Λίγο πριν την έναρξη της Ευρωλίγκας ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟ είχαν την media day τους – όλοι έκαναν τις προγραμματικές τους δηλώσεις. Ακουσα από όλους πολλά, αλλά σχεδόν τίποτα άξιο σχολιασμού: παίκτες και προπονητές είπαν μάλλον τα αναμενόμενα κι εξαίρεση ήταν ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης που είχε το θάρρος να παραδεχτεί πως προσωπικά του λείπουν ο Σλούκας και ο Βεζένκοφ – μπράβο του για την ειλικρίνεια. Κατά τα άλλα επειδή οι προγραμματικές δηλώσεις συνιστούν κι ένα είδος έναρξης της σεζόν τώρα που οι μεταγραφές ολοκληρώθηκαν (;) μπορώ να πω δυο πράγματα και για τους δύο έχοντας δει και κάποια από τα φιλικά τους. 

Ωρίμασαν οι συνθήκες 

Οσοι το blog το διαβάζουν γνωρίζουν πως περίμενα πως ο Ολυμπιακός θα αποκτούσε τον Μπραζντέκις: από όλους τους παίκτες τα ονόματα των οποίων ακούστηκαν φέτος το καλοκαίρι ο Λιθουανός από τον Καναδά ήταν αυτός που πληρούσε τις προϋποθέσεις που είχε στο μυαλό του ο κόουτς. Πριν λίγες μέρες έγραφα ότι ψάχνει απλά ένα καλό παίκτη ακόμα κι όχι ένα περιφερειακό σκόρερ όπως νόμιζαν οι πιο πολλοί. Είχα εξηγήσει και το γιατί. Ακούω τώρα ότι στον Ολυμπιακό θα υπάρξει λίγο το βλέποντας και κάνοντας – θα συνεχιστεί δηλαδή η αναζήτηση κάποιου περιφερειακού στις ΗΠΑ ο οποίος θα αποκτηθεί αν το περίεργο ζευγάρι Γκος – Κάναν δεν ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις. Όμως δεν το πιστεύω. Αυτά ο Μπαρτζώκας τα κάνει δύσκολα.

Στην ερώτηση αν ο Μπραζντέκις είναι ο παίκτης που χρειαζόταν ο Ολυμπιακός, η απάντηση είναι ότι ο Μπραζντέκις είναι ο παίκτης που χρειαζόταν ο Μπαρτζώκας. Γιατί άργησε να τον αποκτήσει; Πιθανότατα γιατί έπρεπε να πείσει τους αδερφούς Αγγελόπουλους πως ένας τέτοιος παίκτης του χρειαζόταν στην ομάδα πιο πολύ από ένα «δυάρι», που θα είναι και γκαρντ και σκόρερ. Ο Μπαρτζώκας έχει το δικό του πλάνο και το δικό του γούστο. Σεβάστηκε το γεγονός ότι κι εντός της ομάδας πιθανότατα υπήρχαν διαφορετικές εκτιμήσεις. Μίλησε με τον Τζέιμς (που δεν μπορεί να ήταν δική του πρώτη επιλογή) και περίμενε κάτι καλό από το ΝΒΑ (μολονότι Αμερικάνο παίκτη από το ΝΒΑ δεν θυμάμαι να έχει πάρει ποτέ). Περίμενε όσο χρειαζόταν γιατί ήθελε τον Λιθουανό του οποίου οι μετοχές ανέβηκαν στο μουντομπάσκετ. Κι έπρεπε για να ολοκληρωθεί η μεταγραφή να ωριμάσουν οι συνθήκες.

