Η κανονική διάρκεια της Ευρωλίγκας θα ολοκληρωθεί απόψε, αλλά δεν θα ολοκληρωθεί – το πράγμα θυμίζει τα γνωστά αποφθέγματα του Πάτερ Παϊσιου αλλά είναι πραγματικότητα διότι υπάρχουν εξ αναβολής ματς που θα γίνουν την άλλη εβδομάδα. Ο Ολυμπιακός, που είναι η μόνη ελληνική ομάδα που συνεχίζει στα play off, πρέπει περιμένει να δει με ποιον θα παίξει για να πάρει εισιτήριο για το Final 4. Ο αντίπαλος που θα προκύψει είναι το θέμα κι όχι αν θα τελειώσει δεύτερος η τρίτος, όπως όλοι συζητάνε καιρό τώρα. Χθες ο Ολυμπιακός έκανε μια καλή προπόνηση με τον Αρη στο ΣΕΦ ενώ οι αναλύσεις για το ποιος αντίπαλος τον βολεύει δίνουν και παίρνουν. Θα σας πω τη γνώμη μου.
Η Μπάγερν πάει Βαρκελώνη
Υπάρχει εύκολος αντίπαλος στην τετράδα από την οποία θα προκύψει ο αντίπαλος του Ολυμπιακού; Ναι και είναι αυτός που δεν μπορεί να βρει, δηλαδή η Μπάγερν Μονάχου. Η Μπάγερν, αντίθετα από την Μακάμπι και την Μονακό, μπορεί σοβαρά να ισχυρίζεται πως θα διεκδικούσε θέση στην οκτάδα ακόμα κι αν υπήρχαν οι αποκλεισμένοι Ρώσοι: είναι μια σταθερή ομάδα, αλλά όχι μια δυνατή ομάδα. Τους Γερμανούς ο Ολυμπιακός τους κέρδισε δυο φορές. Στο ΣΕΦ έκανε πάρτι και στο Μόναχο σφράγισε τη θέση του στην τετράδα κερδίζοντας διαδικαστικά. Μου μοιάζει απίθανο, αν τους ξανάβρισκε να έχανε έστω ένα ματς από αυτούς, για πολλούς λόγους: ο σημαντικότερος είναι ότι η χωρίς καλά πλέι μέικερ ομάδα του Τρινκέρι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την πίεση του Ολυμπιακού στην περιφέρεια. Ο Τρινκέρι θαυμάζει το μπάσκετ που παίζει ο Ολυμπιακός γιατί θα θελε να το δει και από τη δική του ομάδα: αυτό σε γενικές γραμμές προσπαθεί να παίξει, όμως δεν το κάνει όσο σωστά το κάνει ο Ολυμπιακός. Βεβαίως κακώς συζητάμε για την Μπάγερν: μετά την σοκαριστική ήττα τους από την Φενέρ οι Γερμανοί θα παίξουν ως όγδοοι με τη Μπαρτσελόνα. Για την τιμή των όπλων αφού και μια νίκη θα είναι ανέλπιστος θρίμαβος.
Η Μακάμπι που αναστήθηκε
Μένουν τρεις αντίπαλοι: ο ένας πιο δύσκολος από τον άλλο. Η Μακάμπι έμοιαζε τελειωμένη αλλά μετά τον αποκλεισμό των Ρώσων «γκάζωσε». Αν κάποιος την έβλεπε στο χθεσινό ματς με την Μπαρτσελόνα θα τρόμαζε. Το μπάσκετ που παίζει τελευταία είναι πολύ χορταστικό, πολύ αμερικάνικο: άλλωστε οι Αμερικάνοι της κάνουν τη διαφορά κι ως γνωστόν έχει μερικούς καταπληκτικούς – Ρέινολντς, Νάναλι, Εβανς, Ντιρκ Γουίλιαμς, φυσικά Γουιλμπέκιν δεν έχουν πολλές ομάδες.
Χωρίς τον Σφαιρόπουλο παίζει χειρότερη άμυνα, αλλά είναι πιο απελευθερωμένη μπροστά και δεν τα περιμένει όλα από το Γουιλμπέκιν. Εχει επίσης δυο σπουδαίους ψηλούς: ο Ζίζιτς και ο Ρέινολντς έκαναν τεράστια ζημιά στον Ολυμπιακό στο ματς στο Τελ Αβίβ. Αλλά προσοχή στις υπερβολές. Η μεταμόρφωση της Μακάμπι οφείλεται κυρίως σε ένα παράδοξο: στο τέλος της σεζόν αυτή απέκτησε κίνητρο εισόδου στην οκτάδα μετά τον αποκλεισμό των Ρώσων, οι δε αντίπαλοι που βρήκε ήταν συχνά ομάδες αδιάφορες. Η Μπαρτσελόνα πχ χθες έπαιξε χωρίς τους Λαπροβίτολα, Κούριτς, Μπράντον Ντέιβις, Χίγκινς και Οριόλα. Ακόμα και για αυτή που έχει 16 παίκτες τόσες απώλειες είναι πρόβλημα. Η Μακάμπι έχει πάρει φόρα, αλλά κερδίζει ματς ανοιχτά, χωρίς πολλή τακτική και χωρίς πολλή σκέψη: αυτά δηλαδή που αρέσουν στους Αμερικάνους της. Αλλά τέτοια παιγνίδια στα play off δύσκολα γίνονται. Και δεν ξέρω αν η Μακάμπι μπορεί σε αυτά τα ματς να επιβάλει τους γρήγορους ρυθμούς που οι Αμερικάνοι της λατρεύουν.
