Και φέτος γιορτάσαμε με παρελάσεις, στρατιωτικές και μαθητικές, εκκλησιασμούς και καταθέσεις στεφάνων την 25η Μαρτίου. Διαβάζοντας όλους αυτούς που θεωρούν χρέος τους να μιλάνε γενικά και αόριστα υπέρ της ειρήνης («τσουβαλιάζοντας» Αμερικάνους, Ρώσσους, Ουκρανούς, Δυτικοευρωπαίους κτλ) κι ακούγοντας στην τηλεόραση απόστρατους (;) αξιωματικούς (που κατά τα άλλα είχαν ως αποστολή την άμυνα της πατρίδας μας) να προτείνουν στους Ουκρανούς «να παραδοθούν να τελειώνουμε» αναρωτιέμαι αν αυτά ήταν σωστά. Φυσικά η απορία μου δεν αφορά τις παρελάσεις, που άλλωστε δεν είναι και του γούστου μου: αφορά το τι είδους στάση πρέπει να έχουμε απέναντι στον ίδιο εορτασμό μιας πράξης πολεμικής, όπως ήταν ο εθνοαπελεθερωτικός αγώνας του 1821. Μπορούμε να γιορτάζουμε τον μεγάλο αγώνα του Εθνους μας με παρελάσεις και καταθέσεις στεφάνων σε ανάμνηση πράξεων ηρωϊκών ή θα ήταν καλύτερα να μαζευόμαστε στο Σύνταγμα και να τραγουδάμε δείχνοντας την αγάπη μας για την ειρήνη; Μάλλον το δεύτερο. Για να είμαστε απολύτως συμβατοί με την κυρίαρχη τωρινή στάση, αυτή των ίσων αποστάσεων απέναντι σε όλους τους πολέμους, του χρόνου θα ήταν μάλλον καλύτερα να κάναμε καμιά πορεία και καμιά συναυλία υπέρ της ειρήνης που είναι η απάντηση σε όλες τις ερωτήσεις. Και εναντίον των Κολοκοτρώνηδων και των Σουλτάνων που το 1821 την διατάραξαν. Νομίζω και τότε η παγκόσμια ειρήνη πρέπει να είχε πολλούς υποστηρικτές.
Να κάνουμε συναυλίες
Μετά από διακόσια χρόνια επετείων και μνημόσυνων και με βάση την στάση αρκετών συμπατριωτών μας απέναντι στην εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία μάλλον θα ήταν προτιμότερο να το πάρουμε απόφαση: αρκετά με τα «γνωρίζω από την όψη και την κόψη των σπαθιών», φτάνουν τα πολεμικά εμβατήρια, νισάφι με τις αναφορές σε θυσίες στο Μεσολόγγι και σφαγές στη Χίο που θυμίζουν και τη Μαριάπολη. Από τους χρόνου ας μαζευόμαστε όλοι κι ας τραγουδάμε κατά των πολέμων. Και πάντα υπέρ της αλληλεγγύης των λαών – μην ξεχνιόμαστε. «Και οι άνθρωποι φεύγουν, και εμείς δεν αντιδράμε. Και μάθαμε να ξεχνάμε. Και να μένουμε μόνοι» – ωραία τα λέει η Νατάσα μας.
Από κάθε άποψη όσα έγιναν το 1821 (από την μεριά των Ελλήνων και του Σουλτάνου – για να μην ξεχνάμε τις ίσες αποστάσεις…) θα πρεπε να είναι σήμερα καταδικαστέα – αν θέλουμε να είμαστε συνεπείς με το political correct των ημερών μας. Δεν υπάρχει άλλωστε τίποτα που έγινε το 1821 για να το γιορτάσεις. Πρώτα από όλα έχουμε να κάνουμε σαφώς με εξέγερση - «επαναστάσεις» κάνουν μόνο τα κομμουνιστικά εθνοαπελευθερωτικά κινήματα και το 1821 ο Κάρολος Μάρξ ήταν μόλις τριών χρονών, οπότε τέτοια δεν υπήρχαν. Η εξέγερση του 1821 θα πρέπει να καταδικασθεί απερίφραστα για τρεις λόγους.
Πρώτον υπήρξε υποκινούμενη από ξένες δυνάμεις που, όπως πάντα, θέλησαν σε αυτή τη γη να τρέξει αίμα για να παίξουν τα ιμπεριαλιστικά παιγνίδια τους: θα πρότεινα του χρόνου ο εορτασμός να περιλαμβάνει διαδηλώσεις έξω από την αγγλική και τη γαλλική πρεσβεία.
