Το να ακούς τον Γιάννη Αντετοκούνμπο να λέει στο τέλος του μικρού τελικού του Eurobasket ότι το χάλκινο μετάλλιο που κατέκτησε με την Εθνική Ελλάδος μετά την δύσκολη νίκη κόντρα στην Φινλανδία με (92-89) είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμά του, ενώ ο ίδιος έχει κερδίσει τη λίγκα που λέγεται ΝΒΑ και τον τίτλο του ΜVP προκαλεί ανατριχίλα. Κι όμως ο Γιάννης δακρυσμένος, κατάκοπος, αλλά εμφανώς ευτυχισμένος με τα παιδιά του αγκαλιά ό,τι είπε το εννοεί. Δεν είναι μόνο ότι το μετάλλιο αυτό το πήρε με μια ομάδα χωρίς πολυτέλειες είναι ότι κι ο ίδιος αισθάνεται πως για να τα καταφέρει η ομάδα τρύπησε το ταβάνι της – πράγμα που πάντα δημιουργεί μια συνθήκη δικαίωσης. Στον αθλητισμό υπάρχουν νίκες που ένα αθλητή τον γεμίζουν: όσο πιο καλός είναι τόσες πιο πολλές είναι. Οι δικαιώσεις όμως είναι κάτι σπάνιο. Διότι ειδικά στο μπάσκετ ο καλύτερος κερδίζει πάντα. Και το να χρειάζεται να αποδείξεις ό,τι κάτι το αξίζεις, είναι μια συνθήκη σπάνια για τους αληθινά μεγάλους παίκτες γιατί συνήθως αγωνίζονται σε ομάδες στα μέτρα τους, σε ομάδες δηλαδή εξίσου μεγάλες για τις οποίες η επιτυχία είναι διαδικασία. Για την Εθνική μας αυτό που έγινε ήταν υπέρβαση.

Η πίστα της Φινλανδίας

Το πόσο δύσκολο ήταν αυτό το μετάλλιο έμενε να φανεί και στο τελευταίο ματς με την παράξενη Φινλανδία. Εγραφα τις προάλλες ότι η Εθνική μας σε αυτό το τουρνουά ήταν σαν κάθε φορά να χρειάζεται να ανεβεί μια πίστα σαν να βρίσκεται σε ηλεκτρονικό παιγνίδι. Η πίστα της Φινλανδίας ήταν από τις πιο παράξενες. Οι Φινλανδοί έχουν κάνει στην Εθνική μας πολλά και διάφορα αλλά και πάλι η ήττα από αυτούς θα ήταν αποτυχία μεγάλη και θα πονούσε ίσως πιο πολύ από την ήττα από τους Τούρκους που ήταν απλά καλύτεροι. Οι Φινλανδοί παίζουν ένα μπάσκετ από το ελληνικό κοινό ακατανόητο: σουτάρουν πιο πολλά τρίποντα από δίποντα (χθες 39!), τρέχουν ασταμάτητα, δοκιμάζουν να σκοράρουν όλοι χωρίς να φοβούνται, βρίσκουν ήρωες της μιας βραδιάς κι έχουν στο πρόσωπο του Μάρκανεν ένα Νοβίτσκι του 2025 – ένα all around σκόρερ και δημιουργό που συμβαίνει να είναι και 2,13! Στη διάρκεια του τουρνουά απέκλεισαν τους Σέρβους, έστειλαν σπίτι τους σκληρούς Γεωργιανούς, τρόμαξαν λίγο τους Γερμανούς, έγιναν συνολικά καλύτερη ως ομάδα και είχαν να παρουσιάσουν και μερικές ατραξιόν όπως ο Μούρινεν που θα μας απασχολήσουν τα επόμενα χρόνια. Δεν είχαν παίκτη για να σταματήσουν τον Γιάννη αλλά και να είχαν δεν βλέπουν το πράγμα έτσι: παίζουν για να βάλουν ένα καλάθι παραπάνω και δεν παρατάνε τίποτα ποτέ. Κι όλα αυτά τα έδειξαν και χθες ακριβώς μάλιστα την στιγμή που η Εθνική μας έμοιαζε να έχει καθαρίσει ένα ματς που έλεγχε από την αρχή.

