Εμβολιάστηκα την περασμένη Τρίτη και δεν ήθελα να γράψω κάτι για αυτό. Ανάρτησα μια φωτογραφία για του λόγου το αληθές – την σχολιάσατε πολλοί και σας ευχαριστώ για τις ευχές. Ο λόγος που δεν ήθελα να αφιερώσω κάποιο σημείωμα σε αυτό είναι γιατί εγώ, όχι μόνο δεν ανήκω στην κατηγορία όσων φοβούνται τα εμβόλια, αλλά τα θεωρώ και απολύτως απαραίτητα –και δεν μιλάω για τα εμβόλια κατά του Covid 19, αλλά για όλα τα εμβόλια. Από το 2002 κάνω κάθε χρόνο το εμβόλιο της γρίπης. Εκανα με χαρά όλα τα εμβόλια ως φαντάρος. Πρόπερσι και πέρυσι έκανα και το εμβόλιο για την πνευμονία. Αν έβγαινε εμβόλιο που θα σταματούσε την αύξουσα πρεσβυωπία μου και τον αστιγματισμό μου θα τα έκανα κι αυτά. Ούτε που το σκέφτηκα να μην κάνω εμβόλιο για τον κορωνοϊό όταν πάνω από δέκα μήνες ζούσα με την αγωνία για το πότε θα είναι έτοιμο. Εχοντας μια τόσο καλή προδιάθεση για τα εμβόλια θεωρούσα σωστό να μην γράψω τίποτα – όπως δεν θα έγραφα τίποτα για μια ασπιρίνη που παίρνω, αν έχω πονοκέφαλο. Αλλά είσαστε τόσοι πολλοί αυτοί που με ρωτάτε αν ένιωσα κάτι παράξενο μετά τον εμβολιασμό, αν υπέφερα από παρενέργειες και αν θα το ξαναέκανα που κατάλαβα ότι πρέπει να μην αγνοήσω τις απορίες σας. Αν μάλιστα αυτό το σημείωμα πείσει, έστω κι ένα συμπολίτη μου που διστάζει, αφού το διαβάσει να πάει να εμβολιαστεί, τότε πιστεύω καλώς γράφτηκε.

Πιστεύω στα μάτια μου

Ας τα πάρουμε με τη σειρά λοιπόν. Πρώτα πρώτα οφείλω να σας πω ότι εμβολιάστηκα με Astra Zeneca και μάρτυρας ο φαρμακοποιός μου το έκανα ηθελημένα και χωρίς ενδοιασμούς. Γιατί; Πρώτα πρώτα γιατί πιστεύω στα μάτια μου: οι Αγγλοι που έχουν εμβολιαστεί σχεδόν αποκλειστικά με το εμβόλιο του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης αρχίζουν πάλι να γεμίζουν τις pub και σε λίγο θα αρχίσουν να ξαναγεμίζουν και τα γήπεδα. Σήμερα έχουν λιγότερους νεκρούς από τη χώρα μας σε απόλυτους αριθμούς. Η επιτυχία τους είναι η επιτυχία του εμβολίου που δημιουργήθηκε χάρη στη συμβολή ενός από τα σοβαρότερα και μεγαλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου: έχω μάθει να σέβομαι την επιστημονική έρευνα λίγο περισσότερο από την αντίστοιχη των φαρμακευτικών εταιριών. Ξέρω επίσης ότι αρκεί η πρώτη δόση του συγκεκριμένου εμβολίου για να ελαττωθεί πάρα πολύ η πιθανότητα αν νοσήσεις, να μπεις σε νοσοκομείο και να ταλαιπωρηθείς. Οποιος έχει μπει στη ζωή του σε νοσοκομείο με σοβαρό πρόβλημα με καταλαβαίνει: σε οτιδήποτε στη ζωή σε γλυτώνει από μια τέτοια εμπειρία λες «ναι» χωρίς δεύτερη σκέψη – η δεύτερη σκέψη είναι οριακά «ύβρις». Εχω μάθει να σέβομαι τους επιστήμονες, ειδικά όταν έχω δει πως μπορούν να σου χαρίσουν χρόνια ζωής.

