Στο μεταξύ η Γερμανία κέρδισε το Ευρωμπάσκετ. Ο τελικός ανάμεσα σ’ αυτή και την Τουρκία ήταν ένα καταπληκτικό παιχνίδι που κρίθηκε στο τέλος: το 88-83 με το οποίο επικράτησαν δείχνει το είδος της μάχης που έγινε. Οι Τούρκοι ήταν μπροστά με 5 πόντους πέντε λεπτά πριν το τέλος του ματς, όταν ο Οσμάνι με το μοναδικό του καλάθι στο παιγνίδι έγραψε το 76 -71. Αλλά οι Γερμανοί στο φινάλε είχαν σωστότερες επιλογές κι αυτό τελικά μέτρησε. Η επικράτησή του ήταν δίκαιη.

Η ώρα του Στρούντερ

Οι Γερμανοί, που ακολουθούσαν σε όλο το ματς τους σκληρούς και συγκεντρωμένους Τούρκους, έκαναν την αντεπίθεσή τους στη σωστή στιγμή. Με πρώτο και καλύτερο τον MVP της διοργάνωσης Στρούντερ βρήκαν τα σουτ γιατί είχαν καθαρό μυαλό και περισσότερη ενέργεια. Ο Στρούντερ κάνοντας επίδειξη του τι σημαίνει βγαίνω μπροστά στα δύσκολα βάζει και τους 6 τελευταίους πόντους του ματς μετατρέποντας το σε βάρος της Γερμανίας 82-83 στο τελικό 88-83 με δυο σουτ και δυο βολές. Δεν είναι ο πιο συμπαθής παίκτης στον κόσμο, έχει το κακό συνήθειο να σκέφτεται φωναχτά, έχει πει ότι στην Γερμανία δεν τον αγαπούν εξαιτίας του χρώματος της δέρματός του, αλλά είναι σπουδαίος παίκτης: στο τέλος το ματς έχει γίνει η αναμέτρηση δυο μεγάλων περιφερειακών, και είναι τελικά ο Στρούντερ αυτός που θα νικήσει τον Λάρκιν, που από την πλευρά της Τουρκίας παραδόθηκε τελευταίος.  Βέβαια στην τελική ευθεία του ματς ο Στρούντερ δεν είναι μόνος: είναι καθοριστικά και δυο μεγάλα σουτ. Ο Ομπστ θυμάται την τέχνη του και βάζει την Γερμανία στο ματς με ένα σουτ από τα δικά του μειώνοντας σε 76-74 4’ 30’’ πριν το τέλος και ο αόρατος επιθετικά στον τελικό Τάις με το πρώτο του εύστοχο σουτ στο ματς την βάζει μπροστά με ένα τρίποντο στο 1΄49΄΄. Και μετά όλοι κάνουν στην άκρη για να περάσει ο Ντένις ο τρομερός που για το γεγονός ότι έκρινε το ματς κέρδισε και τον τίτλο του MVP της διοργάνωσης: ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, ο Λούκα Ντόνσιτς αλλά και ο Σενγκούν έκαναν καλύτερο τουρνουά, αλλά στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί.

Ο Αταμάν έπεσε στην παγίδα του

Τους Τούρκους τους έκαψε στο τέλος ο σούπερ παίκτης Σενγκούν που τους κουβάλησε μαζί με τον Οσμαν και τον Λάρκιν σε ολόκληρο τον τελικό, αλλά έχασε δυο κρίσιμο σουτ στο τελευταίο λεπτά: ένα δίποντο στα 52΄΄ με το οποίο οι Τούρκοι θα περνούσαν μπροστά κι ένα τρίποντο ισοφάρισης μετά από τάιμ άουτ του Αταμάν 10΄΄ πριν το τέλος. Ο σταρ της Τουρκίας τελείωσε το ματς χωρίς ενέργεια. Πέτυχε μεν 28 πόντους αλλά το τελευταίο του καλάθι καταγράφεται σχεδόν 7 λεπτά πριν το τέλος του παιγνιδιού. Οι Γερμανοί δεν έστησαν παγίδες πάνω του κι απλά δεν τον άφησαν να πασάρει πολύ όπως έκανε στο ματς με την Ελλάδα, αλλά τον κούρασαν γιατί έχουν παίκτες να το κάνουν. Ο Αταμαν από την άλλη έκανε πολλά από τα δικά του: βρήκε στο πρόσωπο του Μπόνα ένα δυνατό σέντερ για να χτυπήσει τους Γερμανούς κοντά στο καλάθι, είδε τους Σιπάχι και Χαζέρ και κάνουν για τρία δεκάλεπτα καλή σχετικά δουλειά πάνω στον Στρούντερ, αλλά στο τέλος της βραδιάς η Τουρκία προδόθηκε από το κακό ποσοστό της στο τρίποντο και από την κόπωση. Ο Αταμάν κράτησε στο γήπεδο τον Οσμάν για 40 λεπτά – δεν ξέρω πόσα χρόνια είχε να συμβεί κάτι τέτοιο – και τον Σενγκούν για 31΄και στο τέλος με τους δυο εξουθενωμένους η Τουρκία περιμένει τα πάντα από τον Λάρκιν, ενώ οι Γερμανοί παρά την κούραση του Φρανκ Βάγκνερ είχαν πιο πολλούς παίκτες με ενέργεια. Τον τελικό (κι ίσως κι ολόκληρο το τουρνουά) τον κρίνει το βάθος του πάγκου των Γερμανών που είναι πολύ μεγάλο. Ήρθαν από τον γερμανικό πάγκο για να βάλουν την πινελιά τους είτε κρατώντας την Γερμανία ζωντανή όταν υπέφερε, είτε δίνοντας βοήθειες στον Στρούντερ στο τέλος ο Τρίσταν Ντα Σίλβα με 13 π, ο Τίμαν  με 7 και κυρίως ο Μπονγκά που με 20 πόντους ήταν ο πραγματικός MVP του τελικού.

