Νίκες όπως η χθεσινοβραδινή του Ολυμπιακού με τη Βίρτους στο τέλος της σεζόν μπορεί να είναι σημαντικότερες από αυτό που δείχνουν στο τέλος του ματς. Ο Ολυμπιακός, χωρίς τον Κώστα Σλούκα, κατάφερε να πάρει μια νίκη στο φινάλε, με καρδιά και θέληση – ίσως και με λίγη τύχη που είναι πάντα καλοδεχούμενη. Αλλά χθες τα δικά μου τα μάτια ομολογώ πως δεν ήταν τόσο στον Ολυμπιακό, όσο σε ένα παλιόφιλο που είδα μετά από καιρό: αναφέρομαι σε αυτό το τρελόπαιδο που λέγεται Μίλος Τεόντοσιτς. Και που ανήκει στην κατηγορία των τυχερών ανθρώπων που δεν θα μεγαλώσουν ποτέ.

Τον είχα χάσει από την Ευρωλίγκα τον Μίλος και πολύ μου είχε λείψει - το ομολογώ. Τελευταία φορά έκανε στη διοργάνωση πράγματα και θαύματα το 2017 με τη φανέλα της ΤΣΚΑΑ Μόσχας. Μετά πήγε δυο χρόνια στο ΝΒΑ και είναι απορίας άξιο πως για το πέρασμά του από εκεί δεν γυρίστηκε κάποιο ντοκιμαντέρ – και δεν το λέω γιατί, μεταξύ άλλων, είχε και ένα σοβαρό τραυματισμό αλλά το λέω γιατί το στυλ και το σουλούπι του Μίλος δεν έχει καμία σχέση με το ΝΒΑ. Πιστεύω πως για τους Αμερικάνους θα πρέπει να ήταν ένα θέαμα αξιοπερίεργο.

Η Ευρώπη ήταν πάντα το βασίλειό του. Στη Μπολόνια που βρήκε καταφύγιο είναι απολύτως συμβατός: ένα μοναδικό τρελόπαιδο, σε μια τρελή ομάδα και μια πόλη τρελή για το μπάσκετ.

Αδύνατον να τον περιγράψεις

Νομίζω ότι όταν ο Τεόντοσιτς σταματήσει το μπάσκετ θα είναι αδύνατο να εξηγήσεις σε όποιον δεν τον έχει δει γιατί υπήρξε μεγάλος παίκτης – άλλωστε και το αν είναι μεγάλος παίκτης σηκώνει συζήτηση, αφού οι φανατικά εναντίον του μπορεί να είναι και περισσότεροι από τους πιστούς του.

Ο Μίλος είναι η πιο περίεργη περίπτωση μπασκετμπολίστα που κυκλοφορεί στην Ευρώπη: ένα είδος παίκτη της δεκαετίας του ‘80 (ούτε καν του ΄90) που χάρη σε μια χρονοκάψουλα ταξίδεψε τρεις δεκαετίες μπροστά, αρνούμενος ωστόσο να προσαρμοστεί στους παράξενους καιρούς που βρέθηκε. Αν έπαιζε μπάσκετ στην εποχή που ανήκει, δηλαδή στη δεκαετία του ’80, θα ήταν ένας θρύλος του αθλήματος. Αλλά αυτός θέλει να παίζει όπως έπαιζαν οι γκάρντ της δεκαετίας του ’80 ενώ βρισκόμαστε στο 2023. Κι αυτό τον κάνει από τη μια αξιαγάπητο και σπάνιο και μοναδικό κι από την άλλη ακατανόητο και κομμάτι loser: στην καριέρα του έχει εμπλοκή σε περισσότερες καταστροφές από θριάμβους, αλλά η αληθινή ικανότητα του Μίλος είναι ότι προκαλεί θριάμβους και καταστροφές στο ίδιο ματς! Όχι δεν είναι μια περίπτωση Δόκτωρ Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ. Είναι απλά ο Μίλος Τεόντοσιτς.

Οι φανατικοί υποστηρικτές του, στους οποίους κι εγώ ανήκω (και γιατί να το κρύψω;), λένε πως στην περίπτωσή του ισχύει κάτι απλό: όσο στραβά κάνουνε οι άλλοι κάνει κι αυτός, αλλά όσα καλά κάνει αυτός δύσκολα τα βλέπεις από άλλους. Χθες για παράδειγμα όταν αυτός ήταν στο παρκέ η Βίρτους ήταν αναμφίβολα άλλη ομάδα, ακόμα κι όταν ο Ολυμπιακός, όπως κι όλες οι ομάδες, τον «χτυπούσε» αλύπητα. Το να σημαδεύεις ένα παίκτη και να τον χτυπάς γιατί αμυντικά δεν είναι ο καλύτερος έχει γίνει στο μπάσκετ επιστήμη, αλλά δεν σημαίνει και κάτι: και τον Τζέιμς τον «χτυπάνε», και τον Βεζένκοφ, και τον Τσάτσο και τον Γιούλ και τον Νέντοβιτς – όποιος νομίζει ότι αυτοί δεν είναι καλοί παίκτες σφάλει.

