Το Ρολάν Γκαρός ήταν πάντα το τουρνουά των θαυμάτων και των εκπλήξεων, το μοναδικό ίσως τουρνουά του Γκραν Σλαμ που μπορούσε να εμφανιστεί ένας άγνωστος πιτσιρικάς και να κάνει τον κόσμο να τρίβει τα μάτια του: το μαρτυρά η ιστορία του. Σε αυτό το μαγικό γήπεδο ο Στέφανος Τσιτσιπάς επιχείρησε χθες βράδυ κάτι που δεν θυμάμαι να έχει συμβεί ποτέ: να κερδίσει ένα ημιτελικό χάνοντας με 0-2 κι ενώ ο αντίπαλός του, που λέγεται Νόβακ Τζόκοβιτς και γράφει την ιστορία του τένις, είχε ματς μπολ στο τρίτο σετ. Δεν τα κατάφερε ο Ελληνας πρωταθλητής. Όχι γιατί δεν ήταν καλός, αλλά γιατί αυτό που επιχείρησε ανήκει στη σφαίρα του ακατόρθωτου.

Ο Τζόκοβιτς έφτασε στο ματς αυτό έχοντας 35 νίκες στα τελευταία 36 παιγνίδια του. Αυτός ο ημιτελικός ήταν ο 37^ος ημιτελικός σε Γκραν Σλαμ – έχει χάσει μόλις 11 κι αύριο θα παίξει τον 27^ο τελικό στην καριέρα του σε Γκραν Σλαμ τουρνουά: μόνο ο Φέντερερ έχει αγωνιστεί σε περισσότερους, αλλά ο Σέρβος τον πλησιάζει. Από την άλλη αυτός ο ημιτελικός ήταν ο μόλις δεύτερος ημιτελικός σε Γκραν Σλαμ τουρνουά στην καριέρα του Τσιτσιπά κι ήταν ο πρώτος του στο Παρίσι. Το ταμπλό έλεγε πως το νούμερο 5 του κόσμου αντιμετώπιζε το νούμερο 1, αλλά η διαφορά των δυο ήταν τρομακτικά μεγαλύτερη. Δεν μιλάμε για Δαβίδ και Γολιάθ: μιλάμε για ένα σπουδαίο παίκτη κι ένας τέρας. Ενας τέρας εμπειριών και ικανοτήτων. Ένα τέρας αδάμαστο.

Πολλά χάθηκαν στο πρώτο σετ

Ο Τσιτσιπάς μπήκε στο γήπεδο για να σκοτώσει το τέρας – περίπου σαν ήρωας της μυθολογίας. Στο πρώτο κιόλας γκέιμ του παιγνιδιού στρίμωξε το σέρβο διεκδικώντας ένα μπρέικ που θα του έδειχνε ότι η βραδιά του δεν θα ήταν σαν τις προηγούμενες: ο Τζόκοβιτς έφτασε στον ημιτελικό χάνοντας όλο κι όλο ένα σετ και παίζοντας συνολικά κάτω από 11 ώρες τένις στα προηγούμενα τέσσερα ματς. Αλλά η βραδιά δεν προσφερόταν για κατορθώματα μυθολογικών ηρώων και γκάζια από την αρχή: ο Τσιτσιπάς παρά την ορμή του έχασε γρήγορα το σερβίς του και βρέθηκε να κυνηγάει τον Σέρβο, μολονότι μάλιστα η στατιστική έδειχνε πως στο πρώτο σετ ήταν καλύτερός του. Σε αυτό το πρώτο σετ, το λέω εκ των υστέρων, έχασε και πολλές από τις πιθανότητές του να κάνει το θαύμα.

Το τένις είναι σπορ πολλών τελικών προσπαθειών: αθροίζεις πόντους. Όμως έχει μια ιδιοτυπία που το κάνει υπέροχο, πλην όμως φρικτά δύσκολα: όλοι οι πόντοι μοιάζουν ίδιοι, αλλά δεν είναι. Στο τέλος του πρώτου σετ, που τελείωσε 6-3, καταγράφεται κάτι που δείχνει πως ο μεν Τσιτσιπάς μπήκε στο γήπεδο με την οργή του Θεού, ο δε Τζόκοβιτς είχε απλά ως σύμμαχο αυτή την καταπληκτική ψυχραιμία της εμπειρίας του που τον βοηθούσε να διορθώσει κάθε ατέλεια και να προηγηθεί χωρίς να υπερβάλει: ο Σέρβος έχει εκμεταλλευτεί τo μοναδικό break point που είχε στη διάθεσή του, ενώ ο Τσιτσιπάς βρήκε 5 και τα πέταξε όλα. Αυτό το στοιχείο από μόνο του μαρτυρούσε δυο πράγματα: πως ο μεν Τσιτσιπάς, με το ωραίο του επιθετικό τένις και την φρεσκάδα του είχε βρει τρόπο να στριμώξει τον Σέρβο, ο δε Τζόκοβιτς είχε κατεβεί, όχι για ένα αγώνα επίδειξης, αλλά για να πάρει το ματς.

