι ο Μίτσελ όλο αυτό τον καιρό δεν είχε σταματήσει να στέλνει μηνύματα αγάπης: «μακάρι να επέστρεφα μια μέρα» έλεγε σε μια πρόσφατη συνέντευξή του αναγνωρίζοντας πως τις συνθήκες δουλειάς που βρήκε στον Ολυμπιακό δεν τις ξαναβρήκε.
Πολλοί ψάχνουν να βρουν γιατί έφυγε τότε: για να έφυγε, ενώ η ομάδα του ήταν πρώτη στη βαθμολογία και είχε μπροστά της ένα ματς στο Γιουρόπα λιγκ, κάτι δεν πήγαινε καλά στις σχέσεις του με τους συνεργάτες του και τα αποδυτήρια κι όντως αυτό συνέβαινε. Την σεζόν 2014-15 κάποιες από τις ακριβές μεταγραφές του δεν είχαν βγει (Αμπιντάλ, Αφελάι, Μπενίτεθ πχ είχαν βοηθήσει λίγο), η επιμονή του στην επιστροφή του Μήτρογλου δεν είχε δικαιωθεί γιατί ο Ελληνας φορ κουβαλούσε ένα τραυματισμό, ο Μίτσελ είχε διαφορετικές απόψεις από τον Πιέρ Ισά που ήταν τότε τεχνικός διευθυντής για το τι έπρεπε να γίνει στη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου ενόψει της συνέχειας. Αλλά από τότε πέρασαν επτά χρόνια: τίποτα από αυτά δεν έχει νόημα.
Γιατί ανασύρονται; Γιατί το θέμα δεν είναι ο Μίτσελ: το θέμα είναι το πώς θα δημιουργηθεί ακόμα μεγαλύτερη σύγχυση κι ακόμα μεγαλύτερη φαγωμάρα στον κόσμο του Ολυμπιακού. Όλοι άλλωστε έχουν καταλάβει ότι όταν αυτός ο κόσμος «πυροβολεί» με αναρτήσεις και κάνει επιθέσεις στα social media στους προπονητές, η διοίκηση δεν αδιαφορεί και παρεμβαίνει. Και το τέλος του προπονητή το ξέρουμε: δεν τον σώζει ούτε και το να έχει κατακτήσει τρία πρωταθλήματα στη σειρά σε τέσσερα χρόνια!
Συζήτηση χωρίς νόημα
Ηταν ο Μίτσελ η καλύτερη επιλογή; Κατά τη γνώμη μου η συζήτηση αυτή δεν έχει κανένα νόημα από τη στιγμή της πρόσληψής του. Ο κόσμος του Ολυμπιακού από τον Μίτσελ θα έπρεπε να έχει να θυμάται μόνο ωραία πράγματα: όχι μόνο κατακτήσεις πρωταθλημάτων και ευρωπαϊκές νίκες απέναντι σε πρωταθλήτριες (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Γιουβέντους, Ατλέτικο Μαδρίτης, Μπενφίκα, Αντερλεχτ κτλ), αλλά και τη βελτίωση ποδοσφαιριστών που έδωσαν στο κοινό του Καραϊσκάκη παραστάσεις καταπληκτικές. Με τον Μίτσελ προπονητή ο κόσμος είδε τον καλύτερο Μανωλά, τον καλύτερο Κάμπελ, τον καλύτερο Μήτρογλου, που ο Ερνέστο Βαλβέρδε δεν ήθελε να βλέπει, τον καλύτερο Σάμαρη, αλλά και την εξέλιξη του Ελαμπντελαουί, του Μαζουακού, του Μιλιβόγεβιτς κι άλλων πολλών. Με αυτόν έκαναν σπουδαία ματς ακόμα κι ο Βάις και ο Πέρεθ, έγινε κανονικός ποδοσφαιριστής ο Ολαϊτάν, θεοποιήθηκε ο Ρομπέρτο. Αυτά θα έπρεπε να μετράνε κι όχι τι έκανε ο Μίτσελ μετά τον Ολυμπιακό ή πριν από αυτόν.
