H AEK και ο ΠΑΟΚ κέρδισαν τους πρώτους ημιτελικούς του κυπέλλου και απέκτησαν ένα μικρό αλλά σημαντικό αβαντάζ για να ξαναπαίξουν στον τελικό. Αυτό είναι το μόνο δεδομένο. Γιατί κατά τα άλλα έχει πραγματικά μεγάλο ενδιαφέρον το πόσο διαφορετικά διαβάζουν οι ομάδες (και όσοι κινούνται γύρω τους…) τα χθεσινά αποτελέσματα.
Συμφωνούν σε λίγα
Το ΑΕΚ – Αρης ξεκινώντας έμοιαζε παράσταση για ένα ρόλο αλλά μόλις ο Άρης ισοφάρισε εγινε ένα από τα ωραιότερα 45λεπτα της χρονιάς. Η ΑΕΚ μπήκε πολύ δυνατά είχε δοκάρι με τον Αραούχο μόλις στο 3’ και άνοιξε το σκορ με γκολ του Μάνταλου πριν καλά-καλά φτάσουμε στο 10 λεπτό. Ο Άρης που μπήκε μάλλον φοβισμένος ευτύχησε να ισοφαρίσει χάρη σε ένα πέναλτι που έκανε ο Σβάρνας στον Λάρσον. Η ισοφάριση του Αρη, μετά την εκτέλεση του Γκάμα, μας έδωσε ένα ωραίο πρώτο ημίχρονο - οι δυο ομάδες έψαξαν η καθεμία με τον τρόπο της το γκολ παίζοντας για να κερδίσουν. Αυτά νομίζω είναι τα μόνα νομίζω στα οποία οι ομάδες συμφωνούν. Σε όλα τα άλλα η αφήγηση είναι τελείως διαφορετική.
Η ΑΕΚ θεωρεί ότι ο Πορτογάλος διαιτητής Αρτούρ Σουάρεζ την αδίκησε στο πρώτο ημίχρονο. Από ότι καταλαβαίνω η διοίκησή της και οι παίκτες της, που διαμαρτυρήθηκαν στο ημίχρονο, πιστεύουν ότι δεν υπάρχει φάουλ του Σβάρνα στον Λάρσον ενώ εκφράζουν παράπονα και για μια δυο φάσεις ακόμα στις οποίες θα πρεπε να έχουν σφυριχτεί φάουλ που δεν δόθηκαν. Κανείς δεν το λέει δημόσια αλλά όλοι πιστεύουν πως οι κατά τη γνώμη τους δίκαιες διαμαρτυρίες στο ημίχρονο είχαν ως αποτέλεσμα να σοβαρευτεί ο διαιτητής και πως όταν αυτό συνέβη η διαφορά των δυο ομάδων φάνηκε και πως εν τέλει η ΑΕΚ δίκαια κέρδισε.
Ο Αρης από τη μεριά του βλέπει το ματς ολότελα διαφορετικά – μολονότι ανακοινώσεις χθες δεν έβγαλε αρκεί να ακούσει κανείς τι είπε ο προπονητής του για να καταλάβει τη θέση του. Ο Ενινγκ είπε ότι το ματς είναι απόδειξη ότι «το ποδόσφαιρο χρεοκόπησε» και επί της ουσίας αρνήθηκε να μιλήσει για το ματς. Υποθέτω πως σήμερα ο Αρης θα βγάλει κάποια ανακοίνωση με την οποία να κάνει γνωστές τις θέσεις του – μέχρι αυτό να συμβεί μπορούμε εύκολα να υποθέσουμε πάντως τι πιστεύει. Ο Αρης πιστεύει πως στο ημίχρονο άλλαξε το ματς, πως ασκήθηκαν στους διαιτητές πιέσεις, πως έπεσε θύμα κλοπής – όχι τυχαία κάποια στιγμή στο δεύτερο ημίχρονο ήθελε να φύγει και από το γήπεδο και νομίζω θα το έκανε αν η τιμωρία σε αυτή την περίπτωση δεν ήταν από τις σκληρότερες. Εκεί που η μία ομάδα βλέπει μια νίκη με χαρακτήρα η άλλη βλέπει χρεοκοπία του ποδοσφαίρου – μεγαλύτερη διαφορά εκτίμησης δεν υπάρχει!
Η πορεία στη συνέχεια
Τουλάχιστον ο Φερέιρα και ο Μαρτίνς συμφώνησαν ότι στην Τούμπα, στο δεύτερο ημιτελικό, υπήρξε ένα ωραίο ματς. Εδώ δεν είναι διαφορετική η αφήγηση για το τι έγινε (μολονότι και ο Ολυμπιακός έχει παράπονα από τη διαιτησία καθώς του ακυρώθηκαν δυο γκολ κι έχασε από ένα πέναλτι που χρειάζεται πολύ καλή διάθεση για να το δώσεις) αλλά είναι διαφορετική η εκτίμηση για το κατά πόσο το συγκεκριμένο ματς και το αποτέλεσμά του θα επηρεάσει την πορεία των ομάδων στη συνέχεια. Για τον ΠΑΟΚ η νίκη με ανατροπή (και μάλιστα από 0-2) είναι μια επιστροφή από την κόλαση που αποτελεί απόδειξη πως η ομάδα έχει τεράστια ψυχικά αποθέματα στα οποία θα στηριχτεί στη συνέχεια. Ο Φερέιρα θεωρούσε το ματς κομβικό και περίμενε να δει αντίδραση: την είδε και για αυτό είναι πλέον περισσότερο αισιόδοξος – ας μην ξεχνάμε ότι η ομάδα του αγωνίστηκε με ένα πειραματικό κεντρικό αμυντικό δίδυμο και χωρίς τον Βιερίνια. Ο Μαρτίνς από τη μεριά του είπε πως ο Ολυμπιακός θα προκριθεί διότι το αποτέλεσμα είναι από αυτά που ανατρέπονται και διακριτικά υπενθύμισε ότι η ομάδα του αγωνίστηκε με ένα πρωτάρη πιτσιρικά τερματοφύλακα: ο Τζολάκης πήρε το βάπτισμα του πυρός με τρόπο που θα το θυμάται για πάντα. Βέβαια ο Φερέιρα κάνει εκτιμήσεις και σχέδια ελπίζοντας πως δεν θα υπάρξει αφαίρεση βαθμών – πράγμα πλέον δύσκολο, αλλά όχι και απίθανο αφού στην Ελλάδα είμαστε.