Ο Τζέιμς και οι άλλοι
Φυσικά η Μακάμπι έχει και έδρα: τα ματς στο Γιαντ Ελιάου θα είναι δοκιμασίες. Το ίδιο πιστεύω και για τη Μονακό: για να την αποκλείσει ο Ολυμπιακός πρέπει να την κερδίσει τρεις φορές στο ΣΕΦ και δεν θα είναι απλό. Αντίθετα από την Μακάμπι που βρήκε στο διάβα της στα τελευταία ματς ομάδες λίγο αδιάφορους, η αθλητικότατη γαλλική ομάδα για να μπει στην οκτάδα διέλυσε τον Ολυμπιακό στην έδρα της και κέρδισε την Αρμάνι στο Μιλάνο. Καταγράφει αποτελέσματα που την κάνουν στα μάτια μου την ομάδα του τελευταίου διμήνου. Ο δε πλούτος σε ταλέντο που την χαρακτηρίζει είναι τεράστιος. Ο Χαλ λογικά αν μείνει στην Ευρώπη θα παίζει σύντομα σε μεγαλύτερη ομάδα. Ο Πάρις Λι τρέλανε τον Ολυμπιακό και σε ένα φιλικό τον περασμένο Αύγουστο, όχι μόνο στο πρόσφατο ματς στο Πριγκιπάτο. Για τον Αλφα Ντιαλό είναι να απορείς πως ο ΠΑΟ που τον είχε στα χέρια του τον άφησε να φύγει. Ο Μπέικον μπορεί να αρχίσει να βάζει και να μην σταματά ποτέ. Η Μονακό έχει παίκτες όπως ο Μότουμ ή ο Μοντεγιούνας που για ένα μόνο βράδυ μπορεί να κάνουν ανεξήγητα σπουδαία πράγματα. Και φυσικά έχει τον μεγάλο Μάικ Τζέιμς που ίσως μόνο στην Ελλάδα υπάρχουν άνθρωποι που δεν αναγνωρίζουν την σπουδαιότητα του που είναι τόσο μεγάλη όσο και η τρέλα του. Αλλά η Μονακό δεν έχει την εμπειρία που τα play off απαιτούν κι έχω την εντύπωση πως για να μπει σε αυτά έχει ξοδέψει ενέργεια τεράστια.
Και μια πρωταθλήτρια Ευρώπης
Φυσικά υπάρχει η Εφές. Χωρίς τον Μίσιτς είναι ομάδα που ζει και αναπνέει χάρη στις εμπνεύσεις του Λάρκιν. Με τον Μίσιτς είναι απλά η πρωταθλήτρια Ευρώπης. Αν ο Σέρβος δεν έπαιζε θα λεγα ότι είναι ο πιο βολικός αντίπαλος για τον Ολυμπιακό, αλλά θα παίξει. Με την Εφές συμβαίνει κάτι απλό: όλοι περιμένουν ένα ξέσπασμά της γιατί σέβονται όσα έχουν δει από την ομάδα αυτή τρία χρόνια στη σειρά. Δεν υπάρχει κάτι που μπορείς να μην περιμένεις από δαύτους: ακόμα κι αν ο Σίμον, ο Αντερσον, ο Σιγκλετον μεγάλωσαν, η ποιότητα της πρωταθλήτριας δεν χωρά συζήτηση. Δεν νομίζω πως ανάμεσα στον Ολυμπιακό, στη Ρεάλ Μαδρίτης και στην Αρμάνι υπάρχει κάποιος που να τη θέλει. Μαζί της θα δώσει μόνο τελικούς: η ιστορία θα καταγράψει πόσους.
Τι λέω εν κατακλείδι; Πως τίποτα εύκολο δεν περιμένει τον Ολυμπιακό, αλλά κι ο Ολυμπιακός δεν θα είναι καθόλου εύκολος για τον όποιο αντίπαλο του. Το βασικό είναι να είναι αυτός καλά: φέτος όταν είναι καλά δεν φοβάται κανένα. Νομίζω ο Μπαρτζώκας θα παρακαλούσε την τύχη του να μην έχει απουσίες και να μην προκύψει τη Μεγάλη Εβδομάδα του ευρωπαϊκού μπάσκετ κάποιο πρόβλημα σαν αυτά που είχαν ο Σλούκας κι ο Φαλ. Κι όποιος θέλει ας κοπιάσει: στο ΣΕΦ η υποδοχή του θα του μείνει αξέχαστη…
