Ο Ολυμπιακός μπήκε στο ΣΕΦ για να δείξει στη Μονακό τι είδους άμυνα μπορεί να παίξει – για την ακρίβεια για να της το θυμίσει. Την τελευταία φορά που είχαν συναντηθεί δεν το είχε κάνει και το πλήρωσε. Αλλά και η Μονακό δεν κατέβηκε για να δώσει ένα ματς επίδειξης: για πάνω από 15 λεπτά κι αυτή «ξύλο» έπαιζε. Στο πρώτο δεκάλεπτο κράτησε τον Ολυμπιακό στους 8 πόντους – δεν είναι καθόλου συνηθισμένο. Αν ο Ολυμπιακός αντλούσε δύναμη από το γεγονός ότι ο Γουόκαπ πέρασε χειροπέδες στον Τζέιμς και ο Παπανικολάου δεν άφηνε τον Μπέικον ούτε να σουτάρει, και οι φιλοξενούμενοι είχαν ανάλογα κατορθώματα να επιδείξουν. Ο Φαλ δεν μπορούσε να πάρει τη μπάλα μετά το καλό του ξεκίνημα. Ο Ντόρσεϊ δεν μπορούσε να πάρει αναπνοή. Ο Βεζένκοφ για να σουτάρει έπρεπε να βγει στα δέκα μέτρα. Ήταν φανερό από νωρίς ότι το ματς θα κρινόταν από τον άνθρωπο που θα κατέθετε απροσδόκητους πόντους. Η Μονακό είναι γεμάτη από τέτοιους παίκτες: ο Βέστερμαν, ο Μότουμ, ο Πάρις Λι που το καλοκαίρι σε ένα φιλικό είχε τρελάνει τους γκαρντ του Μπαρτζώκα, μπορούσαν να παίξουν το ρόλο του ήρωα της μιας βραδιάς, αλλά αυτόν τον είχε τελικά ο Ολυμπιακός. Στο εφετινό υπέροχο ταξίδι του Ολυμπιακού στην Ευρωλίγκα, που κανείς δεν ξέρει πως θα τελειώσει, αλλά όλοι θεωρούν ότι είναι συναρπαστικό, έλειπε μια παλιά σταθερά, που έκανε κάτι τέτοια ματς από περίπλοκα να γίνονται απλά: ένα μεστό κι εν τέλειο υπέροχο παιγνίδι του αρχηγού Γιώργου Πρίντεζη. Που δήλωσε παρών στο προσκλητήριο την πιο κρίσιμη στιγμή.
Μια ευλογημένη καριέρα
Ο Πρίντεζης έκανε μια ευλογημένη καριέρα για πολλούς και διάφορους λόγους. Για τον Πρίντεζη μεγάλη ευλογία είναι ότι τώρα που σιγά σιγά ολοκληρώνει, η παρουσία του δεν αποτελεί θέμα συζήτησης ως προς την χρησιμότητα της. Δεν είναι συνηθισμένο: οι σταρ του ελληνικού μπάσκετ, όταν μεγάλωσαν, έγιναν αντικείμενο ερωτηματικών και μουρμούρας. Ο μεγαλύτερος όλων, ο Νίκος Γκάλης, όταν ένιωσε ότι κάποιοι αμφισβητούν τη δυνατότητα της προσφοράς του σηκώθηκε κι έφυγε. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης ήθελε να πει το αντίο με τη φανέλα της Εθνικής και για να υπερασπιστεί αυτό του το ιστορικό δικαίωμα έπρεπε ν’ ακούει ένα σωρό σαχλαμάρες. Ο Γιάννης Μπουρούσης κάνει την πλάκα του στην Καρδίτσα για να μην ακούει κανένα. Ο Βασίλης Σπανούλης σίγουρα θα ζηλεύει κομμάτι την ηρεμία του Πρίντεζη: αυτόν τον ρωτούσαν πότε θα σταματήσει μετά από ματσάρες στις οποίες έκανε τη διαφορά. Αλλά το ότι κανείς δεν πιέζει τον Πρίντεζη, δεν σημαίνει πως ο ίδιος δεν πιέζει τον εαυτό του.
Δεν είπε τίποτα
Στο τέλος του ματς τον ρώτησαν για την ατομική του απόδοση και για το κατά πόσο το καλό του ματς οφείλεται στην εμπειρία του, στη γνώση της δυσκολίας των play off, στην αγάπη που έχει για αυτά τα ματς: δεν είπε τίποτα. Για την ακρίβεια δεν είπε τίποτα που να αφορά την ατομική του απόδοση, μίλησε μόνο για την ομάδα και πολύ καλά έκανε. Αλίμονο αν αυτός ο υπέροχος παίκτης χρειάζεται να μιλήσει για τον εαυτό του, για το μπάσκετ που ξέρει, για τις βραδιές που έκρινε τέτοια ματς και για την ετοιμότητα του: στο μυαλό του Πρίντεζη είναι δεδομένο πως όσοι τον αγαπάνε όλα αυτά τα ξέρουν και δεν τα ξεχνούν. Και φυσικά δεν περιμένουν το χθεσινό ματς για να καταλήξουν στο συμπέρασμα πως όσο υπάρχει, θα κάνει ό,τι μπορεί: το ξέρουν. Ξέρουν ότι αυτός είναι ο Πρίντεζης. Των 37 χρόνων, των ατελείωτων ματς, των κατορθωμάτων και των συγκινήσεων.
