Η είδηση της χθεσινής βραδιάς είναι ότι ο ΠΑΟΚ τα κατάφερε κι απέκλεισε τη Μίντιλαντ και μετά από 48 ολόκληρα χρόνια θα αγωνιστεί Μάρτιο στην Ευρώπη! Η νίκη του επί της Μίτιλαντ ήταν μάλλον εύκολη, η πρόκρισή του όμως δύσκολη: ήρθε στα πέναλτι κι αφού προηγουμένως ο ΠΑΟΚ φλέρταρε με τον αποκλεισμό. Το ελληνικό ποδόσφαιρο είχε ανάγκη την πρόκρισή αυτή: ο ΠΑΟΚ μπορεί και να πάει και πιο μακριά αν σταθεί λίγο τυχερός στην κλήρωση. Ο Ολυμπιακός αντίθετα αποχαιρέτησε το Γιουρόπα λιγκ. Η Αταλάντα έδειξε χθες γιατί όταν κληρώθηκε με τον Ολυμπιακό ήταν για όλους όσους ξέρουν και καταλαβαίνουν από ποδόσφαιρο το απόλυτο φαβορί: παίζει ποδόσφαιρο άλλου επιπέδου σε σχέση με αυτό που βλέπουμε στην Ελλάδα. Ας τα πάρουμε με τη σειρά.
Τα άψογα πέναλτι
Στην Τούμπα μέτρησε κυρίως ο επίλογος. Όταν ξεκίνησε η διαδικασία των πέναλτι σκεφτόμουν πως η εξέλιξη αυτή, μετά τα όσα έγιναν στα 120 λεπτά του ματς του ΠΑΟΚ με την Μίντιλαντ, δεν είναι κακή. Ο ΠΑΟΚ έχει χτυπήσει πιο πολλά πέναλτι φέτος από κάθε άλλη ομάδα στην Ευρώπη: έπρεπε να κάνουν απλά οι παίκτες του κάτι που ξέρουν. Το θέμα ήταν να πιάσει ένα ο Πασχαλάκης: έπιασε το πρώτο. Και μετά ο Τσόλακς, ο Σβαπ, ο Μίτριτσα, ο Σίντκλεϊ και φυσικά ο σπεσιαλίστας Κούτριτς έκαναν τα υπόλοιπα. Ο ΠΑΟΚ πέρασε για πρώτη φορά ομάδα στα πέναλτι: δεν τα είχε καταφέρει σε καμία από τις προηγούμενες προσπάθειες και τελευταία φορά είχε αποκλειστεί από την Μπενφίκα το 1999. Το κανε μπροστά στην Θύρα 4 κι ένα τεράστιο πανό («Κρατάτε αδέρφια») που δείχνει γιατί το ζήτημα της οπαδικής βίας δύσκολα θα λυθεί, αφού η ανοχή και η υπόθαλψη είναι το ίδιο πράγμα. Αλλά αυτό το ξέραμε. Αυτό που δεν ξέραμε ήταν αν ο ΠΑΟΚ μπορούσε να προκριθεί: τα κατάφερε εκμεταλλευόμενος και την κατάργηση του περίφημου μπόνους του εκτός έδρας γκολ και είναι η πρώτη ελληνική ομάδα που το κάνει.