Δεν λέει αλήθεια

Οι φανατικοί πιστοί του Μίλος λένε επίσης ότι στη δική του περίπτωση έχουμε να κάνουμε με κάποιον για τον οποίο η στατιστική δεν λέει πάντα αλήθεια. Συχνά του φορτώνουν λάθη που δεν είναι ακριβώς δικά του – δεν φταίει αυτός αν έχει συχνά συμπαίκτες που δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τις ιδιοφυείς επιλογές του. Αλλες πάλι φορές, μεγαλειώδεις στιγμές δημιουργίας δεν καταγράφονται γιατί οι πάσες του δεν έχουν αξιοποιηθεί: χθες πχ μόλις εμφανίστηκε στο γήπεδο έδωσε μια ταχυδακτυλουργική πάσα στον Σενγκέλια που ο Γεωργιανός δεν αξιοποίησε διότι αιφνιδιάστηκε – του ζήτησε μάλιστα δυο φορές συγνώμη. Η δε στατιστική δεν μπορεί ποτέ να καταγράψει τον τρόπο που σουτάρει ή που πασάρει: το τρίποντο του Μίλος και του Λούντμπεργκ για την στατιστική είναι το ίδιο, αλλά όλοι ξέρουμε πως ο Σέρβος ζωγραφίζει ενώ ο Δανός σουτάρει και προσεύχεται στον Κύριο να βρει στόχο. Η δε ντρίπλα του Τεόντοσιτς, αυτός ο παράξενος αργός καλπασμός, είναι από μόνη της λόγος για πληρώσεις να τον δεις από κοντά. Και να πάρεις και το παιδί σου μαζί για να μάθει ν’ αγαπάει το μπάσκετ.

Όμως όλα αυτά τα ωραία και τα θαυμαστά δεν είναι ο Τεόντοσιτς και κάπου εδώ εμφανίζονται όσοι δεν τον αντέχουν για να σου πουν πως συχνά τα λάθη του είναι πιο πολλά από τους ασίστ του, πως η αμυντική του μαλθακότητα είναι πρόβλημα, πως η τρέλα του είναι έξω από τα συνηθισμένα: χθες πχ πήρε δυο τεχνικές ποινές στο τελευταίο δίλεπτο κι αποβλήθηκε χαρίζοντας δυο πόντους στον Ολυμπιακό που στην οικονομία του ματς υπήρξαν καθοριστικοί. Τη δεύτερη τεχνική ποινή την πήρε μάλιστα εξαιτίας των νεύρων του σε μια φάση που κλώτσησε τη μπάλα, ενώ οι διαιτητές την έδωσαν στην ομάδα του. Το γεγονός είναι αξιοπερίεργο, αν σκεφτεί κανείς πως μιλάμε για κάποιον που νεύρα κανονικού ανθρώπου δεν πρέπει να έχει. Ζώντας σχεδόν αποκλειστικά στην υπέροχη κοσμάρα του ο Μίλος με τον εαυτό του πχ δεν θυμώνει ποτέ. Τώρα αν έχει μάθει κομμάτι να του φταίνε οι άλλοι και σε αυτό του δίνω δίκιο: τι δουλειά έχει ένας τέτοιος μπλαζέ καλλιτέχνης (έστω και αυτοκαταστροφικός…) με τους κοινούς θνητούς;              

Ταξίδι στο μέλλον

Οποιος δεν τον αγαπάει τον Τεόντοσιτς έχει πολλές τρέλες σαν τις χθεσινές να θυμάται: κανείς δεν ξεχνάει πχ τον ιστορικό καυγά του με τον Αντώνη Φώτση τον Αύγουστο του 2010 στο Ακρόπολις όταν το φυτίλι που άναψε προκάλεσε γενική σύρραξη. Οποιος τον αγαπάει θυμάται ωστόσο πολλά ωραία: το μεγάλο Πανευρωπαϊκό του 2009 πχ, το ασημένιο του μετάλλιο στο Παγκόσμιο του 2014 αλλά και στους Ολυμπιακούς του 2016. Κυρίως θυμάται απίστευτες ενέργειες –  πράγματα μεγάλης δυσκολίας που κάνει να φαίνονται εύκολα: είδαμε μερικά και χθες. Τέλος έχει να θυμάται την ίδια την ασυμβατότητα του με το μπάσκετ του καιρού μας: κάποιος που τον ξέρει μου έλεγε ότι φέτος αποφάσισε να κάνει βάρη για πρώτη φορά! Ποιος ξέρει, ίσως μπει στη χρονοκάψουλα και κάνει πάλι ένα ταξίδι στο μέλλον. Κι εμφανιστεί στα γήπεδα το 2045 με μπράτσα αρσιβαρίστα και πόδια δεκαθλητή. Αλλά με το ίδιο πάντα αέρινο στυλ, την ίδια διαβολιά και την ίδια διάθεση για τρέλες. Γιατί σε όποια δεκαετία κι αν παίζει και με όποιους συμπαίκτες και αντιπάλους ο Μίλος θα ναι πάντα ο Τεόντοσιτς.

Ζορίστηκε αλλά…

Κατά τα άλλα ο Ολυμπιακός ζορίστηκε να κερδίσει μια ομάδα που είχε συντρίψει στο ΣΕΦ πριν από ένα μήνα. Η απουσία του Σλούκα ήταν μεγάλη, παρόλο που στην επιθετική παραγωγή δεν φάνηκε. Η καλή δουλειά του Παπανικολάου, του Βεζένκοφ και του ΜακΚίσικ (η Βίρτους του ταιριάζει και την είχε φορτώσει με πόντους και στο ΣΕΦ) έδωσαν μια νίκη η σημαντικότητα της οποίας θα φανεί προσεχώς. Και πάλι η διαχείριση των τελευταίων κατοχών δεν είναι η καλύτερη – οι παίκτες της Βίρτους σούταραν δυο φορές για να στείλουν στην παράταση ένα ματς που έχαναν με 5 πόντους 25 δευτερόλεπτα πριν το τέλος του. Αυτή τη φορά τον Ολυμπιακό τον ήθελε ο Θεός. Κι ο Μίλος, που έχοντας πιστούς και αρνητές κι αυτός μια θεότητα είναι…