Και φαβορί και νικητές

Οι Γερμανοί ήταν ένα από τα φαβορί του τουρνουά και σαφώς το μοναδικό που δικαιολόγησε πλήρως τον τίτλο. Εζησαν αυτή την σπάνια ιστορία να χάσουν τον προπονητή τους Μούμπρου κατά την διάρκεια του τουρνουά: ο άνθρωπος αρρώστησε και ουσιαστικά κάθισε στην άκρη αφήνοντας στον συνεργάτη του Αλεν Ιμπραχίμοβιτς την δουλειά. Η Γερμανία είναι μια Εθνική ομάδα που μοιάζει ομάδα που συμμετέχει σε λίγκα: όλοι ξέρουν τι πρέπει να κάνουν, παίζουν χρόνια μαζί, έχουν μια σπάνια ομοιογένεια και έχουν μάθει και να κερδίζουν – αυτό είναι το τέταρτο σερί τουρνουά που διακρίνονται και για το ωραίο μπάσκετ που παίζουν. Στο Eurobasket, πλην του τελικού, ζορίστηκαν μόνο με αντίπαλο την Σλοβενία του Ντόνσιτς που ακόμα φωνάζει για την διαιτησία, αλλά κατά τα άλλα έκαναν υγιεινούς περιπάτους. Στο διάβα τους δεν βρήκαν ούτε τους Γάλλους, ούτε τους Σέρβους, στον όμιλό τους δεν είχαν Ισπανούς, Ιταλούς κι Ελληνες, αλλά αν τα υπόλοιπα φαβορί που έπρεπε να τους κοντράρουν έπεσαν θύματα εκπλήξεων δεν φταίνε για αυτό οι Γερμανοί: αυτοί ήταν συνεπής και πάλι.

Η Γερμανία του ΝΒΑ        

Οι Γερμανοί αποτελούν σταθερή απόδειξη του πόσο έχει αλλάξει το μπάσκετ χωρίς στην Ελλάδα να το καταλαβαίνουμε. Από τους μεγάλους πρωταγωνιστές τους κανείς δεν έχει αγωνιστεί στην Ευρωλίγκα κι όλοι έχουν γράψει ιστορία στο ΝΒΑ όπου και παίζεται το πραγματικό μπάσκετ. Ο Στρούντερ, οι αδερφοί Βάγκνερ (τώρα υπήρχε μόνο ο Φρανκ), ο Τρίσταν Ντα Σίλβα που ψάχνει ομάδα εκεί αγωνίζονται – ακόμα κι ο Τάις στο ΝΒΑ έχει περάσει τα καλύτερα χρόνια του.  Αν θες να κερδίσεις FIBA διοργάνωσης πλέον, χρειάζεσαι παίκτες που στο NBA να διακρίνονται και θες πολλούς. Εμεις είχαμε μόνο τον Γιάννη, οι Φινλανδοί μόνο τον Μάρκανεν, οι Σλοβένοι μόνο τον Ντόνσιτς, οι Τούρκοι μόνο τον Σενγκούν και τον Μπόνα, που έκανε μεγάλο τελικό. Οι Γερμανοί έχουν πολλούς και θα στείλουν στις ΗΠΑ κι άλλους. Και θα είναι διεκδικητές όλων των τουρνουά για κάμποσα χρονάκια ακόμα αφού το πρόγραμμα τους λειτουργεί και βγάζουν παίκτες. Όταν μιλάμε για εθνικές ομάδες αυτό είναι το πρώτο και περισσότερο απαραίτητο.