Εκρηξη έξι λεπτών
Στην Τούμπα έσπασαν καρδιές, αλλά δεν είναι παράξενο: καμία πρόκριση δεν είναι πια εύκολη υπόθεση για μια ελληνική ομάδα, όποιος κι αν είναι ο αντίπαλος. Ο ΠΑΟΚ, αν και δεν ήταν άψογος στην άμυνα στο ξεκίνημα και καρδιοχτύπησε δυο – τρεις φορές, έφτασε στο πολυπόθητο 2-0 με μια έκρηξη διάρκειας έξι λεπτών. Στο 20΄ο Τσόλακ, που ήταν σημείο αναφοράς στην επίθεση του ΠΑΟΚ κι ευτυχώς που έπαιξε αυτός αντί ο Ακμπομ που στην περιοχή δεν μένει, μετέτρεψε σε ασίστ μια χαμένη μπάλα κι ο Ζίφκοβιτς την έστειλε στα δίχτυα από κοντά. Πριν οι Δανοί συνέρθουν από το σοκ ο Βιερίνια με μια φωτοβολία θύμισε γιατί έκανε τεράστια καριέρα κι αγαπήθηκε όσο λίγοι ξένοι στην Τούμπα: το γκολ του 2-0 είναι από τα ωραιότερα της καριέρας του. Η ομάδα του Ρασβάν Λουτσέσκου έδειχνε έτοιμη να βρει και τρίτο γκολ, αλλά φρέναρε. Μπήκε στη λογική να αφήσει τη μπάλα στους Δανούς – μάλλον γιατί δεν φοβόταν την χωρίς πολλές ιδέες επίθεσή τους. Αλλά σε ευρωπαϊκό ματς αυτό δεν είναι σωστή απόφαση: λόγω της άρνησης του ΠΑΟΚ να επιτεθεί και της έλλειψης βοήθειας από τις αλλαγές του Λουτσέσκου η Μίντιλαντ άρχισε να πατάει την περιοχή του Πασχαλάκη, είχε ευκαιρίες κι όχι μόνο βρήκε με τον στόπερ Χεγκ το γκολ που έμελλε να στείλει τελικά το ματς στην παράταση, αλλά είχε και δοκάρι δυο λεπτά αργότερα όταν ο έτερος στόπερ, ο Σβιατσένκο, σηκώθηκε ανενόχλητος μέσα από τη μικρή περιοχή. Στο τελευταίο τέταρτο του αγώνα, μετά τις αλλαγές του Λουτσέσκου ο ΠΑΟΚ έμοιαζε μπερδεμένος πιο πολύ και από κουρασμένος: τον κράτησε ο Ινγκασον, που γιόρτασε την ανανέωση του συμβολαίου του με ένα μεγάλο ματς και ήταν ο μόνος που έδειχνε ψύχραιμος.
Εν τέλει σε αυτό το κακό τελευταίο τέταρτο του ματς κρίθηκε και η πρόκριση: οι Δανοί δεν αξιοποίησαν τις ευκαιρίες τους κι ο ΠΑΟΚ αφού σώθηκε, την παράταση ξύπνησε, γιατί ο Ελ Καντουρί κι ο Μίτριτσα πήραν πρωτοβουλίες: δεν σκόραρε, παρά τις τρεις ευκαιρίες αλλά σταμάτησε την επιθετικότητα της Μίντιλαντ. Και μετά ήρθε ο Πασχαλάκης...
Ένα άλυτο πρόβλημα
Ο Ολυμπιακός δεν τα κατάφερε κόντρα στην Αταλάντα γιατί δεν κατάφερε να λύσει το μεγαλύτερο πρόβλημα που είχε στο πρώτο ματς: και στο Καραϊσκάκη στάθηκε αδύνατο να αντιμετωπίσει το πρέσινγκ της ομάδας του Γκασπερίνι και να γίνει απειλητικός. Το χθεσινό ματς ήταν σχεδόν ίδιο με αυτό στο Μπέργκαμο: άλλαξε μόνο το τελικό σκορ γιατί ο Μαλινόφσκι είχε όρεξη και ήθελε να δείξει σκοράροντας και το μπλουζάκι του που μιλούσε για το δράμα της Ουκρανίας.
Μετρείστε ομοιότητες για να καταλάβετε τι θέλω να πω. Ο Ολυμπιακός έχασε μονομαχίες και μέτρα μετά το 30’ - 35΄ όπως και στο πρώτο ματς. Δέχτηκε όπως και στο πρώτο ματς γκολ στο τέλος του ημιχρόνου: απλά χθες το γκολ του Πεσίνα μέτρησε, ενώ στο πρώτο παιγνίδι είχε ακυρωθεί γιατί ο Ιταλός ήταν κάτι εκατοστά οφσάιντ. Όπως και στο πρώτο ματς η Αταλάντα βρήκε δυο γκολ σε πέντε λεπτά και πριν το 70΄: η διαφορά ήταν ότι στο Μπέργκαμο τα πέτυχε ο Τζιμσίτι μετά από εκτελέσεις κόρνερ, ενώ χθες ο Μαλινόφσκι – ο Ολυμπιακός ήταν αρκετά προσεχτικός ώστε να μην παραχωρεί κόρνερ, αλλά αυτό δεν αρκούσε. Όπως και στο πρώτο ματς ο Ολυμπιακός έχει ένα καλό σουτ νωρίς και μετά για ώρα επιθετικά χάνεται: απλά στο Μπέργκαμο ο Τικίνιο σκόραρε, ενώ χθες το σουτ του Μαντί στο 7΄έφυγε ελάχιστα άουτ. Όπως και στο πρώτο ματς η επιθετικότητα του Ολυμπιακού είναι ελάχιστη. Στο Μπέργκαμο κέρδισε ένα κόρνερ – χθες τρία αλλά δυο στην ίδια φάση. Γιατί ήταν όλα ίδια; Γιατί όταν οι συνθήκες είναι ίδιες το αποτέλεσμα είναι ίδιο: είναι κανόνας της φυσικής.