Ολοι οι πόντοι δεν μετράνε το ίδιο

Ακριβώς επειδή όλοι οι πόντοι δεν μετράνε το ίδιο, το πράγμα συνεχίστηκε και στο δεύτερο σετ. Ο Τζόκοβιτς εκμεταλλεύτηκε και το δεύτερο break point που βρήκε μπροστά του και μάλιστα σε ένα game που ο Τσιτσιπάς προηγήθηκε με 40-0. Στο τέλος του δεύτερου σετ στην παράξενη αυτή στατιστική κατηγορία που απεικονίζει, κατά τη γνώμη μου, με τον καλύτερο τρόπο την εμπειρία και την πνευματική ετοιμότητα, διάβαζε κανείς ότι ο Τζόκοβιτς είχε εκμεταλλευτεί τα 3 από τα 4 break point που βρήκε στο διάβα του, ενώ ο Τσιτσιπάς είχε 0 στα 8 - το λες και «κρίμα». Το δεύτερο στοιχείο που εν τέλει έπαιξε ρόλο (και μεγάλο…) είναι ότι ο Τζόκοβιτς στο πρώτο δίωρο του ματς κερδίζει κάνοντας απλά τα απαραίτητα. Δεν έχει ένα άψογο σερβίς, αλλά δεν κάνει και λάθη – αυτά τα κρατά όταν δοκιμάζει τα ντροπ σοτ του με τα οποία τρέχει τον Τσιτσιπά, σαν αυτός να είναι ένα νεούδι, που έχει μπει πρώτη φορά να παίξει με τους μεγάλους. Ο Τζόκοβιτς δεν φοβάται κανένα λάθος του γιατί απλά προλαβαίνει πάντα να το διορθώσει: δεν κερδίζει όλους τους πόντους, κερδίζεις τους απαραίτητους. Και στο τρίτο σετ, χαλαρός κι άνετος, κι έχοντας σβήσει 10 break point του Στέφανου, πάει να σερβίρει για να τελειώσει το ματς σε δυο ώρες – σε δυο ώρες ημιτελικό στο Ρολάν Γκαρός πρέπει να έχει κερδίσει μόνο ο Ναδάλ, που εδώ παίζει με την άνεση του οικοδεσπότη που καλεί μερικούς φίλους του για να περάσουν μερικές ώρες παρέα.

Στο τρίτο σετ ο Τζόκοβιτς φαίνεται σαν να κάνει προπόνηση για τον τελικό: αδειάζει σε δυο περιπτώσεις τον Τσιτσιπά βγάζοντας τον σχεδόν εκτός γηπέδου, χτυπάει όλες τις πλάγιες γραμμές με κάθε δυνατό τρόπο, δοκιμάζει με τα τοπ σπιν το μπάκχαντ του. Παρακολουθεί την δυσκολία του 22χρονου Ελληνα και ορίζει το ματς ατάραχος. Και τότε συμβαίνει κάτι υπέροχο. Λίγο πριν ο Τζόκο πάρει τις μπάλες για να σερβίρει για το ματς, ο Τσιτσιπάς θυμώνει. Το αίμα του βράζει ήδη από το πρώτο γκέιμ κι όποιος τον παρακολουθεί χρόνια το χει καταλάβει, αλλά με συμπληρωμένες τις δυο ώρες ακριβώς γίνεται η έκρηξη: ουρλιάζει, τα βάζει με τον εαυτό μιλώντας ελληνικά μπροστά σε ένα διεθνές παλκοσένικο, θέλει να σπάσει τη ρακέτα που δεν τον ακούει και θυμάται πόσες ώρες δουλειά έχει κάνει και πόση παραπάνω θα ήταν απαραίτητη. Η έκρηξη είναι ψυχοθεραπευτική. Στην ενδέκατη ευκαιρία για break point βρίσκει. Και το ματς αλλάζει.