Φροντιστήριο έξτρα πάσας   

Διαβάζω κι ακούω πολλά ενδιαφέροντα για την έλλειψη σουτ που φαίνεται να υπάρχει αυτή τη στιγμή στον Ολυμπιακό, αλλά και για την απουσία ενός παίκτη ικανού στην διαχείριση της τελευταίας φάσης του ματς – που πάντα είναι μια κατάσταση ειδική. Επειδή συμβαίνει να έχω μια εξαιρετική πληροφόρηση για τις προθέσεις και τα θέλω του προπονητή του Ολυμπιακού θέλω να καθησυχάσω όσους δεν καταλαβαίνουν την επιλογή του Μπραζντέκις και βλέπουν ελλείψεις στο «δύο» κτλ: ο Μπαρτζώκας βλέπει το πράγμα αλλιώς. Η δική του προσέγγιση ξεπερνά τις γνωστές λογικές. Ο κόουτς πιστεύει πως όλοι οι περιφερειακοί του μπορούν να σουτάρουν, αρκεί η ομάδα συνολικά, με το ομαδικό παιγνίδι της, να τους φτιάχνει καθαρά σουτ: στις προπονήσεις γίνεται φροντιστήριο έξτρα πάσας. Είναι ευχαριστημένος από την πρόοδο του Λούντζη, την οποία είδε και στο μουντομπάσκετ και επέλεξε τον Σίκμα για την ικανότητα του να δημιουργεί σουτ για τους συμπαίκτες του. Τον πειράζει που δεν κατάφερε να τον δει να παίζει πολύ ως «τεσσάρι» στην Κύπρο λόγω του τραυματισμού του Μουσταφά Φαλ – από την άλλη το ότι τον είδε να παίζει τόσα καλά ως σέντερ απέναντι σε παίκτες όπως ο Νίμπο και ο Μπιρούτις μεγάλωσε την σιγουριά του για την απόφασή του να μην πάρει τρίτο ψηλό.

Κατοχές και βάθος

Ο Μπαρτζώκας δεν μιλάει για επιθέσεις κι ως εκ τούτου δεν δέχεται ότι του λείπει κάποιος που μπορεί να ανοίξει άμυνες με ατομικές ενέργειες: μιλά για «κατοχές» και θέλει ένα Ολυμπιακό που να κάνει περισσότερες από πέρυσι χάρη στις δυο γραμμές της άμυνάς του. Δεν πιστεύει ότι θα υπάρξει θέμα επίθεσης διότι προσδοκά σταθερά πάνω από 20 πόντους από τους τρεις ψηλούς του (Μιλουντίνοφ, Φαλ και Σίκμα) και δεν πιστεύει πως ο Ολυμπιακός, έτσι όπως είναι δομημένος, μπορεί να έχει λιγότερα από 12 -14 τρίποντα σε κάθε ματς. Η προσθήκη του Μπραζντέκις, που έχει περάσει από το πανεπιστήμιο (και του μπάσκετ) του Μίτσιγκαν και ξέρει την Ευρωλίγκα είναι η προσθήκη ενός παίκτη που μπορεί να παίξει άμυνα σε τρεις θέσεις και να σουτάρει με 40% τουλάχιστον – και μιλάμε για ένα ακόμα δίμετρο. Ο Μπαρτζώκας βλέπει σε αυτόν αυτό που του έλειπε πέρυσι, δηλαδή ένα δεύτερο Κώστα Παπανικολάου. Στην ερώτηση ενός φίλου και θαυμαστή του για το τι θα έλεγε σε όσους ισχυρίζονται πως δεν έχει παίκτη για το τελευταίο σουτ, απάντησε πρόσφατα πως ο σκοπός πρέπει να είναι να μην κρίνεται ένα ματς στο τελευταίο σουτ, αλλά νωρίτερα. Θύμισε ότι πέρυσι τα ματς του Ολυμπιακού στην Ευρωλίγκα που κρίθηκαν στο τελευταίο σουτ ήταν ελάχιστα – καλά καλά ούτε πέντε. Δεν το είπε αλλά είμαι βέβαιος ότι πιστεύει πως αυτή η τελευταία φάση θα βγαίνει από το πινακάκι του. Και ζητά τυφλή αφοσίωση.  

Το αν για όλα αυτά έχει δίκιο ή άδικο θα το δούμε στην πορεία: το βέβαιο είναι ότι φέτος εκμεταλλεύτηκε την τεράστια δημοφιλία του και την στήριξη του από την διοίκηση για να φτιάξει την ομάδα όπως ακριβώς την θέλει – δηλαδή με παίκτες που θα τον ακούνε χωρίς ενστάσεις. Δεν άκουσε τον κόσμο που φωνάζει για την ανάγκη σκόρερ, δεν έψαξε ένα τεσσάρι με τα χαρακτηριστικά του Βεζένκοφ γιατί τέτοιο δεν υπάρχει κι όντως το μόνο που τον χάλασε στο ξεκίνημα είναι ότι δεν έκανε την προετοιμασία που ήθελε: η ομάδα του δεν θα είναι πλήρης ούτε στη Ρόδο στο Σουπερκάπ. Αλλά υπάρχουν πολλά ματς (ειδικά στο ελληνικό πρωτάθλημα) για να τους εντάξει όλους στο πλάνο και να τους δει να παίζουν και μαζί με τον τρόπο που θέλει.     