Τικίνιο και Ελ Αραμπί
Γιατί συνέβη αυτό; Γιατί ο Ολυμπιακός δεν είχε την αγωνιστική ένταση για να αντιμετωπίσει τη συγκεκριμένη ομάδα – δεν είχε τρεξίματα, δεν είχε ταχυδύναμη, δεν είχε συνοχή. Είχε σίγουρα θέληση και πίστη, αλλά αν αυτά αρκούσαν θα κέρδιζε το Τσάμπιονς λιγκ: δυστυχώς χρειάζονται και ποιότητα, πνευμόνια, παίκτες ικανοί να κερδίσουν μονομαχίες – χθες τέτοιος ήταν μόνο ο Τικίνιο που για μια ώρα πάλευε με τον Ντεμιράλ μόνος και αβοήθητος. Η διαφορά του εφετινού Ολυμπιακού με τον περσινό (κι ακόμα πιο πολύ με τον προπέρσινο) είναι η διαφορά του Τικίνιο με τον Ελ Αραμπί. Ο Βραζιλιάνος είναι μαχητής, δυνατός και παλληκάρι. Ο Μαροκινός ήταν όμως φορ ποιότητας: κλασσάτος, υπέροχος με τη μπάλα και σκόρερ. Αν φύγει θα λείψει. Και θα ναι δύσκολο να αντικατασταθεί: οι δικές του εμπνεύσεις έκαναν για δυο χρόνια την επίθεση του Ολυμπιακού να μοιάζει λειτουργική. Φέτος στα ευρωπαϊκά ματς έλειψαν. Και δεν αναφέρομαι σε αυτά με την Αταλάντα: σε αυτά η μπάλα στην περιοχή έφτασε ελάχιστες φορές.
Μέσοι που προκάλεσαν ασφυξία
Ο Γκασπερίνι πρόσθεσε σε σχέση με το Μπέργκαμο ένα μέσο ακόμα τον Φρόιλερ, και δεν χρησιμοποίησε ένα κυνηγό στις θέσεις των Μουριέλ και Ζαπάτα που έλειπαν. Όχι μόνο ακινητοποίησε τον Ολυμπιακό στα μετόπισθεν, αλλά του αφαίρεσε και κάθε δυνατότητα να πλησιάσει την περιοχή της ομάδας του με κάποιο παίκτη που να έχει στη διάθεσή του χώρο να τρέξει και χρόνο να παίξει με τη μπάλα. Όταν μια ομάδα δεν έχει αυτή η δυνατότητα, όλα μα όλα κυλάνε υπέρ του αντιπάλου της που συνεχώς πιέζει: μπορεί ο Μανωλάς να προλάβει τον Πάσαλιτς και ο Ρέαπτσουκ τον Πεσίνα, αλλά νομοτελειακά, όταν η μπάλα βρίσκεται συνεχώς στην περιοχή, κάποιος θα βρεθεί να κάνει ένα λάθος. Το κανε ο Λαλά κι έγινε το 0-1. Και μετά ήρθε ο Μαλινόφσκι. Που αν ο Ολυμπιακός δεν έπαιζε με τρια στόπερ στο Μπέργκαμο και για ένα ημίχρονο στο Καραϊσκάκη θα έβγαινε πρώτος σκόρερ στο Γιουρόπα λιγκ…
Το ματς δεν αντέχει σε κριτική. Θα έλεγα ότι θα ήταν χρήσιμο, αν βοηθούσε τουλάχιστον όσους γκρίνιαζαν μετά το πρώτο ματς, να καταλάβαν τη δυσκολία της αποστολής του πρωταθλητή και τη δυσκολία του εφετινού Ολυμπιακού γενικά στη σεζόν. Το ό,τι πέρασε τον όμιλο του Γιουρόπα λιγκ αποτελεί κατόρθωμα. Το γιατί θα σας το εξηγήσω αύριο γράφοντας συνολικά για το εφετινό του ευρωπαϊκό πισωγύρισμα…