Τρομακτικά δύσκολο πρόγραμμα
Κοιτάζω το πρόγραμμα του Ολυμπιακού: είναι τρομακτικά δύσκολο. Στην επιστροφή παίζει με τον Ατρόμητο που στο πρωτάθλημα έχει μια ήττα: έχασε από τον ΠΑΟΚ γιατί δέχτηκε γκολ στο 7ο λεπτό των καθυστερήσεων. Ακολουθεί ματς στο Ηράκλειο με τον ΟΦΗ που θα είναι πλήρης και πανέτοιμος. Μετά έρχεται στο Καραϊσκάκη ο ΠΑΟΚ τον οποίο ο Ολυμπιακός θα υποδεχτεί έπειτα από την Οδύσσεια ενός ταξιδιού στο Μπακού. Ακολουθεί ματς εκτός έδρας με τον Παναιτωλικό: στο Αγρίνιο ο Ολυμπιακός σχεδόν πάντα ζορίζεται και δεν υποδέχεται την αποστολή του ο πρόεδρος της ΕΠΣ της περιοχής. Μέσα σε όλα αυτά υπάρχουν δυο ματς κολλητά με την Καραμπάκ, που είναι πολύ δυνατή ομάδα, αλλά ανάθεμα αν στην Ελλάδα το καταλαβαίνει κανένας. Ο κύκλος κλίνει στο Φράιμπουργκ με τους Γερμανούς που στο Καραϊσκάκη έκαναν περίπατο.
Μπορεί να πάει σε αυτά τα παιγνίδια ο Ολυμπιακός με τους οπαδούς του στημένους στα πληκτρολόγια έτοιμους να «πυροβολήσουν» την επιλογή του Μίτσελ; Και πόσες ήττες μπορεί άραγε να αντέξει προπονητής σε ένα τέτοιο κλίμα; Ο Μαρτίνς δεν άντεξε ούτε μια. Ο Κορμπεράν δυο. Αλλά δεν μου προκύπτει ότι από αυτή την κατάσταση η ομάδα είναι κερδισμένη σε κάτι. Ισα ίσα: τους αντίπαλούς της βλέπω να χαίρονται και να προβάλουν τις διαφωνίες του κόσμου για τις επιλογές και τις ισοπεδωτικές του κρίσεις. Μέχρι κι ένα παραλήρημα του μακαρίτη του Αλέφαντου ανασύρανε – δεν νομίζω να το έκαναν από αγάπη για τον Ολυμπιακό.
«Δεν τον μπορώ τον Μίτσελ».
Όταν είχε φύγει ο Μίτσελ είχα γράψει ότι ήταν ένας υπέροχος τύπος κι ένας μεγάλος μπελάς: σήμερα όμως ο Ολυμπιακός μπελάδες έχει πολύ μεγαλύτερους – πρέπει πχ να γίνει ομάδα. Ο Μίτσελ λειτουργούσε πάντα ως μεγάλη προσωπικότητα και αυτές οι προσωπικότητες δεν περνάνε απαρατήρητες. Το 2014 μετά την νίκη του Ολυμπιακού με την Ατλέτικο Μαδρίτης είχα γράψει ένα κομμάτι στο Sport24, με το οποίο είχα μια σύντομη συνεργασία, με τίτλο «Δεν τον μπορώ τον Μίτσελ». Το κομμάτι ήταν ειρωνικό και αναφερόταν στους επικριτές του Ισπανού, στην ικανότητα του να δικαιώνεται συχνά κόντρα στο ρεύμα, στις ανέλπιστες νίκες του που συχνά έκλειναν στόματα. Αποδείχτηκε το διαδικτυακό αρθράκι που διαβάστηκε περισσότερο εκείνη τη σεζόν, αλλά η επιτυχία του δεν είχε να κάνει με εμένα που το έγραψα, αλλά με το πόσοι χιλιάδες άνθρωποι το είχαν βρει αληθινό και συμφωνούσαν: ήταν εποχές που ο Μίτσελ απολάμβανε μια γενική εκτίμηση – κανείς δεν ασχολούταν με τα βιογραφικά του και για τις νίκες του καμάρωναν όλοι γιατί ήταν νίκες του Ολυμπιακού. Αν δεν υπάρξει αυτή η γενική εκτίμηση και τώρα, ώστε να λειτουργήσει ως ασπίδα προστασίας του κόουτς, είναι ανώφελο να περιμένει κανείς το παραμικρό: όχι από το Μίτσελ, αλλά από κάθε προπονητή του Ολυμπιακού στο διηνεκές.