Δέσιμο πρώτα από όλα

Ο ΠΑΟ ζει μια άλλη πραγματικότητα. Στην περίπτωσή του αναζητείται χρόνος για δέσιμο της ομάδας. Τον Αταμάν τον χάλασε ο μικροτραυματισμός του Βιλντόζα γιατί τον θεωρεί κομβικό, όσο και τους Σλούκα, ΛεΣόρ και Χουάντσο Ερνάντεζ. Ο Αταμάν αρχικά τουλάχιστον θέλει πολύ πικ εν ρόλ και φυσικά επιθετικές πρωτοβουλίες από όλους: στα φιλικά ο ΠΑΟ είχε πλουραλισμό που θύμιζε τις παλιές καλές του ομάδες. Όπως μαθαίνω πιστεύει πως μπορεί στην ομάδα να δώσουν το χρόνο που θέλει κυρίως δυο νίκες επί του Ολυμπιακού στο ξεκίνημα της σεζόν και καθόλου δεν τον πείραξε ότι η ομάδα του θα παίξει δυο ντέρμπι νωρίς – παρόλο που φυσικά δεν πρόκειται να κάνει κάποια ιδιαίτερη αναφορά στην συγκυρία. Ο Αταμάν έχει σκοπό να παίξει αυτά τα ματς με 7-8 παίκτες κι ας είμαστε ακόμα νωρίς. Στα φιλικά που έδωσε ο ΠΑΟ ήθελε να δει κυρίως κάποιες πεντάδες και την λειτουργικότητα τους, κι όχι να τεστάρει ικανότητες των παικτών: για αυτές είναι σίγουρος.

Για τον ΠΑΟ και τον προπονητή του είναι δύσκολο να μιλήσεις διότι το όλο project είναι στα σπάργανα. Kι αυτός αναζητά ομαδικότητα κυρίως, αλλά με την έννοια της συμμετοχής όλων κυρίως στο επιθετικό παιγνίδι. Υπάρχουν δυο ερωτηματικά που θα απαντηθούν μέσω των παιγνιδιών: είναι πολύ δύσκολο να γίνουν προβλέψεις. Το πρώτο έχει να κάνει με την γραμμή των ψηλών του. Ο ΛεΣόρ είναι ένας καταπληκτικός παίκτης για πικ εν ρολ – οι άλλοι δυο ψηλοί όμως κάνουν εντελώς άλλα πράγματα. Αυτό μπορεί με τον καιρό να δώσει στον ΠΑΟ λύσεις επιθετικές πολύ ενδιαφέρουσες, αρχικά όμως ο ΠΑΟ μοιάζει να είναι άλλη ομάδα με τον ΛεΣόρ κι άλλη χωρίς αυτόν: εντελώς διαφορετική όμως. Το καλό για τον Αταμάν είναι ότι ο Γάλλος έρχεται από την Παρτιζάν στην οποία το να παίζει 30 λεπτά του ήταν συνήθεια. Το δεύτερο ερωτηματικό για μένα έχει να κάνει με την επιθετική προσφορά του Ιωάννη Παπαπέτρου που στη θέση 3 μου μοιάζει μόνος. Ο Αταμάν δοκίμασε σχήματα με τρία γκαρντ – τα οποία θα χρησιμοποιήσει υποχρεωτικά και για να πιέσει τη μπάλα στην άμυνα. Όπως τον είδα τον ΠΑΟ στα φιλικά του με την Μπάγερν και την Εφές μου φάνηκε ότι θα ήταν μια τέλεια ομάδα με έξι παίκτες – δυστυχώς παίζουν πέντε. Ο Αταμάν πρέπει να βρει δυο που θα κάνουν μισή δουλειά παραπάνω ο ένας στην περιφέρεια (στην άμυνα κυρίως) κι ο άλλος στην γραμμή των ψηλών. Αλλά πρώτα από όλα χρειάζεται νίκες επί του Ολυμπιακού στα πρώτα ματς για να σβήσει το περσινό αρνητικό σερί. Απο αυτές θα εξαρτηθεί αν όλα μπορεί να γίνουν πιο εύκολα ή πιο πιεστικά.