Δεύτερον δεδομένα η εξέγερση στηρίχθηκε από το ντόπιο κεφάλαιο – σίγουρα έπαιξαν κάποιο σκοτεινό ρόλο οι εφοπλιστές της εποχής που δεν ήθελαν να πληρώνουν φόρους κτλ, όπως και σήμερα. Τι δουλειά έχει ο «λαουτζίκος» να γιορτάζει τις φοροαπαλλαγές τους;
Τρίτον, όσα είπε ο Βλαδίμηρος Πούτιν για τους Ουκρανούς, θα μπορούσε να τα έχει πει ο Σουλτάνος το 1821 – μπορεί κι αργότερα. Τι είπε ο Πούτιν; Πως δεν υπάρχει Ουκρανία και πως η ίδρυσή της είναι ένα λάθος του Λένιν που πρέπει να διορθώσει. Όλα αυτά θα μπορούσαν να τα έχουν πει ένα πλήθος Σουλτάνων για την Ελλάδα. «Ποια Ελλάδα;» «Τετρακόσια χρόνια ήταν μια επαρχεία μας και δεν είχε κανένα πρόβλημα» - που είναι το άδικο; Μήπως δεν τα λέει κι ο Ερτογάν που θεωρεί ότι η συνθήκη της Λωζάνης πχ υπήρξε μια αδυναμία του νεοσύστατου τότε κεμαλικού Κράτους; Οσοι πιστεύουν πως δεν είναι δυνατόν να άφηνε ο Βλαδίμηρος του Ουκρανούς να μπουν πχ στο ΝΑΤΟ, δεν γίνεται να μην βλέπουν ομοιότητες! Αλώστε τι ήταν η πρώτη Ελλάδα, αν όχι ένα δυτικό προτεκτοράτο στο πλάι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας; Να έχουμε το θάρρος να τα λέμε αυτά. Διαδηλώνοντας πάντα κατά του πολέμου και τραγουδώντας «η αγάπη πονάει όταν ψηλώνει».
Μια ύποπτη διαδικασία
Και υπάρχουν και πολλά άλλα που καθιστούν το έπος του 1821 μια ύποπτη διαδικασία για κάθε άνθρωπο που νοιώθει «ψαγμένος, αντισυστημικός και σίγουρα περήφανος «γιατί δεν καταπίνει αμάσητο το σανό της εξουσίας». Μην ξεχνάμε ότι οι εξεγερμένοι έκαναν ρημαδιό και πόλεις – την Τριπολιτσά πχ. Υπάρχουν μαρτυρίες (που θα ήταν πρώτο θέμα στο Open της εποχής αν υπήρχε…) ότι δεν σεβάστηκαν γυναίκες, ότι άφησαν ορφανά παιδιά, ότι κατέστρεψαν ακόμα και πολιτιστικούς θησαυρούς: αν έλεγαν οι Μακρυγιάννηδες αργότερα το «για αυτά πολεμήσαμε» ήταν από την ενοχή που του έπνιγε. Και είναι και δεδομένο, και βαρύ για τη συνείδηση κάθε Ελληνα αγωνιστή, πως στο τέλος του αγώνα συντάχθηκαν με τους εξεγερμένους οι μεγάλες Δυνάμεις της εποχής κι αυτό είναι η μεγαλύτερη απόδειξη παρέμβασης του ξένου παράγοντα. Γίνεται αυτό να το γιορτάζουμε; Και να πω και το χειρότερο; Εκείνο το πρώτο Σύνταγμα του ξεπουλημένου δυτικόφρωνα φιλελέ Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, που όρισε την αρχή του ελληνικού Κράτους, ήταν λέει τρομερά επηρεασμένο από το αμερικάνικο Σύνταγμα! Δεν είναι αυτό ειδικά η εξήγηση όλων των δεινών αυτής της χώρας; Δεν είναι απόδειξη ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είχε εισχωρήσει σε αυτή πριν καν την ίδρυσή της; Αν ήταν δύσκολο να βρούμε ένα λόγο να διαδηλώνουμε και την 25η Μαρτίου απέξω από την Αμερικάνικη Πρεσβεία τον είχαμε διακόσια χρόνια μπροστά στα μάτια ματς κι απλά δεν τον βλέπαμε. Φονιάδες των Λαών συνταγματολόγοι Αμερικάνοι...
Stop the war
Φυσικά και δεν υπάρχει λόγος να γιορτάζουμε την επέτειο. Στην καλύτερη των περιπτώσεων – και πάντα στη λογική των λατρεμένων «ίσων αποστάσεων» και του «stop the war» – το πιο πολύ που θα πρεπε να κάνουμε τέτοια μέρα είναι προβληματιζόμαστε για τις γιγάντιες ευθύνες της Δύσης: τι διάβολο έκαναν εδώ οι φιλέλληνες και γιατί σκοτώθηκαν στη μάχη του Πέττα αντί να κάνουν καμιά συναυλία στο Παρίσι για να σταματήσει ο πόλεμος; Μπορούμε επίσης να χρησιμοποιούμε τα περίφημα γεγονότα του Αγώνα για να δείχνουμε στα παιδιά ότι η ιστορία διδάσκει. Η πτώση του Μεσολογγίου πχ είναι μια ωραία απόδειξη της έλλειψης διαλλακτικότητας των Τζαβελέων και των υπόλοιπων που καταδίκασαν γυναικόπαιδα σε προσφυγιά: αυτά πρέπει να βλέπουν οι Ουκρανοί πχ κι αυτά εμείς πρέπει να λέμε. Αλώστε είναι περίπου βέβαιο πως αργά η γρήγορα θα κυκλοφορήσει μια νέα δημοσκόπηση του Politico που θα λέει πως (έστω και κομμάτι καθυστερημένα…) ένα 40% των νεοελλήνων πιστεύει πως το 1821 ο Σουλτάνος Μαχμουτ ο Β΄είχε κι αυτός τα δίκια του - άσε που μπορεί να μας έδινε και φτηνό φυσικό αέριο, αν είχε. Να το θυμάσαι μικρή μου καρδιά…