Φυσικά διάλεξα το συγκεκριμένο εμβόλιο γιατί ήταν το πρώτο διαθέσιμο: ξέρω ότι όσο πιο γρήγορα φύγει από το μυαλό μου ο φόβος της νόσου, τόσο καλύτερα θα λειτουργήσω ως άνθρωπος. Είμαι ευπαθής αλλά κινούμαι υποχρεωτικά καθημερινά σε χώρους με πολλούς ανθρώπους. Δεν έχω κανένα δικαίωμα να παίζω με την υγεία των άλλων, όταν μάλιστα υπάρχει το εμβόλιο. Τραγούδησα λίγο το «Αστρα μη με μαλώνετε» και πήγα πρωί πρωί στο εμβολιαστικό κέντρο του Νέου Κόσμου όπου όλα ήταν άψογα. Νοσοκόμες και γιατροί είχαν στα μάτια τη λάμψη των ανθρώπων που κάνουν καλό στον κόσμο.

Όλα πήγαν μια χαρά

Δεν αντιμετώπισα καμία απολύτως παρενέργεια. Ο γιατρός μου είπε ότι μπορεί τις δυο πρώτες μέρες να κάνω ένα ελαφρύ πυρετό ή να έχω κάποιο μικροπονάκι στο εμβολιασμένο μπράτσο κτλ. Δεν είχα ούτε «δέκατα», ούτε ενοχλήσεις. Ισως γιατί ακολούθησα μια συμβουλή που μου χει δώσει ένας άλλος φίλος γιατρός και που την μοιράζομαι και μαζί σας: μετά το πρώτο φαγητό που χάρηκα αφού εμβολιάστηκα, το μεσημέρι της Τρίτης δηλαδή, πήρα δυο ντεπόν. Προληπτικά. Κοιμήθηκα βαριά και υπέροχα (μετά από μια φορτωμένη μάλιστα μέρα) και ξύπνησα την επόμενη μέσα στην τρελή χαρά. Και περιμένω να ρθει η άγια μέρα της δεύτερης δόσης: θα ψάξω αν υπάρχει και τρόπος να επισπεύσω τη διαδικασία.

Δεν ξέρω αν μπορώ να σας πείσω να μην φοβόσαστε: μακάρι να μπορούσα. Δεν θέλω να επαναλάβω τα γνωστά στατιστικά στοιχεία που μαρτυρούν πως υπάρχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να σκοτωθείς τρακάροντας, ενώ πηγαίνεις στο εμβολιαστικό κέντρο από το να πάθεις κάτι από το εμβόλιο: τα αφήνω όλα αυτά στους ειδικούς που ξέρουν καλύτερα. Αυτό ωστόσο που μπορώ να σας πω είναι ότι δεν υπάρχει κανένα φάρμακο χωρίς μια κάποια παρενέργεια: αν ποτέ βρεθεί φάρμακο για τον κορωνοϊό (πράγμα αρκετά δύσκολο διότι αυτές οι καταραμένες ιώσεις δύσκολα αντιμετωπίζονται φαρμακευτικά εξαιτίας και των μεταλλάξεων) και πάλι μπορεί να υπάρχουν παρενέργειες.

