Ο Ματιέ Βαλμπουενά γύρισε στον Ολυμπιακό με κλεισμένα τα 40 του χρόνια για να αγωνιστεί στο πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής. Το πράγμα αν το έλεγες πέντε χρόνια πριν, δηλαδή το καλοκαίρι του 2019 που ο Γάλλος ήρθε στην Ελλάδα, θα σε περνούσαν για τρελό. Ο Βαλμπουενά ήταν τότε 35 χρονών. Οι εκτιμήσεις έλεγαν πως μπορεί να προσφέρει αρκετά με βάση την εμπειρία του για ένα, άντε το πολύ δυο χρόνια. Στην παρουσίαση του τον ρώτησαν σε πόσα ματς υπολογίζει ότι μπορεί να αγωνιστεί και να προσφέρει – η ερώτηση ήταν κομμάτι βλακώδης αφού δεν ρωτάς ποτέ ένα ποδοσφαιριστή κάτι τέτοιο. Ο Βαλμπουενά απάντησε με ένα ξερό «σε όλα». «Οσο είμαι καλά θα είμαι πάντα διαθέσιμος» είπε.

Πέρυσι με την Καλλιθέα έπρεπε να έρχεται από τον πάγκο και να βοηθά. Αγωνίστηκε συνολικά σε 32 παιγνίδια! Πρόπερσι είχε πάει στην Κύπρο και έπαιξε για τον Απολλωνα Λεμεσού – έβαλε 7 γκολ σε 36 ματς! Ο τύπος είναι απίστευτος: παίζει σαν να μην θέλει να σταματήσει. Αλλά αυτή είναι η μια διάσταση της ιστορίας. Η άλλη, η πιο παράξενη, είναι ότι ένας τύπος γεννημένος στο Μπρυζ του Ζιρόντ με περισσότερες από 50 συμμετοχές στην Εθνική Γαλλίας, θέλει να ολοκληρώσει την τεράστια καριέρα του στον Ολυμπιακό έστω και παίζοντας με την δεύτερη ομάδα του στο πρωτάθλημα της ελληνικής Β΄ Εθνικής! Είπε μάλιστα ότι αυτό, το να κρεμάσει δηλαδή τα παπούτσια του στον Ολυμπιακό, αποτελεί για τον ίδιο την μέγιστη τιμή. Κι ας έχει αγωνιστεί σε ομάδες που λέγονται Λιόν, Ολυμπίκ Μαρσέιγ, Φενέρ κτλ και στις οποίες αγαπήθηκε.

Κάποτε ο Μαλντίνι

Όταν ένας ποδοσφαιριστής περνά τα 33-34 αυτό που καταλαβαίνεις είναι την αληθινή αγάπη του για το σπορ – αναφέρομαι σε περιπτώσεις ποδοσφαιριστών που δεν έχουν τραυματισμούς και άλλα προβλήματα. Οποιος δεν το αγαπάει πολύ το σπορ το έχει ήδη βαρεθεί και σταματάει. Οποιος το αγαπάει το απολαμβάνει.

Το έχει πει κάποτε πολύ ωραία ο Πάολο Μαλντίνι, που αν μπορούσε θα αγωνιζόταν ακόμα που λέει ο λόγος: «μέχρι τα 31-32 σε προπονούν και σε προετοιμάζουν, μετά ο προπονητής του εαυτού σου είσαι εσύ. Πρέπει να προσέχεις ακόμα πιο πολύ την δουλειά στην προπόνηση, την διατροφή σου, την ζωή σου. Να ακολουθείς πιστά το προσωπικό σου πρόγραμμα, να συνεργάζεσαι με τον φυσικοθεραπευτή πάρα πολύ, να καταλαβαίνεις τι σου επιτρέπεται και τι όχι, να μην χαλαρώνεις αλλά και να μην φορτσάρεις επικίνδυνα». Ο Ιταλός δεν έβαλε την πιο σημαντική διάσταση ίσως γιατί την θεωρεί δεδομένη – αναφέρομαι στο να αγαπάς να αγωνίζεσαι. Πράγμα καθόλου δεδομένο σε ένα επάγγελμα που πολλούς τους πνίγει το στρες. Ακόμα και τους πιο χαρισματικούς.

Κάποτε ο Σαβέβσκι  

Θυμάμαι πριν από πολλά χρόνια, γύρω στο 1997, είχα μια συζήτηση για τις καριέρες των ποδοσφαιριστών και το πότε αυτοί πρέπει να σταματάνε με τον Τόνι Σαβέβσκι. Είναι λίγο παράξενο διότι με τον Σαβέσκι δεν είχα ποτέ κάποια ιδιαίτερη προσωπική σχέση – τον εκτιμούσα βέβαια απεριόριστα και θεωρώ το παιγνίδι του αληθινά σοφό: ίσως για αυτό είχαμε κάνει μια τέτοια συζήτηση την πρώτη φορά που βρεθήκαμε στο περιθώριο μιας συνέντευξης για το περιοδικό Active. Ο Σαβέσκι μου είχε πει πως αγαπούσε τόσο το ποδόσφαιρο που θα ήθελε να παίζει μέχρι τα 40 –  όσο τον κρατούσαν τα πόδια του. Αλλά όπως είχε πει «όχι σε μεγάλη ομάδα». «Δεν πρέπει να πιστεύεις ότι σου κάνουν χάρη» είχε πει χαρακτηριστικά. Είχε μάλιστα εκφράσει κι ένα παράπονο: ότι στην Ελλάδα κοροϊδεύουμε όποιον μετά από μια ηλικία πάει σε και ομάδα Β Εθνικής χωρίς να υπολογίζουμε πως δεν το κάνει για τα χρήματα, αλλά γιατί απλά αγαπάει την δουλειά. «Θα έπαιζα ευχαρίστως στις πιο μικρές κατηγορίες, αλλά δεν θα ήθελα να με παρεξηγήσουν. Oμως θα παίζω όσο μπορώ και σίγουρα για πολλά χρόνια γιατί το αγαπάω το ποδόσφαιρο» μου είχε πει. Και αυτό που είπε το έκανε πράξη: σταμάτησε 38 χρονών. Αλλά στην ΑΕΚ.   