Ο Ντόρσεϊ και ο Τολιόπουλος

Το ψυχόδραμα του τέλους χρειαζόταν χαρακτήρα. Ο κόουτς Σπανούλης μετά τα όσα είδε στο ματς με τους Τούρκους ήταν προετοιμασμένος. Η παράξενη πεντάδα της αρχής, με παρόντα τον Κατσίβελη και τον  Παπανικολάου στο «τέσσερα», προέκυψε για να μην υπάρχει πρόβλημα στο κατέβασμα και την κυκλοφορία της μπάλας. Ο Κατσίβελης έδωσε λίγα αλλά η Εθνική μας έσβησε γρήγορα από το μυαλό της το προηγούμενο σοκ και ο Γιάννης βρήκε αυτή την φορά δυο συμπαραστάτες ικανούς να απαντήσουν στο run end gun των Φινλανδών: τον Βασίλη Τολιόπουλο και τον Τάιλερ Ντόρσεϊ. Ο Τολιόπουλος νιώθει πολύ σημαντικός στην Εθνική και είναι: με δικά του σουτ κάτι μήνες πριν η Εθνική μας κέρδισε τους Τσέχους και πήρε το εισιτήριο που της έδωσε ένα μετάλλιο. Υποφέρει τα χετζ άουτ και το σκληρό παιγνίδι, αλλά αν βρει ευκαιρία να αποδείξει πόσο καλός σουτέρ είναι θα το κάνει χωρίς δεύτερη σκέψη: οι 15 πόντοι του (με 4 τρίποντα) ήταν καθοριστικοί για να αντέξει η Εθνική μας στο ρυθμό των Φινλανδών. Ο δεύτερος ήταν ο Ντόρσεϊ, μια από τις πιο παράξενες περιπτώσεις στην ιστορία κι όχι απλά στην επικαιρότητα του ελληνικού μπάσκετ. Ο Ντόρσεϊ πιστεύει πάντα ότι είναι ένας ΝΒΑer το ταλέντο του οποίου δεν αναγνωρίστηκε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Το να βρίσκεται σε μια ομάδα με τον Γιάννη είναι για τον ίδιο η απόδειξη ότι έχει δίκιο – ότι ανήκει αλλού. Χθες οι 20 πόντοι του σε 29 λεπτά είναι ο λόγος που η Εθνική κέρδισε. Μαζί με αυτό που ο Τολιόπουλος στο Mega χθες βράδυ αποκάλεσε η «τάπα του Θεού». Περιγράφοντας με μοναδικό τρόπο την αστοχία του Γιαντουνεν 4 δευτερόλεπτα πριν το φινάλε όταν βρέθηκε μόνος με το καλάθι μετά την χαμένη βολή του Βάλτονεν κι έτοιμος να δώσει στους Φινλανδούς το πρώτο και ίσως μοιραίο για την Εθνική μας προσπέρασμα της βραδιάς. Πριν ένα αόρατο χέρι τον σταματήσει. 

Δυο βετεράνοι σε συνθήκες πολέμου

Στο χαοτικό φινάλε του ματς καταλαβαίνεις την αληθινή δυσκολία αυτού του μεταλλίου. Οι δυο βετεράνοι στυλοβάτες της Εθνικής, ο Κώστας Σλούκας και ο Κώστας Παπανικολάου έχουν λυγίζει από τα 16 χρόνια χωρίς διάκριση: τα έζησαν όλα και εντελώς αναπάντεχα αφού ήταν μέλη Εθνικών ομάδων Νέων και Ελπίδων που τα κέρδισαν όλα. Φαντάζονταν την καριέρα τους στην Εθνική αλλιώς και βρέθηκαν σε μια μαύρη τρύπα: είναι παικταράδες, προσωπικότητες σπάνιες, αλλά άνθρωποι και οι άνθρωποι λυγίζουν. Και από την κόπωση που και για τους δυο ήταν εξωπραγματική, αλλά και από το βάρος της ευθύνης - ίσως και από την πίεση που δημιουργεί η ανάγκη για ένα μετάλλιο και η ίδια η προσμονή του. Ο αρχηγός Παπανικολάου κάνει δυο λάθη που σε αφήνουν άναυδο: ένα αντιαθλητικό του φάουλ και μάλιστα έχοντας ο ίδιος την μπάλα που επέτρεψε στους Φινλανδούς να ρίξουν την διαφορά ενάμισι λεπτό πριν το τέλος κάτω από τους δέκα πόντους και να ξαναμπούν στο ματς κι ένα φάουλ σε σουτ τριών πόντων στον Βάλτονεν πέντε δευτερόλεπτα πριν το τέλος, που θα μπορούσε να είναι για την Εθνική μας καταδικαστικό. Ο Κώστα Σλούκας δεν βρίσκει ένα σουτ που θα έβαζε δυνητικά τέλος στο ματς στα τελευταία λεπτά κι έχει τελειώσει το παιγνίδι κατάκοπος με ένα μόλις καλάθι: αστόχησε και στη μια από τις δυο βολές  17 δευτερόλεπτα πριν το τέλος αδυνατώντας να κρατήσει το +4 που θα ήταν η απόλυτη ζώνη ασφαλείας σε μια στιγμή ελεύθερης πτώσης. Όταν κι ο Γιάννης των 30 πόντων και των 17 ριμπάουντ βγάζει κατάκοπος κι αυτός την μπέρτα του σούπερμαν για να κάνει ένα λάθος που επιτρέπει στον Μαρκάνεν να βρει ένα τρίποντο από τα δικά του πάμε όλοι μαζί για έμφραγμα. Αλλά όταν ο Γιάντουνεν σηκώνεται μόνος απέναντι στο καλάθι ο Τολιόπουλος βλέπει την τάπα του Θεού. Που θέλει ο Σλούκας και ο Παπ να πάρουν ένα μετάλλιο καριέρας, ο Σπανούλης ένα μετάλλιο επιμονής και πίστης, τα υπόλοιπα παιδιά ένα μετάλλιο υπέρβασης κι ο Γιάννης ένα μετάλλιο γιατί είναι ο Γιάννης. Το παιδί από τα Σεπόλια που ο ίδιος ο Θεός που μοιράζει τάπες μας έστειλε για να σώσει την αξιοπρέπεια του ελληνικού μπάσκετ ενώ είναι αμφίβολο αν το αξίζαμε.

Το βράδυ οι Γερμανοί πήραν το χρυσό κερδίζοντας τους Τούρκους μετά από επική μάχη. Αλλά εμείς είχαμε τον Θεό μαζί μας. Μετά αυτός έκατσε να δει τον τελικό. Κοντά στον Γιάννη και τα παιδιά του που όταν μεγαλώσουν θα μας φέρουν κι αυτά μετάλλια.