Μια κατάθεση ψυχής
Η χθεσινή εμφάνιση του αρχηγού δεν είναι μια εμφάνιση από τα παλιά – όπως κακώς ειπώθηκε. Ο Πρίντεζης δεν έπαιξε χθες 35 λεπτά, γιατί άλλο «τεσσάρι» δεν υπήρχε. Δεν έπαιξε με τη μέση διαλυμένη και τον φυσικοθεραπευτή να του κάνει μαλάξεις στα τάιμ άουτ. Δεν έπαιξε με πόνους στα γόνατα. Δεν έτρεχε πρώτος στον αιφνιδιασμό περιμένοντας την πάσα του Σπανούλη. Δεν πέτυχε κανένα από τους 12 υπερπολύτιμους πόντους του με ένα «πεταχτάρι». Δεν πήρε καν το κρίσιμο τρίποντο υποχρεώνοντας τον Βαγγέλη Ιωάννου να δει τον Αη Γιώργη σε ενόραση. Αυτά έκανε παλιά ο Πρίντεζης και χθες δεν τα έκανε – αλλά αυτό δεν σημαίνει πως τα ξεχάσαμε κιόλας.
Τι έκανε χθες; Μια κατάθεση ψυχής στα λεπτά που χρησιμοποιήθηκε. Μια δήλωση παρουσίας εντελώς απαραίτητη. Μια αφιέρωση σε όσους τον αγαπάνε. Είδε όλο αυτό τον κόσμο και θέλησε να του κάνει ένα προσωπικό πασχαλιάτικο δώρο; Μπορεί. Είδε το ματς σαν ευκαιρία για να κάνει ένα ρεσιτάλ μπροστά σε ένα κοινό, που έτσι κι αλλιώς του είναι αιώνια πιστό; Ισως. Θέλησε να σφραγίσει μια νίκη για να μην λείπει και η δική του σφραγίδα σε μια χρονιά που ο κάθε παίκτης του Μπαρτζώκα έχει το δικαίωμα να νιώσει για ένα βράδυ πρωταγωνιστής; Δεν αποκλείεται.
Αλλά όποιο κι αν ήταν το κίνητρο σημασία έχει το αποτέλεσμα: αυτοί οι δώδεκα πόντοι που λαμπρύνουν την στατιστική του είναι η απόδειξη μιας ποιότητας που παραμένει αγέραστη. Γιατί η ποιότητα δεν έχει ηλικία, ούτε φθίνει ποτέ και δεν προκύπτει κατόπιν παραγγελίας η ριμάδα, αλλά όταν υπάρχει δεν κρύβεται. Αλλά είναι που λείπουν - όχι η ποιότητα. Ο Πρίντεζης σε 13 και κάτι λεπτά γράφει δυο τρίποντα σε δυο προσπάθειες, βάζει 4 στις 4 βολές (η πρώτη μάλιστα μπαίνει γιατί η μπάλα έχει αποφασίσει να του κάνει το χατίρι) και βρίσκει κι ένα δίποντο από τα δικά του κάνοντας τον αντίπαλο του να αναρωτιέται από πού πετάχτηκε. Προλαβαίνει επίσης να ξαπλώσει στο παρκέ τον Τζέιμς και να δείξει στον Αλφα Ντιαλό πόσο μπάσκετ ξέρει. Και το πιο σπουδαίο; Είναι αυτός που δίνει το σάλπισμα για το πρώτο προσπέρασμα στο πρώτο πέρασμά του στο ματς κι αυτός που μπαίνοντας στο τέταρτο δεκάλεπτο βρίσκει το σουτ που το τελειώνει. Από την ίδια θέση που κάποτε έστειλε σπίτι τη Μπαρτσελόνα.
Ψυχάρα Ολυμπιακάρα
Οι 12 απροσδόκητοι πόντοι του Πρίντεζη σκοτώνουν τη Μονακό. Ο Ομπράντοβιτς έχει κάνει πολλά, που δεν τα βλέπουμε, γιατί περιοριζόμαστε να κοιτάμε τις (αμυντικές χθες) αρετές του Ολυμπιακού. Η Μονακό έχει κρατήσει τον Ντόρσεϊ στους 4 πόντους, έχει μπλοκάρει την τροφοδοσία του Φαλ, έχει χαρίσει προσπάθειες για τρίποντο σε όσους μπορεί να σημαδεύουν τη στεφάνη όλη νύχτα, έχει αναγκάσει τον Βεζένκοφ να πηγαίνει στα δέκα μέτρα για να σουτάρει και τον έχει κρατήσει στους 6 πόντους – ο Αλέξανδρος τους κάνει δέκα με τα δυο τελευταία καλάθια της βραδιάς, που τα σημειώνει όταν όλα έχουν κριθεί. Ο Ομπράντοβιτς ξέρει ότι η ομάδα του μπορεί να αντέξει το χθεσινό παιγνίδι του Σλούκα και ότι ίσως ο ΜακΚισικ στη φόρμα που βρίσκεται μπορεί να κατεδαφίσει τη ρακέτα. Αυτό που δεν περιμένει είναι τους 12 πόντους του αλάνθαστου αρχηγού: όλοι πονάνε.
Όταν πέτυχε το δεύτερο τρίποντο της βραδιάς να μην ξαναπατήσει στο ΣΕΦ όποιος δεν συγκινήθηκε φωνάζοντας «Γιώργο ψυχάρα Ολυμπιακάρα». Κι όποιος δεν τον χειροκρότησε όταν κάθισε στον πάγκο λέγοντας «Αν βρε Γιώργαρε, πόσο κάποτε θα λείψεις»….