Επιλογή που μαρτυρά νοοτροπία  

Ο Βαλμπουενά δεν έχει τέτοια προβλήματα: το τελευταίο που τον νοιάζει είναι τι θα πει ο κόσμος. Ωστόσο στην προκειμένη περίπτωση, για να είμαστε δίκαιοι, η επιλογή του δεν έχει να κάνει με την κατηγορία που θα αγωνιστεί, αλλά με την ομάδα. Ο Βαλμπουενά ήθελε να κλείσει την καριέρα του στον Ολυμπιακό και να το κάνει παίζοντας. Δεν θα ήθελε όμως ποτέ του να νοιώσει ότι αποτελεί βάρος, αλλά ούτε και να περάσει μια σεζόν ως βετεράνος που κάθε φορά που μπαίνει σε αποστολή το γεγονός αποτελεί είδηση. Είμαι βέβαιος πως όταν του προτάθηκε να βρεθεί στον Ολυμπιακό Β΄ούτε που το σκέφτηκε: το τελευταίο που συζήτησε ήταν η αμοιβή.

Για αυτόν ο Ολυμπιακός είναι Ολυμπιακός σε όλα τα σπορ κι όλες τις κατηγορίες. Η επιλογή είναι οπαδική με την σωστή απόδοση του όρου: ο οπαδός δεν είναι απλά αυτός που παθιάζεται υπέρμετρα ή φανατίζεται με μία ομάδα ή με μια οργάνωση ή με μια ιδεολογία κτλ – πριν από αυτό ο οπαδός είναι κάποιος που ακολουθεί – το  αρχείο ρήμα «οπάζω», από το οποίο η λέξη προέρχεται, αυτό σημαίνει.  Ο Βαλμπουενά από τότε που ήρθε στην Ελλάδα έμαθε τον Ολυμπιακό να τον ακολουθεί και να τον έχει στη ζωή του. Κι όταν λέει πως είναι τιμή να κλείσει στην ομάδα αυτή την καριέρα του το κάνει γιατί αισθάνεται ήδη μέλος της ιστορίας της. Και γυρνά στον Ολυμπιακό Β΄για να γράψει μια άλλη – όχι αστραφτερή, αφού ο Ολυμπιακός Β΄ δεν παίζει στην Ευρώπη και δεν θα κερδίσει κάποιο πρωτάθλημα, αλλά σίγουρα διδακτική γιατί μαρτυρά μια ανιδιοτελής σχεδόν αγάπη για την ομάδα.

Παίκτες οπαδοί

Ο Ολυμπιακός έχει την δυνατότητα να μετατρέπει ξένους παίκτες του σε οπαδούς: το καταλαβαίνεις από την χαρά που αυτοί δείχνουν στις επιτυχίες του, αλλά και από την διάθεση με την οποία επιστρέφουν στην Ελλάδα. Ο Ζιοβάνι έρχεται κάθε τόσο γιατί έχει καταλάβει πως εδώ λατρεύτηκε όπως ο Λοσάντα πχ που στο Καραϊσκάκη έμοιαζε πάντα να βρίσκεται σπίτι του. Είναι οι τίτλοι και οι χαρές που το δημιουργούν αυτό; Όχι απαραίτητα. Ο λιγότερο συναισθηματικός Λάγιος Ντέταρι που με τον Ολυμπιακό δεν κέρδισε πρωταθλήματα, όποτε μας επισκεφτεί αισθάνεται ότι πρέπει να περάσει από το Καραϊσκάκη: είναι χρέος. Παίκτες όπως ο Κοβάσεβιτς, ο Γκαλέτι, ο Μοντεστό, ο Καρεμπέ κι άλλοι, έχουν δουλέψει για τον σύλλογο. Ο Ζεβλάκοφ παραπονέθηκε πρόσφατα γιατί δεν τον ρώτησαν για τον Βέλντε πριν τον αποκτήσουν - «κι εγώ Ολυμπιακός είμαι» είπε. Νομίζω λίγο πιο πολύ Ολυμπιακός από όλους έχει πλέον δικαίωμα να λέει ότι είναι ο Βαλμπουενά. Που επιστρέφει για να μάθει στα πιτσιρίκια που θα έχει ως συμπαίκτες τι είναι η ομάδα και γιατί πρέπει να τιμάνε την φανέλα της.

Μαζί του γύρισε και ο Σιόβας. Όμως ο Σιόβας είναι Ελληνας κι ο ρόλος του παιδονόμου μοιάζει κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του: εγώ τον βλέπω ήδη λίγο σαν στέλεχος του Ολυμπιακού. Ο Βαλμπουενά έχει κάνει κάτι απίθανο. Και γιατί θα μπορούσε να πάει σε καμιά δεκαριά ομάδες της Σουπερλίγκ και να κάνει και την διαφορά ο μπαγάσας…