Γενναιόδωρες υποδείξεις και όχι μόνο
Τι πιστεύω εγώ για τα ματς και τα αποτελέσματά τους; Για το ματς της Τούμπας πιστεύω πως στην πραγματικότητα μπορεί να βγουν κερδισμένοι και οι δυο αρκεί να προσέξουν κάποιες λεπτομέρειες. Η νίκη του ΠΑΟΚ είναι σημαντική, αλλά η απόδοση του δεν ήταν καλύτερη από ότι στο πρόσφατο ματς του πρωταθλήματος με τον Ολυμπιακό το οποίο και έχασε. Η ομάδα του Φερέιρα σώθηκε μάλλον από τις γενναιόδωρες υποδείξεις των διαιτητών, δέχτηκε πάλι εύκολα γκολ, χρειάστηκε πάλι ένα πέναλτι για να σκοράρει – όπως στα περισσότερα ντέρμπι φέτος. Αλλά τα πέναλτι (και μάλιστα τα τόσο γενναιόδωρα) μασκαρεύουν τα προβλήματα μόνο για λίγο: ο ΠΑΟΚ κέρδισε, αλλά δεν είμαι βέβαιος ότι μετά από αυτή τη νίκη του το ματς των play off με τον Ολυμπιακό θα το φοβάται λιγότερο.
Οσο για τον Ολυμπιακό, πέρα από προφανή συμπεράσματα (ότι δηλαδή ο Σεμέδο και ο Σισέ δεν μπορούν να παίξουν μαζί π.χ), υπάρχουν κάποια δεδομένα που δεν πρέπει να ξεχνά. Στη ρεβάνς που θα γίνει πολλές εβδομάδες αργότερα είναι πιθανό να βρει ένα άλλο ΠΑΟΚ (με Κρέσπο και Βαρέλα π.χ) ενώ δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα βρει ένα διαιτητή που θα παίξει πολύ διαφορετικά: ίσα ίσα. Η ευκολία με την οποία έκανε φάσεις στην Τούμπα είναι καλό σημάδι, η ήττα του όμως όχι. Χθες σπατάλησε ένα ματς μπολ όχι για την πρόκριση, αλλά για το πρωτάθλημα: αν κέρδιζε στην Τούμπα τελείωνε τον αντίπαλό του και δεν είναι καλό για τον ίδιο ότι δεν το κατάφερε. Οσο κι αν το σκορ και η εμφάνιση επιτρέπουν αισιοδοξία για επιστροφή σε ένα τελικό κυπέλλου.
Νόμος της ζούγκλας
Θα πω και τη γνώμη για το ματς του ΟΑΚΑ. Ως ποδοσφαιρόφιλος λέω ότι θα ήταν μάλλον προτιμότερο ο Πορτογάλος διαιτητής να μην σφυρίξει το τέλος του πρώτου ημιχρόνου και να αφήσει τους δύο να παίζουν για 90 λεπτά χωρίς διακοπή: το δεύτερο ημίχρονο δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το πρώτο. Δεν ξέρω τι έγινε στο ημίχρονο – έχω ακούσει από χθες πολλά. Ξέρω όμως ότι το φάουλ του Σβάρνα όσο μη ηθελημένο κι αν μοιάζει είναι πέναλτι γιατί έτσι λέει ο κανονισμός: δεν υπάρχει κανένα θέμα πρόθεσης πια. Είδα επίσης ότι η διακοπή του ημιχρόνου κράτησε μισή ώρα κι ότι οι διαιτητές δεν έβγαιναν: αυτό και μόνο το γεγονός δυστυχώς δημιουργεί τεράστια ερωτηματικά για τις αποφάσεις τους στο δεύτερο ημίχρονο και για τις κρίσεις τους γενικότερα. Ομολογώ πως έχω κι εγώ αμφιβολίες για την κανονικότητα του δεύτερου σαρανταπεντάλεπτου: δεν είμαστε στη δεκαετία του ’90 όπου τα μυστήρια και τα πλακώματα στα αποδυτήρια θεωρούνταν ωραίες γραφικές ιστορίες. Είδα επίσης τον γυμναστή του Αρη να πέφτει κάτω χτυπημένος - και δεν μου φάνηκε ότι γλύστρησε.
Στο ποδόσφαιρο υπάρχουν διοργανωτικά στάνταρ που πρέπει να τηρούνται. Χωρίς αυτά υπάρχει μόνο ο νόμος της ζούγκλας. Πιθανότατα πολλοί να πιστεύουν πως αυτό δεν είναι κακό: όποιος στη ζούγκλα επιβιώνει μπορεί να λέει ότι είναι βασιλιάς της και μπράβο του. Μόνο που το ποδόσφαιρο είναι κάτι άλλο….