Οποιος και να ρθει θα κουβαλάει επιτυχίες και αποτυχίες, συμπάθειες και αντιπάθειες, πάθη και λάθη: αν το πέρασμά του από τον Ολυμπιακό αντιμετωπίζεται ως ευκαιρία για να τον στήσουμε στον τοίχο δεν θα μακροημερεύσει κανείς. Το γράφω για όσους ακόμα αγαπούν την ομάδα πιο πολύ από την άποψή τους: αυτοί οφείλουν τον Μίτσελ να τον στηρίξουν. Στήριξη δεν σημαίνει χειροκροτώ κάποιον γιατί κερδίζει συνέχεια. Στήριξη σημαίνει κατανοώ τη δυσκολία της δουλειάς του, αναγνωρίζω τη δυνατότητα της προσφοράς του και μένω δίπλα του, χωρίς την κρίση μου να την επηρεάζουν ούτε καν τα αποτελέσματα: ο προπονητής για τα άσχημα έχει την μικρότερη ευθύνη, ακόμα κι αν για τα καλά έχει το μεγαλύτερη συμβολή. Στον Ολυμπιακό αυτό είναι συχνά αδύνατο να γίνει κατανοητό: ας γίνει κατανοητό τουλάχιστον πως ομάδα που αλλάζει τέσσερις προπονητές το χρόνο ξεκινάει πάντα από το μηδέν. Και δεν πάει πουθενά.
Του κόσμου τα απίθανα
Για τον Μίτσελ θα πω ότι είπα και για τον Κορμπεράν όταν ήρθε. Ο προπονητής του Ολυμπιακού για να έχει την ησυχία του και να μπορεί να δουλέψει πρέπει να κάνει απίθανα πράγματα. Να κερδίζει συνεχώς στο πρωτάθλημα και να έχει τεράστιες διαφορές από τους διώκτες του, ήδη από τα Χριστούγεννα. Να πηγαίνει καλά στην Ευρώπη, όπου το «καλά» χρόνο με το χρόνο σημαίνει προκρίσεις και διεκδικήσεις ευρωπαϊκών τροπαίων- αν είναι δυνατόν. Πρέπει επίσης να παρουσιάζει μια ομάδα που να φορτώνει με γκολ τους μικρούς του πρωταθλήματος και να έχει την πρώτη επίθεση στο πρωτάθλημα, αλλά να παίρνει και μάγκικες νίκες στα ντέρμπι. Και φυσικά να μην κακοκαρδίζει τις φίρμες και να βγάζει και παίκτες. Και να μιλάει ωραία, να είναι «όνομα» και να φωνάζουν το όνομά του στο Καραϊσκάκη.
Όλα αυτά δύσκολα γίνονται. Το μόνο καλό στην περίπτωση του Μίτσελ είναι ότι τα έχει υπόψιν του ως απαιτήσεις. Κι όσο κι αν ακούγεται απίστευτο για ένα διάστημα στο πρώτο του πέρασμα ανταποκρίθηκε σε όλες…