Από το break point στο τρίτο σετ με το οποίο ο Τσιτσιπάς ισοφαρίζει σε 5-5 μέχρι τα πρώτα δυο γκέιμ του πέμπτου σετ, το ματς γίνεται ως δια μαγείας κάτι άλλο. Ο Τσιτσιπάς που έχει μπει στο γήπεδο για να κερδίσει, μπερδεύοντας την θέληση με την βιασύνη, πρώτα βγάζει από μέσα του την οργή του και μετά θυμάται το μεγάλο κανόνα που υπάρχει στα παιγνίδια στο χώμα: «δεν είναι πάντα απαραίτητο να κερδίσεις – συμβαίνει συχνά να χάσει κι ο άλλος». Αφήνοντας στην άκρη ρίσκα που δεν χρειάζονται πάντα, αρχίζει και κυνηγά κάθε μπάλα. Κατανοεί πως αν ο βασιλιάς Τζόκοβιτς καθισμένος στον θρόνο του θέλει να τον τρέξει, αυτός για να μείνει ζωντανός πρέπει να τρέξει πιο πολύ! Μεταξύ τρίτου και τέταρτου σετ γράφει ένα 5-0, που είναι ονειρικό! Στο τέταρτο σετ ο Τζόκοβιτς βλέπει ότι ο Ελληνας φτάνει παντού: αν η στατιστική κατέγραφε το τρέξιμο, ο Τσιτσιπάς θα έσπαζε τα κοντέρ μασώντας χιλιόμετρα. Ο ιδρώτας του είναι αυτή τη φορά η ίδια η βενζίνη του: όσο πιο πολύ ιδρώνει, τόσο πιο θεαματικός γίνεται! Αλλά στο Ρολάν Γκαρός περισσότερο κι από τα μπράβο, μετρά αυτή η καταραμένη νίκη.

Το τέρας είναι τέρας

Αν ήταν άλλος στη θέση του Τζόκοβιτς θα είχε καταρρεύσει, αλλά το τέρας είναι τέρας γιατί οι ανθρώπινοι κανόνες στη δική του περίπτωση δεν βρίσκουν πάντα εφαρμογή. Ο Τσιτσιπάς είναι 22 χρονών, αλλά είναι και 1.91 και αν δεν έχουν υπάρξει μαραθωνοδρόμοι με αυτό το μπόι κάποιος λόγος υπάρχει. Καθώς οι δυο μπαίνουν στην τελική ευθεία ο Τσιτσιπάς έχει ξοδέψει σχεδόν τα πάντα: το κακό ήταν ότι δεν το έκανε μόνο για να μείνει ζωντανός στο ματς, αλλά γιατί ο πανέξυπνος Σέρβος τον παρέσυρε και σε ένα απίστευτο ξόδεμα ενέργειας, που με περισσότερη εμπειρία θα μπορούσε να αποφύγει. Ενώ για τον Τζόκοβιτς μετράνε πρώτα από όλα οι χρήσιμοι, κρίσιμοι κι απαραίτητοι πόντοι για τον Τσιτσιπά μετράνε όλοι. Καταλαβαίνοντας ότι στο παλκοσένικο αυτό έχει κι αυτός πια το χώρο του ο Τσιτσιπάς ξοδεύεται σε εντυπωσιακά σπριντ για να βγάλει άμυνες που απλά παρατείνουν χαμένους πόντους, τρέχει να χτυπήσει όλες τις μπάλες χωρίς αυτό να είναι πάντα απαραίτητο, πιστεύει πως θα προκαλέσει την ήττα του Τζόκοβιτς χάρη στην επιμονή του. Ολο αυτό είναι εντυπωσιακό και ενθουσιάζει τον κόσμο που το παρακολουθεί. Αλλά είναι κι ο λόγος της τελικής του κατάρρευσης: έπαθε ακριβώς το ίδιο ο Σβάρτσμαν απέναντι στο Ναδάλ μόνο που αυτός κατέρρευσε στο τάι μπρέικ του τρίτου σετ χάνοντάς το 7-0 κι ενώ πέντε λεπτά πριν έπαιζε το τένις της ζωής του!  

Ηρθε για να μείνει

Ας χειροκροτήσουμε τον Τσιτσιπά για την άρνησή του να παραδοθεί. Μας χάρισε ένα μεγάλο ημιτελικό και ένα λόγο παραπάνω για να είμαστε δίπλα του. Μην πει πάλι κάποιος ότι είναι μόλις 22 χρονών και ότι έχει μέλλον κτλ: τον αδικεί. Ηρθε για να μείνει. Αλλά για να γίνει νούμερο 1 και να κερδίσει Γκραν Σλαμ τουρνουά δεν πρέπει να κυνηγάει τα τέρατα: πρέπει να τα δαμάσει. Και να τα βάζει με τον εαυτό του συχνότερα, χωρίς να του συγχωράει απολύτως τίποτα…