Είμαστε άνθρωποι, όχι κρούσματα

Κανένας ιός δεν αντιμετωπίζεται ομοιοπαθητικά ή κάνοντας γιόγκα ή με προσευχές και τάματα στην Παναγία τη Μεγαλόχαρη. Αυτό που ζούμε είναι ένας πόλεμος. Αν το χει το ριζικό μας να βρεθούμε μεταξύ των θυμάτων, προσωπικά προτιμώ να έχω δώσει τουλάχιστον τη μάχη με τα διαθέσιμα όπλα: το εμβόλιο είναι το πιο αποτελεσματικό. Κανείς δεν μας ζητά άλλωστε να πάμε στο μέτωπο, να δώσουμε το αίμα μας και να υποστούμε δεν ξέρω τι είδους κακουχίες: να περάσουμε από την ανοησία της αγέλης στην ανοσία της επόμενης μέρας είναι απαραίτητο, για να ξαναρχίσουμε να ζούμε χωρίς να νιώθουμε εκτεθειμένοι σε ένα αόρατο κίνδυνο ή βάζοντας σε κίνδυνο ανθρώπους που αγαπάμε. Στη ζωή δεν υπάρχουν βεβαιότητες: αν το κακό ωστόσο ψάχνει ένα ραντεβού μαζί σου κάνε ό,τι μπορείς για να μην εισαι συνεπής. Αν θέλετε να νιώθετε ξανά κανονικοί άνθρωποι κι όχι υποψήφια κρούσματα, εμβολιαστείτε. Αυτή είναι η παρενέργεια που έχω: νιώθω αισιοδοξία. Και μεγαλύτερη ασφάλεια.    

Καρότο, αλλά και μαστίγιο

Βλέπω κι εγώ τις στατιστικές. Απορώ κι εγώ με τις «αρνήσεις» των γιατρών, των νοσηλευτών, των εκπαιδευτικών, των κατοίκων των μικρών νησιών, των ευπαθών, των ηλικιωμένων – μιλάω για αυτούς που είχαν προνομιακή πρόσβαση σε εμβόλια και δεν την εκμεταλλεύτηκαν. Δεν μου κάνει εντύπωση τίποτα: μας πήρε πάνω από δέκα χρόνια για να κατανοήσουμε την ανάγκη της εφαρμογής των μέτρων κατά του καπνίσματος, οπότε δεν μου προκύπτει από κάπου πως όλοι θα καταλάβαιναν πόσο απαραίτητος είναι ο εμβολιασμός. Χρειάζεται σαφώς καλύτερη και περισσότερη επικοινωνία, ώστε να περάσει το μήνυμα πιο πολύ. Τα ΜΜΕ έπρεπε να έχουν αναλάβει καμπάνιες μόνα τους, χωρίς να περιμένουν αυτές να πληρωθούν με κρατικό χρήμα. Οι βουλευτές έπρεπε να έχουν μπει μπροστά και να εμβολιαστούν όλοι –  με Αstra Zeneca. Επρεπε να έχει κινητοποιηθεί η εκκλησία, που συνδιαλέγεται ευκολότερα με τους ανθρώπους πιο μεγάλης ηλικίας. Επρεπε να έχει κινητοποιηθεί πιο πολύ η αυτοδιοίκηση. Επρεπε να υπάρχει από τη μεριά της κυβέρνησης και κάποιο «καροτάκι» - μια μέρα άδεια π.χ για όποιον εμβολιάζεται. Πριν βέβαια ακολουθήσει το «μαστίγιο»: αυτό θα το επιβάλει η ζωη η ίδια. Οποιος αρνείται να εμβολιαστεί αργά ή γρήγορα θα έχει προβλήματα παρουσίας σε δημόσιους χώρους διασκέδασης, θα δυσκολεύεται να βρει εισιτήρια για ταξίδια με αεροπλάνα, πλοία και λεωφορεία, θα αντιμετωπίζεται ως πρόβλημα από τους εμβολιασμένους που θα είναι πάντα πιο πολλοί, γιατί οι άνθρωποι που αγαπούν τη ζωή είναι σε όλες τις στατιστικές περισσότεροι.

Αργά ή γρήγορα όλες οι κυβερνήσεις στη γη θα σκεφτούν τους εμβολιασμένους και το τι προνόμια θα τους δώσουν, γιατί αυτοί είναι οι σύμμαχοί τους στον μεγάλο πόλεμο. Μην με ρωτάς λοιπόν καλέ μου φίλε τι παρενέργειες υπήρξαν και μη ψάχνεις δικαιολογίες σε κινδυνολογικά δημοσιεύματα ή σε λάθη της κρατικής μηχανής για να μην εμβολιαστείς. Ελα στο στρατόπεδο των νικητών. Εμβολιάσου…